L'ostracisme est un humanisme

Wat heeft onze vriend Yves Desmet toch weer lelijk de vinger in eigen oog gestoken met zijn artikeltje over de gebeurtenissen in Maasmechelen. Feiten waren er op dat moment nauwelijks bekend maar dat detail kon hem niet verhinderen een categoriek, moreel oordeel uit te spreken over alle betrokkenen en hun motieven. Lynchpartij, burgers die het recht in eigen hand nemen, omerta.
Desmet kan het ook zonder feiten: hij en De Morgen hebben geen politioneel onderzoek nodig, laat staan een rechter. Hun analyse staat los van die kleinigheden aangezien zij op een zekere immanentie berust.
Je hoort wel zeggen dat Vlaanderen een ontkerstend land is, compleet gelaïciseerd en met nog amper 3,7 percent kerkbezoekers, maar Desmet levert het bewijs van het tegendeel. Het Geloof is hier helemaal niet verdwenen, het heeft enkel een gedaanteverwisseling ondergaan. Desmet in ieder geval ziet er geen been in om medeburgers lichtzinnig te veroordelen in naam van zijn onbenoemde ideologie.
In dat nieuwe Geloof is één der cardinale deugden de snelheid. Marktgedreven als hij is denkt Desmet zelfs – al verkopen zijn waren almaar slechter – dat SNELHEID het enige criterium is in de journalistiek, en op pure vitesse pakt hij inderdaad iedereen. Niet zo verwonderlijk als je niet op feiten hoeft te wachten om te schrijven wat je al lang weet.
Eigenaardig: niemand in de andere ernstige media lijkt nog te willen terugkomen op Desmets premature analyse. Nu weet ik wel dat er in Vlaanderen geen intellectueel debat bestaat, en misschien speelt hier ook een zekere schroom, of in het slechtste geval platte camaraderie. Want zijn vakbroeders beseffen natuurlijk dat Yves zijn hand heeft overspeeld.
Helaas, ook zedig zwijgen is instemmen, en de collega’s zwijgen eendrachtig. Wellicht omdat zij vinden dat vriend Yves zich misschien, enfin, laten wij zeggen inderdaad, iets te snel en iets te verkeerd – toch op het rechte pad heeft begeven.
Bloggers hebben minder last van zulke genegenheden, en zij noemen iemand die over de schreef gaat al snel ongeloofwaardig, zeker als de kerel geen aanstalten maakt om zich meteen de dag daarop te verontschuldigen. Misschien dat blogs daardoor zo’n opgang kennen?