Isabelle Adjani zet de puntjes op de i
Bij CNews heeft men vaak panelgesprekken waarbij niet iedereen rond de tafel hetzelfde denkt. Zo vond gisteren de journalist Jean-Louis Burgat dat senator Malhuret het wat bont had gemaakt in een speech. Zoals u zult horen had Malhuret de revolte tegen de hoofddoek in Iran vergeleken met de situatie in Frankrijk. Hij had van die twee dingen een salade russe gemaakt zei Burgat, en die waren toch onvergelijkbaar? Ook vond Burgat het filmpje met de Franse filmactrices die een lok van hun haar knipten niet veel soeps. In Teheran zou men het wellicht niet te zien krijgen. Pascal Praud vertelde hem dat hij Isabelle Adjani had gebeld, en ja, toen was Burgat plots van oordeel dat het toch wel belangrijk was.
Wat sommige neofeministen ervan maken is een dolksteek in de rug van deze strijdsters, doordat ze elke kritiek op de sluier veroordelen, zogenaamd om de islamofobie niet in de hand te werken. Een dolksteek in de rug ook als Sandrine Rousseau verklaart dat de sluier een verfraaiing kan zijn. Of als Rokhaya Diallo durft te beweren dat de vrijheid ook in de hidjab kan zitten.
Hoeveel doden moeten er in Teheran vallen vooraleer het heroïsme van de Iraanse vrouwen hen dwingt hun ogen en oren open te zetten, niet langer de Moonwalk van Michael Jackson te dansen en te doen alsof ze de zaak van de vrouwen vooruithelpen, terwijl ze die juist terugdringen.
En Iran des femmes risquent leur vie pour se débarrasser du voile. Ici les intersectionnelles se présentent …le présentent comme une liberté. Écoutons ce que leur répond Chantal De Rudder: «Le voile n’est pas un objet cultuel, mais un objet politique. C’est le produit phare de l’islamisme, et c’est désormais une affirmation anti-occidentale et antidémocratique.» Fin de citation. Ce morceau d’étoffe, Bourguiba l’appelait «l’épouvantable chiffon». C’est un coup de poignard dans le dos de ces combattantes qu’en font certaines néoféministes. En condamnant toute critique du voile au prétexte de ne pas nourrir l’islamophobie. Un coup de poignard dans le dos lorsque Sandrine Rousseau déclare que le voile peut être un embellissement. Ou que Rokhaya Diallo ose affirmer que la liberté peut être aussi dans le hijab. Combien faudra-t-il de morts à Téhéran pour que l’héroïsme des Iraniennes les force à ouvrir les yeux et les oreilles, pour qu’elles cessent de danser le Moonwalk de Michael Jackson en faisant semblant de faire avancer la cause des femmes tout en la faisant reculer.
Pascal Praud: Bon, u zei daarnet wel dat deze video misschien niet in Iran zou worden uitgezonden. Toevallig heb ik vandaag Isabelle Adjani om een reactie gevraagd. Ze heeft een ingewikkelde agenda, maar houdt ons in de gaten en stuurde me zojuist dit bericht via sms, en geeft me toestemming om te citeren wat ze zegt, dus dat doe ik graag: Ik kijk naar jullie gesprek over Iran en de video op CNews. Ja, het is belangrijk voor deze meisjes en de families in Iran, zegt ze, te weten dat ze gesteund worden. Ja, ook al demonstreren we symbolisch aan hun zijde, het is toch belangrijk. Ik heb rechtstreeks uit Teheran getuigenissen ontvangen van vrouwen, zegt ze nog. We wilden de afgeknipte lokken het liefst voor de Iraanse ambassade leggen, voegt ze eraan toe. De acteurs hebben [xxx] maar ook wij artiesten worden vaak uitgejouwd omdat het altijd te veel of te weinig is. Tot daar wat Isabelle Adjani, die ons live volgt, zojuist tegen me zei.
Jean-Louis Burgat: Natuurlijk is het duidelijk dat deze video gezien zal worden in Iran, deze video zal de wereld rondgaan, en deze video zal Iraanse vrouwen steunen...
Pascal Praud: Luisteren we naar het tweede deel van de toespraak van Claude Malhuret, over de selectieve verontwaardiging - en dat is absoluut onverdraaglijk - van deze vrouwen, die overigens werden uitgejouwd op de Place de la République, want niemand tuimelt daarin.
En Iran des femmes risquent leur vie pour se débarrasser du voile. Ici les intersectionnelles se présentent …le présentent comme une liberté. Écoutons ce que leur répond Chantal De Rudder: «Le voile n’est pas un objet cultuel, mais un objet politique. C’est le produit phare de l’islamisme, et c’est désormais une affirmation anti-occidentale et antidémocratique.» Fin de citation. Ce morceau d’étoffe, Bourguiba l’appelait «l’épouvantable chiffon». C’est un coup de poignard dans le dos de ces combattantes qu’en font certaines néoféministes. En condamnant toute critique du voile au prétexte de ne pas nourrir l’islamophobie. Un coup de poignard dans le dos lorsque Sandrine Rousseau déclare que le voile peut être un embellissement. Ou que Rokhaya Diallo ose affirmer que la liberté peut être aussi dans le hijab. Combien faudra-t-il de morts à Téhéran pour que l’héroïsme des Iraniennes les force à ouvrir les yeux et les oreilles, pour qu’elles cessent de danser le Moonwalk de Michael Jackson en faisant semblant de faire avancer la cause des femmes tout en la faisant reculer.
Pascal Praud: Bon, u zei daarnet wel dat deze video misschien niet in Iran zou worden uitgezonden. Toevallig heb ik vandaag Isabelle Adjani om een reactie gevraagd. Ze heeft een ingewikkelde agenda, maar houdt ons in de gaten en stuurde me zojuist dit bericht via sms, en geeft me toestemming om te citeren wat ze zegt, dus dat doe ik graag: Ik kijk naar jullie gesprek over Iran en de video op CNews. Ja, het is belangrijk voor deze meisjes en de families in Iran, zegt ze, te weten dat ze gesteund worden. Ja, ook al demonstreren we symbolisch aan hun zijde, het is toch belangrijk. Ik heb rechtstreeks uit Teheran getuigenissen ontvangen van vrouwen, zegt ze nog. We wilden de afgeknipte lokken het liefst voor de Iraanse ambassade leggen, voegt ze eraan toe. De acteurs hebben [xxx] maar ook wij artiesten worden vaak uitgejouwd omdat het altijd te veel of te weinig is. Tot daar wat Isabelle Adjani, die ons live volgt, zojuist tegen me zei.
Jean-Louis Burgat: Natuurlijk is het duidelijk dat deze video gezien zal worden in Iran, deze video zal de wereld rondgaan, en deze video zal Iraanse vrouwen steunen...
Pascal Praud: Luisteren we naar het tweede deel van de toespraak van Claude Malhuret, over de selectieve verontwaardiging - en dat is absoluut onverdraaglijk - van deze vrouwen, die overigens werden uitgejouwd op de Place de la République, want niemand tuimelt daarin.
Bon, en tout cas vous disiez tout à l’heure que cette vidéo ne serait peut-être pas diffusée en Iran. Il se trouve que j’avais sollicité Isabelle Adjani aujourd’hui pour qu’elle puisse répondre. Elle a un emploi de temps qui est compliqué, mais elle est entrain de nous regarder et elle m’a fait passer il y a un instant ce message via des textos, et elle m’autorise à citer ce qu’elle dit, donc je le fais bien volontiers : Je suis en train de vous regarder parler de l’Iran et de cette vidéo sur CNews. Oui c’est important pour ces jeunes filles, dit-elle, et les familles en Iran de savoir qu’elles sont soutenues. Oui, même si nous manifestons symboliquement à leur côté, c’est important également. J’ai reçu, ajoute-t-elle, des témoignages de femmes directement de Téhéran. On préférait aller déposer les mèches coupées devant l’ambassade d’Iran, ajoute-t-elle, mais voilà je ne suis pas sûre qu’on soit toutes au rendez-vous. Les acteurs se sont [xxx] mais nous aussi, les artistes, nous sommes souvent conspuées parce que c’est toujours trop ou pas assez. Voilà ce que me dit à l’instant Isabelle Adjani qui est en direct à nous regarder.
Bien entendu, c’est évident que cette vidéo sera vue en Iran, cette vidéo va faire le tour du monde, et cette vidéo va soutenir les femmes iraniennes…
Écoutons le deuxième passage de Claude Malhuret effectivement, avec l’indignation sélective – et c’est ça qui est absolument insupportable – de ces femmes, d’ailleurs qui se sont fait, il va en parler dans son intervention, madame Rousseau s’est fait huer sur la Place de la République, parce que personne n’est dupe.
Al sinds het begin van de revolte in Iran, tot en met de demonstratie van afgelopen zondag in Parijs, zijn de professionals van de verontwaardiging verdwenen. Diegenen die elke week de straat opgaan om te roepen dat de politie doodt, of om het systematische racisme in Frankrijk aan de kaak te stellen. Waar waren ze tijdens de eerste twee bijeenkomsten ter ondersteuning van de Iraanse vrouwen? Voor een weekendje weg ongetwijfeld, zoals tijdens de Oekraïense demonstraties. Hun Twitter-accounts, die dagelijks het patriarchaat en de islamofobie aan de kaak stellen, zijn stil geworden. Geen woord van steun, geen oproep tegen de dictatuur van de geestelijken met hun zedenpolitie. Terwijl in Teheran vrouwen sterven onder afranselingen en kogels, geven zij er de voorkeur aan het barbecueën aan de kaak te stellen als te mannelijk, de lof te zingen van oorvijgenuitdelers, of vrouwenpesters in ‘transparante commissies’ te beoordelen – zowat het meest groteske oxymoron sinds de dictatuur van het proletariaat is uitgevonden. Enkelen van hen doken afgelopen zondag weer op bij massabijeenkomst op de Place de la République in Parijs. De aanwezige Iraniërs gaven hen een flinke les in secularisme. Door madame Rousseau te vertellen dat zij niet welkom was, maakten zij aan iedereen duidelijk dat men niet in Parijs vóór de sluier kan zijn, en tegelijkertijd degenen verdedigen die in Teheran hun sluier verbranden. Door madame Manon Aubry uit te fluiten [applaus], hebben ze laten zien dat een partij niet in 2019 kan opmarcheren met de islamisten, en in 2022 de slachtoffers van de Islamitische Republiek steunen. In één woord, zij lieten ons zien dat men niet zowel communautarist als universalist kan zijn: men moet kiezen.
Bien entendu, c’est évident que cette vidéo sera vue en Iran, cette vidéo va faire le tour du monde, et cette vidéo va soutenir les femmes iraniennes…
Écoutons le deuxième passage de Claude Malhuret effectivement, avec l’indignation sélective – et c’est ça qui est absolument insupportable – de ces femmes, d’ailleurs qui se sont fait, il va en parler dans son intervention, madame Rousseau s’est fait huer sur la Place de la République, parce que personne n’est dupe.
Al sinds het begin van de revolte in Iran, tot en met de demonstratie van afgelopen zondag in Parijs, zijn de professionals van de verontwaardiging verdwenen. Diegenen die elke week de straat opgaan om te roepen dat de politie doodt, of om het systematische racisme in Frankrijk aan de kaak te stellen. Waar waren ze tijdens de eerste twee bijeenkomsten ter ondersteuning van de Iraanse vrouwen? Voor een weekendje weg ongetwijfeld, zoals tijdens de Oekraïense demonstraties. Hun Twitter-accounts, die dagelijks het patriarchaat en de islamofobie aan de kaak stellen, zijn stil geworden. Geen woord van steun, geen oproep tegen de dictatuur van de geestelijken met hun zedenpolitie. Terwijl in Teheran vrouwen sterven onder afranselingen en kogels, geven zij er de voorkeur aan het barbecueën aan de kaak te stellen als te mannelijk, de lof te zingen van oorvijgenuitdelers, of vrouwenpesters in ‘transparante commissies’ te beoordelen – zowat het meest groteske oxymoron sinds de dictatuur van het proletariaat is uitgevonden. Enkelen van hen doken afgelopen zondag weer op bij massabijeenkomst op de Place de la République in Parijs. De aanwezige Iraniërs gaven hen een flinke les in secularisme. Door madame Rousseau te vertellen dat zij niet welkom was, maakten zij aan iedereen duidelijk dat men niet in Parijs vóór de sluier kan zijn, en tegelijkertijd degenen verdedigen die in Teheran hun sluier verbranden. Door madame Manon Aubry uit te fluiten [applaus], hebben ze laten zien dat een partij niet in 2019 kan opmarcheren met de islamisten, en in 2022 de slachtoffers van de Islamitische Republiek steunen. In één woord, zij lieten ons zien dat men niet zowel communautarist als universalist kan zijn: men moet kiezen.
Depuis le début de révolte en Iran, et jusqu’à la manifestation de dimanche dernier à Paris, ces professionnels de l’indignation, ceux qui battent les pavés chaque semaine pour crier que la police tue, ou dénoncer le racisme systémique en France avaient disparu. Où étaient-ils lors des deux premiers rassemblements en soutien au femmes iraniennes ? En weekend sans doute, comme lors des manifestations pour l’Ukraine. Leurs comptes Twitter qui dénoncent chaque jour le patriarcat et l’islamophobie sont devenu muets. Pas un mot de soutien, pas un appel contre la mollarchie et sa police des mœurs. Pendant qu’à Téhéran les femmes meurent sous les coups et les balles, ils préfèrent dénoncer le virilisme du barbecue, faire l’éloge d’un gifleur, ou juger les harceleurs dans des ‘comités de transparence’ qui sont l’oxymore le plus grotesque inventé depuis la dictature du prolétariat. Quelques-uns d’entre eux ont réapparu dimanche dernier lors du rassemblement de la Place de la République à Paris. Les iraniens et les iraniennes présents leur ont donné un grande leçon de laïcité. En signifiant à madame Rousseau qu’elle n’était pas la bienvenue, ils ont rendu clair pour tout le monde cette évidence : on ne peut en même temps être pour le voile à Paris, et défendre celles qui brûlent leur voile à Téhéran. En sifflant madame Manon Aubry [applaudissement], en sifflant madame Manon Aubry ils ont signifié qu’un parti ne peut en 2019 marcher avec les islamistes, et en 2022 soutenir les victimes de la République islamiste. En un mot, ils nous ont montré qu’on ne peut être à la fois communautariste et universaliste : il faut choisir.
http://victacausa.blogspot.com/victacausa.blogspot.com5edf7b715d0afaa3d68201fa2d94715a304487db.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten