Het kan iedereen overkomen!

‘In wat voor tijden leven wij!’ is een veelgehoorde klacht deze dagen. Inderdaad zijn er op tv naar het schijnt al dagenlang berichten over drie exhibitionisten. Begrijpelijk is die belangstelling wel, want het gaat over zogenaamde BV’s, al kent niet iedereen die kerels natuurlijk. Ook organiseert men, hoor ik, tv-debatten over de kwestie (op de radio heb je daar weinig last van).

En al gaat het hier over volwassenen, men wil de zaak graag duiden, verschuiven, opentrekken – de vis verdrinken zullen kwaadwilligen zeggen – naar de voorgegeven, geponeerde problematiek van jongeren. Voor een goed begrip: ik gebruik dit woord hier nog in de niet-journalistieke, oude betekenis.

Op Twitter las ik dat een van die drie mannen vond dat iedereen maar eens in de spiegel moest kijken. En een minister – ik weet niet exact van welke regering – een zekere Benjamin Dalle trad hem meteen bij: ‘het kan ook u en mij overkomen’. 

Nog op Twitter zag ik iemand deze Benjamin omschrijven als 'een wandelende paternoster’. Nu hou ik van beelden en dan blijft zoiets bij. Die jongeman is lid van de CVP – of hoe die partij tegenwoordig heet – en ik moet in het midden laten of de vergelijking klopt, maar onze Benjamin heeft in dit geval wél groot gelijk.

Mij overkwam het namelijk veertig jaar geleden in 1982. Ik heb mij toen ‘s nachts spiernaakt vertoond in het Gentse stadscentrum. Niet eens sokken had ik aan. Maar ik zeg het er meteen bij: dat was geen gewoonte van mij, er was sprake van uitlokking.

De media toonden geen belangstelling, maar toch besteedde één gazet hier aandacht aan. Dat was de ‘De Morgen’ – of heette die toen nog ‘Vooruit’? zoals het Feestlokaal en nu die partij? ...passons.

In elk geval, lezer, u kunt hieronder het verslag zien van mijn eenmalige uitspatting:

Wolven en lynxen

Aangezien vele landgenoten zich vandaag belaagd voelen door de oprukkende wolven, lynxen, vossen en wellicht nog andere dieren, kan het geen kwaad om de gemoederen wat te sussen.

Al in 1999 doken er in Zwitserland voor het eerst weer lynxen op, én wolven. Er zijn tot nog toe, in die twintig jaar dus, geen Zwitsers opgepeuzeld meen ik, maar wel vielen daar slachtoffers te betreuren in de bredere populatie van kippen en schapen. Van die schrijnende gebeurtenissen deed ik toen verslag op Radio1, in een zomerprogramma dat ‘De Wandelgangen’ heette.

Hieronder hoort u dat, met eerst wat wolvengehuil, tussendoor het gekrijs van twee lynxen die om een wijfje vechten, en tot slot weer een wolvenkoortje.

 

PS: Tito is later doodgereden doordat hij niet goed had uitgekeken bij het oversteken.

Nu zwijgen ze stilletjes

Wie we nog weinig horen zijn de EU-commissarissen, en de Belgische politici en hun journalisten die destijds Turkije mordicus bij hun ‘club’ wilden – ‘club’ was de term van Erdoğan voor de EU, maar niemand maalde om dat woordgebruik. Blijkbaar is enig eergevoel geen vereiste om EU-commissaris te worden. Die EU mocht geen ‘christelijke club’ blijven preciseerde Erdoğan, en in zijn eigen land alvast wil hij de laatste restanten van het christendom wegvegen: onder meer de Hagia Sofia is weer een moskee.

Evenmin maakte iemand bezwaar toen diezelfde Erdoğan zei dat de democratie iets was als een tram: je neemt die tot aan de halte waar je uitstapt. En dat Turkije een stuk van Cyprus militair bezet houdt (een oorlogsdaad gericht tegen …een Navo-bondgenoot) liet men eerder al over zich heen gaan. Een Karel De Gucht bijvoorbeeld keurde die bezetting impliciet zelfs goed.

Vandaag zwijgen die grote lichten in alle talen, want Turkije stuurt nu troepen naar Libië – voormalig Ottomaans bezit – en op zoek naar gas vaart het met marineschepen in Griekse territoriale wateren.

Maar wie nog tot voor kort verschillend dacht over dat EU-lidmaatschap was een kortzichtige, een bekrompene, iemand die niet het geopolitieke verstand van een Karel De Gucht of een Günter Verheugen bezat. Of erger nog: het was een racist of een mestkever. Turkije zelf mocht dan wel de genocide op de Armeniërs loochenen: zoiets moest je door de vingers zien.

Het was goed dat Éric Zemmour dit alles nog eens op een rijtje zette in het panel van CNews:

Christine Kelly: Harold Hyman, nog een woordje tot besluit?
Harold Hyman: Een woordje tot besluit. Morgen zal het gaan over dat nieuwe Turkije dat een bedreiging wordt, en dan hebben de Europeanen tenminste toch gezegd dat de oostelijke Middellandse Zee onder de soevereiniteit van de Europese naties valt. Dat zal wel voor enige deining zorgen, en vanzelfsprekend hoeft het geen betoog dat Turkije geen lid wordt van de EU. Dat is volslagen…
Éric Zemmour: Maar Harold leest mijn gedachten! Want als toemaatje wilde ik net herinneren aan al die verklaringen van een jaar of tien-vijftien terug – en ik wil hier geen zaag spannen hé…
Christine Kelly: Non, non, non…
Éric Zemmour: …al die Chiracjongens , die Juppés, de socialisten…
Christine Kelly: Het zijn er wel wat.
Éric Zemmour: …die zegden dat Turkije zo nodig bij de EU moest. En als dan simpele mensen hen zegden: maar dit slaat nergens op! dat is een mohammedaans land! dat ligt niet in Europa! …dan werden die voor sufferds versleten door de grote weldenkenden en de grote lichten van die tijd. En nu slaan die zelf een ridicuul figuur, dat moeten we toch zeggen! Dat moet toch gezegd worden!
Christine Kelly: Laat dit dan het laatste woord zijn…
Éric Zemmour: Wel ja, een beetje geheugen kan geen kwaad!
Christine Kelly: Zo is dat. Dankjewel voor deze opmerkingen, We hebben maar weinig tijd meer voor onze twee genodigden…

Christine Kelly : Harold Hyman, un dernier mot.

Harold Hyman : Dernier mot, demain voilà on va parler de cette Turquie nouvelle qui commence à menacer et les Européens ont dit quand même que la Méditerranée orientale est un enjeu de souveraineté pour des nations européennes. Donc là ça va tanguer et puis, évidemment, est-il besoin de préciser que la Turquie ne rentrera pas dans l’Union européenne. C’est complètement…

Éric Zemmour : Mais Harold lit dans mes pensées, parce que j’allais rappeler quand même, pour la bonne bouche, toutes les déclarations d’il y a dix, quinze ans. Non, mais je ne vais pas ...je ne vais pas scier tout le monde hein…

Christine Kelly : Non, non non.

Éric Zemmour : ...tous les chiraciens, les juppés, les socialistes…

Christine Kelly : Il y en a plein.

Éric Zemmour : …qui disaient qu’il fallait que la Turquie rentrât dans l’Union européenne, et quand les pauvres gens leur disaient : mais! ça n’a rien avoir, mais! c’est un pays musulman, mais! ce n’est pas en Europe… ils se faisaient traiter d’abrutis par les grandes consciences et les grandes intelligences de l’époque. Donc il faut dire quand même ils sont ridicules ces gens-là aujourd’hui quand même. Il faut quand même le dire, il faut le dire.

Christine Kelly : On restera sur ce dernier mot…

Éric Zemmour : Eh oui, quand-même, il faut quand-même un peu de mémoire quoi!

Christine Kelly : Tout à fait. Merci pour ces remarques. Il nous reste peu de temps pour nos deux invités…

We weten wel wie

De vakantie zit erop voor Zemmour, en zoals Christine Kelly ons vorige week al aankondigde is hij 'bronzé, presque noir'. Hier een stukje uit zijn eerste optreden van het seizoen:

Christine Kelly: Verwildering, onwellevendheid* …Éric Zemmour, waar is de juiste maat te vinden, welke termen moet de regering gebruiken om over de gewelddaden in de samenleving te spreken?

Éric Zemmour: Kijk, om deze discussie juist te plaatsen moet men begrijpen dat woorden een ideologische en politieke lading hebben. Dat is essentieel, en wie zijn woordenschat aan de samenleving weet op te leggen heeft de ideologische strijd gewonnen. Links weet dit al heel lang, en daarom vindt het voortdurend woorden uit. Bijvoorbeeld, voor ‘illegaal’**  zullen zij zeggen ‘mensen zonder papieren’, en vervolgens verzinnen ze ‘migrant’. Ziet u, dat is nu helemaal gangbaar, en men heeft de indruk dat het om mensen gaat die men niet mag aanhouden, het is tenslotte legitiem, zij migreren! en weet u, dat deden ze heel de geschiedenis van de mensheid door al. ‘Illegaal’ betekent: ‘U respecteert de wet niet? eruit dan!’ Bon. 
Of neem nu – hier zijn de feministen heel sterk in – ‘feminicide’. Vroeger, toen wij nog klein waren zei men ‘passionele misdaad’. Ah, dan waren de juryleden al meteen vertederd. Vandaag met ‘feminicide’ heeft men de indruk dat het om genocide gaat. Mannen doden vrouwen dus puur omdát het vrouwen zijn, en zij de vrouwen willen uitroeien.
Bon, dat is semantiek.

Onwellevendheid nu. Wat is onwellevendheid? Dat is niets: je mag niet op de grond spuwen, geen papiertjes op de grond gooien, dát zijn onwellevendheden. En Emmanuel Macron gebruikt die term voor diefstallen, verkrachtingen, misdaden. Daar zie je al een ontkenning van de werkelijkheid die voor mij grenst aan minachting voor wat de mensen meemaken.

En daartegenover dan dat woord ‘verwildering’.*** Kijk, dat woord ‘ensauvagement’ heeft een interessante geschiedenis. Natuurlijk, het spreekt dat we in ‘verwildering’ ook ‘wilde’ horen. En onder ‘wilde’ verstaan we ‘barbaar’. En dus denken we aan de plundering van Rome door de barbaren in 496, en tegelijk ook zien we alle latere invasies enzovoort. En laat voor een keer dat woord ‘verwildering’ nu van links komen: Aimé Césaire**** koos die term om de kolonisatie aan de kaak te stellen, die de pre-koloniale samenlevingen ‘verwilderd’ had, en die term is in de jaren 2000 verschoven naar…

Kelly : Naar rechts.

Zemmour : …naar rechts. Er is het boek van Laurent Obertone, La France Orange Mécanique, en zelfs Marine Le Pen heeft hem overgenomen, nog vele anderen en zodoende. Ziet u, die term komt uit die tijd. Maar laat ik u zeggen: in werkelijkheid gaat het noch om ‘onbeschaafdheden’ noch om ‘verwildering’. Er is geen verwildering van de hele Franse samenleving.

Kelly : Wat dan wel?

Zemmour : Wel, men weet heel goed wie er ‘verwildert’. Ik las in de laatste dagen van de vakantie een artikel van procureur Philippe Bilger zelf, die zegt: wij weten wie verwildert, wij weten wie agressie pleegt, wij weten wie op de agente Melanie inreed, wij weten wie de buschauffeur in Bayonne doodde, wij weten wie alles kapotslaat in recreatiecentra, wij weten goed wie de stranden van Marseille verpest, wij weten goed wie in Zwitserland de toegang tot een zwembad werd verboden. We weten dat maar al te goed. We weten dat voor negenennegentig komma negen procent het gaat om kinderen van de Maghrebijnse en Afrikaanse immigratie. Dat wil niet zeggen dat álle Maghrebijnse en Afrikaanse immigranten dat doen! Natuurlijk niet. Maar het betekent wel dat men weet wie het zijn. En men weet overigens ook wie de slachtoffers zijn. Dat zijn Melanies, en de moordenaars van Melanie heten dan Youssef of zo. Dat weten we allemaal. En we weten maar al te goed dat de kranten dat niet willen zeggen. En als dan – dat komt ook voor – toevallig een François de verkrachter is, dan staat in alle kranten gedrukt: ‘François V.’ Bizar is dat.

Dus eigenlijk weten we alles. Het probleem met die ‘verwildering’ is bijgevolg: wie verwildert? en wie is de schuldige en wie het slachtoffer?

_______

* ‘Incivilité’. Zoals altijd is het onmogelijk om alle connotaties mee te nemen. ‘Onbeschaafdheid’ kwam ook in aanmerking. Maar ‘une incivilité’ kan ook een gewone onbeleefdheid zijn, wat wel aangeeft dat Macron erg ver ging met zijn eufemisme.

** ‘Clandestin’ zegt hij, maar het Nederlands kent niet ‘clandestien’ als substantief, wel ‘illegaal’.

*** Gérald Darmanin, minister van Binnenlandse zaken, gebruikte die term op 24 juli in een interview met Le Figaro, en Marlène Schiappa (minister van samenleving, ‘citoyenneté’) trad hem gisteren bij. Zij zou hem ook gebruiken, zegt ze bij France Inter: « Je crois qu'il a tout à fait raison de l'utiliser, ce terme, et ça ne me dérangerait pas de l'utiliser. » Voor France Inter is dat een woord van l’extrême droite. Ze keken niet ver genoeg terug.

**** Césaire bedacht het woord ‘négritude’, ook door Léopold Senghor gebruikt. Diezelfde gietvorm bracht hier iemand tot het begrip ‘belgitude’ maar dat zou ons te ver voeren nu.

Christine Kelly: Ensauvagement ou incivilité, Éric Zemmour, où se trouve la juste mesure, et quels termes doit utiliser le gouvernement pour parler des violences dans la société ?

Éric Zemmour : Alors, il faut bien, pour bien comprendre cette discussion, il faut bien comprendre que les mots ont une valeur idéologique et politique. C’est essentiel, celui qui met des mots, et qui impose ses mots à la société a gagné la bataille idéologique. La gauche le sait depuis très longtemps. C’est pour ça qu’elle invente en permanence des mots. Par exemple, pour ‘clandestin’ elle dira ‘sans-papiers’, et ensuite elle inventera ‘migrant’. Et ‘migrant’, on a l’impression que c’est des gens, on ne peut pas les arrêter quoi, ça tient depuis tout le tour, et puis c’est légitime : ils migrent ! voilà, c’est l’histoire de l’humanité. Vous voyez : ‘clandestin’ ça fait : ‘tu ne respectes pas les lois ? dégage!’. Vous voyez ? Bon. Quand par exemple on dit – là les féministes sont très fortes aussi – ‘féminicide’. Avant, quand on était petit on disait ‘crime passionnel’. Ah, déjà les jurés, bon, ils étaient déjà attendris. Aujourd’hui ‘féminicide’, on a l’impression que c’est ‘génocide’. Donc que les hommes tuent le femmes uniquement parce qu’elles sont femmes et qu’ils veulent exterminer les femmes, vous voyez. La sémantique, bon.

Donc ‘incivilité’, qu’est-ce que c’est ‘incivilité’ ? C’est rien, c’est on crache par terre, on ne jette pas un papier, c’est ça les incivilités. Et Emmanuel Macron l’a utilisé pour des vols, des viols, des crimes. Voyez déjà le déni de réalité, qui va je pense jusqu’au mépris de ce que vivent les gens.

Et puis il y a le mot ‘ensauvagement’, hein, c’est de l’autre côté. Voilà, c’est très intéressant l’histoire du mot ‘ensauvagement’. Évidemment, dans le mot ‘ensauvagement’ on entend ‘sauvage’, c’est une évidence. Et dans ‘sauvage’ on entend ‘barbare’. Et donc on entend le sac de Rome par les barbares en 496, et puis on entend toute la suite, toutes les invasions et-cetera. Et ‘ensauvagement’ pour une fois, c’est un mot qui vient de la gauche : c’est le mot choisi par Aimé Césaire pour dénoncer la colonisation, que ils ont ensauvagé les sociétés coloniales – heu, les sociétés pré-coloniales, pardon – et qui est passé dans les années 2000 ...

Kelly : À droite.

Zemmour : …à droite. C’est le livre de Laurent Obertone, La France Orange Mécanique, c’est même Marine Le Pen qui l’a repris, d’autres gens qui l’ont repris et-cetera. Vous voyez, c’est un mot qui remonte à cette époque-là.

Mais je vais vous dire, en vérité, le vrai sujet c’est ni des incivilités, ni un ensauvagement. C’est pas un ensauvagement de toute la société française.

Kelly : C’est quoi ?

Zemmour : Ben, on sait bien qui ensauvage. J’ai lu il y a quelques jours avant la fin des vacances un article de monsieur le procureur Philippe Bilger lui-même, qui dit : on sait bien qui ensauvage, on sait bien qui agresse, on sait bien qui roule sur la gendarme Mélanie, on sait bien qui tue le chauffeur de bus de Bayonne, on sait bien qui cassent tout dans les centres de loisirs, on sait bien qui pourrit les plages de Marseille, on sait bien qui est interdit dans une piscine en Suisse. On sait bien tout ça. On sait que ce sont à quatre-vingt-dix-neuf  pourcent virgule neuf des enfants de l’immigration maghrébine et africaine. Ça ne veut pas dire que tous les immigrés maghrébins et africains font ça ! Évidemment que non. Mais ça veut dire qu’on sait qui ils sont. Et on sait qui sont les victimes d’ailleurs. On sait que c’est des Mélanie, et que les assassins de Mélanie s’appellent Jouseph ou autre. On sait tout ça. Et on sait d’autant plus que les journaux ne veulent pas le dire. Et que quand par hasard – et ça arrive – c’est un François qui est un violeur comme un autre, là, dans tous les journaux il y a écrit ‘François V.’ C’est bizarre.

Donc on sait tout ça. Donc le problème de l’ensauvagement c’est : qui ensauvage ? et qui est coupable, et qui est victime ?

Over de perfide Amerikanen en hun hulpjes

De naam Julian Assange zegt u hopelijk nog iets zegt, lezer, want over hem gaat het hier. Maar mocht u die naam toch vergeten zijn – in onze kranten lees je al lang niets meer over deze ernstige journalist en over wikileaks – dan zal de Franse advocaat Régis de Castelnau u hieronder zeggen wie hij is, en hoe schandalig de man wordt behandeld:

Ik wilde u even onderhouden over een zaak waarover men in Frankrijk weinig spreekt, en wel die van de arme Julian Assange. Ik zeg ‘arme’ want hij zit in een vreselijk benarde situatie. Het gaat om iemand, een Australische journalist die opmerkelijk werk heeft afgeleverd, met de leaks zoals men zegt, wat toeliet een aantal schanddaden aan het licht te brengen. Om te beginnen die van de vorige Amerikaanse regering, en haar dubbelzinnige rol in alle verre oorlogen die ze voert, en over de enorme corruptie die daarbij heerste.
Euh, hij heeft ook een fout gemaakt, Julian Assange, en wel dat hij de schanddaden in de achterkamers van Democratische partij, in het bijzonder die van Hillary Clinton aan het licht bracht, en dat wat die achterkamers betreft – over de banden tussen het militair-industrieel complex en het kamp van de Democraten is immers niet de minste twijfel mogelijk – de graad van corruptie een werkelijk verbluffende hoogte bereikt.
Welnu, het feit dat hij die zaken aanklaagde, of beter gezegd niet 'aanklaagde' maar informatie over die graad van corruptie naar buiten bracht, dat komt hem vandaag heel duur te staan.

Vervolgd door de Verenigde Staten heeft hij de vlucht genomen, en goed beseffend dat Groot-Brittannië zonder dralen zou ingaan op de Amerikaanse eisen, zelfs al waren die illegaal – dat was voor de Britse autoriteiten geen enkel probleem – is hij dan de ambassade van Ecuador binnengevlucht waar hij jarenlang opgesloten bleef als in een gevangenis.
En toen kwam er een regeringswissel, een presidentswissel in Ecuador, en op dat moment heeft men hem, alle schaamte voorbij, uitgeleverd aan de autoriteiten van Groot-Brittannië.

En sindsdien doet dat land alsóf – terwijl het voordien de reputatie had de vrijheden te respecteren – en gedraagt het zich op de allerlaagste manier. Hij zit in eenzame opsluiting [‘op secreet’, is Belgische juridische term: te weten, zonder zelfs contact met een advocaat], is het slachtoffer van slechte behandeling, en hij zal vanzelfsprekend of toch heel waarschijnlijk, en zonder dat de rechten van de verdediging en de principes ervan met hun strubbelingen gerespecteerd worden, uitgeleverd worden aan de Verenigde Staten waar hij aan zijn eind zal komen in een vergeetput.

Dit is toch een verschrikkelijk geschiedenis? Je hebt daar iemand die als journalist alleen maar zijn werk heeft gedaan, die alleen maar gepoogd heeft de vrijheid van meningsuiting te doen eerbiedigen, en die men het spreken belet.
De zitting zal plaatshebben op 5 september. Een zitting… er zijn zó veel vorderingen, zo veel buitenissige en extravagante tenlasteleggingen tegen hem, dat hij door onze Britse vrienden – zonder enig schaamtegevoel – heel waarschijnlijk zal worden uitgeleverd.

En Frankrijk zult u me zeggen? Wel, Frankrijk zal dezelfde koers varen als die van François Hollande, die – dat spreekt vanzelf – politiek asiel heeft geweigerd aan iemand die precies om zijn politieke opvattingen werd vervolgd.

Het is inderdaad.. heu, ik wil zeggen, die beslissing is bevestigd door Emmanuel Macron die onwrikbaar blijft, die niets… hij heeft geweigerd ...het blijft heel eenvoudig bij een afwachtende houding. Hij zal dus geen vin verroeren. Emmanuel Macron zal voor Julian Assange niéts doen.

En dan zegt men mij, zegt men ons: ‘Goed, maar Éric Dupond-Moretti was advocaat van Assange.* Hij heeft zich toen in die tijd daarover uitgelaten, en hij zal zeker wel tussenkomen.’
Hij zal niets ondernemen! Laten we ernstig blijven, hij heeft niet de minste macht, men koos hem omwille van de spektakelmaatschappij, voor de vitrine, om de aandacht af te leiden, en hij zal niet bewegen. Hij heeft er de macht niet toe, en ik zie hem geen verklaring afleggen en zijn ontslag in de weegschaal leggen om in het geval van Julian Assange de mensenrechten te laten respecteren.

We moeten ernstig blijven, hé! Ik denk dus dat de vragen die men zich stelt, de hoop die men zou kunnen formuleren wat betreft de Europese landen die zich herpakken… het was Zweden dat zich als eerste met Julian Assange bemoeide door een compleet gefabriceerd strafdossier tegen hem in stelling te brengen, een zogenaamde verkrachtingszaak. Men heeft vanwege de leegte ervan die klachten laten vallen, maar het kwaad was geschied want hij was moeten vluchten naar de ambassade van Ecuador. Ondertussen hadden de Verenigde Staten het juridisch mechanisme op poten gezet om op hun beurt zijn uitlevering te vragen, en ik denk dat het Zweedse manœuvre alleen daartoe was opgezet.

Ach ja, publieke vrijheden zijn een mooi ding, maar zodra het de Amerikaanse staatsraison betreft... wel, dan zullen onze bewindvoerders – de bewindvoerders van Groot-Brittannië én hun justitie, de Franse bewindvoerders én hun fameuze Zegelbewaarder – niet in beweging komen. U weet toch dat wij onze Amerikaanse vriend niet willen krenken, hé, en spijtig voor die arme Julian Assange.

En voor diegenen die eventueel in de weer willen komen, iets willen doen, herinner ik eraan dat de uitspraak, uitzetting of niet, normaal voor 5 september eerstkomend is. En iedereen zal proberen iets te ondernemen om die ongelukkige Julian Assange – een vrijheidsstrijder – het lot te besparen dat hem wacht bij de Amerikanen, die vastbesloten zijn, ten eerste hem het zwijgen op te leggen, en ten tweede bij deze gelegenheid een voorbeeld te stellen.
______
* Hij werd in de nieuwe Franse regering 'Garde des Sceaux', Zegelbewaarder, minister van Justitie.

Je voulais vous entretenir d’un sujet dont on parle très peu en France, qui est celui de ce pauvre Julian Assange. Je dis pauvre parce qu’il est dans une situation assez épouvantable. Voilà quelqu’un, un journaliste australien qui a fait un remarquable travail avec les ‘leaks’, comme on dit, qui a permis de dévoiler un certain nombre de turpitudes. D’abord sur l’administration américaine précédente et sa duplicité dans toutes les guerres lointaines qu’elle mène, et la corruption extraordinaire qui y régnait. Euh, il a commis une erreur, Julian Assange, c’est que il a aussi dévoilé les turpitudes de l’état profond démocrate, et en particulier d’Hillary Clinton, et ça aujourd’hui, pour cet état profond hein, parce que il y a des liens tout à fait incontestables entre le complexe militaro-industriel et le camp démocrate, qui atteint un niveau de corruption tout à fait stupéfiant, et bien, le fait d’avoir dénoncé, heu pas dénoncé, d’avoir publié des informations relatives à ces niveaux de corruption, lui coûtent très cher.

Alors il s’était réfugié, étant poursuivi aux États-Unis, et sentant bien que la Grande-Bretagne allait immédiatement céder aux demandes américaines, fussent-elles illégales – ça c’était pas du tout un problème pour les autorités de Grande-Bretagne – il s’était réfugié en l’ambassade d'Équateur, où il est resté enfermé quasi en prison pendant des années. Il y a eu un changement de gouvernement, un changement de président en Équateur et à ce moment-là il a été remis, toute honte bue, il a été remis aux autorités de Grande Bretagne, et depuis… celle-ci de prétendre, alors qu’ils avaient dans le passé une réputation de respect des libertés, se comporte de la dernière des façons. Il est au secret, il est victime de mauvais traitements, il va bien évidemment, fort probablement sans que les droits de la défense et les principes et ses heurts aient été respectés, il va être extradé vers les États-Unis, où je pense que… il finira sa vie dans un puits de basse-cour.

Cette histoire est absolument terrible, hein, voilà quelqu’un qui n’a fait que son métier de journaliste, qui n’a fait que essayer de faire respecter la liberté d’expression, et qu’on empêche de parler.

L’audience aura lieu le 5 septembre. L’audience, il y a tellement de demandes, de chefs d’inculpation tout à fait extraordinaires et extravagantes contre lui, il sera fort probablement, par nos amis de Grande-Bretagne, toute honte été bue, il sera extradé.

La France me direz-vous ? Eh bien la France, elle, elle suit la même voie que celle de François Hollande qui avait bien sûr refusé d’accorder l’asile politique à quelqu’un qui est bien poursuivi pour ses opinions politiques. Il est effectivement... heu, je veux dire cette décision a été confirmée par Emmanuel Macron qui ne bouge pas, qui n’a rien… il a refusé à l’atlantisme le plus sommaire, hein, et donc il ne bougera pas. Emmanuel Macron ne fera rien pour Julian Assange.
Alors on me dit, on nous dit : ‘Ah oui, mais Éric Dupond-Moretti a été l’avocat d’Assange, il s’est exprimé en temps et à l’heure à l’époque, et bon, il va sûrement intervenir.’

Il ne fera rien ! Faut être sérieux, il n’a aucun pouvoir, c’est un choix de société du spectacle, pour la vitrine, pour une opération de diversion, hein, et il ne bougera pas. Il n’a pas le pouvoir, je ne le vois pas s’exprimer et mettre sa démission dans la balance, hein, pour faire respecter les droits de l’homme concernant Julian Assange.
Faut être sérieux, hein. Donc je pense que les questions qu’on se pose, les espoirs qu’on peut formuler concernant le fait que les pays européens se ressaisissent… c’est la Suède qui avait commencé à s’occuper de Julian Assange en montant un dossier de toute pièce de soi-disant viol, alors devant inanité on a fini par abandonner les charges, mais le mal était fait, il avait été obligé de se réfugier à l’ambassade de l’Équateur, entre-temps les États-Unis ont mis en place le dispositif judiciaire pour demander à leur tour l’extradition, et je pense que l’opération Suédoise n’a été faite que pour cela.
Alors, les libertés publiques, c’est bien joli, hein, mais dès lors qu’il s’agit de la raison d’état américaine, et bien, nos dirigeants, les dirigeants de Grande-Bretagne et leur justice, les dirigeants français et leur fameux garde des sceaux ne bougeront pas. Vous savez très bien, on ne va pas froisser l’ami américain, hein, tant pis pour ce pauvre Julian Assange.
Donc je rappelle pour ceux qui entendent éventuellement se mobiliser, faire quelque chose, donc je rappelle que l’audience pour le prononcé normalement de l’extradition ou pas, sera le 5 septembre prochain, et tout le monde va essayer quelque chose faire des efforts pour éviter à ce malheureux Julian Assange – qui est un combattant de la liberté – le sort qui l’attend chez les Américains qui ont fermement décidé – un, de le faire taire, deux, de faire un exemple à cette occasion.

Wat te lezen in Blankenberge?

Op de site van REACnROLL vroeg men aan Barbara Lefebvre welk boek zij zou aanbevelen als ideale strandlectuur. Zoals in haar politieke commentaren, draait ze er geen doekjes om:

Wel, het boek dat mij vergezelt, want het is een boek dat mij altijd vergezelt en dat speciaal deze zomer weer zal doen denk ik, want het leert ons zoveel dingen, vooral na die covidcrisis waar we zo veel geleerden hebben gehoord die allemaal zo veel dingen wisten… Euh, ik ga me nog eens onderdompelen in Bouvard et Pécuchet van Flaubert, want op Flaubert val ik altijd terug. Het is zo dat ik denk dat er geen literatuur meer te lezen valt na Gustave Flaubert, zoals er geen filosofie meer te bedrijven valt na Nietzsche. Goed, je bent al eens verplicht om een of ander dingetje te lezen dat later is verschenen, maar tenslotte keer je toch altijd naar Flaubert terug.

Alors, le livre qui m’accompagne, parce que c’est un livre qui m’accompagne tout le temps et qui va particulièrement m’accompagner je pense encore pour cet été parce qu'il nous apprend tant de choses, surtout après cette crise du covid où nous avons entendu tant de sachants qui savaient tous tellement de choses… Euh, je vais me replonger encore une fois dans Bouvard et Pécuchet de Flaubert, parce que je reviens toujours à Flaubert. De cette façon je pense que, inévitablement on ne peut pas lire de littérature après Gustave Flaubert, ni faire de la philosophie après Nietzsche. Mais bon, on est bien obligé quand même de lire quelque ...quelque petit truc qui est paru après, mais enfin, quand même on revient toujours à Flaubert.

Slechte en goede communicatie

Vandaag zie je her en der stukken verschijnen waarin onze mondkapjes er slecht afkomen. Het zijn broeihaarden van bacteriën, en virussen tegenhouden kunnen ze niet. Ze geven ook een vals gevoel van veiligheid waardoor, zeggen deskundigen, maatregelen zoals afstand houden, handjes wassen &c. verwaarloosd worden. Velen zijn nu geneigd die deskundigen te geloven. Het is inderdaad niet nodig eerst zeven jaar geneeskunde te studeren om de redelijkheid van hun beweringen in te zien.

Maggie de Block sprak, ik meen in maart al van dat vals gevoel van veiligheid. Alleen was zij toen ongeloofwaardig omdat er was uitgelekt dat een stock van duizenden, ik geloof zelfs een miljoen van die maskertjes nog maar net was vernietigd. Alle andere uitleggingen, achteraf gezien dus heel redelijke, stuitten bijgevolg op hoongelach.

Ze had toen onomwonden moeten zeggen waarom we beter geen maskertjes konden dragen: ten eerste omdat er geen waren, en ten tweede en ten derde en ten vierde om nog andere redenen.

Ik moest daaraan denken toen ik vanmiddag, in afwachting van het tegenvallend slappe onweer boven Gent, een brief las die Joseph de Maistre schreef aan zijn zus Mme de Saint-Réal:

Saint-Pétersbourg, 28 décembre 1806 (9 janvier 1807)

[…] mais tu sais l’histoire de ce subalterne qui disait à un Colonel : « On n’a pas tiré le canon pour trente-six raisons ; la première, c’est qu’il n y avait pas de poudre. » Tout de suite le Colonel le dispensa de dire les autres.

[…] maar je kent de historie van die ondergeschikte die aan een kolonel zei: “We hebben het kanon niet afgevuurd om zesendertig redenen; de eerste was dat er geen kruit was.” Onmiddellijk stelde de kolonel hem vrij van de opsomming der overige.

Schooltelevisie blijft nuttig!

Of iemand nog maar pas, of al generaties in Blankenberge woont of in Oostende: elke kustbewoner zal je het fenomeen van eb en vloed bevestigen. Woont iemand echter in Athene of Varna of Constantinopel, dan heeft die brave ziel bijna geen ervaring met getijden.

In de wateren van de Middellandse Zee of de Zwarte Zee zit minder beweging – eigenlijk zijn dat eendenvijvers – en vandaar dat je in je hotel in Athene geen wc-papier mag doorspoelen. Dat papier raakt niet meer weg van de kust, en door het spel van de wind spoelt het soms weer aan.

Nu woont niet elke Vlaming aan de kust, en dus was het niet zo gek dat een schooljuf op de televisie dat natuurverschijnsel uitlegde aan de domme inlanders. Want inderdaad, tweemaal daags wordt het Noordzeestrand korter en er is bijgevolg minder droog zand om op te liggen.

Doordat ik enkel een fragment zag van de webinar van juffrouw Taspinar over de getijden, mag ik niet oordelen over de wetenschappelijkheid ervan, maar ik hoop dat die even grondig was als de bespreking die Karel van het Reve in 1984 wijdde aan dit verrassende fenomeen.

Bij Maistre is elke brief een kunstwerk

À Mme de Saint-Réal *

Saint-Petersbourg, 1806

[…]   Zou je toevallig niet graag weten wat die verschrikkelijke straf met de knoet is? In essentie betekent in het Russisch dat woord gewoon zweep. In de handen van de beul is het een speciale zweep, met een nogal korte greep en daaraan eerst een lederen reep en een tweede die iets langer is, gemaakt van het enorm dikke vel van een bepaalde vis, in olie gekookt en geappreteerd. De schuldige, naakt tot het middel, wordt op een schuine plank vastgebonden. De beul die op enige afstand achter hem staat, heft de knoet op die hij met beide handen vasthoudt, maakt bij het benaderen van de patiënt een klein sprongetje en geeft hem een slag op de rug, bovenaan te beginnen; hij gaat wat achteruit en dient hem een tweede slag toe, vlak eronder, zonder ooit te missen. Elke slag doet bloed en vlees de lucht in spatten, en al snel is de ongelukkige nog slechts een bloedig skelet, een soort levende dissectie.

Triste objet où des dieux triomphe la colère. **

Men zegt dat zekere kozak 500 slagen kreeg, en pas acht dagen later stierf; maar dat verhaal lijkt me ongeloofwaardig. Zeker is wel dat als de beul dat wil, hij met luttele slagen kan doden. Daarover zijn er oneindig veel regels en nuances. Vaak doen roebels de armen van de beul verslappen, en laatst nog zagen we een moordenaar die honderd slagen had gekregen zichzelf weer aankleden en zonder hulp in zijn arrenslee stijgen. Om na de strafuitvoering gangreen te vermijden wrijft men hen in met een tampon gedrenkt in zeer sterke brandewijn. De gedachte aan die remedie doet de tanden knarsen. Ik vergat je nog te zeggen dat voorafgaand aan de strafuitvoering men hen op het voorhoofd merkt met een duizendpuntig ijzer, ingewreven met tot poeder gestampt buskruit, hetgeen een onuitwisbaar merkteken oplevert; vervolgens rukt men hen met behulp van een tang beide neusvleugels af, en al enkele dagen na deze zachtmoedige bewerkingen vertrekken ze naar Siberië. Niet zelden zie je er die twee of drie dagen later in staat zijn de reis aan te vatten, en zelfs de dag daarop al; anderen sterven in die tijd.

Aangezien keizerin Elisabeth de doodstraf heeft afgeschaft, stelt men zich tevreden met deze lieflijkheden.

Wat zeg je van mijn pen, die jou deze élégances schrijft? Maar wat zou je ook hebben aan een broer in Rusland, mijn lieve kleine zus, als je niet terdege weet wat de knoet is? Een andere keer vertel ik je wat een bruiloft is. Dat is een sterk verschillende ceremonie, en er komt veel minder bloed bij te pas. Laatst zag ik er nog een die ik heel mooi vond.  [...]

Joseph de Maistre

Correspondance

Les Classiques favoris

Collection dirigée par Maxence Carron
Paris, Les belles Lettres, 2017, 1536 pages

__________

* Zijn lievelingszus Anne (1758-1822), getrouwd met Jacques Alexis Vichard de Saint-Réal (1746-1832).

** 'Droeve rest, waarover de woede der goden triomfeert'
(ik schreef eerst: 'waarin de woede over de goden triomfeert', denkend aan bijvoorbeeld 'triompher des adversaires' maar Racine moet natuurlijk 'colère' als rijmwoord hebben, en dus die wat Latijns aandoende omkering van de woordvolgorde).

Racine, Phèdre, Acte V, Scène I.
[…] À ce mot, ce héros expiré
N'a laissé dans mes bras qu'un corps défiguré
Triste objet, où des dieux triomphe la colère,
Et que méconnaîtrait l'œil même de son père.

De leugenachtigheid van The New York Times

Ik vertaal dit artikel (en hoop dat Le Monde diplomatique het mij niet kwalijk neemt) omdat je ook hier journalisten de naam van die Amerikaanse krant altijd met grote eerbied hoort uitspreken... misschien leren ze hier wel iets uit en worden ze wat minder slaafs en idolaat.

De twintigjarige oorlog?

Serge Halimi

Amerikaanse soldaten van achttien die vandaag strijd gaan leveren in Afghanistan, waren nog niet geboren toen die oorlog uitbrak. In 2012 had Donald Trump de knoop al doorgehakt: ‘Het is tijd om Afghanistan te verlaten.’ * Het staat niet vast dat hij er beter dan zijn voorganger Barack Obama in slaagt zijn doel te bereiken. Elke poging van de Verenigde Staten om zich uit enig land terug te trekken – Syrië, Libië, Korea, Duitsland – doet in Washington een haag van sabels lichten. Meteen slaakt de oorlogslobby de kreet: de Russen zijn daar! de Russen komen! Het militaire budget van de Verenigde Staten (738 miljard dollar in 2020) mag dan meer dan tien keer groter zijn dan dat van Rusland, het belletje van Moskou laten rinkelen volstaat om republikeinen en democraten gezamenlijk hun afgrijzen te laten uitkrijten. En ze weten dat ze daarbij kunnen rekenen op de redactionele steun van de New York Times.

De 27ste juni heeft het blad dus een lek vanuit de CIA overgenomen, volgens welk Rusland premies zou hebben uitgekeerd aan Afghaanse opstandelingen voor het doden van Amerikaanse soldaten.** Nu herinnert iedereen zich wel de beslissende rol die de New York Times heeft gespeeld in de maanden voor de Iraakse oorlog door leugens te verspreiden over de massavernietigingswapens van Saddam Hussein.*** De anti-Russische psychose van dit grote liberale dagblad steekt overigens de ogen uit van om het even wie die de termen ‘Rusland’ of ‘Poetin’ in zijn zoekmachine ingeeft.

De Afghaanse scoop – waarbij de New York Times zelf zijn twijfels leek te hebben, acht dagen nadat ze hem hadden uitgebazuind – roept andere vragen op. Wie heeft er belang bij dit soort ‘informatie’, op het moment dat de terugtrekking van de laatste Amerikaanse eenheden ongeveer geregeld was? Hebben de Verenigde Staten overigens enige reden om verontwaardigd te doen als een van hun verklaarde vijanden de Afghaanse opstandelingen zou helpen, terwijl hun geallieerde, Pakistan dat al lang doet, en zijzelf van 1980 tot 1988 gesofisticeerde wapens leverden aan de moedjahedien die in oorlog waren met Moskou, en die dankzij die wapens duizenden Sovjetsoldaten hebben gedood? En tenslotte, hoe valt te verklaren dat de New Yorkse krant, die niet naliet ons te vergasten op lange ontroerende portretten van de drie mariniers die zogenaamd slachtoffer waren van die ‘Russische premies’ – een ervan had een snor en deed aan body building, een andere hield van de film Star Wars, en de derde adoreerde zijn drie dochters… – dan toch ‘vergat’ ons te melden dat een andere Amerikaanse organisatie, de nationale veiligheidsraad NSA, niet het minste geloof hechtte aan de scoop van de CIA?****

Niettemin heeft op 1 juli een brede coalitie van senatoren, republikeinen en democraten, zich beroepen op de ‘revelaties’ van de New York Times om een terugtrekking van de Amerikanen uit Afghanistan te bemoeilijken. Het beste middel om te beletten dat vreemde soldaten er blijven sterven zou nochtans zijn dat ze zich daar niet langer bevonden.
____________

---

* Twitter, 27 februari 2012.

** ‘Russia offered Afghans bounty to kill US troops, officials say’, The New York Times, 27 juni 2020.

*** Cf. « Fake news, une fausse épidémie ? », Manière de voir, n° 172, augustus-september 2020.

**** ‘NSA differed from CIA, Others on Russia Bounty Intelligence’, The Wall Street Journal, New York, 1 juli 2020.

Majesteitsschennis

Je kunt tegenwoordig geen gazet meer openslaan of je ziet een ‘Open brief’, gericht aan deze of gene. Het schrijven van open brieven is een manie van nogal wat mensen die zichzelf als ‘publiek intellectueel’ zien, of als ‘opiniemaker’ – om dat ridicule woord ook eens te gebruiken. Meestal zijn het journalisten, auteurs, acteurs, politicologen, agogen, pedagogen, psychologen, sociologen &c.
Brieven van wetenschappers komen veel minder voor lijkt me. Van een viroloog bijvoorbeeld zag ik er nog geen; ik zal die gemist hebben.

Maar ook op de sociale media staat de open brief in volle bloei, niet enkel in kranten. Kenmerkend voor het genre is dat iemand rechtstreeks wordt geviseerd – soms, maar niet altijd de geadresseerde zelf – want zo’n brief formuleert gewoonlijk een klacht of zelfs een aanklacht.

Zo klaagde Émile Zola in 1898 met zijn «Lettre au président de la République», gericht aan Félix Faure, onder meer een reeks generaals en mandatarissen-pennenlikkers aan. Telkens ging daarbij ‘J’accuse’ aan hun namen vooraf, zeven keer in totaal, en de hoofdredacteur van l’Aurore plaatste J’Accuse...! dus als grote kop, six colonnes à la une. Zola beschuldigde onder meer generaal Billot van ‘lèse-humanité’ en van ‘lèse-justice’, want die kerel had om lage politieke redenen de bewijzen van Dreyfus’ onschuld weggemoffeld.

En al zijn vandaag de meeste open brieven hulpeloos slecht geschreven, velen lijken zich toch een kleine Zola te wanen.

Nu dacht ik bij het lezen van dat ‘lèse-humanité’ aan een zesenzestig jaar oudere tekst van Heinrich Heine: zijn Vorwort bij de Französische Zustände van 1832, ook een brief als je wil.
Heine spreekt van de ‘beleidigte Volksmajestät’ – een neologisme dat bij de Duitse vorsten en bij Metternich niet in de smaak viel – en hij gebruikt vier keer ‘ich klage sie an’, ‘j’accuse’ dus.

De Franse vertaling van dat voorwoord (in: De la France, Gerhard Höhn et Bodo Morawe, Gallimard 1994) geeft dit:
«…je les accuse d’abus de la confiance du peuple ; je les accuse du crime de lèse-nation, je les accuse de haute trahison envers le peuple allemand ; je les accuse !»

„…kraft meiner Machtvollkommenheit als öffentlicher Sprecher erhebe ich gegen die Verfertiger dieser Urkunde meine Anklage und klage sie an des gemißbrauchten Volksvertrauens, ich klage sie an der beleidigten Volksmajestät, ich klage sie an des Hochverrats am deutschen Volke, ich klage sie an!“ 
Er volgden in de Duitse staten en Oostenrijk strafrechtelijke veroordelingen en genadeloze censuur. Heine kon het grondgebied niet meer betreden.

Nu denk ik dat Zola Heine moet hebben gelezen, zijn artikelen waren immers ook in Franse kranten en tijdschriften verschenen, en naast dat herhaalde 'ich klage an!' lijkt de nieuwvorming lèse-humanité, wel erg op Heines Volksmajestät.

Dus mogen onze briefschrijvertjes zich eventueel ook een kleine Heine wanen, tenminste als ze zoals hij aan het eind van hun leven kunnen zeggen: „Mein Verbrechen war nicht der Gedanke, sondern die Schreibart, der Stil.“

________
noot van 30 juli: het lezen waard, over de even verbreide gewoonte van velen (altijd dezelfden dient gezegd) om petities te ondertekenen.

The Global Good Award

Hier is ook iets dergelijks aan de hand hoor ik, maar in Frankrijk was dat al eerder het geval: de affaire Adama Traoré. Die man was een Malinese drugdealer, een maand uit de gevangenis, en bij zijn arrestatie vier jaar geleden overleed hij. Wellicht door hartfalen, want van politiegeweld is geen bewijs gevonden.
Er is nu, na de dood van George Floyd, weer flink wat beweging in de zaak gekomen, en de halfzus van Adama, Assa Traoré, weet de media goed te bespelen. Zelfs kreeg zij steun van zekere Rihanna, een popzangeres, en in het land van Uncle Sam werd haar de Global Good Award toegekend.

De Franse strafpleiter Régis de Castelnau, vroeger lid van, en advocaat van de Franse communistische partij, denkt het zijne over de rol van de media in deze kwestie, en zei gisteren dat die media liegen, noch min noch meer (maar ik heb geen zin om het te vertalen: transcriptie was al werk genoeg):

Le 22 juillet 2020

REACnROLL

Pour Régis de Castelnau, le mensonge entretenu (et même renforcé depuis quelques jours) autour de l'affaire Adama Traoré montre l'état inquiétant dans lequel se trouve aujourd'hui notre presse.

Juste quelques observations sur ce qui s’est passé à Beaumont-sur-Oise à l’occasion de la manifestation organisée conjointement par le Comité Adama et les Verts, et rejointe par la France insoumise et le Parti Communiste français. Je dis ça parce que un certain nombre de leurs élus, parlementaires ou élus locaux, étaient présents ceints de leur écharpe dans cette manifestation. Alors, ma réflexion elle est sur la difficulté qu’il y a à imposer le réel dans l’espace public. La réalité, la vérité.

On a bien vu qu’à l’occasion de la résurgence de cette affaire – qui est ancienne, elle a quatre ans – on avait essayé d’imposer à l’opinion publique un mensonge, une imposture. Pour importer en France ce qui s’est passé aux États-Unis après la mort de George Floyd, on a prétendu qu’on avait nous aussi notre George Floyd et que Adama Traoré était une victime du racisme systémique français par l’intermédiaire de sa police. C’est tout simplement faux. C’est simplement faux pour deux raisons.

La première c’est que Adama Traoré n’a pas été interpellé parce qu’il était noir, ça n’était pas un contrôle au faciès du tout. Il a été interpellé, enfin, les gendarmes ont essayé de l’interpeller et ont fini par le rattraper pour des raisons ayant avoir avec la délinquance de la famille. C’est pas… ils ne sont pas venu par hasard, ou ils ne patrouillaient pas, non non, ils étaient venu pour arrêter son frère, ils l’ont vu lui, qui a essayé d’échapper à l’arrestation pour une bonne raison, c’est qu’il était porteur d’argent et de quantités de drogues qui montraient bien que un mois après sa sortie de prison – prison précédente qu’il avait fait – il était en train de se livrer à un trafic de drogue.

Première contrevérité, ça n’était pas un contrôle au faciès parce que noir : c’est le contrôle ou l’arrestation d’un délinquant. Deuxième mensonge, deuxième contrevérité, c’est que effectivement il n’a jusqu’à présent  pas été établi une seule seconde, hein, en quatre ans, malgré trois expertises, malgré des investigations assez importantes, il n’a pas été établi que le décès d’Adama Traoré était dû à la violence exercée contre lui par les policiers.

Donc, malgré ça on continue à nous servir ce scénario. Et qui continue à le faire ? C’est assez impressionnant d’ailleurs, parce que la sœur d’Adama Traoré a été complètement iconisée hein, elle est sur toutes les chaînes de télévision où elle vient dire n’importe quoi – des mensonges, et je vais y revenir – et elle est en première page de tous les magazines appartenant à l’oligarchie, à la presse oligarchique, ce qui est quand même très significatif. Mais ça n’arrache pas un froncement de sourcils à tous ceux qui se prétendent de gauche, voire de gauche radicale comme la France insoumise, qui se prétendent soucieux des intérêts des couches populaires, et soucieux de leur condition sociale, et qui font alliance à cette occasion avec la partie médiatique du, entre guillemets, « grand capital ».

Donc ce mensonge, il est difficile de le faire arriver, de le faire pérenniser dans l’espace public, euh, pour deux raisons, je pense.

La première c’est que les journalistes ne font pas leur travail. Quand on voit, sur tous les plateaux où elle est reçue, pas un seul de ses interlocuteurs capable de la contredire, capable de la contrarier.  Quand elle vient dire : « Mes frères sont des détenus politiques. », mais c’est inouï! Ils ont tous fait l’objet – pour leurs incarcérations –  de condamnations pour des infractions crapuleuses. Rackets et extorsion de fonds sur femme vulnérable, ça n’est pas très reluisant. Non, non, elle vient dire : ce sont des détenus politiques, c’est une inversion, ce sont eux les victimes. Et personne ne bouge. C’est quand même assez extraordinaire.

La deuxième raison, c'est que des gens dont on pourrait attendre un minimum de rationalité, un minimum de lucidité, continuent à nourrir tout ça, hein. Donc la manifestation de Beaumont-sur-Oise c’était ça. Nous avons eu Esther Benbassa, bon, on sait très bien qu’en l’affaire-là elle n’est pas sérieuse, mais plein d’autres sont venus, ensuite ils sont sur les réseaux, j’ai vu Aude Lancelin twitter, et venir effectivement nourrir cette histoire, et par conséquent une imposture et un mensonge. C’est quand même assez extraordinaire d’en arriver là ! Je me demande comment ensuite peut-on parler à ces gens ? Comment peut-on s’expliquer puisque lorsqu’on leur donne des faits, lorsqu’en bon matérialiste on leur donne l’accès au réel, ils le refusent. Ils sont dans la foi, ou bien le calcul, c'est encore pire. Ou bien le calcul cynique, ce qui est encore pire : je pense qu’en ce qui concerne un certain nombre d’élus du PCF ou de la France insoumise, il y a aussi du clientélisme.

Autre exemple de cette défaillance du réel, enfin, dans l’appréhension du réel, c’est l’histoire des investigations que ‘enfin’ la justice aurait décidé. C’est un mensonge là aussi. La justice elle a fait son boulot depuis quatre ans. Elle a ordonné des expertises qui ont toutes conclu à une mort n’ayant pas pour origine la violence de la gendarmerie. Elles ont démontré, les expertises, mais aussi les témoignages etcetera, que ces violences n’avaient pas eu lieu.
Malgré ça, on vient nous dire que le travail n’avait pas été fait, et on nous annonce triomphalement dix-sept nouvelles investigations. Alors de bonne foi les gens disent : ah, c’est pas bon, ah, ce n’est pas trop tôt qu’ils s’y mettent enfin.
Non, mais attendez : ces dix-sept investigations dont on nous dit que ‘enfin’ la justice accepterait de ne pas se préoccuper d’abord de la raison d’état, c’est faux. Ce sont dix-sept demandes qui ont été faites par l’avocat de la partie civile – ce qui est son droit le plus stricte, hein : dans une procédure contradictoire la défense peut demander des actes, le parquet peut demander des actes, et la partie civile peut demander des actes. Donc, l’avocat de la partie civile a fait ces demandes-là, ces dix-sept demandes, dans le contexte actuel et parce que assuré que si certaines avaient été rejetées – parce que le juge a un pouvoir d’appréciation – s’il l’avait rejetées, bien évidemment ça aurait été immédiatement un tollé des belles âmes. Eh bien, il l’a accepté hein.
Ça va prendre beaucoup de temps, ça n’apportera rien au dossier d’aujourd’hui, mais ce qui me frappe quand même, c’est cette présentation mensongère. C’est une péripétie de procédure qu’on présente comme un virage qui serait la conséquence de la pression politique et médiatique exercée par tous ceux qui soutiennent le comité Adama aujourd’hui. Ça n’est pas vrai. Ça n’est pas vrai.

Voilà, c’était juste pour rappeler quand même quelques éléments, quelques évidences, et même ce qui était de cette difficulté à faire passer le réel, à imposer la vérité. Celle-ci est en décomposition, il n’y a pas que ce dossier, il n’y a pas que dans cette affaire hein, c’est de plus en plus souvent le cas : la vérité se décompose, hein, au travers d’un relativisme, alors on sait que ce sont des juxtapositions de récits, et ce sera à ceux qui seront les plus violents dans la façon de l’imposer, que le récit sera retenu. Donc, tout ça n’est pas très-très bon pour notre fonctionnement démocratique.

_________

Noot: De criminele familie Traoré, moet nu een toontje lager zingen. Maar wie helemaal hun bek moeten houden zijn de 'deftige' media...

Nantes 2020

Vanaf het eerste moment, toen de Notre-Dame nog in volle vlam stond, en niemand de kathedraal al had betreden, wisten de autoriteiten en media te melden dat het niet om opzettelijke brandstichting ging. Die helderziendheid was opmerkelijk aangezien we nu, anderhalf jaar later nog geen enkele oorzaak van de brand kennen.

In Nantes is dat anders. Er zijn drie bewezen brandhaarden en dat wegbabbelen of ondersneeuwen kan ook de meest welwillende politicus of journalist niet.
Pierre Sennès, procureur van Nantes, zei immers dat het om misdadig opzet gaat:
'Wij onderzoeken vanzelfsprekend of er bij de uitgangen van de kathedraal, en in heel omgeving sporen zijn van braak; of iemand in de kathedraal kan zijn binnengedrongen door nachtelijke inbraak.'

Benieuwd of we nog veel zullen vernemen over wat er is gebeurd in Nantes (van Parijs zullen we natuurlijk niets meer vernemen). Bij CNews hadden ze vanmorgen een studiogast die er geen doekjes om wond. 

Denis Jaquet : Ik kan enkel als burger reageren. Maar we zien almaar meer tekenen, en die zijn nu eens tegen personen of tegen vertegenwoordigers van het gezag gericht, dan weer tegen symbolen. Ik mag u toch herinneren, na de golf van aanslagen de laatste jaren, dat om een synagoge te betreden men op een bepaald moment de bescherming nodig had van twee militairen of politieagenten die voorop liepen. Mensen die willen bidden of een dienst bijwonen moeten zich tweemaal omdraaien voor ze naar binnen gaan, en voelen zich pas veilig als ze twee bewapende en zwaarbewapende politiemannen 24 uur op 24 erbij hebben. Zover zijn we gekomen en al mag men niet per se… of mag men niet te ver gaan, toch kan men er niet omheen…
Patrice Boisfer (Cnews) : Of vooruitlopen.
…een ogenblik te denken aan de steeds sterker wordende tegenstellingen tussen de gemeenschappen waaruit… waaruit ons land is samengesteld, en die tot dit soort situaties leiden. Op een bepaald moment zal men het beestje bij zijn naam moeten noemen, zonder daarbij in uitschuivers te vervallen die natuurlijk politiek van aard zijn.

Pierre Sennès : Nous recherchons bien évidemment, auprès des issues de la cathédrale et tout autour de la cathédrale, s’il y a eu des traces d’effraction, si quelqu’un aurait pu s’introduire par effraction dans la cathédrale pendant la nuit.

***

Denis Jaquet : Moi je ne peux réagir que comme citoyen. Voilà c’est des signes qui se multiplient, et soit il sont vers des personnes ou des représentants de l'autorité, soit ils sont vers des symboles. Je vous rappelle quand même qu'avec toute cette vague d’attentats ces dernières années à un moment donné pour aller dans une synagogue il fallait être protégé par deux militaires ou deux policiers qui sont devant. Les gens qui veulent prier ou pratiquer leur culte aujourd’hui sont obligés de se retourner deux fois avant d’entrer, et se sentent en sécurité que quand ils ont deux policiers armés et lourdement armés qui sont 24 heures sur 24. On est arrivé là donc on ne peut pas forcément… ou pas aller trop loin mais on ne peut pas éviter…

Patrice Boisfer (Cnews) : Aller trop vite.

…un moment de réflexion sur ces oppositions de plus en plus fortes entre les communautés qui.. qui composent notre pays et qui aboutissent à ce type de situations. Il va falloir appeler à un moment donné un chat un chat sans tomber dans des dérives bien évidemment politiques.

Was vroeger alles beter?

In elk geval vond in zijn tijd Stendhal niet alles even goed:

Ik vraag verlof om volgende pijnlijke waarheid voor te leggen, als staal van de treurige dingen die ik niet publiceer: ik heb een vermaard ziekenhuis gezien waar men oude en zieke mensen opneemt voor de rest van hun dagen. Men begint dan met hen de flanellen borstrok die ze lang gewend waren af te nemen, want zegt de econoom, flanel vraagt te veel tijd om het te wassen en te laten drogen. In 1837 had dit ziekenhuis, op negentien gevallen van longziekten, negentien overlijdens. Ziedaar een staaltje dat in Duitsland onmogelijk is.

Je demande la permission de présenter, comme échantillon des choses tristes que je ne publie pas, cette vérité douloureuse: j'ai vu un hôpital célèbre, où l'on reçoit, pour le reste de leurs jours des personnes âgées et malades. On commence par leur ôter le gilet de flanelle auquel elles sont accoutumées depuis longtemps, parce que, dit l'économe, la flanelle est trop longue à laver et à faire sécher. En 1837, sur dix-neuf maladies de poitrine, cet hôpital a eu dix-neuf décès. Voilà un trait impossible en Allemagne.

Mémoires d'un Touriste
Édition de V. Del Litto
revue par Fanny Déchanet-Platz
Folio classique