Zijn Amerikaanse belangen ook de onze?

Éric Zemmour mag dan voor onze journalisten de baarlijke duivel zijn (ze hebben iets dergelijks eens opgevangen ergens), maar een woord inbrengen tegen zijn analyses gaat denkelijk velen hun krachten te boven (en dan zwijg ik nog over zijn eruditie – de man kent zijn geschiedenis – of over zijn verbale begaafdheid).

Wat hij hier zegt over de Franse elites (en dat geldt voor de onze niet minder), ja, zulke dingen worden hem niet licht vergeven. Er gaan dan ook stemmen op om hem uit de media te weren: de man heeft te veel succes en CNews wordt een bedreiging voor de mainstream zenders.

   

 

Éric Zemmour: Vandaag hebben wij Fransen, in de confrontatie tussen Griekenland en Turkije voor de Grieken gekozen. We zijn eens te meer de enigen die deze keuze maken. Je ziet goed dat de Duitsers zich heel gedeisd houden, zich laten vergeten en we leggen straks uit waarom.

Ook de Amerikanen helpen de Grieken niet. In werkelijkheid staan ze juist achter de Turken. De Amerikanen staan achter de Turken op alle gebied. Ze laten die hun gang gaan in Libië, laten ze hun gang gaan in Syrië, laten ze hun gang gaan in Azerbeidzjan. Eigenlijk zijn de Turken de vertegenwoordigers van de Amerikanen, de proxy’s zegt men vandaag met een militaire uitdrukking, wat betekent dat Turken de werkjes opknappen waar de Amerikanen zelf niet meer aan willen. En dat biedt de mogelijkheid de Russen te op de zenuwen te werken, en bij de Europeanen verdeeldheid te zaaien.

Christine Kelly: Waarom schaart Frankrijk zich achter Griekenland, terwijl de Franse elites nog tot voor enkele jaren ervoor pleitten om Turkije tot de EU toe te laten?

Zemmour: Omdat de Franse fascinatie voor Turkije niet is gestopt na François I. Twintig jaar geleden is het, dat weet iedereen nog, dat heel onze elite, Chirac, Juppé, Rocard, Strauss-Kahn, Fabius, dat al die lui ijverden voor de entree van Turkije in de EU.

En daar heeft Erdoğan heel handig op ingespeeld. Zoals u weet was het wapen van Atatürk zijn leger, en om zijn land te laïciseren, te seculariseren, en om het te verwestersen gebruikte hij het leger. Het was een militaire dictatuur. De islamist Erdoğan heeft gedaan net alsof hij meeging met de canon van de democratische Europeanen, om op die manier zijn leger – als ik dat zo kan zeggen – te ontwapenen, en er een politieke dwerg van te maken. En de Europeanen stonden te applaudisseren.

Die naïevelingen hadden niet door dat Erdoğan dat allemaal deed, niet om de Europese democratie te plezieren, maar integendeel om zijn land te islamiseren en zich te ontdoen van dat leken-korset.

De Franse elite getuigde van een ongelooflijke stupiditeit, ze hebben niets begrepen en niets gezien. En ja hoor, in die tijd, en zelfs nog na de eeuwwisseling hadden de Franse elites het over Erdoğan en de Turkse islamisten ...als waren die een soort christendemocraten op zijn moslims. Je moet dat vandaag herlezen, je lacht je een breuk, en het is een schande voor al die lui, die nu allemaal hun mond zouden moeten houden.

Want wat zien we nu met Erdoğan? Dat hij tegelijk een islamist is, moslimbroeder, en Daesh (De Islamitische Staat) heeft gesteund. Vergeten we dat nooit! De echte peetvader van Daesh was Turkije. En ten tweede, is hij een nostalgicus die terugdenkt aan het Ottomaanse Rijk, en heel de regio wil re-ottomaniseren. We zien dat de plekken waar hij tussenkomt – hij staat op vier-vijf fronten – uitsluitend gebieden zijn waarover het Ottomaanse Rijk zich uitstrekte.

En Frankrijk gaat dus achter Griekenland staan, niet enkel om historische redenen, Plato enzovoort, maar ook om geostrategische redenen, begrijp dat wel.

In werkelijkheid houdt Turkije iedereen in een houdgreep met zijn geografische ligging. Het was de zuidflank van de NAVO, tegen Rusland, destijds de USSR dus. Vandaag heeft hij het migrantenkraantje in handen. In Duitsland zijn er miljoenen Turken, dus is mevrouw Merkel verlamd: zodra Erdoğan de stem verheft gaat ze braaf liggen en kruipt onder het tapijt.

Komt daarbij dat er op Turkse bodem nucleaire NAVO-basissen zijn – dat is zonder meer fundamenteel – er zijn Amerikaanse antiballistische raketten gestationeerd. Als dus de Turken zich meester maken van die raketten, dan zijn ten eerste de Amerikanen verloren, en ten tweede is Europa niet langer nucleair beschermd en moet men met andere woorden mogelijk toegeven aan nucleaire chantage, ook met onze atoombom als afschrikkingsmiddel.

En zo houdt Erdoğan iedereen in zijn greep, en jaagt hij iedereen schrik aan.

En dan zijn de enigen die hun stem een beetje durven verheffen de Fransen – we mogen hier ten andere Emmanuel Macron hulde brengen …maar die gaat niet het hele eind. U zult zich herinneren dat hij het had over de hersendood van de NAVO, en dat ging om Turkije. Tenslotte bedreigt Turkije NAVO-bondgenoten als Frankrijk en Griekenland.* Daarin zijn wij de geallieerden van de Grieken, en hun militaire macht is niet verwaarloosbaar. Hun militair budget bedraagt meen ik, deze namiddag keek ik het na, 2,2% van het bruto nationaal inkomen.

Dimitri Pavlenko: En ze kopen Rafales.

Zemmour: En ze kopen Rafales, en hebben een leger van 100.000 man. Maar goed, de Turken hebben er 4 à 500.000. Dat is niet niks, het Turkse leger is een stuk sterker, maar we kunnen ons achter de Grieken scharen. En daar is Macron halverwege blijven steken: hij heeft het als enige aangedurfd om zijn stem luid tegen Erdoğan te verheffen, maar daar blijft het bij.

Hij durft niet… hij stemt zijn politiek toch af op de Amerikanen. Hij verwacht dat de Amerikanen Erdoğan het zwijgen opleggen. En dat zullen de Amerikanen niet doen. Het is, als u wil het gebruikelijke Franse probleem: men stemt zijn politiek af op de Verenigde Staten, omdat men meent dat zij dezelfde belangen hebben als wij, terwijl zij maar zelden dezelfde belangen hebben.

__________

* Een Turkse oorlogsbodem richtte zijn vuur-radar op een Frans marineschip, het volstond dus om enkel nog de trekker over te halen. De Franse kapitein heeft niet gereageerd. Niet zo'n aangename situatie voor de matrozen.

Een linkse tekst van 1989

In Frankrijk lijkt men zich na de shariamoord op de leraar stilaan bewust te worden van een aantal zaken die nog tot voor heel kort onbespreekbaar waren, al waren die dertig jaar geleden zelfs voor links vanzelfsprekend, zoals u zult lezen.

Vandaag gebruiken politici woorden die bijvoorbeeld Zemmour niet in de mond zou nemen, ook al omdat hij er beter de draagwijdte van snapt. Zo zei Macron: ‘De angst moet van kamp veranderen’, maar een staat moet geen angst aanjagen, hij moet de wet doen respecteren. Je voelt dat Emmanuel graag nog eens verkozen zou worden. En zijn minister Darmanin sprak over een 'fatwa', zonder te begrijpen wat hij zei. Misschien is het hem intussen wel uitgelegd. Wie de islam voorheen nooit ernstig heeft genomen kent natuurlijk bepaalde begrippen niet echt, en in paniek gebruikt men die dan toch maar.

CNews besteedde aandacht aan een artikel van dertig jaar terug, in een links blad, en daaruit bleek dat men in die kringen toen wél nog begreep wat voor vlees men in de kuip had:

Pascal Praud: De ontkenning… de ontkenning interesseert me. De ontkenning interesseert me omdat ik uiterst toevallig een Nouvel Observateur van 1989 heb teruggevonden. 'Profs, laten we niet capituleren!' en hij herinnert ons aan de hoofddoekenkwestie, we herinneren ons Jospin, minister van Onderwijs, die zei:

De jonge meisjes die binnenkomen met een hoofddoek, die moet men proberen te overtuigen hem af te leggen, maar als dat niet lukt moeten de lessen doorgaan en moet men hen toelaten.

Totale overgave dus. Bon, het is dus 2 november 1989. Het grote blad dat de Nouvel Observateur was, dat grote geweten van links, met Jean Daniel, het republikeinse links, het links waar wij van houden, hart en ziel van dat links zijn vervlogen. Dat het dood is kun je niet zeggen, maar waar zit dat links nu?

Jean-Claude Dassier: Ergens ver weg!

Pascal Praud: Er staat een vrije tribune in, getekend door Élisabeth Badinter, intussen naar rechts overgegaan, Régis Debray, intussen naar rechts overgegaan…

Ivan Rioufol: We zouden blij moeten zijn!

Pascal Praud: …Alain Finkielkraut, intussen naar rechts overgegaan, en Cathérine Kintzler. Nee, maar wat een formidabel intellectueel parcours hebben die mensen niet afgelegd! Want Régis Debray, vandaag is hij reactionair en conservatief...

Sophie Obadia: Niet eens rechts…

Pascal Praud: …omdat links en rechts niets meer voorstelt.

Sophie Obadia: Conservatief.

Pascal Praud: …en wat lees ik in dat ingezonden stuk? Wat staat er geschreven in dat stuk van 31 jaar terug? Het richt zich tot de minister van Nationale Opvoeding, Jospin:

Onderhandelen zoals u dat doet, en daarbij aankondigen dat u zult toegeven, dat heeft een naam: capituleren. ‘Diplomatie’ van dat slag moedigt juist diegenen aan die men wil paaien – en als zij morgen vragen dat de studie van Rushdie (Spinoza, Voltaire, Baudelaire, Rimbaud…) waar ons onderwijs vol van zit ...hun kinderen bespaard zou blijven, hoe zal men hen dat kunnen weigeren? Door uitsluiting?

Wat zegt dit stuk nog meer?

«Alle kinderen verwelkomen», zegt u. Ja, maar dat heeft nooit betekend: samen met hen ook de religie van hun ouders als zodanig binnenhalen. De islamitische hoofddoek dulden is niet een vrij wezen ontvangen (een meisje in dit geval), het is de poort openzetten voor diegenen die besloten hebben om haar, zonder discussie en voorgoed het hoofd te doen buigen. In plaats van dit jonge meisje een ruimte van vrijheid aan te bieden, zegt u haar dat er geen verschil is tussen de school en het huis van haar vader.

Zo schreef men 31 jaar geleden, en ik besluit:

Door de facto de islamitische sluier toe te laten, symbool van de vrouwelijke onderwerping, geeft u een blanco volmacht aan de vaders en broers, en dus aan het hardste patriarchaat op deze planeet. Tenslotte komt het hierop neer dat niet langer respect voor de gelijkheid van de seksen en de vrije wil de wet uitmaken in Frankrijk.

Ziedaar wat er geschreven stond in een groot links blad, 31 jaar geleden. Het kon vandaag geschreven zijn. En men heeft Niets gedaan, 31 jaar van ontkenning, en deze tekst bewijst dat.

 

Pascal Praud: Le déni…le déni ça m’intéresse. Le déni ça m’intéresse parce que j’ai retrouvé, par le plus grand des hasards d’ailleurs, Le Nouvel Observateur de 1989: Profs, ne capitulons pas! on nous souvient de l’affaire du foulard, on se souvient de Jospin, ministre de l’Éducation, qui dit: les jeunes gens qui entrent avec un foulard, il va falloir les convaincre de l’enlever, mais si on n’y arrive pas il faudrait faire le cours, et on doit les accueillir.

Démission totale. Bon, on est donc le deux novembre 1989. Ce grand journal qu’était le Nouvel Observateur, cette grande conscience de gauche avec Jean Daniel, la gauche républicaine, la gauche qu’on aime, la gauche qui s’est évanouie cœurs et biens, on ne peut pas dire qu’elle est morte, mais où est-elle, cette gauche-là?

Jean-Claude Dassier: Elle est très loin!

Pascal Praud: Il y a une tribune qui est signée par Élisabeth Badinter, passée à droite depuis, Régis Debray, passé à droite depuis…

Ivan Rioufol: On pourrait être content!

Pascal Praud: …Alain Finkielkraut, passé à droite depuis, Élisabeth de Fontenay, passée à droite depuis, et Cathérine Kintzler. Non, mais c’est formidable, le parcours intellectuel de ces gens-là! Parce que Régis Debray, il est réactionnaire et conservateur aujourd’hui…

Sophie Obadia: Même pas de droite…

Pascal Praud: …parce droite-gauche ça ne veut rien dire. Je veux dire réactionnaire et conservateur…

Sophie Obadia: Conservateur.

Pascal Praud: …et qu’est-ce que je lis dans cette tribune? Il y a 31 ans, qu’est-ce qui est écrit dans cette tribune? Ils s’adressent au ministre de l’Éducation Nationale, Jospin:

Négocier, comme vous le faites, en annonçant que l’on va céder, cela porte un nom: capituler. Une telle « diplomatie » ne fait qu’enhardir ceux-là mêmes qu’elle se propose d’amadouer –et s’ils demandent demain que l’étude des Rushdie (Spinoza, Voltaire, Baudelaire, Rimbaud…) qui encombrent notre enseignement soit épargnée à leurs enfants, comment le leur refuser? Par l’exclusion?

Que dit encore cette tribune?

«Accueillir tous les enfants», dites-vous. Oui. Mais cela n’a jamais signifié faire entrer à l’école, avec eux, la religion de leurs parents, telle quelle. Tolérer le foulard islamique, ce n’est pas accueillir un être libre (en l’occurrence une jeune fille), c’est ouvrir la porte à ceux qui ont décidé, une fois pour toutes et sans discussion, de lui faire plier l’échine. Au lieu d’offrir à cette jeune fille un espace de liberté, vous lui signifiez qu’il n’y a pas de différence entre l’école et la maison de son père.

Ça a été écrit il y a 31 ans, et je termine:

En autorisant de facto le foulard islamique, symbole de la soumission féminine, vous donnez un blanc-seing aux pères et aux frères, c’est-à-dire au patriarcat le plus dur de la planète. En dernier ressort, ce n’est plus le respect de l’égalité des sexes et du libre arbitre qui fait loi en France.

Voilà ce qu’a été écrit dans un grand journal de gauche il y a 31 ans. Ça pourrait avoir été écrit aujourd’hui. On n’a rien fait. 31 ans de déni, ce texte est la preuve.

Een gematigde imam aan het woord

Abdelali Mamoun is een gematigde imam, en hij mocht bij CNews commentaar leveren rond de maatregelen die Macron belooft na de onthoofding van de leraar in Parijs. Of van die maatregelen iets terechtkomt is vanzelfsprekend nog af te wachten, maar we worden door deze Mamoun toch al gewaarschuwd voor excessen.

Een man die hij noemt als een soort onrechtstreekse schuldige is natuurlijk Éric Zemmour ('clairement identifié', alsof het om un Fiché S ging). Mamouns discours is duidelijk: moslims mogen niet …het slachtoffer worden van deze shariamoord (die hij sterk afkeurt). Zo kort na een moord de naam laten vallen van iemand die enkel van het woord leeft, beschouw ik als een symptomatische smakeloosheid. Iets meer terughoudendheid had deze Mamoun gesierd:

Abdelali Mamoun: Ten eerste, bij de stappen die de regering nu onderneemt moet men op zijn hoede zijn voor collaterale schade, zodat niet wij moslims, gewoon omdat we moslim zijn, slachtoffers worden van deze campagne tegen het islamisme.

Ik verzet mij tegen elke stroming die het separatisme voorstaat, die de sociale breuk wil. Van huilebalken die zich als slachtoffers zien en constant zeggen: ja, wij zijn slachtoffers van de islamofobie, daar heb ik mijn buik van vol, men moet ophouden met dat soort dingen. Islamofobe uitspraken zijn er vandaag inderdaad soms vanwege bepaalde personen die duidelijk geïdentificeerd zijn, de Zemmours en consorten. Maar goed, voor mij vormen die geen gevaar voor de stabiliteit en de samenhang die er in Frankrijk moeten zijn, en ertoe moeten bijdragen om het vivre-ensemble te bevorderen, een samenleving vorm te geven en de samenhang van allen.

    

 

Premièrement, il faut faire attention au dommages collatéraux dans cette démarche qu’entreprend le gouvernement, que nous soyons pas nous musulmans, parce qu’on est simplement des musulmans, victimes de cette campagne contre l’islamisme.

Moi, je m’oppose à toute mouvance qui prône le séparatisme, qui prône la fracture sociale. Les pleurnichards victimaires constamment en train de dire : oui on est victime d’islamophobie, y en a marre, faut arrêter avec ces trucs-là. Il y a effectivement parfois des discours islamophobes de la part de certains aujourd’hui qui sont clairement identifiés, les Zemmour et compagnie. Mais bon, pour moi ils ne constituent pas une menace pour la stabilité et la cohésion sociale qui doit régner en France et qui doit contribuer à promouvoir le vivre-ensemble, le faire société, et le rapport entre tous.

Versprak Trump zich?

Of het een lapsus linguae was van Donald Trump toen hij de buitenlandse staatshoofden bedankte die hem hun ‘condolences’ betuigden, weet ik niet zo goed. Ik betwijfel het zelfs als ik in de Webster de definitie van dat woord bekijk. Het betekent volgens dat woordenboek ‘to express sympathetic sorrow’, sympathie uitdrukken voor een ander die in de zorgen zit.

In het Frans was dat vroeger ook zo, maar vandaag zijn ‘condoléances’ normaal een deelneming in de rouw die iemand treft, iets pregnanter dus.

Nu bewees die uitspraak volgens Dimitri Pavlenko, de overigens uitstekende commentator bij CNews, dat Trump aan de dood dacht. Blijkbaar heeft Pavlenko Freud erg ter harte genomen, ofwel denkt hij dat Engels slecht uitgesproken Frans is, maar dat je de woorden wel in hun Franse betekenis moet begrijpen.

Maar veel grappiger was daarna dat Christine Kelly, die het programma modereert, hem erop wees dat het la Covid is, niet le. De Académie française heeft aldus gedecreteerd. Even daarvoor had Kelly zelf nog ‘le’ gezegd, maar misschien heeft de regie haar snel iets in het oor gefluisterd, want de Fransen lachen niet met zulke dingen:

Dimitri Pavlenko: Het gaat Donald Trump, op het moment dat wij spreken, toch niet zo heel goed. Er is toch het risico op verslechtering, en zelfs stervensgevaar is niet uit te sluiten. Herinneren we eraan dat le Covid vaak verergert de tweede week, en Donald Trump zit nog niet in zijn tweede week. Overigens, als je dat bericht opnieuw beluistert dat hij op de sociale media plaatste, u weet wel dat korte bericht waarin hij aan een tafel zit – zonder das, je merkt dat hij er niet goed uitziet, hé – en daar begaat hij een lapsus en na die lapsus voel je aan dat hij aan de dood denkt want op dat moment bedankt hij de staatshoofden van heel de wereld die hem hun blijken van medeleven stuurden. ‘Condoléances’ is wat hij zegt, terwijl het eerder wensen voor een goed herstel waren. Je merkt dat Donald Trump psychisch toch aangeslagen is door wat hem overkomt.

Christine Kelly: En Dimitri, die ziekte van Trump plaatst le Covid toch wel midden in de presidentiële campagne hé, en wel een maand voor de verkiezingen. Zijn er politieke voordelen die hij uit zijn ziekte kan halen, of uit zijn genezing?

Pavlenko: Wel ja, dat is een goede vraag want het is waar dat wat die epidemie betreft Donald Trump het helemaal niet goed heeft gedaan. Hij was niet goed, en Joe Biden heeft dat goed begrepen. Maar Trump die ziek is door le Covid…

Kelly: Door la Covid, pardon.

Pavlenko: Ja, ja, maar eigenlijk…

Kelly: De Académie française heeft gezegd dat het ‘la Covid’ is.

Éric Zemmour: Gelukkig hebben we Christine !

Kelly: Ik ben waakzaam, ik ben waakzaam !

Pavlenko: Maar ziet u, Trump heu, wat betreft la Covid dus, is nu de man die weet waarover hij het heeft, hij heeft het gehad…

Dimitri Pavlenko : Donald Trump, à l’heure où l’on parle, il ne va pas si bien que ça. Il y a quand même un risque d’aggravation, et même le risque mortel n’est pas à écarter. Je rappelle que le Covid, ça dégénère souvent en deuxième semaine, et là, Donald Trump n’est pas encore entré dans sa deuxième semaine. D’ailleurs si vous réécoutez le message qu’il a posté ce weekend sur les réseaux sociaux, vous savez ce court message où il est assis à une table – sans cravate, on voit qu’il n’a pas l’air bien, hein – il commet un lapsus et on sent après ce lapsus qu’il pense à la mort parce que il remercie à un moment les chefs d’état du monde entier qui lui ont adressé leurs condoléances. Leurs condoléances, c’est ce qu’il dit, alors que c’étaient plutôt des vœux de rétablissement. On voit que Donald Trump, il est quand même psychologiquement affecté par ce qui lui arrive.

Christine Kelly : Alors Dimitri, la maladie de Donald Trump remet le Covid quand même au centre de la campagne présidentielle hein, quand même à un mois du vote. Est-ce qu’il y a des bénéfices politiques qu’il peut tirer de sa maladie, ou retirer de la guérison ?

Pavlenko : Ah mais oui, alors une bonne question parce que c’est vrai que Donald Trump sur l’épidémie, il n’a pas été bon du tout. Il n’a pas été bon, et ça, Joe Biden il l’a bien compris. Mais Trump malade du Covid…

Kelly : De la Covid, pardon.

Pavlenko : Oui, oui mais enfin…

Kelly : l’Académie française a dit que c’est la Covid.

Éric Zemmour : Heureusement qu’il y a Christine !

Kelly : Je veille, je veille!

Pavlenko : Mais si vous voulez, Trump heu, alors vis-à-vis de la Covid donc, c’est l’homme qui sait de quoi il parle, ah oui, il l’a eue…

Le Robert