Stukje Rioufol vertaald

Het wordt tijd dat de collaborateurs van het islamisme
voor het gerecht komen

Ivan Rioufol

De Grote Leugen brengt Frankrijk in gevaar. Zij is het die het land kwetsbaar heeft gemaakt door het blind te maken voor zijn binnenlandse vijanden. Zij is het die de machthebbers zover heeft gebracht dat deze de controle over de nationale veiligheid zijn kwijtgeraakt.
Dat een islamist, bekeerd in 2008, gerechtigd werd veiligheidsgeheimen te beheren in het hart van de prefectuur van de Parijse politie, tart elke verbeelding. We weten nu dat Michael Harpon, die donderdag in het heilige der heiligen van het antiterrorisme vier politieagenten met een mes ombracht, helemaal geen geheim maakte van zijn religieuze overtuiging noch van zijn radicalisme.

Misschien was minister van Binnenlandse Zaken Christophe Castaner te goeder trouw toen hij meteen na de moorden verklaarde dat het personeelslid ‘nooit gedragsproblemen had vertoond’, en dat er ‘niet het minste alarmerend teken’ was geweest. Dat neemt niet weg dat de overhaasting van de regering om een mogelijke jihadistische ontsporing te miskennen duidelijk de versuftheid aantoont van een staatsapparaat dat niet de minste luciditeit vertoont zodra het over de islam gaat en over beschermde minderheden.

Een eendere kwaal heeft ook een groot deel van de journalisten aangestoken, die altijd klaarstaan om extreemrechts of de islamofoben als het ware gevaar aan te wijzen. De vier slachtoffers van Harpon zijn ook slachtoffer van die ‘humanisten’ die de zaak van de diversiteit zijn toegedaan. Voorgewende verdrukten, vervuld van haat tegen Frankrijk, hebben zij onschendbaar gemaakt om redenen van non-discriminatie.

We lezen, in Les Échos van 4 oktober, de mening van Jacques Attali over ‘De dodelijke thesis van de invasie van Frankrijk’. Hier leggen we de vinger op de Grote Leugen en haar adelbrieven. Voor Attali is er niet alleen ‘geen sprake van een overrompeling van Frankrijk noch van Europa door de islam of Afrika’, maar integreren ‘99% (van de niet-Europese immigranten) perfect in de Franse natie.’

Zover durft zelfs Castaner niet te gaan: maandag op France Inter heeft hij toegegeven dat Frankrijk de integratie van de immigranten ‘de laatste jaren heeft verknoeid.’ In werkelijkheid is het bankroet een stuk ouder. Het komt voort, al dertig jaar en meer, uit het onvermogen van de opeenvolgende machthebbers zich te ontdoen van de antiracistische ideologie die ten dienste staat van de massa-immigratie, van de islamisering van de steden, en die de natie verafschuwt.

De weldenkendheid – of wat daar nog van rest – vraagt eensgezind de kop van Éric Zemmour, schuldig aan islamofobie en racisme. Maar diezelfde koppensnellers blijven stom als het gaat om de eis van een verbod van het salafisme en de Moslimbroeders in Frankrijk. Dat zijn nochtans de totalitaire organisaties die de moordenaar van de prefectuur zijn wapen in de hand speelden, terwijl de inlichtingendienst onverschillig bleef.

Bij de Bevrijding hebben de collaborateurs van het nazisme zich moeten verantwoorden voor de rechter. De collaborateurs van het islamisme, die landverraders verdienen hetzelfde lot.