Bevreemdende wittebroodsweken

"Entre Moscou et Tel-Aviv, une étrange lune de miel", schrijft Le Monde Diplomatique in zijn septembernummer:

L’incident n’est pas passé inaperçu. Lors de la réunion de l’Assemblée générale de l’Organisation des Nations unies (ONU) du 27 mars 2014, destinée à condamner l’annexion de la Crimée par Moscou, le représentant israélien a brillé par son absence. Au grand dam des États-Unis, Tel-Aviv s’est abstenu de voter une résolution appelant à ne pas reconnaître le rattachement de la péninsule à la Fédération de Russie. Cet épisode est venu confirmer la complexité des relations israélo-russes. Car, en dépit de leurs différends toujours aussi fondamentaux sur le nucléaire iranien, Israël et la Russie entretiennent un dialogue constructif. Faisant de plus en plus figure de citadelle assiégée sur la scène proche-orientale, Israël a pris acte de l’érosion de l’influence américaine dans la région, qui, par contrecoup, favorise celle du Kremlin.
[Het incident ging niet ongemerkt voorbij. Bij de Algemene Vergadering van de UNO van 27 maart 2014, bedoeld om de annexatie van de Krim door Moskou te veroordelen, schitterde de Israëlische vertegenwoordiger door zijn afwezigheid. Tot groot ongenoegen van de VS, heeft Tel-Aviv afgezien van de stemming over een resolutie die opriep om de aanhechting van het schiereiland bij de Russische Federatie niet te erkennen. Deze episode was een bevestiging van de complexiteit van de relatie tussen Israël en Rusland. Want, hun blijvende meningsverschillen over het kernprogramma van Iran ten spijt, onderhouden Israël en Rusland een opbouwende dialoog. Terwijl het op het toneel van het Nabije Oosten meer en meer op een belegerde vesting begint te lijken, heeft Israël geconstateerd dat de Amerikaanse invloed in de regio geërodeerd raakt, wat van de weeromstuit die van het Kremlin bevordert.]

Aan het woord is de historicus en defensiespecialist Igor Delanoë.
Nu had ik van die onthouding of afwezigheid van Israël niets gelezen in de kranten hier. Misschien merkten onze journalisten die onthouding of afwezigheid niet op, of ze vonden ze het vermelden niet waard, of, dat kan vanzelfsprekend ook, ik keek er gewoon over en er is wél verslag van gedaan (iemand zei me dat hij in Le Soir misschien iets had gezien, maar hij wist het niet zeker). Deze kwestie ging, meen ik, toch ongemerkt voorbij.

Maar een mens moet aan vele dingen denken, veel machtsevenwichten verschuiven, en om bijvoorbeeld de situatie in Oekraïne te beoordelen, om het standpunt daaromtrent van de VS en dat van de EU, hun onecht kind, en dat van de NAVO, hun legitiem kind te begrijpen, en om het stilaan verdachte officiële (en journalistieke) stilzwijgen rond de neergehaalde MH17 te verklaren, lijkt me die tanende macht van de VS toch niet een verwaarloosbaar detail.

Zou het kunnen, je mag er niet aan denken, dat Rusland in dezen minder te verbergen heeft dan sommige anderen, die wel beschuldigingen uitten maar niet met bewijzen voor de dag willen komen? Zou het de NAVO, de VS, de EU niet goed uitkomen als de zaak rond de MH17 nog een flinke tijd in het ongewisse bleef, en intussen tegen Rusland uitgespeeld kon worden?

En dan komt die Rasmussen (niet te verwarren met de coureur) doodgemoedereerd verklaren: “Punt is, dat om het even welke potentiële agressor moet weten dat als hij er nog maar aan mocht denken een NAVO-bondgenoot aan te vallen, hij niet alleen soldaten uit het desbetreffende land voor zich krijgt, maar ook NAVO-manschappen”. (The point is that any potential aggressor should know that if they were to even think of an attack against a Nato ally they will meet not only soldiers from that specific country but they will meet Nato troops.)

Oekraïne is weliswaar geen NAVO-lid, maar anderzijds lijkt het er wel op alsof het toevallig een “bondgenoot”, “an ally” zou kunnen zijn in een strijd die wij nog niet mogen kennen en die met geheimhouding het best is gediend.