Gabriel Attal schrijft journalisten schoktherapie voor
Maar nu heeft de Franse eerste minister Gabriel Attal hun voorgewende onwetendheid een lelijke knauw gegeven. Als minister van Onderwijs had hij het dragen van de sluier al verboden op school, en nu nam hij zonder omhaal het woord sharia in de mond...
Alvast de minister van Justitie miste deze trein.
Zoals gewoonlijk ging Éric Dupond-Moretti de kwestie uit de weg toen hij op 9 april in de Franse Assemblée Nationale een vraag beantwoordde over de dood van Shemseddine, de schooljongen uit Viry-Châtillon* die een week eerder was gelyncht door een groep jongeren die hem wilden straffen omdat hij met de zus van twee van hen over seksuele zaken had gesproken. Zijn aanvallers vonden dat hij aangepakt moest worden, want zoiets valt onder een door de islam voorgeschreven seksueel verbod.
Nu dácht de minister van Justitie er nog niet over om dit aspect van de zaak te benoemen. "Eerwraak bestaat niet, alleen gruweldaden," zei hij – ongetwijfeld in de overtuiging hier onderuit te zullen komen met een retorisch trucje.** Wel zagen we dat de Aquitator*** bij deze gelegenheid afzag van het kille juridische jargon dat hij gewoonlijk gebruikt. Nog in 2020, toen hij zijn post op de Place-Vendôme opnam, bezwoer hij het Franse volk niet toe te geven aan het "gevoel" van onveiligheid, maar nu stortte hij wel zijn hart uit over de "afschuw" – een gevoel dus – die dit vreselijke fait divers opriep. Zo zie je maar dat het nooit te laat is om begrip op te brengen voor de emoties van je medeburgers en deze te delen.
Nu mag de minister van Justitie het probleem zorgvuldig hebben omzeild, toch blijft het bestaan: waar gaat zo'n moord namelijk over?
De politieke wereld en de media voelen een zeker onbehagen om te praten over aanslagen in ons land tussen moslims onderling, als ze met religie te maken hebben.
Nog een ander recent nieuwsfeit illustreert de moeilijkheid om dingen bij hun naam te noemen: de dood in Bordeaux op 10 april van een Algerijn, ten gevolge van steekwonden hem toegebracht door een Afghaan die boos was omdat hij hem bier had zien drinken aan het eind van de ramadan.
In dit geval, net als in dat van Viry-Châtillon, zijn termen als "terrorisme" of "islamisme" ongeschikt: zij duiden criminele ondernemingen aan waarbij de daders beweren een politiek doel te hebben. Het begrip "intra-etnisch" of "intracommunautair" geweld is evenmin bevredigend, omdat het de religieuze drijfveer buiten beschouwing laat die essentieel is om het fenomeen te begrijpen.****
Gabriel Attal bij de pinken!
Gabriel Attal zat dus precies goed toen hij, ondervraagd door Apolline de Malherbe op BFMTV op 18 april, over geweld op scholen met meer moed dan de leden van zijn regering sprak over "min of meer georganiseerde groepen die proberen te infiltreren in de islam," en die "de voorschriften van de sharia" verdedigen. De sharia is afgeleid van de koran en de soenna ('de woorden en daden van Mohammed’) en definieert de individuele en collectieve rechten en plichten van moslims. Zoals elk moreel systeem varieert het in tijd en ruimte, is het onderhevig aan discussies over interpretatie en kan het daarom niet als een vaste code worden gezien.
Eén ding staat wel vast: een groot aantal regels van de sharia, zoals toegepast door verschillende moslimstaten, zijn onverenigbaar met de Franse wet. En het zijn deze anti-republikeinse regels, vooral deze met betrekking tot seksuele vrijheid, alcoholgebruik en kleding, die sommigen in ons land proberen op te leggen door middel van intimidatie, mishandeling en zelfs moord.
In de zaak Bordeaux kopte Le Monde: "Moord in verband met alcoholgebruik van slachtoffers op de avond van Eid."**** Eerlijker en gepaster ware geweest te schrijven: "Een sharia-moord." Want door woorden die aanstoot geven te vermijden, toont deze avondkrant zich bijna begripvol. Zou Le Monde het ook hebben aangedurfd om bij een verkrachting te spreken over "een aanranding in verband met het dragen van een minirok door het slachtoffer"?
Hieronder vertaal ik rechteloos en schaamteloos een artikel uit Causeur, een blad dat men niet tot de goede media rekent.
Het ene na het andere semantische taboe gaat eraan:
een reden om niet te wanhopen
Jean-Baptiste Roques
De eerste minister heeft een semantisch taboe doorbroken door de sharia aan te wijzen als bron van veel geweld in Frankrijk, in het bijzonder op school. Het is nu aan de pers om dit begrip, dat de verdienste van accuratesse en precisie heeft, zich eigen te maken.
Alvast de minister van Justitie miste deze trein.
Nu dácht de minister van Justitie er nog niet over om dit aspect van de zaak te benoemen. "Eerwraak bestaat niet, alleen gruweldaden," zei hij – ongetwijfeld in de overtuiging hier onderuit te zullen komen met een retorisch trucje.** Wel zagen we dat de Aquitator*** bij deze gelegenheid afzag van het kille juridische jargon dat hij gewoonlijk gebruikt. Nog in 2020, toen hij zijn post op de Place-Vendôme opnam, bezwoer hij het Franse volk niet toe te geven aan het "gevoel" van onveiligheid, maar nu stortte hij wel zijn hart uit over de "afschuw" – een gevoel dus – die dit vreselijke fait divers opriep. Zo zie je maar dat het nooit te laat is om begrip op te brengen voor de emoties van je medeburgers en deze te delen.
Nu mag de minister van Justitie het probleem zorgvuldig hebben omzeild, toch blijft het bestaan: waar gaat zo'n moord namelijk over?
De politieke wereld en de media voelen een zeker onbehagen om te praten over aanslagen in ons land tussen moslims onderling, als ze met religie te maken hebben.
Nog een ander recent nieuwsfeit illustreert de moeilijkheid om dingen bij hun naam te noemen: de dood in Bordeaux op 10 april van een Algerijn, ten gevolge van steekwonden hem toegebracht door een Afghaan die boos was omdat hij hem bier had zien drinken aan het eind van de ramadan.
In dit geval, net als in dat van Viry-Châtillon, zijn termen als "terrorisme" of "islamisme" ongeschikt: zij duiden criminele ondernemingen aan waarbij de daders beweren een politiek doel te hebben. Het begrip "intra-etnisch" of "intracommunautair" geweld is evenmin bevredigend, omdat het de religieuze drijfveer buiten beschouwing laat die essentieel is om het fenomeen te begrijpen.****
Gabriel Attal bij de pinken!
Eén ding staat wel vast: een groot aantal regels van de sharia, zoals toegepast door verschillende moslimstaten, zijn onverenigbaar met de Franse wet. En het zijn deze anti-republikeinse regels, vooral deze met betrekking tot seksuele vrijheid, alcoholgebruik en kleding, die sommigen in ons land proberen op te leggen door middel van intimidatie, mishandeling en zelfs moord.
In de zaak Bordeaux kopte Le Monde: "Moord in verband met alcoholgebruik van slachtoffers op de avond van Eid."**** Eerlijker en gepaster ware geweest te schrijven: "Een sharia-moord." Want door woorden die aanstoot geven te vermijden, toont deze avondkrant zich bijna begripvol. Zou Le Monde het ook hebben aangedurfd om bij een verkrachting te spreken over "een aanranding in verband met het dragen van een minirok door het slachtoffer"?
___________
* Ten zuiden van Parijs. ** 'honneur-horreur' was zijn geweldige vondst.
*** Als strafpleiter behaalde hij een aantal verrassende vrijspraken, vandaar.
*** Als strafpleiter behaalde hij een aantal verrassende vrijspraken, vandaar.
**** Eid-al-Fitr betekent "feest van het breken (van het vasten)".
______________
Ondertussen alweer achterhaald:
"Matisse n'avait que 15 ans quand hier après-midi un migrant afghan l'a poignardé à mort à Châteauroux."
http://victacausa.blogspot.com/victacausa.blogspot.com5edf7b715d0afaa3d68201fa2d94715a304487db.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten