Een linkse tekst van 1989

In Frankrijk lijkt men zich na de shariamoord op de leraar stilaan bewust te worden van een aantal zaken die nog tot voor heel kort onbespreekbaar waren, al waren die dertig jaar geleden zelfs voor links vanzelfsprekend, zoals u zult lezen.

Vandaag gebruiken politici woorden die bijvoorbeeld Zemmour niet in de mond zou nemen, ook al omdat hij er beter de draagwijdte van snapt. Zo zei Macron: ‘De angst moet van kamp veranderen’, maar een staat moet geen angst aanjagen, hij moet de wet doen respecteren. Je voelt dat Emmanuel graag nog eens verkozen zou worden. En zijn minister Darmanin sprak over een 'fatwa', zonder te begrijpen wat hij zei. Misschien is het hem intussen wel uitgelegd. Wie de islam voorheen nooit ernstig heeft genomen kent natuurlijk bepaalde begrippen niet echt, en in paniek gebruikt men die dan toch maar.

CNews besteedde aandacht aan een artikel van dertig jaar terug, in een links blad, en daaruit bleek dat men in die kringen toen wél nog begreep wat voor vlees men in de kuip had:

Pascal Praud: De ontkenning… de ontkenning interesseert me. De ontkenning interesseert me omdat ik uiterst toevallig een Nouvel Observateur van 1989 heb teruggevonden. 'Profs, laten we niet capituleren!' en hij herinnert ons aan de hoofddoekenkwestie, we herinneren ons Jospin, minister van Onderwijs, die zei:

De jonge meisjes die binnenkomen met een hoofddoek, die moet men proberen te overtuigen hem af te leggen, maar als dat niet lukt moeten de lessen doorgaan en moet men hen toelaten.

Totale overgave dus. Bon, het is dus 2 november 1989. Het grote blad dat de Nouvel Observateur was, dat grote geweten van links, met Jean Daniel, het republikeinse links, het links waar wij van houden, hart en ziel van dat links zijn vervlogen. Dat het dood is kun je niet zeggen, maar waar zit dat links nu?

Jean-Claude Dassier: Ergens ver weg!

Pascal Praud: Er staat een vrije tribune in, getekend door Élisabeth Badinter, intussen naar rechts overgegaan, Régis Debray, intussen naar rechts overgegaan…

Ivan Rioufol: We zouden blij moeten zijn!

Pascal Praud: …Alain Finkielkraut, intussen naar rechts overgegaan, en Cathérine Kintzler. Nee, maar wat een formidabel intellectueel parcours hebben die mensen niet afgelegd! Want Régis Debray, vandaag is hij reactionair en conservatief...

Sophie Obadia: Niet eens rechts…

Pascal Praud: …omdat links en rechts niets meer voorstelt.

Sophie Obadia: Conservatief.

Pascal Praud: …en wat lees ik in dat ingezonden stuk? Wat staat er geschreven in dat stuk van 31 jaar terug? Het richt zich tot de minister van Nationale Opvoeding, Jospin:

Onderhandelen zoals u dat doet, en daarbij aankondigen dat u zult toegeven, dat heeft een naam: capituleren. ‘Diplomatie’ van dat slag moedigt juist diegenen aan die men wil paaien – en als zij morgen vragen dat de studie van Rushdie (Spinoza, Voltaire, Baudelaire, Rimbaud…) waar ons onderwijs vol van zit ...hun kinderen bespaard zou blijven, hoe zal men hen dat kunnen weigeren? Door uitsluiting?

Wat zegt dit stuk nog meer?

«Alle kinderen verwelkomen», zegt u. Ja, maar dat heeft nooit betekend: samen met hen ook de religie van hun ouders als zodanig binnenhalen. De islamitische hoofddoek dulden is niet een vrij wezen ontvangen (een meisje in dit geval), het is de poort openzetten voor diegenen die besloten hebben om haar, zonder discussie en voorgoed het hoofd te doen buigen. In plaats van dit jonge meisje een ruimte van vrijheid aan te bieden, zegt u haar dat er geen verschil is tussen de school en het huis van haar vader.

Zo schreef men 31 jaar geleden, en ik besluit:

Door de facto de islamitische sluier toe te laten, symbool van de vrouwelijke onderwerping, geeft u een blanco volmacht aan de vaders en broers, en dus aan het hardste patriarchaat op deze planeet. Tenslotte komt het hierop neer dat niet langer respect voor de gelijkheid van de seksen en de vrije wil de wet uitmaken in Frankrijk.

Ziedaar wat er geschreven stond in een groot links blad, 31 jaar geleden. Het kon vandaag geschreven zijn. En men heeft Niets gedaan, 31 jaar van ontkenning, en deze tekst bewijst dat.

 

Pascal Praud: Le déni…le déni ça m’intéresse. Le déni ça m’intéresse parce que j’ai retrouvé, par le plus grand des hasards d’ailleurs, Le Nouvel Observateur de 1989: Profs, ne capitulons pas! on nous souvient de l’affaire du foulard, on se souvient de Jospin, ministre de l’Éducation, qui dit: les jeunes gens qui entrent avec un foulard, il va falloir les convaincre de l’enlever, mais si on n’y arrive pas il faudrait faire le cours, et on doit les accueillir.

Démission totale. Bon, on est donc le deux novembre 1989. Ce grand journal qu’était le Nouvel Observateur, cette grande conscience de gauche avec Jean Daniel, la gauche républicaine, la gauche qu’on aime, la gauche qui s’est évanouie cœurs et biens, on ne peut pas dire qu’elle est morte, mais où est-elle, cette gauche-là?

Jean-Claude Dassier: Elle est très loin!

Pascal Praud: Il y a une tribune qui est signée par Élisabeth Badinter, passée à droite depuis, Régis Debray, passé à droite depuis…

Ivan Rioufol: On pourrait être content!

Pascal Praud: …Alain Finkielkraut, passé à droite depuis, Élisabeth de Fontenay, passée à droite depuis, et Cathérine Kintzler. Non, mais c’est formidable, le parcours intellectuel de ces gens-là! Parce que Régis Debray, il est réactionnaire et conservateur aujourd’hui…

Sophie Obadia: Même pas de droite…

Pascal Praud: …parce droite-gauche ça ne veut rien dire. Je veux dire réactionnaire et conservateur…

Sophie Obadia: Conservateur.

Pascal Praud: …et qu’est-ce que je lis dans cette tribune? Il y a 31 ans, qu’est-ce qui est écrit dans cette tribune? Ils s’adressent au ministre de l’Éducation Nationale, Jospin:

Négocier, comme vous le faites, en annonçant que l’on va céder, cela porte un nom: capituler. Une telle « diplomatie » ne fait qu’enhardir ceux-là mêmes qu’elle se propose d’amadouer –et s’ils demandent demain que l’étude des Rushdie (Spinoza, Voltaire, Baudelaire, Rimbaud…) qui encombrent notre enseignement soit épargnée à leurs enfants, comment le leur refuser? Par l’exclusion?

Que dit encore cette tribune?

«Accueillir tous les enfants», dites-vous. Oui. Mais cela n’a jamais signifié faire entrer à l’école, avec eux, la religion de leurs parents, telle quelle. Tolérer le foulard islamique, ce n’est pas accueillir un être libre (en l’occurrence une jeune fille), c’est ouvrir la porte à ceux qui ont décidé, une fois pour toutes et sans discussion, de lui faire plier l’échine. Au lieu d’offrir à cette jeune fille un espace de liberté, vous lui signifiez qu’il n’y a pas de différence entre l’école et la maison de son père.

Ça a été écrit il y a 31 ans, et je termine:

En autorisant de facto le foulard islamique, symbole de la soumission féminine, vous donnez un blanc-seing aux pères et aux frères, c’est-à-dire au patriarcat le plus dur de la planète. En dernier ressort, ce n’est plus le respect de l’égalité des sexes et du libre arbitre qui fait loi en France.

Voilà ce qu’a été écrit dans un grand journal de gauche il y a 31 ans. Ça pourrait avoir été écrit aujourd’hui. On n’a rien fait. 31 ans de déni, ce texte est la preuve.

Een gematigde imam aan het woord

Abdelali Mamoun is een gematigde imam, en hij mocht bij CNews commentaar leveren rond de maatregelen die Macron belooft na de onthoofding van de leraar in Parijs. Of van die maatregelen iets terechtkomt is vanzelfsprekend nog af te wachten, maar we worden door deze Mamoun toch al gewaarschuwd voor excessen.

Een man die hij noemt als een soort onrechtstreekse schuldige is natuurlijk Éric Zemmour ('clairement identifié', alsof het om un Fiché S ging). Mamouns discours is duidelijk: moslims mogen niet …het slachtoffer worden van deze shariamoord (die hij sterk afkeurt). Zo kort na een moord de naam laten vallen van iemand die enkel van het woord leeft, beschouw ik als een symptomatische smakeloosheid. Iets meer terughoudendheid had deze Mamoun gesierd:

Abdelali Mamoun: Ten eerste, bij de stappen die de regering nu onderneemt moet men op zijn hoede zijn voor collaterale schade, zodat niet wij moslims, gewoon omdat we moslim zijn, slachtoffers worden van deze campagne tegen het islamisme.

Ik verzet mij tegen elke stroming die het separatisme voorstaat, die de sociale breuk wil. Van huilebalken die zich als slachtoffers zien en constant zeggen: ja, wij zijn slachtoffers van de islamofobie, daar heb ik mijn buik van vol, men moet ophouden met dat soort dingen. Islamofobe uitspraken zijn er vandaag inderdaad soms vanwege bepaalde personen die duidelijk geïdentificeerd zijn, de Zemmours en consorten. Maar goed, voor mij vormen die geen gevaar voor de stabiliteit en de samenhang die er in Frankrijk moeten zijn, en ertoe moeten bijdragen om het vivre-ensemble te bevorderen, een samenleving vorm te geven en de samenhang van allen.

    

 

Premièrement, il faut faire attention au dommages collatéraux dans cette démarche qu’entreprend le gouvernement, que nous soyons pas nous musulmans, parce qu’on est simplement des musulmans, victimes de cette campagne contre l’islamisme.

Moi, je m’oppose à toute mouvance qui prône le séparatisme, qui prône la fracture sociale. Les pleurnichards victimaires constamment en train de dire : oui on est victime d’islamophobie, y en a marre, faut arrêter avec ces trucs-là. Il y a effectivement parfois des discours islamophobes de la part de certains aujourd’hui qui sont clairement identifiés, les Zemmour et compagnie. Mais bon, pour moi ils ne constituent pas une menace pour la stabilité et la cohésion sociale qui doit régner en France et qui doit contribuer à promouvoir le vivre-ensemble, le faire société, et le rapport entre tous.

Versprak Trump zich?

Of het een lapsus linguae was van Donald Trump toen hij de buitenlandse staatshoofden bedankte die hem hun ‘condolences’ betuigden, weet ik niet zo goed. Ik betwijfel het zelfs als ik in de Webster de definitie van dat woord bekijk. Het betekent volgens dat woordenboek ‘to express sympathetic sorrow’, sympathie uitdrukken voor een ander die in de zorgen zit.

In het Frans was dat vroeger ook zo, maar vandaag zijn ‘condoléances’ normaal een deelneming in de rouw die iemand treft, iets pregnanter dus.

Nu bewees die uitspraak volgens Dimitri Pavlenko, de overigens uitstekende commentator bij CNews, dat Trump aan de dood dacht. Blijkbaar heeft Pavlenko Freud erg ter harte genomen, ofwel denkt hij dat Engels slecht uitgesproken Frans is, maar dat je de woorden wel in hun Franse betekenis moet begrijpen.

Maar veel grappiger was daarna dat Christine Kelly, die het programma modereert, hem erop wees dat het la Covid is, niet le. De Académie française heeft aldus gedecreteerd. Even daarvoor had Kelly zelf nog ‘le’ gezegd, maar misschien heeft de regie haar snel iets in het oor gefluisterd, want de Fransen lachen niet met zulke dingen:

Dimitri Pavlenko: Het gaat Donald Trump, op het moment dat wij spreken, toch niet zo heel goed. Er is toch het risico op verslechtering, en zelfs stervensgevaar is niet uit te sluiten. Herinneren we eraan dat le Covid vaak verergert de tweede week, en Donald Trump zit nog niet in zijn tweede week. Overigens, als je dat bericht opnieuw beluistert dat hij op de sociale media plaatste, u weet wel dat korte bericht waarin hij aan een tafel zit – zonder das, je merkt dat hij er niet goed uitziet, hé – en daar begaat hij een lapsus en na die lapsus voel je aan dat hij aan de dood denkt want op dat moment bedankt hij de staatshoofden van heel de wereld die hem hun blijken van medeleven stuurden. ‘Condoléances’ is wat hij zegt, terwijl het eerder wensen voor een goed herstel waren. Je merkt dat Donald Trump psychisch toch aangeslagen is door wat hem overkomt.

Christine Kelly: En Dimitri, die ziekte van Trump plaatst le Covid toch wel midden in de presidentiële campagne hé, en wel een maand voor de verkiezingen. Zijn er politieke voordelen die hij uit zijn ziekte kan halen, of uit zijn genezing?

Pavlenko: Wel ja, dat is een goede vraag want het is waar dat wat die epidemie betreft Donald Trump het helemaal niet goed heeft gedaan. Hij was niet goed, en Joe Biden heeft dat goed begrepen. Maar Trump die ziek is door le Covid…

Kelly: Door la Covid, pardon.

Pavlenko: Ja, ja, maar eigenlijk…

Kelly: De Académie française heeft gezegd dat het ‘la Covid’ is.

Éric Zemmour: Gelukkig hebben we Christine !

Kelly: Ik ben waakzaam, ik ben waakzaam !

Pavlenko: Maar ziet u, Trump heu, wat betreft la Covid dus, is nu de man die weet waarover hij het heeft, hij heeft het gehad…

Dimitri Pavlenko : Donald Trump, à l’heure où l’on parle, il ne va pas si bien que ça. Il y a quand même un risque d’aggravation, et même le risque mortel n’est pas à écarter. Je rappelle que le Covid, ça dégénère souvent en deuxième semaine, et là, Donald Trump n’est pas encore entré dans sa deuxième semaine. D’ailleurs si vous réécoutez le message qu’il a posté ce weekend sur les réseaux sociaux, vous savez ce court message où il est assis à une table – sans cravate, on voit qu’il n’a pas l’air bien, hein – il commet un lapsus et on sent après ce lapsus qu’il pense à la mort parce que il remercie à un moment les chefs d’état du monde entier qui lui ont adressé leurs condoléances. Leurs condoléances, c’est ce qu’il dit, alors que c’étaient plutôt des vœux de rétablissement. On voit que Donald Trump, il est quand même psychologiquement affecté par ce qui lui arrive.

Christine Kelly : Alors Dimitri, la maladie de Donald Trump remet le Covid quand même au centre de la campagne présidentielle hein, quand même à un mois du vote. Est-ce qu’il y a des bénéfices politiques qu’il peut tirer de sa maladie, ou retirer de la guérison ?

Pavlenko : Ah mais oui, alors une bonne question parce que c’est vrai que Donald Trump sur l’épidémie, il n’a pas été bon du tout. Il n’a pas été bon, et ça, Joe Biden il l’a bien compris. Mais Trump malade du Covid…

Kelly : De la Covid, pardon.

Pavlenko : Oui, oui mais enfin…

Kelly : l’Académie française a dit que c’est la Covid.

Éric Zemmour : Heureusement qu’il y a Christine !

Kelly : Je veille, je veille!

Pavlenko : Mais si vous voulez, Trump heu, alors vis-à-vis de la Covid donc, c’est l’homme qui sait de quoi il parle, ah oui, il l’a eue…

Le Robert

Het kan iedereen overkomen!

‘In wat voor tijden leven wij!’ is een veelgehoorde klacht deze dagen. Inderdaad zijn er op tv naar het schijnt al dagenlang berichten over drie exhibitionisten. Begrijpelijk is die belangstelling wel, want het gaat over zogenaamde BV’s, al kent niet iedereen die kerels natuurlijk. Ook organiseert men, hoor ik, tv-debatten over de kwestie (op de radio heb je daar weinig last van).

En al gaat het hier over volwassenen, men wil de zaak graag duiden, verschuiven, opentrekken – de vis verdrinken zullen kwaadwilligen zeggen – naar de voorgegeven, geponeerde problematiek van jongeren. Voor een goed begrip: ik gebruik dit woord hier nog in de niet-journalistieke, oude betekenis.

Op Twitter las ik dat een van die drie mannen vond dat iedereen maar eens in de spiegel moest kijken. En een minister – ik weet niet exact van welke regering – een zekere Benjamin Dalle trad hem meteen bij: ‘het kan ook u en mij overkomen’. 

Nog op Twitter zag ik iemand deze Benjamin omschrijven als 'een wandelende paternoster’. Nu hou ik van beelden en dan blijft zoiets bij. Die jongeman is lid van de CVP – of hoe die partij tegenwoordig heet – en ik moet in het midden laten of de vergelijking klopt, maar onze Benjamin heeft in dit geval wél groot gelijk.

Mij overkwam het namelijk veertig jaar geleden in 1982. Ik heb mij toen ‘s nachts spiernaakt vertoond in het Gentse stadscentrum. Niet eens sokken had ik aan. Maar ik zeg het er meteen bij: dat was geen gewoonte van mij, er was sprake van uitlokking.

De media toonden geen belangstelling, maar toch besteedde één gazet hier aandacht aan. Dat was de ‘De Morgen’ – of heette die toen nog ‘Vooruit’? zoals het Feestlokaal en nu die partij? ...passons.

In elk geval, lezer, u kunt hieronder het verslag zien van mijn eenmalige uitspatting:

Wolven en lynxen

Aangezien vele landgenoten zich vandaag belaagd voelen door de oprukkende wolven, lynxen, vossen en wellicht nog andere dieren, kan het geen kwaad om de gemoederen wat te sussen.

Al in 1999 doken er in Zwitserland voor het eerst weer lynxen op, én wolven. Er zijn tot nog toe, in die twintig jaar dus, geen Zwitsers opgepeuzeld meen ik, maar wel vielen daar slachtoffers te betreuren in de bredere populatie van kippen en schapen. Van die schrijnende gebeurtenissen deed ik toen verslag op Radio1, in een zomerprogramma dat ‘De Wandelgangen’ heette.

Hieronder hoort u dat, met eerst wat wolvengehuil, tussendoor het gekrijs van twee lynxen die om een wijfje vechten, en tot slot weer een wolvenkoortje.

 

PS: Tito is later doodgereden doordat hij niet goed had uitgekeken bij het oversteken.

Nu zwijgen ze stilletjes

Wie we nog weinig horen zijn de EU-commissarissen, en de Belgische politici en hun journalisten die destijds Turkije mordicus bij hun ‘club’ wilden – ‘club’ was de term van Erdoğan voor de EU, maar niemand maalde om dat woordgebruik. Blijkbaar is enig eergevoel geen vereiste om EU-commissaris te worden. Die EU mocht geen ‘christelijke club’ blijven preciseerde Erdoğan, en in zijn eigen land alvast wil hij de laatste restanten van het christendom wegvegen: onder meer de Hagia Sofia is weer een moskee.

Evenmin maakte iemand bezwaar toen diezelfde Erdoğan zei dat de democratie iets was als een tram: je neemt die tot aan de halte waar je uitstapt. En dat Turkije een stuk van Cyprus militair bezet houdt (een oorlogsdaad gericht tegen …een Navo-bondgenoot) liet men eerder al over zich heen gaan. Een Karel De Gucht bijvoorbeeld keurde die bezetting impliciet zelfs goed.

Vandaag zwijgen die grote lichten in alle talen, want Turkije stuurt nu troepen naar Libië – voormalig Ottomaans bezit – en op zoek naar gas vaart het met marineschepen in Griekse territoriale wateren.

Maar wie nog tot voor kort verschillend dacht over dat EU-lidmaatschap was een kortzichtige, een bekrompene, iemand die niet het geopolitieke verstand van een Karel De Gucht of een Günter Verheugen bezat. Of erger nog: het was een racist of een mestkever. Turkije zelf mocht dan wel de genocide op de Armeniërs loochenen: zoiets moest je door de vingers zien.

Het was goed dat Éric Zemmour dit alles nog eens op een rijtje zette in het panel van CNews:

Christine Kelly: Harold Hyman, nog een woordje tot besluit?
Harold Hyman: Een woordje tot besluit. Morgen zal het gaan over dat nieuwe Turkije dat een bedreiging wordt, en dan hebben de Europeanen tenminste toch gezegd dat de oostelijke Middellandse Zee onder de soevereiniteit van de Europese naties valt. Dat zal wel voor enige deining zorgen, en vanzelfsprekend hoeft het geen betoog dat Turkije geen lid wordt van de EU. Dat is volslagen…
Éric Zemmour: Maar Harold leest mijn gedachten! Want als toemaatje wilde ik net herinneren aan al die verklaringen van een jaar of tien-vijftien terug – en ik wil hier geen zaag spannen hé…
Christine Kelly: Non, non, non…
Éric Zemmour: …al die Chiracjongens , die Juppés, de socialisten…
Christine Kelly: Het zijn er wel wat.
Éric Zemmour: …die zegden dat Turkije zo nodig bij de EU moest. En als dan simpele mensen hen zegden: maar dit slaat nergens op! dat is een mohammedaans land! dat ligt niet in Europa! …dan werden die voor sufferds versleten door de grote weldenkenden en de grote lichten van die tijd. En nu slaan die zelf een ridicuul figuur, dat moeten we toch zeggen! Dat moet toch gezegd worden!
Christine Kelly: Laat dit dan het laatste woord zijn…
Éric Zemmour: Wel ja, een beetje geheugen kan geen kwaad!
Christine Kelly: Zo is dat. Dankjewel voor deze opmerkingen, We hebben maar weinig tijd meer voor onze twee genodigden…

Christine Kelly : Harold Hyman, un dernier mot.

Harold Hyman : Dernier mot, demain voilà on va parler de cette Turquie nouvelle qui commence à menacer et les Européens ont dit quand même que la Méditerranée orientale est un enjeu de souveraineté pour des nations européennes. Donc là ça va tanguer et puis, évidemment, est-il besoin de préciser que la Turquie ne rentrera pas dans l’Union européenne. C’est complètement…

Éric Zemmour : Mais Harold lit dans mes pensées, parce que j’allais rappeler quand même, pour la bonne bouche, toutes les déclarations d’il y a dix, quinze ans. Non, mais je ne vais pas ...je ne vais pas scier tout le monde hein…

Christine Kelly : Non, non non.

Éric Zemmour : ...tous les chiraciens, les juppés, les socialistes…

Christine Kelly : Il y en a plein.

Éric Zemmour : …qui disaient qu’il fallait que la Turquie rentrât dans l’Union européenne, et quand les pauvres gens leur disaient : mais! ça n’a rien avoir, mais! c’est un pays musulman, mais! ce n’est pas en Europe… ils se faisaient traiter d’abrutis par les grandes consciences et les grandes intelligences de l’époque. Donc il faut dire quand même ils sont ridicules ces gens-là aujourd’hui quand même. Il faut quand même le dire, il faut le dire.

Christine Kelly : On restera sur ce dernier mot…

Éric Zemmour : Eh oui, quand-même, il faut quand-même un peu de mémoire quoi!

Christine Kelly : Tout à fait. Merci pour ces remarques. Il nous reste peu de temps pour nos deux invités…

We weten wel wie

De vakantie zit erop voor Zemmour, en zoals Christine Kelly ons vorige week al aankondigde is hij 'bronzé, presque noir'. Hier een stukje uit zijn eerste optreden van het seizoen:

Christine Kelly: Verwildering, onwellevendheid* …Éric Zemmour, waar is de juiste maat te vinden, welke termen moet de regering gebruiken om over de gewelddaden in de samenleving te spreken?

Éric Zemmour: Kijk, om deze discussie juist te plaatsen moet men begrijpen dat woorden een ideologische en politieke lading hebben. Dat is essentieel, en wie zijn woordenschat aan de samenleving weet op te leggen heeft de ideologische strijd gewonnen. Links weet dit al heel lang, en daarom vindt het voortdurend woorden uit. Bijvoorbeeld, voor ‘illegaal’**  zullen zij zeggen ‘mensen zonder papieren’, en vervolgens verzinnen ze ‘migrant’. Ziet u, dat is nu helemaal gangbaar, en men heeft de indruk dat het om mensen gaat die men niet mag aanhouden, het is tenslotte legitiem, zij migreren! en weet u, dat deden ze heel de geschiedenis van de mensheid door al. ‘Illegaal’ betekent: ‘U respecteert de wet niet? eruit dan!’ Bon. 
Of neem nu – hier zijn de feministen heel sterk in – ‘feminicide’. Vroeger, toen wij nog klein waren zei men ‘passionele misdaad’. Ah, dan waren de juryleden al meteen vertederd. Vandaag met ‘feminicide’ heeft men de indruk dat het om genocide gaat. Mannen doden vrouwen dus puur omdát het vrouwen zijn, en zij de vrouwen willen uitroeien.
Bon, dat is semantiek.

Onwellevendheid nu. Wat is onwellevendheid? Dat is niets: je mag niet op de grond spuwen, geen papiertjes op de grond gooien, dát zijn onwellevendheden. En Emmanuel Macron gebruikt die term voor diefstallen, verkrachtingen, misdaden. Daar zie je al een ontkenning van de werkelijkheid die voor mij grenst aan minachting voor wat de mensen meemaken.

En daartegenover dan dat woord ‘verwildering’.*** Kijk, dat woord ‘ensauvagement’ heeft een interessante geschiedenis. Natuurlijk, het spreekt dat we in ‘verwildering’ ook ‘wilde’ horen. En onder ‘wilde’ verstaan we ‘barbaar’. En dus denken we aan de plundering van Rome door de barbaren in 496, en tegelijk ook zien we alle latere invasies enzovoort. En laat voor een keer dat woord ‘verwildering’ nu van links komen: Aimé Césaire**** koos die term om de kolonisatie aan de kaak te stellen, die de pre-koloniale samenlevingen ‘verwilderd’ had, en die term is in de jaren 2000 verschoven naar…

Kelly : Naar rechts.

Zemmour : …naar rechts. Er is het boek van Laurent Obertone, La France Orange Mécanique, en zelfs Marine Le Pen heeft hem overgenomen, nog vele anderen en zodoende. Ziet u, die term komt uit die tijd. Maar laat ik u zeggen: in werkelijkheid gaat het noch om ‘onbeschaafdheden’ noch om ‘verwildering’. Er is geen verwildering van de hele Franse samenleving.

Kelly : Wat dan wel?

Zemmour : Wel, men weet heel goed wie er ‘verwildert’. Ik las in de laatste dagen van de vakantie een artikel van procureur Philippe Bilger zelf, die zegt: wij weten wie verwildert, wij weten wie agressie pleegt, wij weten wie op de agente Melanie inreed, wij weten wie de buschauffeur in Bayonne doodde, wij weten wie alles kapotslaat in recreatiecentra, wij weten goed wie de stranden van Marseille verpest, wij weten goed wie in Zwitserland de toegang tot een zwembad werd verboden. We weten dat maar al te goed. We weten dat voor negenennegentig komma negen procent het gaat om kinderen van de Maghrebijnse en Afrikaanse immigratie. Dat wil niet zeggen dat álle Maghrebijnse en Afrikaanse immigranten dat doen! Natuurlijk niet. Maar het betekent wel dat men weet wie het zijn. En men weet overigens ook wie de slachtoffers zijn. Dat zijn Melanies, en de moordenaars van Melanie heten dan Youssef of zo. Dat weten we allemaal. En we weten maar al te goed dat de kranten dat niet willen zeggen. En als dan – dat komt ook voor – toevallig een François de verkrachter is, dan staat in alle kranten gedrukt: ‘François V.’ Bizar is dat.

Dus eigenlijk weten we alles. Het probleem met die ‘verwildering’ is bijgevolg: wie verwildert? en wie is de schuldige en wie het slachtoffer?

_______

* ‘Incivilité’. Zoals altijd is het onmogelijk om alle connotaties mee te nemen. ‘Onbeschaafdheid’ kwam ook in aanmerking. Maar ‘une incivilité’ kan ook een gewone onbeleefdheid zijn, wat wel aangeeft dat Macron erg ver ging met zijn eufemisme.

** ‘Clandestin’ zegt hij, maar het Nederlands kent niet ‘clandestien’ als substantief, wel ‘illegaal’.

*** Gérald Darmanin, minister van Binnenlandse zaken, gebruikte die term op 24 juli in een interview met Le Figaro, en Marlène Schiappa (minister van samenleving, ‘citoyenneté’) trad hem gisteren bij. Zij zou hem ook gebruiken, zegt ze bij France Inter: « Je crois qu'il a tout à fait raison de l'utiliser, ce terme, et ça ne me dérangerait pas de l'utiliser. » Voor France Inter is dat een woord van l’extrême droite. Ze keken niet ver genoeg terug.

**** Césaire bedacht het woord ‘négritude’, ook door Léopold Senghor gebruikt. Diezelfde gietvorm bracht hier iemand tot het begrip ‘belgitude’ maar dat zou ons te ver voeren nu.

Christine Kelly: Ensauvagement ou incivilité, Éric Zemmour, où se trouve la juste mesure, et quels termes doit utiliser le gouvernement pour parler des violences dans la société ?

Éric Zemmour : Alors, il faut bien, pour bien comprendre cette discussion, il faut bien comprendre que les mots ont une valeur idéologique et politique. C’est essentiel, celui qui met des mots, et qui impose ses mots à la société a gagné la bataille idéologique. La gauche le sait depuis très longtemps. C’est pour ça qu’elle invente en permanence des mots. Par exemple, pour ‘clandestin’ elle dira ‘sans-papiers’, et ensuite elle inventera ‘migrant’. Et ‘migrant’, on a l’impression que c’est des gens, on ne peut pas les arrêter quoi, ça tient depuis tout le tour, et puis c’est légitime : ils migrent ! voilà, c’est l’histoire de l’humanité. Vous voyez : ‘clandestin’ ça fait : ‘tu ne respectes pas les lois ? dégage!’. Vous voyez ? Bon. Quand par exemple on dit – là les féministes sont très fortes aussi – ‘féminicide’. Avant, quand on était petit on disait ‘crime passionnel’. Ah, déjà les jurés, bon, ils étaient déjà attendris. Aujourd’hui ‘féminicide’, on a l’impression que c’est ‘génocide’. Donc que les hommes tuent le femmes uniquement parce qu’elles sont femmes et qu’ils veulent exterminer les femmes, vous voyez. La sémantique, bon.

Donc ‘incivilité’, qu’est-ce que c’est ‘incivilité’ ? C’est rien, c’est on crache par terre, on ne jette pas un papier, c’est ça les incivilités. Et Emmanuel Macron l’a utilisé pour des vols, des viols, des crimes. Voyez déjà le déni de réalité, qui va je pense jusqu’au mépris de ce que vivent les gens.

Et puis il y a le mot ‘ensauvagement’, hein, c’est de l’autre côté. Voilà, c’est très intéressant l’histoire du mot ‘ensauvagement’. Évidemment, dans le mot ‘ensauvagement’ on entend ‘sauvage’, c’est une évidence. Et dans ‘sauvage’ on entend ‘barbare’. Et donc on entend le sac de Rome par les barbares en 496, et puis on entend toute la suite, toutes les invasions et-cetera. Et ‘ensauvagement’ pour une fois, c’est un mot qui vient de la gauche : c’est le mot choisi par Aimé Césaire pour dénoncer la colonisation, que ils ont ensauvagé les sociétés coloniales – heu, les sociétés pré-coloniales, pardon – et qui est passé dans les années 2000 ...

Kelly : À droite.

Zemmour : …à droite. C’est le livre de Laurent Obertone, La France Orange Mécanique, c’est même Marine Le Pen qui l’a repris, d’autres gens qui l’ont repris et-cetera. Vous voyez, c’est un mot qui remonte à cette époque-là.

Mais je vais vous dire, en vérité, le vrai sujet c’est ni des incivilités, ni un ensauvagement. C’est pas un ensauvagement de toute la société française.

Kelly : C’est quoi ?

Zemmour : Ben, on sait bien qui ensauvage. J’ai lu il y a quelques jours avant la fin des vacances un article de monsieur le procureur Philippe Bilger lui-même, qui dit : on sait bien qui ensauvage, on sait bien qui agresse, on sait bien qui roule sur la gendarme Mélanie, on sait bien qui tue le chauffeur de bus de Bayonne, on sait bien qui cassent tout dans les centres de loisirs, on sait bien qui pourrit les plages de Marseille, on sait bien qui est interdit dans une piscine en Suisse. On sait bien tout ça. On sait que ce sont à quatre-vingt-dix-neuf  pourcent virgule neuf des enfants de l’immigration maghrébine et africaine. Ça ne veut pas dire que tous les immigrés maghrébins et africains font ça ! Évidemment que non. Mais ça veut dire qu’on sait qui ils sont. Et on sait qui sont les victimes d’ailleurs. On sait que c’est des Mélanie, et que les assassins de Mélanie s’appellent Jouseph ou autre. On sait tout ça. Et on sait d’autant plus que les journaux ne veulent pas le dire. Et que quand par hasard – et ça arrive – c’est un François qui est un violeur comme un autre, là, dans tous les journaux il y a écrit ‘François V.’ C’est bizarre.

Donc on sait tout ça. Donc le problème de l’ensauvagement c’est : qui ensauvage ? et qui est coupable, et qui est victime ?

Over de perfide Amerikanen en hun hulpjes

De naam Julian Assange zegt u hopelijk nog iets zegt, lezer, want over hem gaat het hier. Maar mocht u die naam toch vergeten zijn – in onze kranten lees je al lang niets meer over deze ernstige journalist en over wikileaks – dan zal de Franse advocaat Régis de Castelnau u hieronder zeggen wie hij is, en hoe schandalig de man wordt behandeld:

Ik wilde u even onderhouden over een zaak waarover men in Frankrijk weinig spreekt, en wel die van de arme Julian Assange. Ik zeg ‘arme’ want hij zit in een vreselijk benarde situatie. Het gaat om iemand, een Australische journalist die opmerkelijk werk heeft afgeleverd, met de leaks zoals men zegt, wat toeliet een aantal schanddaden aan het licht te brengen. Om te beginnen die van de vorige Amerikaanse regering, en haar dubbelzinnige rol in alle verre oorlogen die ze voert, en over de enorme corruptie die daarbij heerste.
Euh, hij heeft ook een fout gemaakt, Julian Assange, en wel dat hij de schanddaden in de achterkamers van Democratische partij, in het bijzonder die van Hillary Clinton aan het licht bracht, en dat wat die achterkamers betreft – over de banden tussen het militair-industrieel complex en het kamp van de Democraten is immers niet de minste twijfel mogelijk – de graad van corruptie een werkelijk verbluffende hoogte bereikt.
Welnu, het feit dat hij die zaken aanklaagde, of beter gezegd niet 'aanklaagde' maar informatie over die graad van corruptie naar buiten bracht, dat komt hem vandaag heel duur te staan.

Vervolgd door de Verenigde Staten heeft hij de vlucht genomen, en goed beseffend dat Groot-Brittannië zonder dralen zou ingaan op de Amerikaanse eisen, zelfs al waren die illegaal – dat was voor de Britse autoriteiten geen enkel probleem – is hij dan de ambassade van Ecuador binnengevlucht waar hij jarenlang opgesloten bleef als in een gevangenis.
En toen kwam er een regeringswissel, een presidentswissel in Ecuador, en op dat moment heeft men hem, alle schaamte voorbij, uitgeleverd aan de autoriteiten van Groot-Brittannië.

En sindsdien doet dat land alsóf – terwijl het voordien de reputatie had de vrijheden te respecteren – en gedraagt het zich op de allerlaagste manier. Hij zit in eenzame opsluiting [‘op secreet’, is Belgische juridische term: te weten, zonder zelfs contact met een advocaat], is het slachtoffer van slechte behandeling, en hij zal vanzelfsprekend of toch heel waarschijnlijk, en zonder dat de rechten van de verdediging en de principes ervan met hun strubbelingen gerespecteerd worden, uitgeleverd worden aan de Verenigde Staten waar hij aan zijn eind zal komen in een vergeetput.

Dit is toch een verschrikkelijk geschiedenis? Je hebt daar iemand die als journalist alleen maar zijn werk heeft gedaan, die alleen maar gepoogd heeft de vrijheid van meningsuiting te doen eerbiedigen, en die men het spreken belet.
De zitting zal plaatshebben op 5 september. Een zitting… er zijn zó veel vorderingen, zo veel buitenissige en extravagante tenlasteleggingen tegen hem, dat hij door onze Britse vrienden – zonder enig schaamtegevoel – heel waarschijnlijk zal worden uitgeleverd.

En Frankrijk zult u me zeggen? Wel, Frankrijk zal dezelfde koers varen als die van François Hollande, die – dat spreekt vanzelf – politiek asiel heeft geweigerd aan iemand die precies om zijn politieke opvattingen werd vervolgd.

Het is inderdaad.. heu, ik wil zeggen, die beslissing is bevestigd door Emmanuel Macron die onwrikbaar blijft, die niets… hij heeft geweigerd ...het blijft heel eenvoudig bij een afwachtende houding. Hij zal dus geen vin verroeren. Emmanuel Macron zal voor Julian Assange niéts doen.

En dan zegt men mij, zegt men ons: ‘Goed, maar Éric Dupond-Moretti was advocaat van Assange.* Hij heeft zich toen in die tijd daarover uitgelaten, en hij zal zeker wel tussenkomen.’
Hij zal niets ondernemen! Laten we ernstig blijven, hij heeft niet de minste macht, men koos hem omwille van de spektakelmaatschappij, voor de vitrine, om de aandacht af te leiden, en hij zal niet bewegen. Hij heeft er de macht niet toe, en ik zie hem geen verklaring afleggen en zijn ontslag in de weegschaal leggen om in het geval van Julian Assange de mensenrechten te laten respecteren.

We moeten ernstig blijven, hé! Ik denk dus dat de vragen die men zich stelt, de hoop die men zou kunnen formuleren wat betreft de Europese landen die zich herpakken… het was Zweden dat zich als eerste met Julian Assange bemoeide door een compleet gefabriceerd strafdossier tegen hem in stelling te brengen, een zogenaamde verkrachtingszaak. Men heeft vanwege de leegte ervan die klachten laten vallen, maar het kwaad was geschied want hij was moeten vluchten naar de ambassade van Ecuador. Ondertussen hadden de Verenigde Staten het juridisch mechanisme op poten gezet om op hun beurt zijn uitlevering te vragen, en ik denk dat het Zweedse manœuvre alleen daartoe was opgezet.

Ach ja, publieke vrijheden zijn een mooi ding, maar zodra het de Amerikaanse staatsraison betreft... wel, dan zullen onze bewindvoerders – de bewindvoerders van Groot-Brittannië én hun justitie, de Franse bewindvoerders én hun fameuze Zegelbewaarder – niet in beweging komen. U weet toch dat wij onze Amerikaanse vriend niet willen krenken, hé, en spijtig voor die arme Julian Assange.

En voor diegenen die eventueel in de weer willen komen, iets willen doen, herinner ik eraan dat de uitspraak, uitzetting of niet, normaal voor 5 september eerstkomend is. En iedereen zal proberen iets te ondernemen om die ongelukkige Julian Assange – een vrijheidsstrijder – het lot te besparen dat hem wacht bij de Amerikanen, die vastbesloten zijn, ten eerste hem het zwijgen op te leggen, en ten tweede bij deze gelegenheid een voorbeeld te stellen.
______
* Hij werd in de nieuwe Franse regering 'Garde des Sceaux', Zegelbewaarder, minister van Justitie.

Je voulais vous entretenir d’un sujet dont on parle très peu en France, qui est celui de ce pauvre Julian Assange. Je dis pauvre parce qu’il est dans une situation assez épouvantable. Voilà quelqu’un, un journaliste australien qui a fait un remarquable travail avec les ‘leaks’, comme on dit, qui a permis de dévoiler un certain nombre de turpitudes. D’abord sur l’administration américaine précédente et sa duplicité dans toutes les guerres lointaines qu’elle mène, et la corruption extraordinaire qui y régnait. Euh, il a commis une erreur, Julian Assange, c’est que il a aussi dévoilé les turpitudes de l’état profond démocrate, et en particulier d’Hillary Clinton, et ça aujourd’hui, pour cet état profond hein, parce que il y a des liens tout à fait incontestables entre le complexe militaro-industriel et le camp démocrate, qui atteint un niveau de corruption tout à fait stupéfiant, et bien, le fait d’avoir dénoncé, heu pas dénoncé, d’avoir publié des informations relatives à ces niveaux de corruption, lui coûtent très cher.

Alors il s’était réfugié, étant poursuivi aux États-Unis, et sentant bien que la Grande-Bretagne allait immédiatement céder aux demandes américaines, fussent-elles illégales – ça c’était pas du tout un problème pour les autorités de Grande-Bretagne – il s’était réfugié en l’ambassade d'Équateur, où il est resté enfermé quasi en prison pendant des années. Il y a eu un changement de gouvernement, un changement de président en Équateur et à ce moment-là il a été remis, toute honte bue, il a été remis aux autorités de Grande Bretagne, et depuis… celle-ci de prétendre, alors qu’ils avaient dans le passé une réputation de respect des libertés, se comporte de la dernière des façons. Il est au secret, il est victime de mauvais traitements, il va bien évidemment, fort probablement sans que les droits de la défense et les principes et ses heurts aient été respectés, il va être extradé vers les États-Unis, où je pense que… il finira sa vie dans un puits de basse-cour.

Cette histoire est absolument terrible, hein, voilà quelqu’un qui n’a fait que son métier de journaliste, qui n’a fait que essayer de faire respecter la liberté d’expression, et qu’on empêche de parler.

L’audience aura lieu le 5 septembre. L’audience, il y a tellement de demandes, de chefs d’inculpation tout à fait extraordinaires et extravagantes contre lui, il sera fort probablement, par nos amis de Grande-Bretagne, toute honte été bue, il sera extradé.

La France me direz-vous ? Eh bien la France, elle, elle suit la même voie que celle de François Hollande qui avait bien sûr refusé d’accorder l’asile politique à quelqu’un qui est bien poursuivi pour ses opinions politiques. Il est effectivement... heu, je veux dire cette décision a été confirmée par Emmanuel Macron qui ne bouge pas, qui n’a rien… il a refusé à l’atlantisme le plus sommaire, hein, et donc il ne bougera pas. Emmanuel Macron ne fera rien pour Julian Assange.
Alors on me dit, on nous dit : ‘Ah oui, mais Éric Dupond-Moretti a été l’avocat d’Assange, il s’est exprimé en temps et à l’heure à l’époque, et bon, il va sûrement intervenir.’

Il ne fera rien ! Faut être sérieux, il n’a aucun pouvoir, c’est un choix de société du spectacle, pour la vitrine, pour une opération de diversion, hein, et il ne bougera pas. Il n’a pas le pouvoir, je ne le vois pas s’exprimer et mettre sa démission dans la balance, hein, pour faire respecter les droits de l’homme concernant Julian Assange.
Faut être sérieux, hein. Donc je pense que les questions qu’on se pose, les espoirs qu’on peut formuler concernant le fait que les pays européens se ressaisissent… c’est la Suède qui avait commencé à s’occuper de Julian Assange en montant un dossier de toute pièce de soi-disant viol, alors devant inanité on a fini par abandonner les charges, mais le mal était fait, il avait été obligé de se réfugier à l’ambassade de l’Équateur, entre-temps les États-Unis ont mis en place le dispositif judiciaire pour demander à leur tour l’extradition, et je pense que l’opération Suédoise n’a été faite que pour cela.
Alors, les libertés publiques, c’est bien joli, hein, mais dès lors qu’il s’agit de la raison d’état américaine, et bien, nos dirigeants, les dirigeants de Grande-Bretagne et leur justice, les dirigeants français et leur fameux garde des sceaux ne bougeront pas. Vous savez très bien, on ne va pas froisser l’ami américain, hein, tant pis pour ce pauvre Julian Assange.
Donc je rappelle pour ceux qui entendent éventuellement se mobiliser, faire quelque chose, donc je rappelle que l’audience pour le prononcé normalement de l’extradition ou pas, sera le 5 septembre prochain, et tout le monde va essayer quelque chose faire des efforts pour éviter à ce malheureux Julian Assange – qui est un combattant de la liberté – le sort qui l’attend chez les Américains qui ont fermement décidé – un, de le faire taire, deux, de faire un exemple à cette occasion.

Wat te lezen in Blankenberge?

Op de site van REACnROLL vroeg men aan Barbara Lefebvre welk boek zij zou aanbevelen als ideale strandlectuur. Zoals in haar politieke commentaren, draait ze er geen doekjes om:

Wel, het boek dat mij vergezelt, want het is een boek dat mij altijd vergezelt en dat speciaal deze zomer weer zal doen denk ik, want het leert ons zoveel dingen, vooral na die covidcrisis waar we zo veel geleerden hebben gehoord die allemaal zo veel dingen wisten… Euh, ik ga me nog eens onderdompelen in Bouvard et Pécuchet van Flaubert, want op Flaubert val ik altijd terug. Het is zo dat ik denk dat er geen literatuur meer te lezen valt na Gustave Flaubert, zoals er geen filosofie meer te bedrijven valt na Nietzsche. Goed, je bent al eens verplicht om een of ander dingetje te lezen dat later is verschenen, maar tenslotte keer je toch altijd naar Flaubert terug.

Alors, le livre qui m’accompagne, parce que c’est un livre qui m’accompagne tout le temps et qui va particulièrement m’accompagner je pense encore pour cet été parce qu'il nous apprend tant de choses, surtout après cette crise du covid où nous avons entendu tant de sachants qui savaient tous tellement de choses… Euh, je vais me replonger encore une fois dans Bouvard et Pécuchet de Flaubert, parce que je reviens toujours à Flaubert. De cette façon je pense que, inévitablement on ne peut pas lire de littérature après Gustave Flaubert, ni faire de la philosophie après Nietzsche. Mais bon, on est bien obligé quand même de lire quelque ...quelque petit truc qui est paru après, mais enfin, quand même on revient toujours à Flaubert.

Slechte en goede communicatie

Vandaag zie je her en der stukken verschijnen waarin onze mondkapjes er slecht afkomen. Het zijn broeihaarden van bacteriën, en virussen tegenhouden kunnen ze niet. Ze geven ook een vals gevoel van veiligheid waardoor, zeggen deskundigen, maatregelen zoals afstand houden, handjes wassen &c. verwaarloosd worden. Velen zijn nu geneigd die deskundigen te geloven. Het is inderdaad niet nodig eerst zeven jaar geneeskunde te studeren om de redelijkheid van hun beweringen in te zien.

Maggie de Block sprak, ik meen in maart al van dat vals gevoel van veiligheid. Alleen was zij toen ongeloofwaardig omdat er was uitgelekt dat een stock van duizenden, ik geloof zelfs een miljoen van die maskertjes nog maar net was vernietigd. Alle andere uitleggingen, achteraf gezien dus heel redelijke, stuitten bijgevolg op hoongelach.

Ze had toen onomwonden moeten zeggen waarom we beter geen maskertjes konden dragen: ten eerste omdat er geen waren, en ten tweede en ten derde en ten vierde om nog andere redenen.

Ik moest daaraan denken toen ik vanmiddag, in afwachting van het tegenvallend slappe onweer boven Gent, een brief las die Joseph de Maistre schreef aan zijn zus Mme de Saint-Réal:

Saint-Pétersbourg, 28 décembre 1806 (9 janvier 1807)

[…] mais tu sais l’histoire de ce subalterne qui disait à un Colonel : « On n’a pas tiré le canon pour trente-six raisons ; la première, c’est qu’il n y avait pas de poudre. » Tout de suite le Colonel le dispensa de dire les autres.

[…] maar je kent de historie van die ondergeschikte die aan een kolonel zei: “We hebben het kanon niet afgevuurd om zesendertig redenen; de eerste was dat er geen kruit was.” Onmiddellijk stelde de kolonel hem vrij van de opsomming der overige.

Schooltelevisie blijft nuttig!

Of iemand nog maar pas, of al generaties in Blankenberge woont of in Oostende: elke kustbewoner zal je het fenomeen van eb en vloed bevestigen. Woont iemand echter in Athene of Varna of Constantinopel, dan heeft die brave ziel bijna geen ervaring met getijden.

In de wateren van de Middellandse Zee of de Zwarte Zee zit minder beweging – eigenlijk zijn dat eendenvijvers – en vandaar dat je in je hotel in Athene geen wc-papier mag doorspoelen. Dat papier raakt niet meer weg van de kust, en door het spel van de wind spoelt het soms weer aan.

Nu woont niet elke Vlaming aan de kust, en dus was het niet zo gek dat een schooljuf op de televisie dat natuurverschijnsel uitlegde aan de domme inlanders. Want inderdaad, tweemaal daags wordt het Noordzeestrand korter en er is bijgevolg minder droog zand om op te liggen.

Doordat ik enkel een fragment zag van de webinar van juffrouw Taspinar over de getijden, mag ik niet oordelen over de wetenschappelijkheid ervan, maar ik hoop dat die even grondig was als de bespreking die Karel van het Reve in 1984 wijdde aan dit verrassende fenomeen.

Bij Maistre is elke brief een kunstwerk

À Mme de Saint-Réal *

Saint-Petersbourg, 1806

[…]   Zou je toevallig niet graag weten wat die verschrikkelijke straf met de knoet is? In essentie betekent in het Russisch dat woord gewoon zweep. In de handen van de beul is het een speciale zweep, met een nogal korte greep en daaraan eerst een lederen reep en een tweede die iets langer is, gemaakt van het enorm dikke vel van een bepaalde vis, in olie gekookt en geappreteerd. De schuldige, naakt tot het middel, wordt op een schuine plank vastgebonden. De beul die op enige afstand achter hem staat, heft de knoet op die hij met beide handen vasthoudt, maakt bij het benaderen van de patiënt een klein sprongetje en geeft hem een slag op de rug, bovenaan te beginnen; hij gaat wat achteruit en dient hem een tweede slag toe, vlak eronder, zonder ooit te missen. Elke slag doet bloed en vlees de lucht in spatten, en al snel is de ongelukkige nog slechts een bloedig skelet, een soort levende dissectie.

Triste objet où des dieux triomphe la colère. **

Men zegt dat zekere kozak 500 slagen kreeg, en pas acht dagen later stierf; maar dat verhaal lijkt me ongeloofwaardig. Zeker is wel dat als de beul dat wil, hij met luttele slagen kan doden. Daarover zijn er oneindig veel regels en nuances. Vaak doen roebels de armen van de beul verslappen, en laatst nog zagen we een moordenaar die honderd slagen had gekregen zichzelf weer aankleden en zonder hulp in zijn arrenslee stijgen. Om na de strafuitvoering gangreen te vermijden wrijft men hen in met een tampon gedrenkt in zeer sterke brandewijn. De gedachte aan die remedie doet de tanden knarsen. Ik vergat je nog te zeggen dat voorafgaand aan de strafuitvoering men hen op het voorhoofd merkt met een duizendpuntig ijzer, ingewreven met tot poeder gestampt buskruit, hetgeen een onuitwisbaar merkteken oplevert; vervolgens rukt men hen met behulp van een tang beide neusvleugels af, en al enkele dagen na deze zachtmoedige bewerkingen vertrekken ze naar Siberië. Niet zelden zie je er die twee of drie dagen later in staat zijn de reis aan te vatten, en zelfs de dag daarop al; anderen sterven in die tijd.

Aangezien keizerin Elisabeth de doodstraf heeft afgeschaft, stelt men zich tevreden met deze lieflijkheden.

Wat zeg je van mijn pen, die jou deze élégances schrijft? Maar wat zou je ook hebben aan een broer in Rusland, mijn lieve kleine zus, als je niet terdege weet wat de knoet is? Een andere keer vertel ik je wat een bruiloft is. Dat is een sterk verschillende ceremonie, en er komt veel minder bloed bij te pas. Laatst zag ik er nog een die ik heel mooi vond.  [...]

Joseph de Maistre

Correspondance

Les Classiques favoris

Collection dirigée par Maxence Carron
Paris, Les belles Lettres, 2017, 1536 pages

__________

* Zijn lievelingszus Anne (1758-1822), getrouwd met Jacques Alexis Vichard de Saint-Réal (1746-1832).

** 'Droeve rest, waarover de woede der goden triomfeert'
(ik schreef eerst: 'waarin de woede over de goden triomfeert', denkend aan bijvoorbeeld 'triompher des adversaires' maar Racine moet natuurlijk 'colère' als rijmwoord hebben, en dus die wat Latijns aandoende omkering van de woordvolgorde).

Racine, Phèdre, Acte V, Scène I.
[…] À ce mot, ce héros expiré
N'a laissé dans mes bras qu'un corps défiguré
Triste objet, où des dieux triomphe la colère,
Et que méconnaîtrait l'œil même de son père.

De leugenachtigheid van The New York Times

Ik vertaal dit artikel (en hoop dat Le Monde diplomatique het mij niet kwalijk neemt) omdat je ook hier journalisten de naam van die Amerikaanse krant altijd met grote eerbied hoort uitspreken... misschien leren ze hier wel iets uit en worden ze wat minder slaafs en idolaat.

De twintigjarige oorlog?

Serge Halimi

Amerikaanse soldaten van achttien die vandaag strijd gaan leveren in Afghanistan, waren nog niet geboren toen die oorlog uitbrak. In 2012 had Donald Trump de knoop al doorgehakt: ‘Het is tijd om Afghanistan te verlaten.’ * Het staat niet vast dat hij er beter dan zijn voorganger Barack Obama in slaagt zijn doel te bereiken. Elke poging van de Verenigde Staten om zich uit enig land terug te trekken – Syrië, Libië, Korea, Duitsland – doet in Washington een haag van sabels lichten. Meteen slaakt de oorlogslobby de kreet: de Russen zijn daar! de Russen komen! Het militaire budget van de Verenigde Staten (738 miljard dollar in 2020) mag dan meer dan tien keer groter zijn dan dat van Rusland, het belletje van Moskou laten rinkelen volstaat om republikeinen en democraten gezamenlijk hun afgrijzen te laten uitkrijten. En ze weten dat ze daarbij kunnen rekenen op de redactionele steun van de New York Times.

De 27ste juni heeft het blad dus een lek vanuit de CIA overgenomen, volgens welk Rusland premies zou hebben uitgekeerd aan Afghaanse opstandelingen voor het doden van Amerikaanse soldaten.** Nu herinnert iedereen zich wel de beslissende rol die de New York Times heeft gespeeld in de maanden voor de Iraakse oorlog door leugens te verspreiden over de massavernietigingswapens van Saddam Hussein.*** De anti-Russische psychose van dit grote liberale dagblad steekt overigens de ogen uit van om het even wie die de termen ‘Rusland’ of ‘Poetin’ in zijn zoekmachine ingeeft.

De Afghaanse scoop – waarbij de New York Times zelf zijn twijfels leek te hebben, acht dagen nadat ze hem hadden uitgebazuind – roept andere vragen op. Wie heeft er belang bij dit soort ‘informatie’, op het moment dat de terugtrekking van de laatste Amerikaanse eenheden ongeveer geregeld was? Hebben de Verenigde Staten overigens enige reden om verontwaardigd te doen als een van hun verklaarde vijanden de Afghaanse opstandelingen zou helpen, terwijl hun geallieerde, Pakistan dat al lang doet, en zijzelf van 1980 tot 1988 gesofisticeerde wapens leverden aan de moedjahedien die in oorlog waren met Moskou, en die dankzij die wapens duizenden Sovjetsoldaten hebben gedood? En tenslotte, hoe valt te verklaren dat de New Yorkse krant, die niet naliet ons te vergasten op lange ontroerende portretten van de drie mariniers die zogenaamd slachtoffer waren van die ‘Russische premies’ – een ervan had een snor en deed aan body building, een andere hield van de film Star Wars, en de derde adoreerde zijn drie dochters… – dan toch ‘vergat’ ons te melden dat een andere Amerikaanse organisatie, de nationale veiligheidsraad NSA, niet het minste geloof hechtte aan de scoop van de CIA?****

Niettemin heeft op 1 juli een brede coalitie van senatoren, republikeinen en democraten, zich beroepen op de ‘revelaties’ van de New York Times om een terugtrekking van de Amerikanen uit Afghanistan te bemoeilijken. Het beste middel om te beletten dat vreemde soldaten er blijven sterven zou nochtans zijn dat ze zich daar niet langer bevonden.
____________

---

* Twitter, 27 februari 2012.

** ‘Russia offered Afghans bounty to kill US troops, officials say’, The New York Times, 27 juni 2020.

*** Cf. « Fake news, une fausse épidémie ? », Manière de voir, n° 172, augustus-september 2020.

**** ‘NSA differed from CIA, Others on Russia Bounty Intelligence’, The Wall Street Journal, New York, 1 juli 2020.

Majesteitsschennis

Je kunt tegenwoordig geen gazet meer openslaan of je ziet een ‘Open brief’, gericht aan deze of gene. Het schrijven van open brieven is een manie van nogal wat mensen die zichzelf als ‘publiek intellectueel’ zien, of als ‘opiniemaker’ – om dat ridicule woord ook eens te gebruiken. Meestal zijn het journalisten, auteurs, acteurs, politicologen, agogen, pedagogen, psychologen, sociologen &c.
Brieven van wetenschappers komen veel minder voor lijkt me. Van een viroloog bijvoorbeeld zag ik er nog geen; ik zal die gemist hebben.

Maar ook op de sociale media staat de open brief in volle bloei, niet enkel in kranten. Kenmerkend voor het genre is dat iemand rechtstreeks wordt geviseerd – soms, maar niet altijd de geadresseerde zelf – want zo’n brief formuleert gewoonlijk een klacht of zelfs een aanklacht.

Zo klaagde Émile Zola in 1898 met zijn «Lettre au président de la République», gericht aan Félix Faure, onder meer een reeks generaals en mandatarissen-pennenlikkers aan. Telkens ging daarbij ‘J’accuse’ aan hun namen vooraf, zeven keer in totaal, en de hoofdredacteur van l’Aurore plaatste J’Accuse...! dus als grote kop, six colonnes à la une. Zola beschuldigde onder meer generaal Billot van ‘lèse-humanité’ en van ‘lèse-justice’, want die kerel had om lage politieke redenen de bewijzen van Dreyfus’ onschuld weggemoffeld.

En al zijn vandaag de meeste open brieven hulpeloos slecht geschreven, velen lijken zich toch een kleine Zola te wanen.

Nu dacht ik bij het lezen van dat ‘lèse-humanité’ aan een zesenzestig jaar oudere tekst van Heinrich Heine: zijn Vorwort bij de Französische Zustände van 1832, ook een brief als je wil.
Heine spreekt van de ‘beleidigte Volksmajestät’ – een neologisme dat bij de Duitse vorsten en bij Metternich niet in de smaak viel – en hij gebruikt vier keer ‘ich klage sie an’, ‘j’accuse’ dus.

De Franse vertaling van dat voorwoord (in: De la France, Gerhard Höhn et Bodo Morawe, Gallimard 1994) geeft dit:
«…je les accuse d’abus de la confiance du peuple ; je les accuse du crime de lèse-nation, je les accuse de haute trahison envers le peuple allemand ; je les accuse !»

„…kraft meiner Machtvollkommenheit als öffentlicher Sprecher erhebe ich gegen die Verfertiger dieser Urkunde meine Anklage und klage sie an des gemißbrauchten Volksvertrauens, ich klage sie an der beleidigten Volksmajestät, ich klage sie an des Hochverrats am deutschen Volke, ich klage sie an!“ 
Er volgden in de Duitse staten en Oostenrijk strafrechtelijke veroordelingen en genadeloze censuur. Heine kon het grondgebied niet meer betreden.

Nu denk ik dat Zola Heine moet hebben gelezen, zijn artikelen waren immers ook in Franse kranten en tijdschriften verschenen, en naast dat herhaalde 'ich klage an!' lijkt de nieuwvorming lèse-humanité, wel erg op Heines Volksmajestät.

Dus mogen onze briefschrijvertjes zich eventueel ook een kleine Heine wanen, tenminste als ze zoals hij aan het eind van hun leven kunnen zeggen: „Mein Verbrechen war nicht der Gedanke, sondern die Schreibart, der Stil.“

________
noot van 30 juli: het lezen waard, over de even verbreide gewoonte van velen (altijd dezelfden dient gezegd) om petities te ondertekenen.