'Unprofessional'

Om de Kerststemming nog even vast te houden

Het woord ‘onprofessioneel’ is hier niet van toepassing. Het gaat om een politieke keuze, en politiek is geen beroep, tenzij iemand vindt dat het een stiel is als een andere, een echt vak zoals schoenlapper, loodgieter, elektricien, kleermaker, bakker, metselaar, schrijnwerker, smid enzovoort.*

Nu weet iedereen wel dat er tussen de politici metsers zitten, en af en toe ook een loodgieter, maar die zijn dat in overdrachtelijke zin. Weinig mensen zullen geloven dat Dehaene destijds veel waterleidingen of afvoerpijpen heeft geplaatst.

Het woord ‘professioneel’ veronderstelt dat er voor om het even welk probleem een technische oplossing bestaat. Dat is misschien zo in de genoemde beroepen, maar in de politiek is dat niet het geval. Daar gaat het zoals gezegd om keuzes, en die zijn van een andere aard, van maatschappelijke aard. Het gebruik van de term duidt op een slecht begrip van wat politiek is.

Zeker, je voelt de goede wil van de (wellicht) geciteerde bron, de betrokkenheid, maar helaas ook het taalkundige, begripsmatige onvermogen. Misschien was ‘ondoelmatig’ of iets van die strekking bedoeld? Dan was dat een beter woord geweest dan de opvulterm ‘professioneel’, een soort anglicisme bovendien.

In zo’n titeltje ontbreekt natuurlijk niet een mooi eufemisme, een kleurwoord, en hier is dat: ‘kansengroepen’. Wie die term ooit heeft bedacht kende wel iets van retoriek, en had een politiek programma want er waren voor die groepen misschien ook duidelijkere benamingen te vinden.

Een politieke keuze aanvallen is best legitiem, maar dan wel met gebruik van de juiste termen. Journalistiek gesproken echter, blijft het gebruik van kleurwoorden onprofessioneel.
_______
* Ook Max Weber vond politiek niet een beroep als een ander, al hield hij in 1919 in München een toespraak met als titel: Politik als Beruf.

Een schooljongenskreet

Karel De Gucht lijkt gewonnen voor een democratie zónder verkiezingen, want die lossen niets op en zorgen integendeel voor problemen. In de Afspraak op vrijdag vertelde hij dat – al leek de goede man niet te beseffen dat zijn verhaaltje inderdaad daarop neerkwam. De kiezers hebben het moeilijk gemaakt, en dat mag niet. Ze nemen hun verantwoordelijkheid niet en zo kunnen ernstige politici geen regering maken want geen enkele partij voelt zich daar lekker bij.
Kijk, mocht onze Karel ooit al eens een klassiek werk over democratie ter hand hebben genomen, dan heeft hij er in elk geval niet veel van onthouden.

Maar die onschuldige dwaasheid van hem kreeg al genoeg commentaar, en gelukkig zei Karel nog iets dat ik veel grappiger vond. Niet toen hij het had over de eensgezindheid binnen zijn partij, al was dat ook lachwekkend, nee: toen hij de woorden van een ernstige mens dacht te kunnen wegzetten met een schooljongenskreet. Het ging over een figuur met politiek doorzicht, iemand die destijds al leek te weten wat de toekomst zou brengen, iemand met een soort voorkennis dus, en onze Karel ging er geredelijk van uit dat niemand nog de lust zou bekruipen hem na zijn gevatte repliek tegen te spreken.

Rik Van Cauwelaert: Mijnheer De Gucht zei: wij zijn in België …die verkiezing zal niet blijken een groot keerpunt te zijn, wij hebben wel meerdere van dat soort problemen gehad in het land. Ik denk inderdaad dat we nu wel voor een probleem staan dat ooit door de ouwe Robert Houben als CVP-voorzitter, de laatste unitaire voorzitter, die zei: wij gaan, wij komen bij een moment ooit, dat er geen …het maken van een regering onmogelijk is.
Ivan De Vadder: En we zijn bij dat moment?
Rik Van Cauwelaert: En ik vrees dat…
Karel De Gucht: Iets voorspellen veertig jaar in de toekomst, da’s gemakkelijk hé!

Een fiere Québécois

Loop maar eens rond in Gent tussen de dozijnen pralinewinkels en restaurants, en zoek één zaak die niet in het Engels zijn waar aanprijst. Maar in Frankrijk is het niet veel beter, merkt de jonge Québecse professor Mathieu Bock-Côté op. Zijn spreeksnelheid ligt nogal hoog, dus een transcriptie will not be amiss, als u mij de uitdrukking toestaat. 't Zal niet kwalijk voegen, bedoel ik.

De relatie met het Engels

Mathieu Bock-Côté : Wat je treft als je Frankrijk binnenkomt, is die neurotische passie voor het Engels. Nu heb ik niets tegen het Engels als de taal van Shakespeare, ik heb niets tegen het Engels als de taal van Boris Johnson, maar ik heb er* …ik vind dat de Fransen, als ze Fransen zijn, voortreffelijke Fransen zijn, maar dat als de Fransen voor Amerikaan spelen, ze mediocre Amerikanen zijn.
Éric Zemmour : Ze spreken het Engels dan nog slecht ook.
Mathieu Bock-Côté : Oh ja, en ik zeg met een knipoog: we zitten hier op CNews en niet op Canal Nouvelles. En dan zegt men ‘print’ in plaats van ‘papieren versie’. Er is daar …en je zou een lange lijst kunnen maken van zulke termen, van die ‘mails’ in plaats van ‘courriels’. Kijk, naar het me voorkomt laat paradoxaal genoeg het Engels – dat men als symbool van de moderniteit beschouwt, een symbool van gehechtheid aan modernisering – en het is gemeen dat ik dat zeg, maar het onthult een provinciaal kantje aan de Franse geest.
Éric Zemmour : Precies.
Mathieu Bock-Côté : Het zit zo: men denkt universeel te worden, modern te worden door lukraak wat Engelse woorden te lenen, en probeert de indruk te geven Amerikaan te zijn zoals iedereen, terwijl men feitelijk alleen zijn mentale onderwerping aan de Engelse taal kenbaar maakt.
Christine Kelly : Dat is niet het geval bij CNews hé ! U hebt CNews aangehaald, het is niet het geval bij CNews.
Éric Zemmour : Weet u, Mathieu Bock-Côté…
Mathieu Bock-Côté : Maar ik hou erg van CNews ! maar bij ons zou het Canal Nouvelles heten.
___________
* Misschien was hij goed op weg om aan te vullen met ‘marre’? ‘...mijn buik vol van’? maar dan vond hij dat toch wat ver gaan.

(vanaf 21'45")

Le rapport à l’anglais

Mathieu Bock-Côté : Quelque chose frappe lorsqu’on arrive en France, c’est la passion névrotique pour l’anglais. Alors moi j’ai rien contre l’anglais comme langue de Shakespeare, j’ai rien contre l’anglais comme langue de Boris Johnson, mais j’en ai …je trouve que les Français, lorsqu’ils sont Français font de remarquables Français. Mais lorsque les Français font les Américains, ils font de médiocres Américains.
Éric Zemmour : En plus ils parlent mal l’anglais.
Mathieu Bock-Côté : Oh oui, et là je le dis avec un clin d’œil, nous sommes à CNews, plutôt qu’a Canal Nouvelles. Alors on dit ‘print’ plutôt que ‘la version papier’. Il y a …et là on pourrait faire une longue liste de ces termes, de ces ‘mails’ plutôt que des ‘courriels’. Or, me semble-t-il que l’anglais qui est vu comme un symbole de modernité, un symbole d’adhésion à la modernisation, révèle paradoxalement, et je le dis méchamment, mais une part d’esprit provincial français.
Éric Zemmour : Exactement.
Mathieu Bock-Côté : C’est-à-dire qu’on croit s’universaliser, on croit se moderniser en empruntant ci et là des mots anglais pour se donner l’impression d’être des Américains comme les autres, alors qu’en fait on révèle simplement le rapport de subordination mentale par rapport à la langue anglaise.
Christine Kelly : C’est pas le cas de CNews hein, vous avez cité CNews, c’est pas le cas de CNews.
Éric Zemmour : Vous savez, Mathieu Bock-Côté…
Mathieu Bock-Côté : Mais j’aime beaucoup CNews! mais chez nous ça s’appellerait Canal Nouvelles.

Régis de Castelnau over het Strafhof in Den Haag

De advocaat Régis de Castelnau stelde ik hier eerder voor. In een recente uitzending met hem kwamen de Rohingya aan bod, en de rol die het Internationaal Strafhof in Den Haag voor zich weggelegd ziet na de klacht van Gambia tegen Myanmar. Gambia, dat zich sinds enkele jaren een islamitische republiek noemt, is het kleinste land van Afrika en het verwacht veel van de rijke islamitische staten.
Nog meer dan de Rohingya is de instrumentalisering van genoemd strafhof onderwerp van de beschouwing van Castelnau. Het is een aanvulling op wat je in kranten leest over deze kwestie, en ook op wat recent nog in Doorbraak te lezen stond.
Ik heb zijn tekst integraal getranscribeerd en vertaald, maar wie geïnteresseerd is kan voor vijf euro per maand hem vaak zien op de site van RÉACnROLL. Ik hoop trouwens dat ze daar geen bezwaar hebben tegen mijn publicatie hier, en dat ze het als een bewezen dienst beschouwen, die hen ook buiten het Franse taalgebied misschien enige bekendheid kan bezorgen.

Ondergraven internationale gerechtshoven de nationale soevereiniteit?

Een aantal landen ging akkoord om een rechtbank op te richten, samengesteld uit magistraten van de landen die ondertekenden, en die de bevoegdheid zou hebben om over bepaalde types van strafbare feiten te oordelen: die inbreuken die – met een bizarre interpretatie van het subsidiariteitsprincipe – onder de vergrijpen van Neurenberg ressorteren: misdaden tegen de menselijkheid, oorlogsmisdaden enzovoort. Het opzet was dus te vermijden dat dictators, krijgsheren enzovoort tot afschuwelijke gewelddaden zouden overgaan, en dat ze naderhand konden veroordeeld worden. Dat brengt vanzelfsprekend een soevereiniteitsverlies mee maar, laten we zeggen, bijna van dezelfde aard als dat van de vier winnaars van de Tweede Wereldoorlog op het moment dat zij de statuten van het Neurenbergtribunaal goedkeurden.

Maar kijk, als bij toeval hebben de Verenigde Staten de bijbehorende verdragen niet ondertekend, en weigeren ze bijgevolg hun ingezetenen door deze rechtbank te laten vervolgen.*

Zodoende is er het probleem dat het hier niet om een universele rechtspraak gaat, dit als eerste opwerping, te weten dus dat ze geen bevoegdheid heeft voor alle honderdnegentig staten met een officieel UNO-statuut. Ten tweede, en dat gaat eerder over geopolitiek, is het hoe dan ook een instrument van Europees, economisch, politiek en moreel imperialisme. Daar is het tenslotte dat men zal beslissen hoe normen toepassing moeten vinden. En het mag dan waar zijn dat men historische referenties kan voorleggen, maar men heeft inderdaad alles aangewend om de werking ten dienste te stellen van een Europees-westers gerichte kijk op de zaken.

Laat mij zeggen, die kwestie met Birma [nu Myanmar] hangt aaneen met driegdraad– mijn moeder zou zeggen ‘met trans-Atlantische kabels’, vanwege de dikte ervan – want wat wil het geval… het lukt mij nooit haar naam uit te spreken …de voormalige Nobelprijswinnares die nu eerste minister van Birma is [Aung San Suu Kyi], en van wie men zegt dat ze door het Internationaal Strafhof vervolgd zal worden omwille van wat er omgaat met de Rohingya. Dat is manifest een vanuit de Arabische wereld telegeleide onderneming. Het ligt er dik op, niet? Ik heb al sinds enige tijd geprobeerd inlichtingen in te winnen over wat er aan de hand is in deze geschiedenis. Wat je niet mag vergeten, hè, is dat de Rohingya mensen zijn die zich in Birma hebben gevestigd, verbannen uit wat Bangladesh is geworden, dat even Oost-Pakistan was en een van de vruchten van de splitsing van Indië eind jaren veertig. Toen de Engelsen in dat land de plak zwaaiden waren zij het die hen in ballingschap hebben gedreven, waren zij het die een cesuur aanbrachten – goed, dat deden ze op wel meer plaatsen, zoals de Belgen in Rwanda en Burundi – een cesuur om, hoe zal ik het zeggen, antagonismen op te poken. Er heeft zich dus een talrijke mohammedaanse gemeenschap, betrekkelijk recent komend uit Bangladesh, in Birma gevestigd.

Sinds echter, laat ik zeggen de politieke islam aan kracht heeft gewonnen, sinds de …laat ik zeggen het moslimterrorisme overal ter wereld een belangrijke factor is geworden – zie maar de opsommingen die recent zijn gemaakt – sindsdien hebben de Birmanen enorme problemen gekregen met die gemeenschap. Te weten: ze weigeren daadwerkelijk samen te leven, bij de ramadan waren er aanslagen die een extreem hoge tol hebben geëist, varkenskwekerijen werden aangevallen om maar bij dat voorbeeld te blijven, er waren enorm veel problemen …bijna tot aan de rand van de burgeroorlog.

De Birmanen hebben gereageerd. Ze hebben officieel gereageerd zou ik zeggen, met gebruik van hun instellingen. Dat zijn geen extreem democratische instellingen, hè – we weten allemaal dat het zeer lange tijd een militaire dictatuur was – maar het was dan ook om  te vermijden of te temperen wat op een godsdienstoorlog leek.

Nu is het waar dat van hun kant ook de boeddhisten tot zwaar geweld in staat zijn, geen discussie daarover, maar ik bedoel: dit neemt niet weg dat fundamenteel bij hen niet zo licht tot geweld wordt overgegaan. Er is dus onderdrukking en de wil, de wil om – goed, men zal dat etnische zuivering noemen – maar de wil om het merendeel van de Rohingya, waaronder velen die zich pas sinds heel kort geïnstalleerd hebben, want als ik zeg dat het heel recent is …eerst was het de Britse overheersing, maar nu zijn het veeleer andere factoren die deze migratie en de komst van de Rohingya – muzelmannen en zeer talrijk –met zich hebben gebracht.

Dus plots, en dat is toch wel redelijk pikant, hebben we iemand die hemelhoog geprezen werd, die een Nobelprijs kreeg omdat er geostrategische en geopolitieke belangen speelden die goed uitkwamen, dus ongeveer zoals ten tijde van Lech Walesa, de held van de bevrijding, en naderhand merkte men dat men te doen had met een reactionair, vaag antisemitisch en ultra-ultrakatholiek. Leefde hij vandaag in Frankrijk dan zou hij op het strafbankje terechtkomen, samen met monseigneur Barbarin – bon, ik zeg niet dat Barbarin een antisemiet is, ver van mij die gedachte.

Bijgevolg hebben we nu een eerste minister van een land dat de democratische weg is ingeslagen, maar nu, wel ...de grote moslimmachten hebben er hun zinnen op gezet om de klemtoon op deze kwestie te leggen, minder om de Rohingya te beschermen meen ik, dan wel om begrippen als islamofobie et cetera onder het licht te brengen.

Terwijl we hetzelfde zien bij de Oeigoeren in China, met dien verstande evenwel dat de Chinezen over een veel grotere macht beschikken, hé! Ik heb nogal wat tegenstrijdigheden gezien. Een zeker aantal moslimlanden steunt de Chinezen en zegt: laat ze maar betijen, val die niet lastig. Terwijl de methodes die zij gebruiken toch niet bijzonder zachtaardig zijn, hè. Het komt hierop neer dat zij in aanmerking nemen dat China tenslotte grenzen deelt met een aantal moslimlanden, en zij in geen geval willen dat er bij hen problemen zouden komen, problemen van die aard.

Er zijn dus wel polemieken – in het Westen, hé – rond wat er in China omgaat, maar die zijn verwonderlijk genoeg veel minder heftig dan die betreffende Birma.

Nu haalde ik dit detail aan, omdat het aantoont hoe dingen gebruikt kunnen worden. Mag ik even in herinnering brengen dat Milošević, die in de cel gestorven is, post mortem werd witgewassen? En eraan herinneren dat de Ivoriaan Gbagbo, die vervolgd werd enzovoort, toch werd vrijgesproken?
Dat geeft aan dat de zaak geïnstrumentaliseerd werd: westerlingen zijn tussengekomen in Ivoorkust, hebben hun mannetje geïnstalleerd, en men zei dat Gbagbo – over wie ik verder niets speciaals denk ...ik meen dat hij met zijn vrouw Simone een koppel van dictators vormde – maar dat neemt alweer niet weg dat, eenmaal hij was afgeleverd en verschenen voor het Hof van Justitie, na enkele jaren procederen – de kerel was wel in hechtenis genomen – de zaak uitmondde op vrijspraak.

Het is dus een vehikel dat in principe, en in aansluiting op Neurenberg, misschien iets positiefs is, maar dat door de instrumentalisering ervan en door zijn werking – tenslotte is een grote natiestaat als de Verenigde Staten, hier een goed voorbeeld van – niet echt in staat zal zijn tot preventie, want het ideaal was: eens er een internationale rechtspraak als deze is, zal dat dictators een halt toeroepen, want men kan ze altijd vervolgen.

We weten hoe het liep en hoe het Pinochet is vergaan die even werd opgehouden in Groot-Brittannië en toen een paar keer het bezoek kreeg van mevrouw Thatcher, en die dus in zijn bed is gestorven terwijl zijn familie het geld mocht houden dat hij gestolen had.

Dus ik weet niet of het allemaal veel om het lijf heeft, en ik denk dat die Birmaanse kwestie nog wat meer zal bijdragen aan de diskwalificatie van dit Hof, waar men tien-vijftien jaar geleden zijn hoop op had gesteld – er was de Joegoslavische kwestie, en enkele overduidelijke criminelen werden veroordeeld – maar vandaag meen ik dat de gestelde doelen niet zijn bereikt en dat er, met het oog op het opduikende soevereinisme, bijvoorbeeld in Europa, geen grote toekomst is weggelegd voor dit instituut.

________
* Een hoop landen deed dat niet, Rusland, China enzovoort.

Il y a un certain nombre de pays qui se sont mis d’accord pour que soit faite une instance composée de magistrats issus des pays qui ont signé et qui soit …qui ait des compétences pour juger certains types d’infractions : ceux qui relèvent – le principe de subsidiarité bizarrement adapté – ceux qui relèvent des infractions de Nuremberg. Crimes contre l’humanité, crimes de guerre etcétéra. Donc l’idée était d’éviter que des dictateurs, des seigneurs de guerre etcétéra se livrent à d’abominables exactions et puissent être jugés par la suite. Alors, bien évidemment c’est un abandon de souveraineté, mais – on va dire presque de même nature que celui qui avait été fait par les vainqueurs, les quatre vainqueurs de la deuxième guerre mondiale au moment de l’adoption des statuts du Tribunal de Nuremberg. Donc voilà, comme par hasard les États-Unis n’ont pas signé les traitées correspondants, et donc refusent que leurs nationaux puissent être poursuivis devant cette juridiction.
Alors, le problème c’est que d’abord ça n’est pas une juridiction universelle, c’est la première objection, c’est-à-dire que elle n’a pas une compétence pour l’ensemble des cent quatre-vingt-dix pays qui ont un statut officiel à l’ONU. Deuxièmement, et là c’est plus géopolitique, c’est quand même l’outil d’une forme d’impérialisme, heu, économique, politique et moral européen. C’est-à-dire que c’est là que va se décider comment les normes doivent être appliquées. Alors c’est vrai : on a des références historiques, mais on a essayé effectivement de mettre tout ça au service d’une vision européocentrée, ou occidentalocentrée pour mettre ça en œuvre.
Dans l’affaire de la Birmanie c’est, je veux dire cousu de fils blancs – ma mère aurait dit de câbles transatlantiques, vu la taille – c’est que heu …j’arriverai jamais à prononcer son nom [Aung San Suu Kyi] …l’ex prix Nobel qui est aujourd’hui premier ministre de Birmanie, dont on dit qu’elle va être poursuivie devant la CPI, à cause de ce qui se passe avec les Rohingyas. C’est manifestement une opération téléguidée par le monde arabe. C’est une évidence, hein, j’ai essayé de me renseigner un peu, déjà depuis un moment sur ce que c’est que cette histoire. Faut pas oublier que les Rohingyas sont des gens qui se sont installés en Birmanie, hein, en exil de ce que c’est devenu le Bangladesh, qui a été le Pakistan oriental un moment, et qui est un des fruits de la partition de l’Inde à la fin des années quarante. Quand les Anglais dominaient ce pays, c’est eux qui les ont poussés vers l’exil, c’est eux qui ont créé une césure – bon, ils l’ont fait à pas mal d’endroits, hein, ou les Belges au Ruanda et au Burundi – à faire des, comment dire, à exciter des antagonismes. Donc vous avez une forte communauté musulmane, issue relativement récemment du Bangladesh, qui s’est installée en Birmanie.
Depuis que, je veux dire l’islam politique a pris du poil de la bête, depuis que les… je veux dire le terrorisme islamiste a pris une importance planétaire considérable, quand on voit les additions qui ont été récemment faites, les Birmans ont eu énormément de problèmes avec cette communauté. C’est-à-dire : qui refuse effectivement la cohabitation, au moment du ramadan il y a eu des attaques, avec des bilans extrêmement lourds, des élevages de porcs ont été attaqués, pour ne prendre que cet exemple-là, et il y a eu énormément de problèmes …quasiment de bord de guerre civile, qui ont existé.
Les Birmans ont réagi. Ils ont réagi, je dirais officiellement par le biais de leurs institutions. Ce ne sont pas des institutions extrêmement démocratiques, hein – on sait très bien que ça a été une dictature militaire pendant très longtemps – mais c’était aussi pour éviter, pour amortir ce qui ressemblait à une guerre confessionnelle.
Alors les bouddhistes sont sûrement capables d’être très violents eux aussi, il n’y a pas de raison, mais il n’empêche quand même que c’est pas, je veux dire fondamental chez eux que une violence qui s’exprime aussi facilement. Donc, il y a une répression et la volonté, la volonté – alors on va qualifier ça d’épuration ethnique, mais la volonté que la plupart des Rohingyas dont beaucoup sont installés depuis très peu de temps – quand je dis c’est relativement récent, c’est la domination britannique, mais maintenant c’est plutôt d’autres facteurs qui ont amené cette …ces migrations et l’arrivée de Rohingyas, musulmans, très nombreux.
Donc, tout d’un coup, alors que c’est assez savoureux hein, une personne qui a été portée au pinacle, qui est devenue prix Nobel parce que il y avait des enjeux géostratégiques et géopolitiques qui arrangeaient, donc un peu comme à l’époque Lech Walesa, le héros de la libération puis on s’est aperçu après qu’on avait à faire à un réactionnaire vaguement antisémite, ultra, ultra catholique. Aujourd’hui il serait, il vivrait en France, il se retrouverait sur le banc des accusés avec monseigneur Barbarin – bon, je ne dis pas que Barbarin est antisémite, loin de moi cette pensée.
Donc, là on se retrouve avec un premier ministre d'un pays qui s’est démocratisé, mais maintenant bon, eh bien, les grands intérêts musulmans ont envie de mettre l’accent sur cette affaire, moins pour protéger les Rohingyas je pense, que pour mettre en avant la notion d’islamophobie etcétéra.
Alors on voit la même chose en ce qui concerne les Ouigours en Chine, sauf que, bon, les Chinois ont une autre puissance hein! J’ai vu que c’était assez contradictoire, hein. Il y a un certain nombre de pays musulmans qui soutiennent les Chinois et qui disent : faut pas eux, faut pas les embêter, alors que je pense que les méthodes utilisées ne sont pas d’une tendresse extraordinaire, hein. C’est-à-dire qu’ils ont considéré qu’il fallait surtout pas qu’une partie de leur pays qui est quand même frontalière avec d’autres pays musulmans puissent leur poser des problèmes, heu des problèmes de cette nature.
Donc il y a, en Occident hein, des polémiques autour de ce qui se passe en Chine, mais curieusement beaucoup moins fortes que celles qui concernent la Birmanie.
Alors, j’ai donné ce détail parce qu’on voit comment ça peut être utilisé. Je rappelle quand même que Milosevic, il est décédé prisonnier mais que post mortem il a été blanchi. Je rappelle que Gbagbo, l’ivoirien, qui a été poursuivi etcétéra, a été acquitté quand même. C’est-à-dire que ça a été utilisé : des occidentaux sont intervenu en Côte d’Ivoire, ont installé un homme à eux, hein, on a dit que Gbagbo – sur lequel j’ai pas d’opinion particulière je pense qu’avec sa femme Simone, je pense que c’était un couple de dictateurs – mais il n’empêche quand même que une fois qu’il a été débarqué, qu’il a été présenté à la Cour de Justice, au bout de quelques années de procédure – le gars étant quand même détenu – ça a débouché sur une décision d’acquittement.
Donc, c’est un outil qui sur le principe, dans l’affiliation de Nuremberg, est quelque chose de peut-être positif, dans l’utilisation et dans un mode de fonctionnement qui – finalement les Etats-Unis, un grand état-nation territorial, en sont un bon exemple – ne permettra pas véritablement une prévention parce que l’idéal était: s’il y a une justice internationale comme ça, ça va arrêter les dictateurs parce qu’on pourra toujours les rechercher.
On sait ce qu’en était, ce que ça a donné avec Pinochet, qui avait été un peu retenu en Grand Bretagne, et qui a eu quelques visites de madame Thatcher à l’époque, et donc il est mort dans son lit hein, et sa famille a conservé l’argent qu’il avait volé.
Donc, je ne sais pas si ça a un grand intérêt, et je pense que cette histoire de Birmanie va un peu plus disqualifier cette justice, qui avait porté des espoirs il y a dix ans, quinze ans – il y a eu l’affaire de la Yougoslavie, quelques criminels incontestables ont été condamnés – mais aujourd’hui je pense que les objectifs n’ont pas été atteints, et que, compte tenu du souverainisme que l’on constate, par exemple en Europe, cette institution n’est pas appelée à un très grand avenir.

In Frankrijk is het nog veel erger

De slechte Pisa-resultaten hebben De Standaard ertoe aangezet om alvast één gevaarlijke verklaring uit de weg te ruimen:

De daling van de leesvaardigheid komt niet uit de lucht vallen. Na de Pirls-toetsen bogen enkele wetenschappers van de KU Leuven zich wel over de kwestie maar dan wel voor het basisonderwijs (terwijl het Pisa-onderzoek over vijftienjarigen gaat). Zij onderzochten 22 hypothesen. Enkele hypothesen konden ze weerleggen (zoals dat de dalende prestaties toe te schrijven zijn aan het grotere aandeel niet-Nederlandstalige leerlingen) en voor de grote meerderheid van de hypothesen ontbreekt data (zoals voor de vraag of de dalende prestaties worden veroorzaakt door het stijgende gebruik van digitale media bij kinderen).

Zoals te verwachten viel, deelt Éric Zemmour die analyse niet, en in Frankrijk is de situatie een stuk ernstiger nog dan in Vlaanderen. Van Zemmour leerde ik overigens een mooi nieuw woord: pédagogiste (niet in het fragment hieronder, dat was eerder in het programma). Als Italiaans meervoud een gewoon woord, maar in het Frans klinkt het ongeveer zoals bij ons deskundoloog.

Éric Zemmour: Het is een totaalprobleem, en wat men niet inziet is ten eerste dat… dat de oude methodes, wat Blanquer* overigens heeft gezegd, of het je nu bevalt of niet – dat het oude b.a.-ba** veel beter werkt dan de globale of semiglobale methodes enzovoort. Hij heeft dat systeem trouwens weer in zwang gebracht.

Christine Kelly: Ja, hij heeft het…

Zemmour: En ten tweede is er een majeur probleem, te weten dat wij hier miljoenen migrantenkinderen hebben ontvangen met ouders die een bijzonder zwak sociaal-cultureel niveau hadden, en om te maken dat ze toch konden volgen heeft men het algemeen niveau laten zakken. Dat is het tweede punt. En ten derde, laat mij dit zeggen, want ik heb zelf kinderen en ik heb hun lessen opgevolgd, de programma’s enzovoort: al twintig jaar zit er in de programma’s van het staatsonderwijs een propaganda die volstrekt schandalig is.

Kelly: Wat bedoelt u?

Zemmour: Dat is nogal eenvoudig. De leerprogramma’s burgerlijke opvoeding zijn gewijd aan antiracisme, feminisme en LGBT-propaganda.*** De lessen geschiedenis zijn compleet ontdaan van hun nationale inhoud: zo ruimt men voor Olympe de Gouges, de feministische Egeria,**** meer plaats in dan voor Robespierre of de overwinningen van Napoleon.

Kelly: Maar Napoleon komt nu weer voor in de boeken.

Zemmour: Ja, vandaag dan! precies omdat Blanquer hem heeft…

__________

* De Franse minister van onderwijs. Hij draaide een aantal maatregelen van zijn voorgangster Najat Vallaud-Belkacem min of meer terug. Zij had bijvoorbeeld van de lessen Latijn en Grieks een lachertje gemaakt wegens ‘trop élitistes’.

** b.a.-ba: leesmethode. Men spelt de letters b en a, en leert ze samen als ba uitspreken.

*** lesbiennes, gays, biseksuelen en transgenders.

**** Een raadgeefster. De nimf Egeria dicteerde de Romeinse wet aan koning Numa Pompilius (716-673 a.C.n.). Olympe de Gouges, ‘la mère des féministes’ werd door Robespierre tot de guillotine veroordeeld.

Éric Zemmour: Il y a un problème global, c’est-à-dire ce que on ne peut pas voir c’est: un, on a les …les anciennes méthodes, d’ailleurs Blanquer le dit, l’ancien b-a-ba marche beaucoup mieux que les méthodes globales ou semi-globales etcétéra, que ça te plaise ou non. Et d’ailleurs il l’a remis au goût du jour. 

Christine Kelly: Oui il l'a remis au...

Zemmour: Deuxièmement, on a eu un problème majeur, c’est-à-dire ce qu’on a reçu des millions d’enfants d’immigrés dont les parents avaient un niveau socio-culturel très faible, et pour leur permettre de suivre on a abaissé le niveau général. Ça c’est la deuxième chose. Et troisièmement,  je voudrais dire, parce que moi j’ai des enfants, et j’ai suivi les cours, les programmes etcétéra : il y a une propagande depuis vingt ans dans les programmes de l’éducation nationale qui est absolument scandaleuse.

Kelly: C’est-à-dire ?

Zemmour: C’est-à-dire que c’est simple, les programmes d’instruction  civique sont voués à l’antiracisme, au féminisme et à la propagande LGBT. Les programmes  d’histoire sont vidés de leur substance nationale et on leur apprend par exemple Olympe de Gouges, l’égérie féministe a plus de place que Robespierre ou que les victoires de Bonaparte.

Kelly: Mais Napoléon revient dans les livres.

Zemmour: Oui mais, aujourd’hui ! parce que justement Blanquer avait …

Zie ook wat men er in Duitsland van vindt.

Bergoglio en Europa

Op CNews, in het programma Face à l'info van 28 november was er bij Christine Kelly een gesprek tussen Éric Zemmour en Odon Vallet, een godsdiensthistoricus. Deze Odon Vallet zei dat de jezuïet Jorge Mario Bergoglio, beter bekend als paus Franciscus, helemaal een afkeer heeft van Europa, en zeker van Frankrijk. Hij was al ongelukkig toen hij in Duitsland theologie studeerde. Maar die afkeer volstaat voor Zemmour niet als verklaring voor zijn handelen:

Wat ik denk is dat er ideologische en strategische beweegredenen spelen. Wat ik denk zal ik u zeggen. Ik meen dat hij een man van links is, een internationalist die Europa in de uitverkoop doet, wellicht inderdaad omdat hij er niets van moet hebben; die anticipeert op de islamisering van Europa en van Frankrijk in het bijzonder, en deze bevordert als was het een soort eilandje in het geostrategische spel; die Europa laat vallen en nu al de christelijke dhimmitude voorbereidt in het vooruitzicht van de islamisering van Europa. En ik denk dat de Europese christenen in opstand moeten komen tegen deze paus. Dat was niet het geval bij Benedictus XVI en Johannes-Paulus II. Ik meen dat hier werkelijk sprake is van een wil om christelijk Europa te vernietigen. En de Italianen en de Hongaren en de Polen, en zelfs de Franse christenen die daartegen rebelleren, hebben wat mij betreft groot gelijk.

(na 37’12”)

Moi je pense qu’il y a des raisons idéologiques et stratégiques. Je pense ce que je vous dis. Je pense que c’est un homme de gauche, c’est un homme, un internationaliste qui sacrifie l’Europe, sans doute parce qu’il ne l’aime pas, qui a déjà anticipé l’islamisation de l’Europe, et en particulier de la France, et qui l’encourage, comme dans une espèce de grande île géostratégique, et qui laisse l’Europe et qui prépare déjà la dhimmitude chrétienne face à l’islamisation de l’Europe. Et je pense que les chrétiens européens doivent se révolter contre ce pape. Ce n’était pas le cas contre un Benoît XVI ou de Jean-Paul II. Je pense que là, il y a vraiment une volonté de destruction de l’Europe chrétienne. Et les Italiens, et les Hongrois et les Polonais, et même les chrétiens français qui se rebellent contre ça, ont selon moi bien raison.

Den elastiek uitrekken

Het taalniveau van acteurs beoordelen kan ik eigenlijk niet (misschien moet je zeggen 'theatermakers': ik doe weinig aan cultuur en ken de laatste mode niet) want ik hoor hen enkel eens in het radionieuws of zo. Nu hoorde ik in het nieuws van twaalf uur de acteur Michael Pas een merkwaardige vervoeging gebruiken, en ik vraag mij af of hij dat op school zo aangeleerd heeft gekregen.

Een klein beetje liegen mag

Uit enquêtes blijkt dat het publiek tegenwoordig niet langer voetstoots aanneemt wat kranten en in het algemeen journalisten vertellen, en dat het bijgevolg altijd maar minder kranten koopt. Was dat vroeger dan anders, kun je je afvragen.

Stendhal heeft drie jaar geschreven voor de Journal de Paris, van september 1824 tot 1827, voornamelijk over schilderkunst, theater en opera. Zelf geloofde hij niet vaak wat kranten schreven, in het besef dat redacteurs niet de vrije hand hadden – ook al koesteren zij ook vandaag vaak die illusie, maar misschien was het grote publiek in die dagen wel nog goedgelovig.

In juli 1824 schreef hij een brief* aan baron Adolphe de Mareste, die hij achtte (‘un homme de mérite’) maar die niet echt een vriend was (‘il y avait estime, mais non amitié’). Overigens deelden zij wat vrouwen betreft dezelfde smaak: Alberthe de Rubempré – ze stond op die ‘h’ in haar voornaam – was een nichtje van Eugène Delacroix die haar schilderde, en ze was achtereenvolgens minnares van Stendhal, later van Prosper Mérimée en weer later
van Mareste.

In die brief, waarin hij Mareste vraagt een goed woordje voor hem te doen, zegt Stendhal dat hij ter wille van de glorie van het land wel bereid is een klein beetje te liegen, en bijvoorbeeld de grote tentoonstelling van 1824 wat te sparen: ‘mentant un peu pour ménager la gloire nationale.’

Hij besefte dat zijn eigen opvattingen over beeldende kunst en schoonheid, die hij in zijn boeken uitgebreid had geëtaleerd, niet onverkort in de krant konden.

Maar het mocht ook niet te ver gaan, men mocht hem niet tot grove leugens dwingen. Hier een paar fragmentjes:

Woensdag om vier uur.

Goede vriend,

[…] Crozet is van oordeel dat aangezien men toch geen kranten meer leest, een eerbaar man nu in een krant kan schrijven; dat komt me goed uit want met behulp van de dierbare confraters die literatuur bedrijven, zal ik voor 4000 frank mijn eigen boeken kunnen slijten.

[…] Welke graad van absurditeit en leugen wordt er door de hoofdredacteur verlangd? That is the question. Aangezien men op den duur toch altijd bekend raakt, ben ik niet van de partij als ik verplicht word me belachelijk te maken of al te hard te liegen. Maar voor de rest, als het mijn eer niet te na komt beloof ik nauwgezetheid, en gewillig zal ik mijn stukken naar hartenlust laten verminken door de hoofdredacteur, de hoge rechter van de partij der welvoeglijkheid en van de gevoelige tenen die ontzien moeten worden.

 […] In één woord, wees mijn ambassadeur, honoraria laten me koud maar niet de eer. Ik zou absoluut willen dat men mij uitsluitend kent onder de naam

Royer

_____

* in : Aux âmes sensibles, Lettres choisies (1800-1842)

Édition de Mariella Di Maio (Folio, 2011, pp. 294-5).

Het interview met Alain de Benoist

... kunt u hier beluisteren:

de uitgetikte versie vindt u op Doorbraak, zowel in het Nederlands als in het Frans.

Wat men niét zag in 1989

We hebben al veel gezien en gelezen over de Val van de Muur, dertig jaar geleden, maar ik meen dat de historicus Jean-François Colosimo, dezelfde van het vorige artikel hier, enkele aspecten naar voren brengt die wat onderbelicht zijn gebleven:

Jean-François Colosimo: Helaas lijkt die val van het Sovjetrijk ons soms even lang geleden als de val van het Romeinse Rijk. Dat heeft een verbijsterend effect op de jeugd, die niet begrijpt dat deze erfenis van de twintigste eeuw, dat totalitarisme, het langstdurende van de twee totalitarismen van de twintigste eeuw, nog enorm zwaar weegt op onze levens. U sprak over die hunker naar vrijheid. In 1989 heerste er een misvatting – laten we niet meer terugkomen op Fukuyama en de zijnen – en ook wij hebben onze grote aanhangers gehad van de idee dat het een overwinning van de democratie was. Dat was het niet. De echte overwinning is in de landen van het Oosten toegekomen aan hen die streden voor identiteit. Want het communisme is vernietigend geweest voor de identiteit van die volkeren. En dat heeft men niet willen zien, zoals men ook niet heeft willen zien dat er onder de Russische dissidenten wel adepten waren van een nieuwe, gedemocratiseerde wereldorde enzovoort ...een opinie die het, laat mij zeggen in Parijs en New York heel goed deed, maar er waren ook Solzjenitsyn en anderen die van hun kant alleen een vrij Rusland wilden en over de rest van de wereld niet veel te melden hadden, en die zich inderdaad niet…

Élisabeth Lévy: En er waren diegenen die er niet zo hevig naar uitkeken om door de mangel van die kapitalistische mondialisering te gaan.

J-F C: Zeer zeker. Wel, nu zijn we zover en dat leidt soms tot heel paradoxale fenomenen, zoals een Polen dat enkel bij de EU aansloot om in de NATO te komen en zich tegen de Russen te beschermen. En dus heeft dit soms licht ridicule trekjes. En vanzelfsprekend zijn er wat men de populismen noemt enzovoort. Maar wat men niet gezien wil hebben is dat, wat er ook zij van de hysterie van die volkeren – en in de rotsvaste overtuiging dat wij vergeleken bij hen geciviliseerder zijn, vinden we dat zij ons min of meer beschamen – wat men niet gezien wil hebben is dat zij er smaak in hebben gevonden zich weer als volkeren te zien in een gedeelde ruimte, en met hun verleden en tradities weer aan te knopen. Dat is het wat…

É L: Met andere woorden…

J-F C: De mislukking van het communisme was van metafysische aard.

É L: Akkoord, en met andere woorden: eigenlijk was dat streven naar vrijheid allereerst een streven naar identiteit.

J-F C: Ja, maar dat woord identiteit heeft een zodanig slechte roep… laat ons zeggen, dat streven naar vrijheid was in de eerste plaats een streven naar eigenheid, naar soevereiniteit, naar een…

É L: Naar een collectieve soevereiniteit, of naar continuïteit, heropleving…

J-F C: …naar een Europa, na een artificiële amnesie. Dat heeft men in ’89 niet willen zien.

Jean-François Colosimo: Malheureusement cette chute de l’empire soviétique nous semble parfois aussi lointaine que la chute de l’empire romain, ce qui a un effet sidérant chez les jeunes, qui ne comprennent pas que cet héritage du vingtième siècle, ce totalitarisme du vingtième siècle, le plus long des deux totalitarismes du vingtième siècle, pèse en fait encore énormément sur nos vies. Vous me parlez de cette aspiration à la liberté. Il y a eu une méprise en 1989 – on ne va pas revenir à eux, Fukuyama et compagnie – on a eu nos grands serviteurs en fait de l’idée que c’était une victoire de la démocratie. C’est pas vrai. À l’Est, la véritable victoire est revenue à ceux qui luttaient pour l’identité. Parce que le communisme avait été destructeur de l’identité de ces peuples. Et c’est ce qu’on n’a pas voulu voir, de la même manière qu’on n’a pas voulu voir que dans la dissidence russe il y avait des sectateurs d’un nouvel ordre mondial démocratisé et cætera, ce qui avait, je dirais pignon sur rue à Paris et à New York, et puis il y avait Soljenitsyne et les autres, qui eux seulement songeaient à une Russie libre et qui n’avaient pas grand-chose à dire sur le reste du monde, et qui ne se prenaient pas effectivement…
É L: Et il y avaient ceux qui n’avaient pas tellement envie d’être, comment dire, passés à la moulinette de cette mondialisation capitaliste.
J-F C: Bien sûr. Alors l’intention, elle est là aujourd’hui, et conduit parfois à des phénomènes tout-à-fait paradoxaux, comme une Pologne qui n’entre dans l’Europe que pour être dans l’Otan et se préserver des Russes. Et donc avec des aspects parfois un peu ridicules. Avec évidemment aussi ce qu’on appelle les populismes, enfin et cætera. Mais ce qu’on ne veut pas voir c’est que quoi qu’il en soit aujourd’hui de l'hystérie de ces peuples – qui nous font en quelque sorte honte, tellement nous nous croyons civilisés par rapport à eux – c’est qu'ils on eu un appétit de se retrouver en tant que peuples, dans des espaces de communion, retrouver leur passé, leur tradition. C’est ça qui…
É L: C’est-à-dire que la…
J-F C: L’échec du communisme a été métaphysique.
É L: D’accord, c’est-à-dire que la quête de la liberté c’était d’abord une quête d’identité en fait.
J-F C: Oui, alors l’identité est un mot qui a tellement mauvaise presse… on va dire la quête de liberté c’était d’abord une quête, oui de soi, de souveraineté, d’une…
É L: Souveraineté collective ou de, de… de continuité, de renouveau…
J-F C:…d’une Europe, avec une amnésie artificielle. Ça, on n’a pas voulu voir en ‘89.

Het begrip 'laïcité' uitgelegd

Het Franse begrip laïcité kennen we hier niet. Het is enkel bij benadering te vertalen, omschrijvend, niet in één woord. Maar ook de Fransen zelf is de betekenis en draagwijdte ervan soms niet geheel duidelijk. 'Lekenstaat' en 'scheiding van Kerk en Staat' komen in de buurt, maar ook die begrippen zijn vaak moeilijk, zelfs voor politici en hun journalisten-duiders.
Toen bijvoorbeeld destijds een bisschop van Brugge (niet die pedofiel, een voorganger van hem) vanaf zijn kansel verklaarde dat stemmen voor de Volksunie zonde was, dan was dat helemaal geen schending van het begrip ‘scheiding van Kerk en Staat’ – al las en lees je het vaak anders.
De definitie van laïcité hierna lijkt me wel leerzaam:

Jean-François Colosimo: In 1989 besliste de Raad van State religieuze geschillen met een simpele verwijzing naar de ‘laïcité’. De Raad zei: het is conform, of het is niet conform het principe van de laïcité. Nooit nam de Raad van State de moeite dit uit te leggen, wat betekent dat het om een vanzelfsprekendheid ging. Die vanzelfsprekendheid is vandaag helemaal verloren geraakt, niet? Nochtans is het heel eenvoudig: de laïcité is de manier waarop de staat zijn politiek oplegt aan de religieuze lichamen, en wel op een tamelijk dwingende manier, om bij die religieuze lichamen mogelijke neigingen om op drift te raken en een staat in de staat te vormen te neutraliseren. Zo simpel is het! De laïcité is in werkelijkheid een – zware – ingreep van neutralisering. In tegenstelling tot wat mensen vaak denken is het niet…
Élisabeth Lévy: Het is niet een minzame manier om…
Jean-François Colosimo: …om mensen te laten wennen aan het ‘vivre ensemble’ enzovoort. Wat het wel is: de Staat zet de religieuze lichamen op hun plaats, en vermijdt daarmee dat ze zaken als opstand, machtsspelletjes of secessie meebrengen.

Jean-François Colosimo: En ’89 le Conseil d’État tranchait les questions de litiges religieux à …d’un simple renvoi à la laïcité. Le Conseil d’État disait : ‘c’est conforme’, ou ‘ce n’est pas conforme au principe de la laïcité’. Jamais le Conseil d’État ne prenait la peine de l’expliquer. Ce qui veut dire qu’il y avait une évidence. Cette évidence, elle est radicalement perdue depuis, n’est-ce pas ? Mais, c’est très simple : la laïcité c’est la manière dont l’État imprime sa politique aux corps religieux, et de manière en fait assez contraignante, pour neutraliser dans ces corps religieux la possible prétention aux dérives de se constituer comme des états dans l’état. C’est aussi simple que ça ! La laïcité c’est une véritable opération – lourde – de neutralisation. Contrairement à ce que pensent les gens, ce n’est pas une manière de …
Élisabeth Lévy: Ce n’est pas une manière gentillette de…
Jean-François Colosimo: …d’accoutumer à vivre ensemble et cætera. C’est: l’État remet des corps religieux à leur place en évitant qu’ils entraînent des phénomènes de sédition, de faction, de sécession.

Macronisme en moderne kunst

Bij een wandeling door Gent sta je vaak voor verrassingen. Je dacht bijvoorbeeld dat je wel wist wat 'Macronisme' betekende – manifestanten laten verminken en vervolgen namelijk – en dan zie je op de Sint-Kwintensberg deze etalage:

Vanzelfsprekend is het mooi als mensen meer dan één taal beheersen – en even abstractie gemaakt van die leeghoofdige Engelse slogan: het valt toch op dat deze brave winkeliers de Griekse stammen micro en macro mooi laten contrasteren.

Hun Frans kon nog iets beter aangezien vernissage en finissage gewoonlijk, en god weet waarom een dubbele S krijgen. Misschien iets om te contempleren, rustig te beschouwen dus.

Maar over moderne kunst gesproken: deze, misschien artistiek bedoelde nachtelijke ingreep op de mooie postbus op het Veerlepleintje beviel me al veel minder:

Een oude volkstribuun

De journalisten Elisabeth Lévy en Daoud Boughezala ontvingen gisteren bij RNR-tv. de stichter van het Front national, Jean-Marie Le Pen. Van hem is net Tribun du peuple verschenen,* deel twee van zijn memoires. Anders dan tot voor kort wordt Le Pen vandaag wel meer uitgenodigd, zelfs door de gevestigde Franse media – hijzelf vermoedt dat ze dat graag doen om de onenigheid met zijn dochter in de verf te zetten.

De transcriptie begint na tweeënvijftig minuten in het gesprek.

Jean-Marie Le Pen: De opmerking die de president maakte is correct. Hij zei: “Bourgeois zien geen probleem in migratie.” Dat is waar, en het is geen slechte wil: dat komt omdat hun leefwerelden geen raakpunten hebben met die aanwezigheid. Zij nemen geen metro, nemen geen voorstadstreinen en zodoende hebben ze zelden de gelegenheid zich als enige Europeaan in een metrostel te bevinden.**  Bon, in het weekend gaan ze naar Normandië naar hun buitenhuizen, en nemen dan de snelweg. Bon, als ze naar het zuiden trekken is dat ook over de snelweg. Ze komen nooit iemand tegen, ze ontmoeten enkel vrienden. Maar in werkelijkheid blijft het peil van de immigratie voortdurend stijgen. Een deel van deze vreemde inwijking, dat moet niet verwaarloosd worden, is van Europese origine maar het grote deel komt uit de derde wereld. Met bijkomend de bezwarende karakteristiek dat ze heel vaak islamitisch zijn. Islam.

Élisabeth Lévy: Maar zelfs dan, en u zult het ermee eens zijn, zijn er bij de vorige generaties heel wat die Fransen zijn geworden!

Le Pen: Juist …maar het ligt toch enigszins anders. Velen zijn Fransen geworden zonder dat men zekerheid had over hun goede trouw. Ziet u, neem nu die communicatieman die …die doof was meen ik, misschien doofstom. Voor een communicatieman is dat…

Lévy: De prefectuur, Mickaël Harpon…

Le Pen: Die de politieagenten heeft neergestoken.

Lévy: Een Antilliaan overigens.

Le Pen: Oh, maar hij was …weet u, een moordenaar één minuut voor zijn misdaad is een nette man.

Lévy: Akkoord, maar u zo te horen vormt welbeschouwd elke muzelman dan een loyaliteitsprobleem. Denkt u daar zo over vandaag?

Le Pen: Dat is een vraagstelling waar de Franse samenleving mee te maken zal krijgen. Zeker is dat na de oproep van de president van de Republiek tot …hoe zei hij dat alweer…
Lévy: Waakzaamheid.

Le Pen: …tot waakzaamheid, wat toch neerkomt op verklikking van feiten die een of ander iemand abnormaal zouden lijken. Die oproep zal op de moslimgemeenschap een verdenking doen wegen die dodelijk is voor de eenheid van ons land, dat is zeker.

________

  * Élisabeth Lévy heeft er niet op gewezen, al was dat grappig geweest, maar Le Tribun du peuple was de titel van een blad (1794-1796) uitgegeven door Gracchus Babeuf, voorloper van het communisme en geguillotineerd onder het Directoire.

** De snelle RER-treinen (Réseau express régional) verbinden de voorsteden met het centrum van Parijs, maar op sommige lijnen voelen sommige reizigers zich op sommige uren niet altijd even veilig. 

Jean-Marie Le Pen : C’est une remarque qu’a fait le président, qui est juste. Qui a dit : ‘Des bourgeois ne perçoivent pas le problème migratoire.’ Il est vrai, ce n’est pas de mauvaise volonté, c’est que leurs circuits de vie ne recoupent pas la présence. Ils ne prennent pas le métro, ne prennent pas les trains de banlieue, comme ils n’ont pas l'occasion quelquefois de se trouver seul européen dans un wagon de métro. Bon, et ils vont en weekend en Normandie, dans leurs maisons de campagne, par l’autoroute, bon. S’ils vont dans le Midi c’est aussi par l’autoroute, ils ne croisent jamais personne, ils croisent que des amis. Mais le vérité c’est que l’étiage de l’immigration étrangère continue de monter. Il y a une part, faut pas le négliger, une part européenne dans cette immigration étrangère, mais il y a une large part venant du tiers monde. Avec cette caractéristique aggravante… c’est que ce sont, ils sont très souvent islamisés. Islam.
Élisabeth Lévy : Mais quand même dans les générations précédentes, vous êtes d’accord, qu’il y en a beaucoup qui sont devenus Français !
Le Pen : C’est …oui, c’était un peu différent quand même. Beaucoup sont devenus Français, sans qu’on soit sûr de leur loyalisme. Voyez-vous, prenez ce, cet attaché de communication qui est, qui était sourd je crois, il était peut-être sourd-muet. Pour un attaché de communication c’est…
Lévy : La préfecture: Mickaël Harpon…
Le Pen : Celui qui a poignardé des policiers.
Lévy : Il est Antillais d'ailleurs.
Le Pen : Oh, mais il était …vous savez, l’assassin, une minute avant son crime, c’est un honnête homme.
Lévy : D’accord mais là finalement, quand on vous écoute toute personne qui est musulman, finalement pose un problème de loyauté. Est-ce que c’est ça que vous pensez aujourd’hui ?
Le Pen : C’est un questionnement qui va se poser à la société française. Et il est certain que l’appel du président de la République à la …comment a-t-il dit…
Lévy : Vigilance.
Le Pen : …à la vigilance, c’est-à-dire tout de même à la dénonciation de faits qui paraîtraient aux uns et aux autres comme anormaux, va faire peser sur la communauté musulmane un soupçon qui est gravissime pour l’unité de notre pays, c’est sûr.

In herberg 'De Struisvogels'

De aanslag in de Prefectuur:
Castaner schuldig verklaren is te gemakkelijk*

Jean-Michel Castaing

[...] Uit alle macht de plegers van aanslagen als psychiatrisch gestoord willen zien,** en weigeren toe te geven dat ze handelen in naam van een religie komt neer op ontkenning, zowel van wat zonneklaar is, als van de uitdrukkelijke beweegredenen die zijzelf inroepen om hun daden te stellen.

Resultaat is dat het gezag van de media bij de bevolking op wantrouwen stuit. Niets is zo bevorderlijk voor complotdenken als het ontkennen van de realiteit door diegenen die geacht worden ons te informeren. Eufemistische berichtgeving over een gevaar geeft daarenboven blijk van een tweevoudige minachting die leeft bij sommige media: niet alleen zou het volk simpel genoeg zijn om geloof te hechten aan hun feitenverslagen – verwrongen in een zin die overeenstemt met de heersende ideologie – maar daarenboven zou het zijn zenuwen onvoldoende meester zijn om een minder rozige versie van die feiten te verdragen.

Laten we niet verder zoeken naar oorzaken voor het geringe vertrouwen van de bevolking in politieke en mediatieke machthebbers.
Mensen vergeven aan elites makkelijk hun fouten: ze weten dat in hun plaats zijzelf het er niet beter zouden afbrengen. Wat ze echter moeilijker slikken is dat bij het gevaar door de ongunstige omstandigheden zij ook nog eens geminacht worden.

__________________
  * zie hier wat Christophe Castaner (Frans minister van Binnenlandse Zaken) uitgevreten had.
** dat is al decennia aan de gang, zoals u hier ziet.

Régis de Castelnau

Régis de Castelnau (1950) is een Franse advocaat, geboren in Rabat. Hij nam eertijds de verdediging op van de Communistische Partij (als partijlid), en van de vakbond CGT.

Ik zou iedereen willen aanraden te luisteren naar wat hij te vertellen heeft over onder meer Macron, die met zijn société de vigilance de burgerlijke vrijheden wil inperken (faut pas rêver, hein!), en over de moslimmoordenaar die in Parijs niet enkel vier agenten de keel doorsneed maar thuis op zijn PC ook de coördinaten had opgeslagen van zijn collega’s bij de veiligheidsdienst.

Je kunt natuurlijk ook luisteren naar de dorpsdiscussies die de media hier bezighouden, maar de Castelnau is interessanter meen ik. Hij heeft geen autocue nodig: il parle comme un livre.