15 mei 2015

Vrijdagnamiddag


ik ben alweer thuis: naar de dokter woensdagnamiddag met buikpijn, direct naar spoed, geopereerd die avond laat, en nu dus gewoon thuis achter de PC, zonder appendix weliswaar.
Ja, die dokters tegenwoordig kunnen wel wat.
Ik moest bijna twee uur wachten in de gang voor de deur van de operatiezaal, volledig klaar voor het mes, onder een lakentje, maar ze hadden me wel mijn bril en mijn Stendhal niet afgepakt, en mijn gsm ook niet, dus dat was perfect voor mij. Ik las iets van twintig bladzijden in de Chartreuse.
De chirurg ging nu tussen de bedrijven door eerst nog gauw een koffie drinken. Straffe kerels daar want het was al tegen twaalven.
Mijn dochter (zelf nierarts) vroeg me al lachend of ik dat wel vertrouwde, zo'n chirurg die al de hele dag had staan opereren, maar ik vond het een leerzaam avontuur om te zien hoe dit Sint-Lucasziekenhuis als een Zwitsers horloge verder tikt, dag of nacht, uur of geen uur.
Mijn andere dochter vroeg me ook of ik niet ongerust was, maar ik verzekerde haar dat ik in de handen van wakkere dokters was, en niet in die van bijvoorbeeld advocaten zou vallen... en de verpleegster die me zuurstof gaf vlak voor ik in slaap ging, was wonderbaarlijk mooi, met een licht exotisch streepje erdoor... miljaar.

3 opmerkingen:

koen fillet zei

Let op, Marc. Ze zeggen dat die appendix nergens voor dient, maar sinds ik hem kwijt ben, ben ik ook mijn oriëntatievermogen kwijt. Ik zeg het maar...

Marc Vanfraechem zei

Gelukkig stelt zich voor mij dat probleem niet, Koen, want ik heb dat vermogen nooit bezeten (blind van de geboorte af, dan mis je minder denk ik). Zelfs het verschil tussen links en rechts (we spreken hier niet over politiek) heb ik nooit kunnen maken, tenzij na een korte redenering.

Machteld zei

En ik die in mijn kinderlijke naïviteit dacht dat mijn broer onaantastbaar was!

http://victacausa.blogspot.com/victacausa.blogspot.com5edf7b715d0afaa3d68201fa2d94715a304487db.html