Emmanuel Macron over Gérard Depardieu

De Franse cultuur wordt in dat land hooggehouden door Rima Abdul Malak, minister in de regering van Élisabeth Borne. Maar nu heeft deze minister vrijdag een misstap begaan. Ze kondigde een disciplinaire procedure aan, om het Légion d’Honneur van Gérard Depardieu "een schande voor Frankrijk" in te trekken.

Malak had een televisieprogramma gezien – Complément d'enquête op France 2 – waarin Depardieu lelijke dingen zegde over vrouwen. Dat haalde ook hier de kranten. Alleen was zij in haar opwinding vergeten dat de toekenning of intrekking van zo’n onderscheiding helemaal niet onder haar bevoegdheid valt. In een republikeinse monarchie heet zoiets un sujet régalien: het komt alleen de vorst toe.

Emmanuel Macron reageerde meteen (alle lof!) en zette Rima op haar plaats:* "Ik ben een groot bewonderaar van Gérard Depardieu, un immense acteur, un génie de son art. Hij heeft Frankrijk, onze grote auteurs en onze personages wereldwijd bekend gemaakt. Hij maakt Frankrijk trots." Al gaf hij ook toe dat de acteur "zich wel eens liet gaan."

"Deze orde, het Légion d’Honneur is er niet om te moraliseren, en wordt niet ingetrokken op basis van een reportage." En dan komt zijn verdict: "Zal ik het Légion d’Honneur intrekken als mensen dingen zeggen die me choqueren? Ik zeg nee. Ja, de minister is te ver gegaan. Ik haat klopjachten, en de juridische procedures zullen hun beloop hebben."

Als deze minister nu niet het verstand heeft om ontslag te nemen, moet hijzelf wel ingrijpen zou je denken.

_____________

* Elle fut recadrée, zeggen ze in het Frans.

Noot van 11 januari: Malak werd in de regering Attal niet meer opgenomen.

Sahra Wagenknecht over Oekraïne

Na 24'30" in hun interessante gesprek komt dit fragment:

Inga Kühn: Mevrouw Wagenknecht, u stelt een pauze in de wapenleveringen voor, en gelooft dat Vladimir Poetin dan tot vredesonderhandelingen bereid zou zijn. Wat maakt dat u Vladimir Poetin vertrouwt?

Sahra Wagenknecht: Ik vertrouw Vladimir Poetin niet, maar ben ervan overtuigd dat oorlogen, of alvast niet een oorlog als deze beëindigd kan worden met militaire middelen, maar alleen met onderhandelingen. Vroeg of laat zal deze oorlog hoe dan ook door onderhandelen beëindigd worden, omdat intussen zelfs de Oekraïense generaals zeggen: “Wij kunnen deze oorlog niet winnen.”

Inga Kühn: Ja, die zeggen niet te kunnen winnen omdat ze niet genoeg wapens hebben, mevrouw Wagenknecht.

Sahra Wagenknecht: Nee, de generaals zeggen niet alleen dat ze niet genoeg wapens hebben, maar ook dat ze niet genoeg soldaten hebben. Daar ontbreekt het de Oekraïners nu het meest aan. Dus wij leveren wapens, en nog altijd heel veel wapens, daar ligt het probleem vooralsnog niet, maar het probleem is eenvoudigweg dat de Oekraïense bevolking zeer veel kleiner is dan de Russische, en vandaar dat ze binnen afzienbare tijd op het slagveld ...en daar sterven ongelooflijk veel jonge mannen, worden verminkt en gekwetst, het is gruwelijk wat daar elke dag gebeurt, wij zien die beelden niet maar wie zich een beetje informeert kan zich dat grofweg voorstellen. En hoe lang moet dit bloedbad, deze slachting ...dit is echt zoals de Eerste Wereldoorlog, er beweegt helemaal niets meer, het offensief is mislukt, het front verroert bijna niet meer, er wordt niet meer bewogen, alleen nog gestorven.
En dat Rusland beslist bereid was om te onderhandelen, dat heeft voor kort zelfs de fractievoorzitter van de Zelenskypartij, die destijds in Istanbul onderhandelingen heeft gevoerd ...direct bij het begin van de oorlog waren er in Istanbul onderhandelingen en deze fractievoorzitter was de delegatiechef van de Oekraïners, en zopas in een interview heeft hij heel open op de Oekraïense televisie gezegd: ja, de Russen hadden toen de oorlog beëindigd als wij ons ertoe hadden verbonden af te zien van toetreding tot de NAVO. En hij was er zelfs heel trots op dat ze dat niet deden, maar besloten verder te vechten.
Dan vraag ik me af of de vrouwen, de kinderen die nu hun vader of man verloren hebben, of die echt wel van oordeel zijn dat het uitzicht op NAVO-lidmaatschap het waard was om op het slachtveld te sterven.
Ik vind het dus heel dringend ...toen was nog een echt goed vredesverdrag mogelijk geweest, waarbij de Russen zich hadden teruggetrokken. Of dat nu nog gaat weet ik niet. Maar waar ik vast van overtuigd ben: onderhandelen is altijd beter dan schieten. Dat is de oude uitspraak van Helmut Schmidt, en zo is het ook.
Wat wij, als Westelijke staten nu moeten doen vind ik: wij zouden de Russen moeten aanbieden, voorstellen de wapenleveringen stop te zetten in ruil voor een onmiddellijke wapenstilstand. En zolang zouden de wapens dan zwijgen en alle strategische vragen moet men dan aan de onderhandelingstafel pogen op te lossen.
Natuurlijk helpt het daarbij niet als onderhandelen de Oekraïners zelfs bij decreet verboden is, wat nu het geval is. Ik vind dus dat wij druk moeten uitoefenen, ook op de Oekraïense leiding, en wij kunnen China bewegen om Rusland onder druk te zetten, zodat beide daartoe bereid zijn en er gesprekken plaatsvinden.
Wat ik het Westen en ook de Duitse regering verwijt is dat ze niet eens probéren dat te doen. Juist de Bondsregering zegt voortdurend, in weergaloze blindheid: wij leveren nog meer, en als de VS – hen wordt het stilaan te duur – zich terugtrekken, dan levert Duitsland nóg meer. Je hoorde al zeggen: daarvoor mag men de rem op de schuld opendraaien. Dus voor ons onderwijs en onze investeringen mag de rem niet los, maar wel voor wapens voor Oekraïne, die we wellicht zullen moeten leveren omdat de VS het niet meer doet.

Inga Kühn: Er moeten daar ook andere waarden verdedigd worden, ook onze vrijheid en onafhankelijkheid, en Oekraïne verdedigt die tegen een agressor die dit land heeft aangevallen.

Sahra Wagenknecht: Ja wij hebben ooit ook de vrijheid van Duitsland in de Hindoekoesj verdedigd, en we weten hoe dat is afgelopen. Ik hou niet van deze vragen, maar ben er echt van overtuigd... men kan deze oorlog vast nog een jaar volhouden, en dan zullen nogmaals honderdduizend jonge mannen hun leven moeten geven, aan beide kanten, wellicht nog meer dan honderdduizend, en de frontlinie zal dan nog altijd zijn wat ze nu is.
De vraag is dus: hoelang moet dit zo doorgaan? Op den duur moet men toch onderhandelen, en de onderhandelingspositie van de Oekraïners is eerder verslechterd, verbeterd is ze niet. Het ware dus beter geweest er vroeger mee op te houden, dan waren vele mensen nog in leven gebleven en kon het land heropgebouwd worden. Nu wordt er nog altijd vernietigd en gestorven, en voor mij is dat onverantwoordelijk.

Dit kun je een volzin noemen

 Après avoir fini mes études, avoir quitté à Rome l’état d’ecclésiastique, avoir embrassé celui de militaire, l’avoir quitté à Corfou, entrepris le métier d’avocat, l’avoir quitté par aversion, et après avoir vu toute mon Italie, les deux Grêces, l’Asie mineure, Constantinople, et les plus belles villes de France, et d’Allemagne, je suis retourné à ma patrie l’année 1753 assez instruit, plein de moi-même, étourdi, aimant le plaisir, ennemi de prévoir, parlant de tout à tort, et à travers, gai, hardi, vigoureux, et me moquant au milieu d’une bande d’amis de ma clique, dont j’étais le gonfalonier de tout ce qui me paraissait sottise soit sacrée, soit profane, appelant préjugé tout ce qui n’était pas connu aux sauvages, jouant gros jeu, trouvant égal le temps de la nuit à celui du jour, et ne respectant que l’honneur, dont j’avais toujours le nom sur les lèvres plus par hauteur que par soumission, prêt pour garantir le mien de toute tache à violer toutes les lois qui auraient pu m’empêcher une satisfaction, un dédommagement, une vengeance de tout ce qui avait l’apparence d’injure, ou de violence.

Casanova

Histoire de ma Vie

Tomes I à III

Édition établie par Jean-Christophe Igalens et Érik Leborgne

Bouquins, Éditions Robert Laffont, Paris 2013, p. 1358

Na mijn studies beëindigd te hebben, in Rome de geestelijke staat verlaten te hebben, de militaire staat te hebben omarmd, die in Korfoe verlaten te hebben, het beroep van advocaat aangenomen te hebben, dat uit afkeer te hebben verlaten, en na heel mijn Italië gezien te hebben, de twee Griekenlanden, Klein-Azië, Constantinopel, en de mooiste steden van Frankrijk en Duitsland te hebben gezien, keerde ik in 1753 terug naar mijn vaderland, tamelijk goed opgeleid, vol van mezelf, onbezonnen, dol op plezier, met grote tegenzin vooruitkijkend, te pas en te onpas mijn zeg doend over alles, vrolijk, brutaal, energiek, en te midden van een groep vrienden van mijn kliek, waarvan ik de vaandeldrager was, spottend met alles wat me dwaasheid leek, heilig of profaan, noemde ik alles wat de wilden niet kenden vooroordelen, speelde voor grof geld, vond de tijd van de nacht gelijk aan de tijd van de dag, en respecteerde alleen de eer, welke naam ik altijd op mijn lippen had, meer uit hoogmoed dan uit onderdanigheid, klaar om de mijne te vrijwaren van elke smet door alle wetten te overtreden die genoegdoening, schadeloosstelling of wraakneming in de weg hadden kunnen staan voor alles wat maar de schijn had van belediging of geweld.

Une maîtresse à penser

M.M., minnares van Giacomo Casanova, was voor hem ook een maîtresse à penser. In zijn Histoire de ma Vie geeft hij alleen de initialen en noemt nergens haar naam. Zij was kloosterzuster en hij wilde haar nare gevolgen besparen. De hedendaagse casanovisten zijn het intussen eens geworden over die naam: Marina Maria Morosini (1731– c.1802). Als achtjarig meisje was M.M. door haar rijke familie in het klooster Santa Maria dei Angeli van Murano geplaatst.

De kloosterregel moet onvoldoende indruk op haar hebben gemaakt, want ze regelde vaak afspraakjes met Giacomo in haar casino, haar buitenhuisje. Ook onderhield zij innige betrekkingen met een medezuster. Haar beschermheer, kardinaal Bernis, hield ervan om deze esbattementen gade te slaan door een ingenieus kijkvenstertje.*

Theologisch gesproken neigde M.M. naar een soort deïsme of agnosticisme, en ze zei aan Giacomo:

– Ik vind dat je toch moet komen [naar haar casino], ook tijdens de vasten, wanneer God wil dat we onze zinnen verstillen. Het is toch lachwekkend dat God zou bedenken dat er voor ons een tijd is om te genieten, en een andere tijd waarin we hem alleen kunnen behagen door verstervingen! Wat kan een verjaardag** met goddelijkheid te maken hebben? Ik zou niet weten hoe de daden van een schepsel de Schepper zouden kunnen beroeren. Mijn verstand kan hem alleen als onafhankelijk begrijpen. Mij lijkt het, dat als God een mens had geschapen die in staat was om hem te beledigen, die mens met reden alles zou moeten doen wat hij verbood, al was het maar om hem te leren scheppen. Kunnen we ons voorstellen dat God gekweld wordt tijdens de vastentijd?

Casanova was erg verbaasd: “Mijn goddelijke vriendin, je redenering klopt, maar mag ik weten waar je hebt léren redeneren, en hoe je erin bent geslaagd om de sprong over die greppel te maken?”

De non prees vervolgens de kracht en het effect van de natuurlijke rede:

– Mijn vriend [Bernis] gaf me een paar goede boeken, en het licht van de waarheid verdreef snel de wolken van bijgeloof die mijn rede fnuikten. Ik verzeker je dat als ik over mezelf nadenk, ik gelukkiger ben iemand te hebben gevonden die mijn geest heeft verlicht, dan ongelukkig dat die sluier is weggenomen, want het grootste van alle geluk is in vrede te leven en sterven, wat men niet kan hopen door geloof te hechten aan wat priesters ons vertellen.

En zij gaf Casanova nog een waardevolle les: denken is tegendenken.

"Dat is heel juist; sta me toe dat ik je bewonder, want de taak om een heel sterk geïndoctrineerde geest als de jouwe te verlichten, kan niet het werk van een paar maanden zijn geweest."

– Ik zou het licht veel minder snel hebben gezien, als ik minder doordrenkt was geweest van dwalingen. Wat in mijn geest het valse van het ware scheidde, was maar een gordijn: alleen de rede kon het ophalen, maar mij was geleerd haar te verachten. Zodra mij werd aangetoond dat ik er de hoogste waarde aan moest hechten, zette ik haar aan het werk en haalde zij het gordijn op. Glanzend verscheen de onmiskenbare waarheid, en de onzin verzwond. En ik heb geen reden om te denken dat hij weer opduikt, want ik word met de dag sterker. Ik mag zeggen dat ik van God pas ben beginnen houden, nadat ik me ontdaan had van de ideeën die de religie mij van Hem had gegeven.

"Ik feliciteer je. Je hebt meer geluk gehad dan ik. Je hebt tienmaal meer reizen gemaakt dan ik."

in: Alain Boureau

Casanova

Un générateur de hasard

Paris, 2022, Les Belles Lettres

_____________

  * Wat de kardinaal niet belette om in zijn Memoires te schrijven: «J’ai toujours eu en horreur le libertinage.» Losbandigheid is mij altijd een gruwel geweest.
** De vastentijden eindigen bij verjaardagen: Kerstmis, de geboorte, en Pasen, de verrijzenis.

Islamofobie = ziekelijke schrik voor de islam

In Frankrijk kun je goed de temperatuur meten van wat er in heel Europa komt. Hun regering is islamofoob... en alleen voor ongeletterden betekent die term iets anders dan wat de titel hier zegt.

Recent waren er weer enkele islammoorden in dat land, maar als Marine Le Pen die in het parlement ter sprake wil brengen wordt ze aasgier, lijkenpikker, charognarde genoemd, zelfs door regeringsleden. Zij zien geen verbanden, geen samenhang en spreken bij voorkeur over losse, zij het vanzelfsprekend betreurenswaardige faits-divers.* Minister Gérald Darmanin had het ooit over l’ensauvagement d’une partie de la société, de verwildering van een deel van de samenleving, maar dat deel ook bij naam noemen was te veel gevraagd.

Op vragen komt nooit antwoord, hoe beleefd ook gesteld: er wordt alleen gescholden. Le Pen beklaagde zich daarover vanmorgen op CNews en Europe1, bij Sonia Mabrouk.

Sonia Mabrouk: Maar als u het woord neemt, dan stelt u hun inactiviteit, hun onvermogen aan de kaak. Tja, dat ze dan niet antwoorden: wel bedankt en voortaan zullen we...
Marine Le Pen: Natuurlijk grijpen ze niet in, maar wij, de oppositie, zijn er precies om hen te zeggen: wij denken dat jullie niet doen wat nodig is.
Stéphane Dupont: Vindt u niet dat u die feiten van maatschappelijk belang, zoals u ze noemt, politiek uitbuit?
Marine Le Pen: Maar wát betekent politiek dan voor u? Wat betekent politiek, als het niet gaat om het aanpakken van problemen waar mensen dagelijks mee te maken hebben, en hen antwoorden bieden? Wat betekent politiek voor u? Is het iets waarbij je in een salon thee drinkt in het gezelschap van technocraten die net zijn afgestudeerd aan de ENA?
Sonia Mabrouk: Verstaat Élisabeth Borne dát onder politiek’?
Marine Le Pen: Natuurlijk is dat voor Élisabeth Borne politiek. Het bewijs? Ze beseft niet eens dat onveiligheid een realiteit is in ons land.
Sonia Mabrouk: ‘Een gevoel. Een gevoel van onveiligheid.’ [Eerste minister Borne zei dat]
Marine Le Pen: Ze heeft het nog steeds over een gevoel van onveiligheid, net als Lionel Jospin in zijn tijd.
Stéphane Dupont: Denkt u dat ze, in dat opzicht, haar eigen land niet kent?
Marine Le Pen: Maar... ze kent het ook niet, of anders gezegd: ze zijn zo bang te moeten erkennen dat ze verantwoordelijkheid dragen voor de situatie ...en dan komt het nog het beste uit om zaken gewoon te ontkennen. Zolang ze de situatie ontkennen, hoeven ze niet te zeggen: ‘Ja, inderdaad, de toestand is catastrofaal en wij zijn medeschuldig.’ Want op dat moment, neemt een politiek verantwoordelijke zijn verantwoordelijkheid. Waar gaat het immers heen als niemand ooit nog verantwoordelijk is? En dus moeten zij wel optreden, voilà. Maar de realiteit is dat zij de feiten ontkennen, en door het maatschappelijk feit te ontkennen, proberen zij in werkelijkheid zichzelf af te schermen, en hun eigen verantwoordelijkheid en hun eigen lediggang te ontkennen.

______________ 

* Zoals Godfried Bomans opmerkte in zijn Pieter Bas: ‘Heeft de heer Lohmeijer wel aan het Verbindend Principe gedacht?’

Ostentatio genitalium, de geslachtsdelen tonen

 In de krant lezen we over een voetbalcommentator die aan de wereld graag zijn genitaliën laat zien.* Dat kunnen we dégoûtant vinden maar we weten al langer dat exhibitionisme ook in de media wel voorkomt en de gazetten schrijven daar graag over.

Toch zou hun schriftuur erbij winnen en minder onsmakelijk zijn, als ze een voorbeeld namen aan een groot stilist als Giacomo Casanova.

In Genève, stad van Calvijn, ontmoette hij zekere Hélène die net als hijzelf beslagen was in de theologie: «La théologienne avait vingt-deux ans et elle était plus que jolie.»
Op een dag maken ze al discussiërend een wandeling, in het gezelschap van Edvige, een even mooi nichtje van Hélène, en al even bedreven in de theologie.
Casanova wierp een vraag op: «Admettez-vous que le Christ réunissait en lui toutes les perfections humaines?», want al sinds de XVde eeuw toonde de katholieke schilderkunst de geslachtsdelen van Christus, als bewijs van zijn menselijkheid: ostentatio genitalium.

Edvige antwoordde: «Tout à fait; en revanche, il ne participait pas aux infirmités humaines.» Maar in dat geval komt Zijn algehele menselijkheid in het gedrang, en men overwoog even om de kwestie voor te leggen aan Voltaire die vlak in de buurt, in Ferney woonde.

Maar zover kwam het niet, de gedachten dwaalden af:

En parlant de choses et d’autres nous arrivâmes à un bassin dont les marches en marbre descendaient vers une eau claire comme du cristal. Bien que l’atmosphère fut assez fraîche, nos têtes n’en étaient pas moins échauffées; l’idée me vint de proposer aux dames un bain de pieds qui leur ferait beaucoup de bien, et je leur demandai l’honneur de leur enlever leurs chaussures et leurs bas. «Eh bien, dit la nièce, je descends – Et moi de même, s’écria Hélène. – Parfait, mesdames ! Veuillez donc prendre place sur la première marche.» Je descends alors jusqu’à la quatrième marche, et en un clin d’œil les chaussures et les bas sont retirés. De très belles jambes s’offrent à mes regards dans tout l’éclat de leur blancheur d’albâtre; j’en vante les charmes, sans regretter pour le moment que me demeurent cachées les beautés qui se trouvaient plus haut. En descendant jusqu’à la marche où leurs pieds allaient toucher l’eau, les nymphes furent obligées de retrousser leurs jupes; la nièce du pasteur dit alors en riant à Hélène: «Qu’importe, les hommes aussi ont des cuisses!» Hélène ne voulut pas paraître moins courageuse que la cousine. Enfin, je leur déclarai que ça suffisait, car elles allaient s’enrhumer si elles restaient plus longtemps dans l’eau. Les jupes toujours retroussées, elles remontèrent alors les trois marches à reculons; puis ce fut à moi de les sécher avec tous les mouchoirs que j’avais. Le lecteur imaginera facilement que je mis à profit, dans toute son étendue, le précieux privilège de voir et de toucher ce qui réclamait mon assistance. La nièce du pasteur prétendit que j’étais un peu trop curieux, mais si c’était vrai, c’était la faute d‘Hélène; elle s’y prêtait en effet avec un regard si tendrement languissant que seul un Groenlandais aurait pu rester ici dans les bornes prescrites. L’essuyage achevé, je remis aux dames leurs bas en leur déclarant, en toute naïveté et franchise, que j’étais ravi d’avoir découvert les charmes les plus secrets des deux plus belles vierges de Genève.«Et quelle impression, demanda la cousine, vous a laissé cette vue? – Je n’ose pas vous en montrer le résultat, mais votre intuition devrait vous en informer».

in: Alain Boureau

Casanova

Un générateur de hasard

Paris, 2022, Les Belles Lettres, pp. 48-9

Vergelijk de twee laatste zinnen. De vertaling van Theo Kars is hier wel érg vrij, maar er zijn verschillende versies van Casanova's tekst gepubliceerd.

De kritische uitgave van Histoire de ma vie verscheen bij Laffont in 2013 in de reeks Bouquins, en werd verzorgd door Jean-Christophe Igalens en Érik Leborgne. Niet te verwarren met de eerdere versie (ook bij Bouquins, maar niet meer herdrukt) van Francis Lacassin.

Hier mijn vertaling:

Terwijl we praatten over een en ander, kwamen we bij een bassin met marmeren trappen die beneden uitkwamen op kristalhelder water. Al was de sfeer nogal kil, onze hoofden bleven niettemin verhit; het idee kwam bij me op om de dames een voetbad te suggereren dat hen veel goed zou doen, en ik verzocht om de eer hun schoenen en kousen te mogen uittrekken. “Nou,” zei het nichtje, “ik kom naar beneden – en ik ook,” riep Hélène uit. – Perfect, dames! Nemen jullie plaats op de eerste trede. Ik stapte nu naar beneden naar de vierde tree en in een oogwenk waren de schoenen en kousen uit. Prachtige benen lieten zich aan mijn blikken zien in al hun albasten witheid; ik prees hun charmes,** zonder spijt op dat moment dat de schoonheden die hogerop zaten voor mij verborgen bleven. Toen ze afdaalden naar de trede waar hun voeten het water zouden raken, moesten de nimfen hun rokken opschorten; het nichtje van de dominee zei daarbij al lachend tegen Hélène: "Wat maakt het uit, mannen hebben ook dijen!" Hélène wilde niet minder dapper lijken dan haar nicht. Ten slotte zei ik dat het genoeg was, want ze zouden kou vatten als ze nog langer in het water bleven. Met hun rokken nog opgeschort stapten ze achterwaarts de drie treden weer op; nu was het mijn beurt om ze af te drogen met alle zakdoeken die ik had. De lezer zal zich makkelijk kunnen voorstellen dat ik ten volle profiteerde van het kostbare voorrecht om alles te zien en aan te raken wat mijn hulp nodig had. Het nichtje van de dominee beweerde dat ik iets té nieuwsgierig was, maar als dat zo was, dan was het de schuld van Hélène; zij leende zich er immers toe met een zo innig smachtende blik, dat alleen een Groenlander hier binnen de voorgeschreven grenzen had kunnen blijven. Toen het afdrogen voorbij was, gaf ik de dames hun kousen terug en vertelde hen in alle naïviteit en openhartigheid dat ik dolblij was de meest geheime charmes te hebben ontdekt van de twee mooiste maagden van Genève. “En wat voor indruk heeft die aanblik op u gemaakt?” vroeg het nichtje. – Het resultaat ervan durf ik je niet te laten zien, maar je intuïtie zou het je moeten vertellen".

__________________

  * De pudendis rebus cogit necessitas loqui, honestas circumloqui (Augustinus).
Noodzaak dwingt [ons] over oneerbare zaken te spreken, het fatsoen om dat omfloerst te doen.
** Al zegt Casanova elders dat, om hun schoonheid te beoordelen, hij de benen van vrouwen buiten beschouwing laat.

 

Een ongecontroleerde slip van elf seconden

De klimaatcrisis is gewoon te ingewikkeld en te complex en te veelomvattend om in ons huidig politiek systeem proper opgelost te worden, en daarom vind ik dat nodig dat die rechters dat wel zeggen, dat signaal geven...

 

We horen hier een subtiel man, die ons de verschillen tussen ingewikkeld, complex en veelomvattend haarfijn had kunnen uitleggen als niet het format televisie hem de tijd daartoe had misgund.

Ook mochten wij hopen dat hij de termen huidig politiek systeem en proper had toegelicht voor eenvoudige plebejers. Ons huidig politiek systeem is de parlementaire democratie en het algemeen stemrecht, maar kennelijk deugen die niet.

Ten slotte klinkt ook proper weinig geruststellend, en roept het zelfs nare herinneringen op. 

Dirk Draulans vindt verder dat rechters signalen moeten geven. Hun taak wordt in de regel niet zo omschreven. 

In elk geval bewijst onze man dat je in luttele elf seconden een hoop eenvoudige, niet complexe maar wel gevaarlijke enormiteiten kunt uitkramen.