Emmanuel Macron over Gérard Depardieu

De Franse cultuur wordt in dat land hooggehouden door Rima Abdul Malak, minister in de regering van Élisabeth Borne. Maar nu heeft deze minister vrijdag een misstap begaan. Ze kondigde een disciplinaire procedure aan, om het Légion d’Honneur van Gérard Depardieu "een schande voor Frankrijk" in te trekken.

Malak had een televisieprogramma gezien – Complément d'enquête op France 2 – waarin Depardieu lelijke dingen zegde over vrouwen. Dat haalde ook hier de kranten. Alleen was zij in haar opwinding vergeten dat de toekenning of intrekking van zo’n onderscheiding helemaal niet onder haar bevoegdheid valt. In een republikeinse monarchie heet zoiets un sujet régalien: het komt alleen de vorst toe.

Emmanuel Macron reageerde meteen (alle lof!) en zette Rima op haar plaats:* "Ik ben een groot bewonderaar van Gérard Depardieu, un immense acteur, un génie de son art. Hij heeft Frankrijk, onze grote auteurs en onze personages wereldwijd bekend gemaakt. Hij maakt Frankrijk trots." Al gaf hij ook toe dat de acteur "zich wel eens liet gaan."

"Deze orde, het Légion d’Honneur is er niet om te moraliseren, en wordt niet ingetrokken op basis van een reportage." En dan komt zijn verdict: "Zal ik het Légion d’Honneur intrekken als mensen dingen zeggen die me choqueren? Ik zeg nee. Ja, de minister is te ver gegaan. Ik haat klopjachten, en de juridische procedures zullen hun beloop hebben."

Als deze minister nu niet het verstand heeft om ontslag te nemen, moet hijzelf wel ingrijpen zou je denken.

_____________

* Elle fut recadrée, zeggen ze in het Frans.

Noot van 11 januari: Malak werd in de regering Attal niet meer opgenomen.

Islamofobie = ziekelijke schrik voor de islam

In Frankrijk kun je goed de temperatuur meten van wat er in heel Europa komt. Hun regering is islamofoob... en alleen voor ongeletterden betekent die term iets anders dan wat de titel hier zegt.

Recent waren er weer enkele islammoorden in dat land, maar als Marine Le Pen die in het parlement ter sprake wil brengen wordt ze aasgier, lijkenpikker, charognarde genoemd, zelfs door regeringsleden. Zij zien geen verbanden, geen samenhang en spreken bij voorkeur over losse, zij het vanzelfsprekend betreurenswaardige faits-divers.* Minister Gérald Darmanin had het ooit over l’ensauvagement d’une partie de la société, de verwildering van een deel van de samenleving, maar dat deel ook bij naam noemen was te veel gevraagd.

Op vragen komt nooit antwoord, hoe beleefd ook gesteld: er wordt alleen gescholden. Le Pen beklaagde zich daarover vanmorgen op CNews en Europe1, bij Sonia Mabrouk.

Sonia Mabrouk: Maar als u het woord neemt, dan stelt u hun inactiviteit, hun onvermogen aan de kaak. Tja, dat ze dan niet antwoorden: wel bedankt en voortaan zullen we...
Marine Le Pen: Natuurlijk grijpen ze niet in, maar wij, de oppositie, zijn er precies om hen te zeggen: wij denken dat jullie niet doen wat nodig is.
Stéphane Dupont: Vindt u niet dat u die feiten van maatschappelijk belang, zoals u ze noemt, politiek uitbuit?
Marine Le Pen: Maar wát betekent politiek dan voor u? Wat betekent politiek, als het niet gaat om het aanpakken van problemen waar mensen dagelijks mee te maken hebben, en hen antwoorden bieden? Wat betekent politiek voor u? Is het iets waarbij je in een salon thee drinkt in het gezelschap van technocraten die net zijn afgestudeerd aan de ENA?
Sonia Mabrouk: Verstaat Élisabeth Borne dát onder politiek’?
Marine Le Pen: Natuurlijk is dat voor Élisabeth Borne politiek. Het bewijs? Ze beseft niet eens dat onveiligheid een realiteit is in ons land.
Sonia Mabrouk: ‘Een gevoel. Een gevoel van onveiligheid.’ [Eerste minister Borne zei dat]
Marine Le Pen: Ze heeft het nog steeds over een gevoel van onveiligheid, net als Lionel Jospin in zijn tijd.
Stéphane Dupont: Denkt u dat ze, in dat opzicht, haar eigen land niet kent?
Marine Le Pen: Maar... ze kent het ook niet, of anders gezegd: ze zijn zo bang te moeten erkennen dat ze verantwoordelijkheid dragen voor de situatie ...en dan komt het nog het beste uit om zaken gewoon te ontkennen. Zolang ze de situatie ontkennen, hoeven ze niet te zeggen: ‘Ja, inderdaad, de toestand is catastrofaal en wij zijn medeschuldig.’ Want op dat moment, neemt een politiek verantwoordelijke zijn verantwoordelijkheid. Waar gaat het immers heen als niemand ooit nog verantwoordelijk is? En dus moeten zij wel optreden, voilà. Maar de realiteit is dat zij de feiten ontkennen, en door het maatschappelijk feit te ontkennen, proberen zij in werkelijkheid zichzelf af te schermen, en hun eigen verantwoordelijkheid en hun eigen lediggang te ontkennen.

______________ 

* Zoals Godfried Bomans opmerkte in zijn Pieter Bas: ‘Heeft de heer Lohmeijer wel aan het Verbindend Principe gedacht?’