29 december 2006

A Man’s, Man’s World

.
Terwijl wij op CNN kunnen horen dat de seniele oorlogshelden van de Amerikaanse regering hun oude bondgenoot Saddam Hussein haastig hebben overgedragen, of net nog niét hebben overgedragen aan de "Iraakse regering" – hoe spannend allemaal! – zodat gerechtigheid geschiede en zijzelf propere handen houden ("They do not want to be seen as the people who executed Saddam", zegt BBC-world. "We are no longer in control of his fate," zou een Amerikaanse militair hebben gezegd... "we do not want to get involved in the judicial system of a sovereign democracy."), en terwijl heel de wereld walgt van wat Bush, Cheney, Rice en consorten* allemaal uitvreten, en terwijl het schandknaapje Bliar nog eens kan nadenken over zijn bijrolletje in dat stuk, gaan wij ons bezighouden met een Amerikaan die het waard is om herdacht te worden. Ik wilde het over James Brown hebben.

James Brown heeft dingen geschreven die nooit meer weggaan. Klassieke liederen met plechtige, profetische, bijbelse teksten. Hier en daar hoor je natuurlijk ook opmerken dat hij een volslagen incorrecte man was.
Toegegeven: weinigen zullen James Brown een nieuwe man willen noemen, als die term nog bestaat. Van feminisme heeft niemand hem ooit verdacht. Maar zelfs dan, naast een klepper als bijvoorbeeld zijn Napolitaanse collega-componist Carlo Gezualdo was hij toch een brave jongen, want deze Gezualdo liet op 15 oktober 1590 zijn vrouw Maria d’Avalos vermoorden omdat hij haar met de hertog van Pesvara had betrapt ‘in flagrante delicto di fragrante peccato’.
Ook tegen de beeldhouwer en goudsmid Benvenuto Cellini moet Brown het ruimschoots afleggen, want deze Cellini werd nog ter dood veroordeeld wegens manslag. Hij kreeg gelukkig genade van Pius III, waardoor wij nu zijn latere Perseus nog kunnen zien.
Collega's van Brown waar iets op aan te merken valt zijn er in alle tijden, bij dozijnen, maar dat mag ons niet interesseren.
Wat ik naast alle andere dingen bij Brown zo bewonder is de verheven taal van zijn liedjes, de gedragenheid van zijn teksten. Misschien is zijn overigens grandioze Sex Machine niet direct waar ik aan denk, maar leest u dan wat Brown in het onderstaande "It's A Man's Man's World" vertelt.
Brown legt in korte woorden uit waar de economie om draait. De waardenleer! Vóór hem hebben anderen dat gedaan, Marx bijvoorbeeld, of nog daarvoor Galiani.
Brown zegt het korter dan deze kerels, maar de essentiële punten heeft hij allemaal.

It's A Man's Man's World
music: James Brown
lyrics: James Brown


This is a man's world
This is a man's world
But it wouldn't be nothing
Nothing
Without a woman or a girl

You see man made the car
To take us over the road
Man made the train
To carry the heavy load
Man made the ‘lectric light
To take us out of the dark
Man made the boat for the water
Like Noah made the ark

This is a man's man's man's world
But it wouldn't be nothing
Nothing without a woman or a girl

Man thinks about the little Betty baby girl
And the baby boys
Man makes them happy
’Cause man made them toys
And after man made everything
Everything he can
You know that man makes money
To buy from other men

This is a man's world
But it would be nothing
Nothing not one little thing
Without a woman or a girl

He's lost in the wilderness
He's lost in bitterness…


o-o-o-o-o-o


Passion des femmes pour la beauté et combien celle-ci est raisonnable
Toutefois, si chez l'homme le désir de paraître crée de l'attirance pour les productions les plus belles et les plus rares de la nature, chez les femmes et chez les enfants, la très ardente passion de paraître beaux fait apprécier ces objets au plus haut point. Les femmes, qui constituent la moitié de l'espèce humaine, et qui sont destinées, ou entièrement ou en très grande partie, à la propagation de l'espèce ainsi qu'à notre éducation, n'ont d'autre prix et mérite que l'amour qu'elles éveillent chez l'homme. Et comme celui-ci dépend presque entièrement de leur beauté, leur plus grand souci est d'apparaître belles aux yeux des hommes. Combien les ornements y contribuent est un fait reconnu unanimement; donc, si la valeur chez les femmes tire son origine de leur charme et celui-ci de leur beauté, cette valeur s'accroît avec les ornements, et alors il est par trop évident que nécessairement la valeur de ces objets est très grande dans l'idée qu'elles s'en font.
Ornements des petits enfants
Quant au petits enfants qui sont l'objet des plus tendres soins de leur parents, les hommes ne savent manifester leur tendresse affectueuse qu'en rendant beau et gracieux à leurs yeux l'objet aimé. Or que ne sera pas disposé à faire l'homme lorsque c'est le désir de satisfaire sa femme qui le pousse à orner ses enfants? C’est ainsi qu’il est arrivé que, d’abord dans le sable des fleuves, puis dans les entrailles de la terre, on a extrait à grand peine les métaux les plus précieux.


Ferdinando Galiani
De la Monnaie/Della Moneta
Édité et traduit sous la direction de André Tiran
Traduction coordonnée par Anne Machet
Éd. Economica, Paris, 2005, p.75



* Een beschaafd mens houdt het niet voor mogelijk, maar CNN heeft nu al een autopromotiespotje gemaakt, ik heb het gehoord om 2u30 onze tijd, met als tekst: "next on this channel, the execution of Saddam Hussein". Stay with us, zeiden ze er niet bij, al had hun kwaliteitsjournalist Larry King zichtbaar moeite om zich in te houden.
Hij verzekerde zijn Amerikaanse kijkers wel: dat mócht de bevestiging van de executie binnenlopen tijdens een commercial break, then we will break into that break. Flinke jongen in zijn bretellen!

 

28 december 2006

Voor Vlaamse bloggers is Grammens de Aartsvader

.
En dat is zó waar, dat het voor hen misschien onheilzaam is om hem te lezen. Wat vertel je tenslotte zelf nog, als hij alles eerder al verklapt? Grammens werkt voor bloggers ontmoedigend. Hij verschijnt gelukkig maar om de veertien dagen, en laat hem daarbij de kwaliteitsjournalisten vóór zijn, tot daar, maar de bloggers evengoed...
Een voorbeeld. In een voor de rest méér dan goed, ja een moedig artikel (De Standaard,27 dec. p.24) had Patrick Stouthuysen een paragraafje dat mij toch weer tegenviel:

Jammer genoeg zal Fallaci wellicht vooral herinnerd worden om haar laatste boeken, waarin ze ten strijde trekt tegen wat ze de dreigende islamisering van Europa noemt. Fallaci was duidelijk de pedalen kwijt.
Nog afgezien van Fallaci’s feitelijke oordeel:
[zij meende, terecht geloof ik, dat Europa de achterlijke weg van de islam opgaat, met de talloze getolereerde, dan goedgeprate, op de duur zelfs gewone wetsovertredingen, gaande van vermommingen tot sluikslachtingen, tot eremoorden; of denken wij enkel maar aan het onnozele onderscheid dat journalisten de laatste tijd maken tussen "islamistisch" en "islamitisch": hoe belachelijk! ik zou graag hun uitleg eens horen, net zoals ik dat onderscheid graag eens hoorde verklaren uit allochtone mond, want ik moet dan altijd denken aan de uitspraak van die Algerijnse generaal ten tijde van de GIA: "cet islam modéré, je ne sais pas de quoi ils parlent"... en met zijn "ils" bedoelde hij onze Europese verlichte democraten]
Iemand van het formaat van Fallaci beoordelen komt ons Vlamingen als cordon sanitaire-volkje gewoon niet meer toe. Wij Vlamingen moeten erkennen dat wij al twintig jaar afscheid hebben genomen van de Open Society... jouw Popper ten spijt, mijn belezen premier Guy Verhofstadt.
Het beschaafde, intellectueel eerlijke discours behoort hier eenmaal tot het verleden... en ik wil dus niets tegen
Patrick Stouthuysen zeggen –hij heeft in de Vlaamse context een inderdaad moedig artikel geschreven– enkel dat zijn, noch ons soortelijk gewicht nog toelaten om uitspraken te doen over figuren als Fallaci. C'est triste mais c'est comme ça.


En er is gelukkig een uitzondering: Mark Grammens.


.Die heeft in zijn laatste Journaal iets gedaan dat Stouthuysen zorgvuldig (of toch lichtjes lafweg) heeft nagelaten. Op deze blog –en al heb ik vaak nagedacht– heb ik dezelfde intellectuele lafheid begaan, en dat spijt mij.
Grammens noemt bij naam
Siegfried Verbeke de "enige politieke gevangene van België vandaag". De grote Grammens heeft gelijk, en ik betuig hem mijn respect, want die man staat voor zijn woord, en hij zegt wat hij denkt.
Mag ik nog ter aanvulling zeggen dat niet enkel
Siegfried Verbeke een politiek gevangene is, maar dat wij allen, minder direct maar niet minder echt, politieke gevangenen zijn van dezelfde Closed Society?

P.S. (ik typ zijn colofon over)

JOURNAAL
Veertiendaags opinieblad
Verantw. uitgever
(tevens korrespondentie-adres)
Mark Grammens
Stationsstraat 200
1770 Liedekerke
tel. 0477/62.92.01
fax. 053/68.08.27

Losse nummers zijn niet te verkrijgen.
JOURNAAL wordt uitsluitend bezorgd
op abonnementsbasis.


Abonnementsprijs : € 89 per jaar

(23 afleveringen)

te storten op een van de volgende
rekeningen:

000-1450583-45
430-0372691-08
779-5936298-29

17 december 2006

Dat nepjournaal is geen probleem, Yves Thiran wel

.
Al de flauwekul die de laatste dagen verkocht wordt rond de journalistieke geloofwaardigheid van diegenen die hebben meegewerkt aan het RTBf-nepjournaal, is flauwekul. Laat ik het niet weer over Peter Vandermeersch hebben, die man heeft al slaag genoeg gekregen.
Een ernstiger probleem vormt geloof ik Yves Thiran, "directeur de l'information et de l'éthique RTBf ".
Wat is dat voor een titel? Hoe kan iemand tegelijk twee zulke taken vervullen? Dat kan enkel in een wereld waar Sein en Sollen volkomen samenvallen vrees ik, een situatie die, al lijkt ze voor Noël Verhofstadt vanzelfsprekend, in democratieën nog nooit is voorgekomen.
In mijn boekje hoort journalistiek zich uitsluitend bezig te houden met Sein, en dan heb ik verder geen bezwaar tegen een onafhankelijke ethische commissie of iets dergelijks.
Als ik echter Thiran goed begrepen heb donderdag, toen ik hem het Nep-nieuws hoorde verdedigen op zijn eigen zender – en ik citeer uit mijn hoofd – dan lijkt deze man de journalistiek eerder te zien als een moderne vorm van zendelingenwerk: .L'information de la RTBf ne doit pas être lisse; elle peut brusquer [of choquer, of zelfs nog een ander woord, ik weet het niet meer], si c'est pour la bonne cause.
Hiermee wil ik allerminst beweren dat het aan Vlaamse kant anders, of beter zou zijn, integendeel, misschien is die openlijke bekentenis in de functieomschrijving zelf van die man, juist een vorm van openheid die wij niet kennen. En verder geloof ik ook niet dat volledige objectiviteit denkbaar zou zijn. Schreef immers niet Heinrich Heine al in 1829, in zijn essay "Shakespeares Mädchen und Frauen": . Die sogenannte Objektivität, wovon heute soviel die Rede, ist nichts als eine trockene Lüge.
.

Moet een mens daar zijn abonnement voor betalen?

.
Bart Brinckman heb ik, zoals velen onder u wellicht, een goede week geleden bezig gezien in een TV-debatje. Onderwerp was de onwaardige manier waarop de NV-A Jean-Marie Dedecker had behandeld.
Gênant was het ook ...om Bart bezig te zien. Intellectueel noch moreel was onze kwaliteitsjournalist opgewassen tegen de judocoach. Ook dat afgeborsteld Antwerps van hem maakte geen beste indruk. Voor mij was het de eerste keer dat ik die levende pop bezig hoorde, bijna live …maar ochgod, laten wij dat debatje verder voor wat het was, iedereen heeft zelf kunnen oordelen en punten geven.
De kracht van die jongen zit misschien meer in zijn pen? Niet-Standaardlezende kijkers moeten zeker op die gedachte zijn gekomen, want de gave des woords mag niet iedereen zijn geschonken, zonder scherpe pen kom je een kwaliteitskrant niet in, toch?
Voor deze brave mensen nu een voorbeeld ’s mans schrijfstijl. Hieronder heeft B.B. het over Verhofstadts Vierde Burgermanifest, en over de presentatie ervan door de auteur zelf, in Brugge gisteren.

– even een terzijde als u mij toestaat: toen ik daarnet op TV zag hoe die jeugdige Marino Keulen bewonderend opkeek naar zijn leider, moest ik denken aan wijlen Leni Riefenstahl, die in haar beeldverslagen van Partijdagen ook altijd oog had voor ontroerende shots van enthousiaste sidekicks
Brinckman nu weer. Eerst denkt hij nog even terug aan de eerdere Burgermanifesten, welker waarde wij eenvoudige burgers ondertussen goed hebben leren inschatten al was het maar omdat de tijd zo’n uitstekende leermeester is.

[…] Natuurlijk is er in twaalf jaar tijd veel veranderd. Elk tijdsgewricht behoeft ook eigen uitdagingen en oplossingen. Maar de dadendrang van Verhofstadt bleef al die jaren onaangetast. Steevast draagt hij als een evangelist visie en geloof uit. Zoniet valt de huidige premier ten prooi aan een gekmakend immobilisme.
De burgermanifesten zijn producten van hun tijd. Als eerste minister staat Verhofstadt op het kruispunt van zijn carrière. In mei 2007 wacht hem een derde ambtstermijn of een afscheid van de Wetstraat 16, waar de regen gezien de emmers in zijn kantoor vrij spel heeft. De doelstelling van het vierde burgermanifest verschilt daarom fundamenteel van die van zijn voorgangers. Straks moet Verhofstadt zijn positie verdedigen tegen de aanvallen van zijn grote uitdager, Yves Leterme. De vorige boekjes waren Stalinorgels in een veroveringstocht tegen de rooms-rode meerderheid […]
Ik kan best begrijpen lezer, dat u hierna geen behagen meer vindt in een zinsgewijze analyse vanBrinckmans paragrafen. Maar even verwijzen naar een prachtig boek zult u mij nog toestaan, een boek dat elke journalist zou moeten lezen vóór hij nietszeggende woorden en zinsneden uit zijn pen laat vloeien als:
  
“natuurlijk”, “veel veranderd”, “tijdsgewricht”, “uitdagingen” en “oplossingen”, “steevast”, “zoniet”, “gekmakend immobilisme”, “producten van hun tijd”, “kruispunt van zijn carrière”, “fundamenteel”
&cet.
Duidelijk zijn voor je lezer, gemeenplaatsen vermijden, horen bij de eerste dingen die een schrijver moet leren zegt Robert Graves (1895-1985) in “The Reader Over Your Shoulder(1943). Ik las dat boek lang geleden, maar nu zie ik dat er passages op het web beschikbaar zijn.
Graves gaat systematisch te werk: vooraf geeft hij zijn principes aan de lezer, daarop leest hij enkele teksten van collega's, geeft dan zijn kritiek volgens de genoemde principes, en herschrijft tenslotte de teksten, tot wat hij onbescheiden "a fair copy" noemt.
En Graves richt zijn pijlen niet, zoals ik op kwaliteitsjournalistjes, maar op …Daphne Du Maurier, T.S. Eliot, Ernest Hemingway, Aldous Huxley, J.B. Priestly, Bertrand Russell, G.B. Shaw, Stephen Spender, H.G. Wells, en anderen.

Seg ammai Bart, da moeste gai oek is leise!


P.S. Ik hoor net Peter Vandermeersch, de man die opkomt voor de journalistieke geloofwaardigheid, op TV verklaren dat die RTBf-nepreportage voor hem niet door de beugel kan omdat hij "nét te veel journalist is in hart en nieren". Dat voorbeeld mag je niet volgen Bart: uitdrukkingen als in hart en nieren, en nét te veel gaan nooit samen.

15 december 2006

Naïeve anti-identitaire goedmenendheid bevalt mij niet

.
De Heilige Barbara, de beschermheilige van de mijnwerkers, blijkt uit Turkije afkomstig, schrijft Lars Kwakkenbos in De Standaard. Aanleiding voor zijn artikel is een tentoonstelling in Genk, gewijd aan deze Barbara.
Een Allochtone Heilige” zegt de titel.

Om de een of andere reden vind ik dit soort grapjes vermoeiend.
Vooraf gezegd: dat ik een goeie veertig jaar geleden mijn broek heb versleten in het Gentse college dat naar deze wonderbaarlijk mooie vrouw is genoemd, komt hierbij nog niet in mijn gedachten en heeft met mijn wrevel geen uitstaans.
De paters jezuïeten kweekten in die dagen wel meer apostaten weet ik, maar ook die onverlaten zullen begrip hebben, want of je toen geloofde of niet: tegen het examen godsdienst moest je je katholieke stof wel kennen. En zonder mij te mengen in het debat rond – resumerend gezegd – kennisoverdracht versus mondigheid, beklaag ik mij niet eens dat ik een aantal wellicht nutteloze Europese zaken nog weet, of toch half nog weet. Wat is een pateen, een pallium, een monstrans, een albe, een tabernakel, wat is de fractio panis, de agapè, de communie, wat is een vesper of een aflaat, een bul, een anathema, de Heilige Stoel, een karmeliet, een hond van de Heer, wat betekent het verlossende ite missa est dat wijzelf wel tien keer in ons binnenste hadden gezegd voor het eindelijk door de minister legitimus werd uitgesproken, wat is een apostaat tenslotte?
De Heilige Barbara leefde in de 3de-4de E., zij het enkel als een mooi verzinsel van latere vrome auteurs, want bijvoorbeeld de Heilige Hiëronymus met zijn slecht karakter vermeldt haar niet. Pas in de 8ste E. mag Barbara plaatsnemen in haar toren met de drie luikjes (Mysterium Trinitatis!). Ons schoolblad heette passend "Open Luik".
Barbaras wrede vader, Dioscuros, had wegens haar bijzondere schoonheid, en omdat zij zich tot het christendom had bekeerd, haar daarin opgesloten. Toen zij nog een gearrangeerd huwelijk weigerde, keelde hij haar, niet zonder eerst haar borsten te hebben afgesneden. Waar het verhaal van Barbara speelt is onduidelijk. Vaak wordt aangenomen dat zij een autochtone bewoonster van het Klein-Aziatische Nicomedia was – Νικομήδεια, in het Grieks, tegenwoordig İzmit, in het Turks. Oude bronnen geven ook Heliopolis in Egypte, andere weer Toscane (dat weten wij niet uit de eerste drie Burgermanifesten, het vierde mij nog onbekend zijnde, maar wel uit het Martyrologium Romanum parvum), of nog Antiochië, of Rome. Over Turkije was in die eeuwen nog weinig geweten.
Lars Kwakkenbos zal trouwens veel moeite hebben om een paar (volgens hem) niet-allochtone heiligen op te vissen uit die tijden. Er zijn er natuurlijk. Augustinus is een autochtone Algerijn, maar wat met bijvoorbeeld de Engelsman, bisschop Bonifatius? In onze streken hadden de autochtone, want al lang ingeweken Germanen het niet begrepen op het christendom en zij hebben aan die missionerende bisschop in het jaar 755, of 756 te Dokkum het martelaarschap verleend. Later pas steeg het getal der autochtone Europese heiligen explosief.
Merkwaardig vond ik dat de term allochtoon zo complexloos werd gebruikt door De Standaard: geen aanhalingstekens. Zelf gebruik ik ook nooit aanhalingstekens bij een term die vanzelf duidelijk is, maar veel mensen zie je tegenwoordig met hun wijs- en middelvingers naast hun oren staan krullen als zij zulke woorden gebruiken.
Maar dat er toch iéts te zeggen is voor die Turkse identiteit van Barbara, of eerder misschien voor een kennismaking van het 9de eeuwse Europa met een bijna vergeten barbaarsheid, geeft Kwakkenbos op onschuldige wijze zelf aan: En hoe waanzinnig is het dat een vader zijn dochter vermoordt?
.

http://victacausa.blogspot.com/victacausa.blogspot.com5edf7b715d0afaa3d68201fa2d94715a304487db.html