6 september 2010

Hoofdartikel van Le Monde, vertaald en geannoteerd

.
5 september 2010

België en Nederland verziekt door populisme

Twee Europese democratieën maken een crisis zonder voorgaande door: drie maanden na de stembusgang verkeren Nederland en België nog altijd in afwachting. Ze wachten op de programmaverklaring en de samenstelling van een regering, waarbij desnoods een beroep wordt gedaan op onwaarschijnlijke coalities.

Zonder voorgaande? Dat ze bij Le Monde geen weet hebben van de formatie van de verschillende kabinetten Drees kan ik begrijpen: ze bestonden toen zelf nog maar pas. Maar op een site van de Nederlandse overheid zouden ze wel dit hebben kunnen lezen (in het Nederlands weliswaar...): De langste kabinetsformatie was in 1977. Nadat het kabinet van minister-president Joop den Uyl (PvdA) was gevallen, duurde het maar liefst van maart tot half december, 208 dagen, voordat er weer een nieuw kabinet was. Niet meer met premier Den Uyl, maar met premier Van Agt (CDA).

In Brussel hebben de kwellingen al in 2007 een aanvang genomen. De Vlaamse christendemocraat Yves Leterme heeft een legitimatie gegeven aan de boodschap van de Vlaamse independentisten, waarmee hij zich geassocieerd had. Maar net zoals zijn partij, is hij verslonden door deze Nieuwe Vlaamse Alliantie die, dankzij hem, de idee kon laten gedijen van een autonoom Vlaanderen, bevrijd van het Waalse blok aan het been, en in staat om beslag te leggen op Brussel. In België is de verwarring vandaag zo groot, dat een splitsingsscenario niet onrealistisch meer is.

Leterme hier aanwijzen als grote oorzaak is licht ondermaats voor een politiek journalist: de maatschappelijke of politieke krachten die de CD&V toen voelde, hadden tot dat kartel geleid en Leterme was de toevallige protagonist, toch? Wat is die Monde-editorialist vals naïef! Eén enkele man zou dan de politiek van een land maken, Stroobants? want bij die naam mag ik u toch noemen?

Nederland mag dan gespaard zijn van taalperikelen, de situatie is er evenmin florissant. Twee traditionele partijen –christendemocraten en liberalen– hebben een poging ondernomen om een duivelspact te maken met het extreemrechts van het Kamerlid Geert Wilders, de islamofobe onruststoker. De twee partijen verbonden zich tot een krachtig beleid jegens de immigranten, in ruil voor steun van de populisten voor hun minderheidscoalitie en hun bezuinigingsprogramma. Dhr. Wilders heeft dit kaartenhuisje laten instorten met zijn kritiek op de geloofwaardigheid van de christendemocraten.

Hij vindt het nergens voor nodig om zijn analytische instrumenten, als daar zijn de termen populisme, duivelspact, extreemrechts, islamofobie of onruststoker, ook maar enigszins te onderbouwen. Iedereen weet wel wat ze betekenen en kent er het nut en de bruikbaarheid van.

Al werden zij lange tijd als voorbeelden van de kunst van het compromis genoemd, en ook al zijn er verschillen, toch lijden de twee noordelijke staten aan gelijkaardige kwalen. Aan de opkomst van een populisme dat egoïstisch en soms anti-Europees is. Aan de afkeuring door de publieke opinie, van politieke systemen die naar adem snakken. En aan de versnippering van het kiespubliek, een gevolg van het systeem van de evenredige vertegenwoordiging, waarbij er in België ook nog opkomstplicht bestaat, wat het gevoel dat men er de buik vol van heeft nog aanwakkert.

De gebruikelijke journalistieke leugen over “Europees” terwijl enkel de EU-machine bedoeld wordt, is hier nog niet het ergste. Over dat “naar adem snakken”, en onder welke omstandigheden die ademnood is ontstaan, zou ik van onze vriend graag hebben vernomen, maar dat zou een politieke terminologie vereisen, geen morele. Journalisten in ademnood hebben enkel nog termen als “egoïstisch” ter beschikking.

Omdat de stemmenverschuivingen altijd plaats hadden tussen de drie klassieke stromingen, christendemocraten, sociaaldemocraten en liberalen, hebben de Belgische en Nederlandse democratieën de protestpartijen laten opbloeien, die hen nu uit hun evenwicht dreigen te brengen.

Een term als “evenwicht” hoort iedereen graag, al is het een puur kleurwoordje.

Na het radicale en xenofobe extreemrechts, heeft Vlaanderen nu een nationalistische rechterzijde zien ontstaan die ontdaan is van complexen, en die het thema van “slecht bestuur” weet te koppelen aan onafhankelijkheidseisen, en de aanklacht tegen de geldtransfers naar de “arme” Francofonen.

Radicaal is blijkbaar een scheldterm zoals xenofoob, en extreemrechts is een etiket dat onze editorialist graag bezigt, maar alle drie samen leveren deze kwalificaties nog geen politieke analyse op.

In Nederland hebben de klassieke partijen de dreiging niet zien aankomen van het antimuzelmaans populisme dat van elke vreemdeling een zondebok maakt.

Wie maakt “van elke vreemdeling een zondebok” beste Le Monde-journalist? En hebben uw 'klassieke' partijen het probleem van de islamimmigratie dan goed aangepakt? Gaven zij aan de bevolking een betrouwbaar beeld, hier of in Nederland, of gelijk waar in Europa, van zelfs de grootteorde ervan? Nog gezwegen over de inhoud van deze importideologie. Geef ons een bruikbare definitie van uw eigen term populisme, en dan zullen zowel uzelf als wij veel wijzer zijn. Maak vooral goed het onderscheid met volkswil, meerderheid en dergelijke termen, die je wel eens ontmoet in geschriften over democratie.

Hoe klein ze aanvankelijk ook waren, door de onmacht van de traditionele partijen, die geen rationele argumenten wisten tegen het populistisch geschreeuw, hebben in beide landen minderheidspartijen naamsbekendheid verkregen. Dankzij de nieuwsgierigheid van media, altijd tuk op nieuwigheden, die hun boodschap versterkten, zijn deze laatste geloofwaardig geworden. Bovenal dankzij een kiessysteem dat de Parlementen heeft getransformeerd tot echokamers voor karikaturale standpunten waar het om belangrijke politieke kwesties gaat. Een onrustbarende vaststelling.

Nee Le Monde, voor een verandering van het kiessysteem pleiten als de kiesuitslagen even tegenvallen is goedkoop, en niet meteen een bewijs van een democratische gezindheid. Overigens, vallen jullie nu zelf de media aan? zodat de bloggers dat niet meer hoeven te doen? Een onrustbarende vaststelling.
.

7 opmerkingen:

Ann Petitjean zei

Hallo Marc

Mij valt inderdaad de zeer gekleurde woordenschat op die deze journalist gebruikt en het feit dat verondersteld wordt dat elke 'Le Monde'-lezer geen verdere uitleg bij deze terminologie nodig heeft.
Maandagochtend beweerde mevrouw Delvaux van Le Soir in het interview op Radio 1 wel dat de berichtgeving over België in Le Monde door een Belg gebeurde.
Mag gevolgd worden, vind ik, want Le Monde zou wel op de hoogte gebracht moeten worden als één van haar redacteuren buitenland geen objectieve verslaggeving over het hem toegewezen land brengt. Een krant met grote 'renommee' zou zich toch tegenover haar lezers verplicht moeten voelen waarheidsgetrouwe informatie te verstrekken over items waarmee die lezers niet automatisch vertrouwd zijn?

Marc Vanfraechem zei

Inderdaad, Ann Petitjean,
Jean-Pierre Stroobants (ex-Le Soir) verslaat normaal België voor hen, maar dit artikel was niet ondertekend; het zegt enkel: "edito".

JGerber zei

Hallo Marc,
Toen ik het artikel las,in Le Monde...werd ik zo kwaad, dat ik wilde reageren.... maar toen zag ik dat je dit enkele als betalende abonnee kon doen....
Ik plaatste het op mijn FB wall. Maar het was wel schokkend. Ik dacht ook... hier is geen beginnen aan, je moet elke paragraaf weerleggen zoals jij hebt gedaan.
Net zoals Ann stelt, hoorde ik maandag Béatrice Delvaux stellen dat de dader een Belgische huurling was. In elk geval klasseloze, waardeloze bijdrage. Toch goed dat je hier zoveel tijd in stopt.... zo blijft er toch nog een spoor.
Het is ook niet de eerste uitschuiver van Le Monde.
Ik wil het dan zelfs niet hebben over die zeikerd van een Laurent Joffrin van Libé....

Marc Vanfraechem zei

Merci JGerber, maar, zoveel tijd kruipt er niet in de vertaling van zo'n kort stukje, en die bedenkingen zijn maar de helft van wat ik allemaal dacht bij de eerste lectuur ervan.
Bijvoorbeeld: waarom zou de idee van een splitsing enkel uit verwarring --confusion, samengietsel dus-- kunnen voortkomen? Kennelijk vindt Le Monde dat een koele, degelijke analyse van het Belgische samengietsel nooit tot een dergelijke conclusie kan leiden. Waarom niet eigenlijk ;-?
En inderdaad, gewoonlijk is Libé nog van een ander kaliber.

Anoniem zei

Zo wordt de Fransman beïnvloed, weet ik weer, dank zij jou, Marc. Gisteren nog heb ik mij rot geërgerd aan het praatje op radio Eén rond zes uur over de Nederlandse regeringsvorming, waar de journaliste onbeschaamd partijdig de Vlaming desinformeerde over Geert Wilders en de Nederlandse opinie, daarin vrolijk geholpen door haar Nederlandse correspondent. Woorden als 'gevaar' en 'Anti-islampartij' ipv het objectieve PVV waren niet van de lucht.
Hier de url, voor wie het geduld heeft eerst naar reclame en nieuws te luisteren. Ik weet namelijk niet hoe ik de relevante stukken uit zo'n uitzending kan knippen (zoals jij, Marc).
http://www.radio1.be/programmas/vandaag/andr%C3%A9-krouwel-over-nederlandse-preformatie

JGerber zei

Sylvain Ephiemenco bespreekt in Trouw hetelfde artikel :
http://www.trouw.nl/opinie/columnisten/ephimenco/article3196909.ece/Imago__2___.html

Marc Vanfraechem zei

Bedankt JGerber, en zo is Ephimenco aanklikbaar.

http://victacausa.blogspot.com/victacausa.blogspot.com5edf7b715d0afaa3d68201fa2d94715a304487db.html