Jean Pierrre Rawie en de filosoof Saloustios

Julianus Apostata was de laatste Romeinse keizer die het antieke heidendom beleed en het oprukkende christendom bestreed. Hij deed dat niet met wreedaardige middelen maar vertrouwde op overtuigingskracht, en ook vond hij dat priesters belastingen moesten betalen zoals iedereen.

Hijzelf was christelijk opgevoed, maar toen hij de jaren van verstand had bereikt verwierp hij deze nieuwe leer. Wel vond hij het nodig het voorvaderlijke geloof te moderniseren, het had een opfrissingsbeurt nodig en moest op redelijke gronden stoelen.

Daarbij kwam zijn vriend, de filosoof Saloustios, ook een verdediger van het voorvaderlijke geloof, hem te hulp.

Dit alles speelde in de vierde eeuw, maar veel tijd voor zijn plannen was Julianus niet gegund. In een oorlog met de Perzen sneuvelde hij op zijn éénendertigste, getroffen door een vijandelijke speer.

Ik val u hiermee lastig, lezer, omdat ik net bij Jean Pierre Rawie een zin las die mij aan deze filosoof Saloustios deed denken:

“Een theoloog wiens naam me ontschoten is, stelde eens dat wat in de Bijbel staat niet echt gebeurd, maar wel waar is. Tussen wie dat begrijpen en degenen die het onzin vinden, zal het nimmer goed komen, vrees ik.”

Wat Saloustios schreef gaat weliswaar niet over Bijbel, maar over de avonturen van de antieke goden:

“Al deze gebeurtenissen hebben nooit plaatsgehad, maar zijn eeuwigdurend: het verstand ziet alles ineens, terwijl het woord het ene na het andere opsomt.”

Ταύτα δε εγένετο μεν ουδέποτε, έστι δε άεί· και ο μεν νους άμα πάντα ορά, ο δε λόγος τα μεν πρώτα τα δε δεύτερα λέγει.

Ik denk dus dat de ons onbekende theoloog van Rawie de heidense Saloustios moet gelezen hebben.

Saloustios

Des Dieux et du Monde, IX, 8

Σαλουστιου περι Θεων και Κοσμου

Gabriel Rochefort, Paris, Les Belles Lettres 2003, p.5

Jean Pierre Rawie

Hebben we hiervoor tachtig jaar gevochten

Oktober 2022, Prometheus, Amsterdam, p.51

Als ambtenaren zich vervelen...

 Alweer moet de Raad van Europa met rode kaakjes een campagne afblazen. Eerder al had die Raad reclame gemaakt voor de hoofddoek in Europa, maar ze trokken hun affiches terug. Niet omdat zij inzagen wat voor een schande dat was, maar de protesten klonken te luid.

Zoals alles in Europa is die Raad een geleedpotig creatuur met vele segmenten. Een ervan gaat over kinderrechten, en de IJslandse Regina Jensdottir is er de baas.

Zijzelf of een van haar talrijke ambtenaren moet nu op het idee zijn gekomen – misschien in een moment van verveling – om zich te bemoeien met intrafamilale kwesties. Het was ontoelaatbaar dat ouders ‘Naar je kamer jij!’ zegden tegen een stout kind. Dat tijdperk is voorbij zei Regina Jensdottir, we moeten daar werk van maken, want zoiets is kwetsend voor een kind.

De neiging om aan burgers de deugd op te leggen is blijkbaar groot bij gezaghebbbers. Je mag veel dingen niet meer zeggen, en veel zaken niet meer doen, en zij weten wat wel nog mag gezegd en gedaan worden. Die aanmatiging wekte de lachlust op van de panelleden bij CNews:

Pascal Praud: Et puis il y a un petit sujet qui m’intéresse beaucoup. Alors ça, je suis sidéré de ça. Le Conseil de l’Europe réfléchit à déconseiller aux parents de dire: «File dans ta chambre!» à leurs enfants. Une autre information qu’a donnée Le Figaro ce matin, c’est extraordinaire, le Conseil de l’Europe donc après appelle ce sujet le time out, ce qui veut dire ‘temps mort’. C’est une expression connue que beaucoup de parents ont déjà prononcée: File dans ta chambre! Le Conseil de l’Europe a été alerté par plusieurs associations. Bon, violence éducative ordinaire: File dans ta chambre! L’enfant, il est traumatisé! Si tu dis à un enfant ‘file dans ta chambre,’ il fait une dépression nerveuse immédiatement, et il est chez un psy pendant douze ans et toute sa carrière professionnelle est parterre. Il explique: «Eh oui, mes parents m’ont dit ‘file dans ta chambre’, c’est pour ça que tous mes malheurs en sont venus là.»

Olivier Dartigolles: Mettez-vous à sa place!
Pascal Praud: Je ne sais pas, mais ce que je trouve est formidable, c’est que se soit le Conseil de l’Europe qui réfléchisse à ça! ...Comment?
Jérôme Béglé: Regagne l’espace de sommeil.
Pascal Praud: Non mais, je ne sais pas, ce monde devient fou s’il ne faut pas dire à ses enfants ‘file dans ta chambre.’ Qu’est-ce que vous voulez dire?
Georges Fenech: C’est du même ordre quand, je me souviens dans la Chambre nationale on allait toucher à…

Connie Francis

Pascal Praud: File dans ta chambre, donc. J’en ai parlé tout à l’heure: file dans ta chambre, visiblement c’est une déclaration polémique du Conseil de l’Europe… Regina Jensdottir, qui est l’actuelle chef de la division du Droit des Enfants, déclarait que cette époque du ‘file dans ta chambre’ est obsolète. Elle va être retravaillée, dit-elle, parce que ça peut traumatiser un enfant. Donc je ne sais pas quelle était la pire…

Olivier Dartigolles: Ça peut paraître anodin, mais les personnes qui lisent ça, ce soir par exemple, ça ne peut que les mettre dans une position d’incompréhension et de colère par rapport à l’Europe, nous ne voulons plus entendre en parler.

Pascal Praud: Mais bien sûr! Au nom de quoi, au nom de quoi le Conseil de l’Europe, je veux dire, décide de cela?

Georges Fenech: C’est des rapports intrafamiliaux qui ne regardent personne. Personne. La manière dont on parle à ses enfants, chacun a son système éducatif.

Pascal Praud: Non mais là…

Geoffroy Lejeune: ‘File dans ta chambre’, ce n’est pas traumatisant, Pascal.

Pascal Praud: Non, mais je te le parie! Moi, je lis Le Figaro de ce matin. Le Conseil de l’Europe dispose d’un service ‘parentalité’ qui prescrit des normes, des chartes et des conventions destinées à combattre les violences dans l’éducation. Et déjà, est-ce que c’est au Conseil de l’Europe… parce que c’est quand même notre argent, hein!  

Geoffroy Lejeune: Oui bien sûr.

Pascal Praud: Un Conseil de parentalité, bon, et donc comme ces gens se réunissent ensemble pour dire: «Tiens, qu’est-ce qu’on va faire aujourd’hui?» On va dire ‘file dans ta chambre’ c’est juste facile, qu’est-ce qu’en pensent les autres?

Georges Fenech: On a du mal à le croire hein, moi…

Olivier Dartigolles: Et, ils étaient une majorité sur le sujet? Ou une majorité qualifiée?

Pascal Praud: Bon, on va terminer en parlant sérieusement cette fois-ci parce que ce qui se passe en Ukraine est grave…

Armageddon of Apocalyps?

Als ze het over een kernoorlog hebben, spreken Amerikanen en hun president Biden over “armageddon”. Of ook Truman die term al gebruikte weet ik niet. Ἁρμαγεδών (Harmagedón), zegt de Bijbel, is de plaats waar de demonen, de soldaten van de Antichrist samenkomen om strijd te leveren tegen God. Ziehier hoe het daarbij in zijn werk gaat, en ik nodig u uit om te genieten van de Statenvertaling:

Openbaring 16:13 En ik zag uit den mond des draaks, en uit den mond van het beest, en uit den mond des valsen profeets, drie onreine geesten gaan, den vorsen gelijk;
14 Want het zijn geesten der duivelen, en zij doen tekenen, welke uitgaan tot de koningen der aarde en der gehele wereld, om die te vergaderen tot den krijg van dien groten dag des almachtigen Gods.
15 Ziet, Ik kom als een dief. Zalig is hij, die waakt en zijn klederen bewaart, opdat hij niet naakt wandele, en men zijn schaamte niet zie.
16 En zij hebben hen vergaderd in de plaats, welke in het Hebreeuws genaamd wordt Armageddon.
17 En de zevende engel goot zijn fiool uit in de lucht; en er kwam een grote stem uit den tempel des hemels, van den troon, zeggende: Het is geschied.
18 En er geschiedden stemmen, en donderslagen, en bliksemen; en er geschiedde een grote aardbeving, hoedanige niet is geschied van dat de mensen op de aarde geweest zijn, namelijk een zodanige aardbeving en zo groot.
19 En de grote stad is in drie delen gescheurd, en de steden der heidenen zijn gevallen; en het grote Babylon is gedacht geworden voor God, om haar te geven den drinkbeker van den wijn des toorns Zijner gramschap.
20 En alle eiland is gevloden, en de bergen zijn niet gevonden.
21 En een grote hagel, elk als een talent pond zwaar, viel neder uit den hemel op de mensen; en de mensen lasterden God vanwege de plage des hagels; want deszelfs plage was zeer groot.

Armageddon is dus de plek van die veldslag, niet de slag zelf, zoals wij ook over Waterloo spreken. 

De Fransen echter vertalen Bidens term met “apocalypse”. Bijvoorbeeld FranceInfo titelt: «Joe Biden alerte sur les risques d’ 'apocalypse nucléaire'», en de zevendelige Robert geeft ‘armageddon’ niet eens, terwijl hij uitvoerig over de apocalyps spreekt. Een plaatsnaam hoort inderdaad in een encyclopedie, niet in een woordenboek.

Apocalyps is eveneens een bijbelse term, van καλύπτω, verbergen, omhullen, met het voorzetsel απο dat hier een verwijdering aangeeft.

God onthult ons een boodschap die eerst nog onder zeven zegels verborgen was. Helaas, als de Allerhoogste iets dergelijks doet kondigt hij nooit veel goeds aan. De verdorven wereld, met zijn verdorven koningen zal vernietigd worden in die beslissende slag voor de Dag des Oordeels.

De mensheid krijgt vooraf nog enkele rampen over zich heen. Ze kampt met een uitbraak van pijnlijke zweren. Er komt een zons- en maansverduistering. Een sprinkhanenplaag overvalt en martelt de mensen. Een demonisch leger doodt een derde van de mensheid. De rivieren veranderen in bloed. Er volgt hongersnood. De hitte van de zon wordt intenser en veroorzaakt grote pijn. Het leven in de zeeën sterft uit door de inslag van een meteoor. De Eufraat droogt uit (zodat in Armageddon de slag kan plaatsvinden). Er komen aardbevingen en grote hagelstenen.

Tegenwoordig is de naam ‘Armageddon’ ook in de schaakwereld bekend, en ook daar zijn de verschrikkingen niet min. De dood van een der spelers volgt na maximaal negen minuten: wit krijgt vijf minuten bedenktijd voor de partij en zwart vier. Een vonnis valt er onvermijdelijk: wit moét winnen want ook bij remise wint zwart. 

Na lectuur van de Openbaring vind ik dat die formule beter ‘Apocalyps’ had geheten.

Isabelle Adjani zet de puntjes op de i

 

Bij CNews heeft men vaak panelgesprekken waarbij niet iedereen rond de tafel hetzelfde denkt. Zo vond gisteren de journalist Jean-Louis Burgat dat senator Malhuret het wat bont had gemaakt in een speech. Zoals u zult horen had Malhuret de revolte tegen de hoofddoek in Iran vergeleken met de situatie in Frankrijk. Hij had van die twee dingen een salade russe gemaakt zei Burgat, en die waren toch onvergelijkbaar? Ook vond Burgat het filmpje met de Franse filmactrices die een lok van hun haar knipten niet veel soeps. In Teheran zou men het wellicht niet te zien krijgen. Pascal Praud vertelde hem dat hij Isabelle Adjani had gebeld, en ja, toen was Burgat plots van oordeel dat het toch wel belangrijk was.

Claude Malhuret: Om zich van de sluier te ontdoen riskeren in Iran vrouwen hun leven. Hier presenteren de ‘intersectionalisten’ hem als een vrije keuze. Luisteren we naar wat Chantal De Rudder daarover zegt: "De sluier is geen religieus, maar een politiek object. Het is het handelsmerk van het islamisme, en inmiddels een antiwesters en antidemocratisch statement." Einde citaat. Bourguiba noemde de sluier "het vreselijke vod".

Wat sommige neofeministen ervan maken is een dolksteek in de rug van deze strijdsters, doordat ze elke kritiek op de sluier veroordelen, zogenaamd om de islamofobie niet in de hand te werken. Een dolksteek in de rug ook als Sandrine Rousseau verklaart dat de sluier een verfraaiing kan zijn. Of als Rokhaya Diallo durft te beweren dat de vrijheid ook in de hidjab kan zitten.

Hoeveel doden moeten er in Teheran vallen vooraleer het heroïsme van de Iraanse vrouwen hen dwingt hun ogen en oren open te zetten, niet langer de Moonwalk van Michael Jackson te dansen en te doen alsof ze de zaak van de vrouwen vooruithelpen, terwijl ze die juist terugdringen.

En Iran des femmes risquent leur vie pour se débarrasser du voile. Ici les intersectionnelles se présentent …le présentent comme une liberté. Écoutons ce que leur répond Chantal De Rudder: «Le voile n’est pas un objet cultuel, mais un objet politique. C’est le produit phare de l’islamisme, et c’est désormais une affirmation anti-occidentale et antidémocratique.» Fin de citation. Ce morceau d’étoffe, Bourguiba l’appelait «l’épouvantable chiffon». C’est un coup de poignard dans le dos de ces combattantes qu’en font certaines néoféministes. En condamnant toute critique du voile au prétexte de ne pas nourrir l’islamophobie. Un coup de poignard dans le dos lorsque Sandrine Rousseau déclare que le voile peut être un embellissement. Ou que Rokhaya Diallo ose affirmer que la liberté peut être aussi dans le hijab. Combien faudra-t-il de morts à Téhéran pour que l’héroïsme des Iraniennes les force à ouvrir les yeux et les oreilles, pour qu’elles cessent de danser le Moonwalk de Michael Jackson en faisant semblant de faire avancer la cause des femmes tout en la faisant reculer.

Pascal Praud: Bon, u zei daarnet wel dat deze video misschien niet in Iran zou worden uitgezonden. Toevallig heb ik vandaag Isabelle Adjani om een reactie gevraagd. Ze heeft een ingewikkelde agenda, maar houdt ons in de gaten en stuurde me zojuist dit bericht via sms, en geeft me toestemming om te citeren wat ze zegt, dus dat doe ik graag: Ik kijk naar jullie gesprek over Iran en de video op CNews. Ja, het is belangrijk voor deze meisjes en de families in Iran, zegt ze, te weten dat ze gesteund worden. Ja, ook al demonstreren we symbolisch aan hun zijde, het is toch belangrijk. Ik heb rechtstreeks uit Teheran getuigenissen ontvangen van vrouwen, zegt ze nog. We wilden de afgeknipte lokken het liefst voor de Iraanse ambassade leggen, voegt ze eraan toe. De acteurs hebben [xxx] maar ook wij artiesten worden vaak uitgejouwd omdat het altijd te veel of te weinig is. Tot daar wat Isabelle Adjani, die ons live volgt, zojuist tegen me zei.
Jean-Louis Burgat: Natuurlijk is het duidelijk dat deze video gezien zal worden in Iran, deze video zal de wereld rondgaan, en deze video zal Iraanse vrouwen steunen...
Pascal Praud: Luisteren we naar het tweede deel van de toespraak van Claude Malhuret, over de selectieve verontwaardiging - en dat is absoluut onverdraaglijk - van deze vrouwen, die overigens werden uitgejouwd op de Place de la République, want niemand tuimelt daarin. 

Bon, en tout cas vous disiez tout à l’heure que cette vidéo ne serait peut-être pas diffusée en Iran. Il se trouve que j’avais sollicité Isabelle Adjani aujourd’hui pour qu’elle puisse répondre. Elle a un emploi de temps qui est compliqué, mais elle est entrain de nous regarder et elle m’a fait passer il y a un instant ce message via des textos, et elle m’autorise à citer ce qu’elle dit, donc je le fais bien volontiers : Je suis en train de vous regarder parler de l’Iran et de cette vidéo sur CNews. Oui c’est important pour ces jeunes filles, dit-elle, et les familles en Iran de savoir qu’elles sont soutenues. Oui, même si nous manifestons symboliquement à leur côté, c’est important également. J’ai reçu, ajoute-t-elle, des témoignages de femmes directement de Téhéran. On préférait aller déposer les mèches coupées devant l’ambassade d’Iran, ajoute-t-elle, mais voilà je ne suis pas sûre qu’on soit toutes au rendez-vous. Les acteurs se sont [xxx] mais nous aussi, les artistes, nous sommes souvent conspuées parce que c’est toujours trop ou pas assez. Voilà ce que me dit à l’instant Isabelle Adjani qui est en direct à nous regarder.
Bien entendu, c’est évident que cette vidéo sera vue en Iran, cette vidéo va faire le tour du monde, et cette vidéo va soutenir les femmes iraniennes…
Écoutons le deuxième passage de Claude Malhuret effectivement, avec l’indignation sélective – et c’est ça qui est absolument insupportable – de ces femmes, d’ailleurs qui se sont fait, il va en parler dans son intervention, madame Rousseau s’est fait huer sur la Place de la République, parce que personne n’est dupe.

Al sinds het begin van de revolte in Iran, tot en met de demonstratie van afgelopen zondag in Parijs, zijn de professionals van de verontwaardiging verdwenen. Diegenen die elke week de straat opgaan om te roepen dat de politie doodt, of om het systematische racisme in Frankrijk aan de kaak te stellen. Waar waren ze tijdens de eerste twee bijeenkomsten ter ondersteuning van de Iraanse vrouwen? Voor een weekendje weg ongetwijfeld, zoals tijdens de Oekraïense demonstraties. Hun Twitter-accounts, die dagelijks het patriarchaat en de islamofobie aan de kaak stellen, zijn stil geworden. Geen woord van steun, geen oproep tegen de dictatuur van de geestelijken met hun zedenpolitie. Terwijl in Teheran vrouwen sterven onder afranselingen en kogels, geven zij er de voorkeur aan het barbecueën aan de kaak te stellen als te mannelijk, de lof te zingen van oorvijgenuitdelers, of vrouwenpesters in ‘transparante commissies’ te beoordelen – zowat het meest groteske oxymoron sinds de dictatuur van het proletariaat is uitgevonden. Enkelen van hen doken afgelopen zondag weer op bij massabijeenkomst op de Place de la République in Parijs. De aanwezige Iraniërs gaven hen een flinke les in secularisme. Door madame Rousseau te vertellen dat zij niet welkom was, maakten zij aan iedereen duidelijk dat men niet in Parijs vóór de sluier kan zijn, en tegelijkertijd degenen verdedigen die in Teheran hun sluier verbranden. Door madame Manon Aubry uit te fluiten [applaus], hebben ze laten zien dat een partij niet in 2019 kan opmarcheren met de islamisten, en in 2022 de slachtoffers van de Islamitische Republiek steunen. In één woord, zij lieten ons zien dat men niet zowel communautarist als universalist kan zijn: men moet kiezen.

Depuis le début de révolte en Iran, et jusqu’à la manifestation de dimanche dernier à Paris, ces professionnels de l’indignation, ceux qui battent les pavés chaque semaine pour crier que la police tue, ou dénoncer le racisme systémique en France avaient disparu. Où étaient-ils lors des deux premiers rassemblements en soutien au femmes iraniennes ? En weekend sans doute, comme lors des manifestations pour l’Ukraine. Leurs comptes Twitter qui dénoncent chaque jour le patriarcat et l’islamophobie sont devenu muets. Pas un mot de soutien, pas un appel contre la mollarchie et sa police des mœurs. Pendant qu’à Téhéran les femmes meurent sous les coups et les balles, ils préfèrent dénoncer le virilisme du barbecue, faire l’éloge d’un gifleur, ou juger les harceleurs dans des ‘comités de transparence’ qui sont l’oxymore le plus grotesque inventé depuis la dictature du prolétariat. Quelques-uns d’entre eux ont réapparu dimanche dernier lors du rassemblement de la Place de la République à Paris. Les iraniens et les iraniennes présents leur ont donné un grande leçon de laïcité. En signifiant à madame Rousseau qu’elle n’était pas la bienvenue, ils ont rendu clair pour tout le monde cette évidence : on ne peut en même temps être pour le voile à Paris, et défendre celles qui brûlent leur voile à Téhéran. En sifflant madame Manon Aubry [applaudissement], en sifflant madame Manon Aubry ils ont signifié qu’un parti ne peut en 2019 marcher avec les islamistes, et en 2022 soutenir les victimes de la République islamiste. En un mot, ils nous ont montré qu’on ne peut être à la fois communautariste et universaliste : il faut choisir.