Een verstandig man aan het woord

Half september zei de sociaaldemocratische oud-Bondskanselier Gerhard Schröder, in een gesprek met Roger Köppel van het Zwitserse Die Weltwoche opmerkenswaardige dingen over Oekraïne en Poetin, over de EU met Ursula (toen ook nog met Frans), over migratie, asielrecht, de verzorgingsstaat enzovoort. U kunt het gesprek hier horen en zien, en vaak was het best amusant. Misschien kunnen onze federale onderhandelaars er ook eens naar luisteren als ze de tijd daarvoor vinden.

Eerst een stukje waarin Schröder vertelt dat hij destijds aan George H.W. Bush (de oude Bush, in zijn bed gestorven) had gevraagd waarom die precies Irak had aangevallen.

George antwoordde: “Ja, Gerd –men tutoyeert dan namelijk– je moet weten: ik heb toen met Hem in den hoge een tweespraak gehouden, en Hij zei me dat het zo moest gaan.”

“En wat zei Hij dan wel? vroeg Schröder ...want mij heeft Hij meen ik iets anders verteld.”

Ach, wel vaker wel zien we misdadigers en Amerikaanse presidenten zich op een god beroepen...

Maar om het jaar met een vrolijke wens af te sluiten, ziehier wat Schröder nog zei over de EU, en over die Dame die da sitzt ...en zich een godinnetje waant.

Met dank aan JP Rondas, want ik had besonders Herr Vorklug niet verstaan

Mijnheerke Betweter: Frans Timmermans

Betaalbaar tafelen met Nieuwjaar

In de Kerst- en Nieuwjaarsdagen wordt er wel stevig getafeld, maar opvallend weinig aandacht gaat daarbij naar Alexandre Balthazar Laurent Grimod de La Reynière, een voorloper van Jean Anthelme Brillat-Savarin (die velen vandaag alleen nog als kaas kennen, wat ook deze man tekortdoet), terwijl Grimod nochtans láng voor de Guide Michelin een Almanak uitgaf, bevattende een wandeling door Parijs, l'itinéraire d’un gourmand dans les divers quartiers de Paris. Niet zomaar een wandeling dus, en hij citeert terecht Petrus, de eerste paus: tanquam leo rugiens, circuit quaerens quem devoret. Als een briesende leeuw, zoekende, wien hij zou mogen verslinden, zegt onze Statenvertaling. En ook Matthéüs: non in pane solo vivet homo, de mens zal bij brood alleen niet leven.

Zeker, Grimod richt zich met zijn Guide tot de 1% – om met Nobelprijswinnaar economie Joseph Stiglitz te spreken – maar hij besteedt ook aandacht aan delicatessen die de 99% zich misschien kunnen veroorloven:

De orgaanstukken van het schaap, hoewel minder menigvuldig dan die van het kalf, zijn nauwelijks minder lofwaardig. Al leverden zij enkel maar de niertjes, nog konden zij de concurrentie aan; en dan hebben we het niet eens over de uitwendige nieren, bekend als les animelles,* die niets anders zijn dan de zichtbare tekenen van viriliteit van de ram. Deze animellen, die eertijds zeer gewild waren en buitensporige prijzen haalden, vinden tegenwoordig nog weinig liefhebbers; een groot geluk voor de verbreiding van de schapensoort, die door dit soort delicatessen rechtstreeks werd aangevallen in haar primaire levensbronnen.

_____________________

* Het Frans van vandaag kent dat woord niet meer want mijn zesdelige Robert heeft het niet. Bij Atilf echter vinden we: les animelles: plat préparé avec des testicules de bélier et fort estimé en Espagne et en Italie ainsi qu'en France à l'époque de Louis XV. (cf. Les Grandes heures de la cuisine française, Éluard-Valette, 1964)

Hier vult een Nederlandse bron nuttig aan, en kijkt niet alleen naar zuidelijke landen: Een tikje ongebruikelijk in de Nederlandse keuken, maar gewoon deel van het menu in landen als IJsland, Noorwegen, Denemarken en Duitsland. “Teelbal is precies zwezerik. Net zo zacht, delicaat en verfijnd. Voor nog geen tiende van de prijs” schreef culinair journalist Joël Broekaert in de NRC, daarbij net als Grimod de La Reynière op de kleintjes lettend.

De Vandalen hebben toegeslagen

 

Dit telt niet echt als een blog, ik besef het. Maar het tekeningetje hiernaast is zo mooi en modern dat ik niet kan weerstaan. Ik dacht meteen aan een gedicht van Nobelprijswinnaar Bob Dylan (wellicht de enige naam van de jongste decennia die iemand zich zal herinneren later, als wij allemaal dood zijn), een tekst die mijzelf pas nu, na jaren van vergeefse exegese, in alle klaarte duidelijk is geworden.

Een katholiek feestje

Jorge Mario Bergoglio, beter bekend als Franciscus, bisschop van Rome, ging niet naar de Notre-Dame (waar Macron een speech afstak ...als hoofd van een lekenstaat) maar wel naar Corsica. Die oorvijg zag ik hem met plezier uitdelen aan Emmanuel.

Franciscus, in zijn vrije tijd mondialist vanuit zijn Vaticaan, zal in Corsica over dat onderwerp zijn eerbiedwaardige bek gehouden hebben mogen we aannemen, want Wir schaffen das is nooit goed vertaald voor de inboorlingen van dat eiland.

Wel vind ik dat Zijne Heiligheid in het populisme niet zó ver had moeten gaan, dat hij zijn pausmobiel liet staan en in een Corsicaans botsautootje rondtoerde.

Matthéüs 2:5 Want alzo is geschreven door den profeet Michel

 Michel Houellebecq had het premierschap van François Bayrou in 2015 al voorzien. Hieronder vertaal ik (snel en dus slordig) een stukje uit Soumission:

Danig opgewonden probeerden om beurt de journalisten van de nieuwszenders de hele middag iets meer te weten te komen over de voorwaarden van het akkoord en de verdeling van de ministeries, waarbij ze telkens hetzelfde antwoord kregen over de ijdelheid van politieke overwegingen, de dringende noodzaak van nationale eenheid en het helen van de wonden van een verdeeld land, enz. Dat alles was te verwachten, het was voorspelbaar. Wat minder voorspelbaar was, was de terugkeer van François Bayrou op de voorgrond van het politieke toneel. Hij was een ticket overeengekomen met Mohammed Ben Abbès, die had toegezegd hem tot premier te benoemen als hij de presidents-verkiezingen zou winnen.

De oude politicus uit de Béarn, die in bijna alle verkiezingen van de afgelopen dertig jaar was verslagen, deed er alles aan om met behulp van verschillende magazines een imago van trots op te bouwen. Geregeld liet hij zich fotograferen, leunend op een herdersstaf en met een pelerine in de stijl van Justin Bridou, in een wisselend landschap van weiden en akkers, meestal in de streek van Labourd. Het beeld dat hij in zijn vele interviews wilde uitdragen was –à la De Gaulle– dat van de man die "nee" heeft gezegd.

Soumission

Flammarion 2015

Democratie nog net op tijd gered

Al sinds enkele dagen tijd bekijken onze media heel wat zaken door een nieuwe bril. Aanvoerders van de Islamitische Staat, die ze tot voor kort nog gevaarlijke terroristen noemden, heten nu gematigde IS-leiders, of gewoon rebellen, of zelfs redders en bevrijders.

Voorbeelden van terroristen die tot inkeer kwamen mogen dan schaars zijn, IS-Führer moeten de kans krijgen om hun deugdzaamheid te bewijzen.

Wat dichter bij huis heb je nu de sequel van de verkiezingen in Roemenië, waar zedig over gezwegen wordt. Akkoord, de uitslag was niet voorspeld en de winnaar bevalt niet. Het volk heeft verkeerd gestemd. Zoiets komt voor, zelfs de Amerikanen stemden verkeerd.*

Er zat voor de goede Roemeense leiders dus niets beters op dan gehoorzame rechters aan het werk te zetten om die verdomde verkiezingen te laten annuleren. Dat lukte hun ook. Niet zo ongewoon: bijvoorbeeld in Frankrijk en België had een vergelijkbare techniek eerder al zijn nut bewezen. Het is dan ook begrijpelijk dat je over die banale Roemeense kwestie weinig commentaarstukken leest.

De winnaar van de verkiezingen daar had campagne gevoerd op TikTok, en volgens het Grondwettelijk Hof in Boekarest heeft dat de doorslag gegeven, al zaten ook de Russen er voor veel tussen. Bewijzen voerde het Hof niet aan, die zijn immers geheim, maar iedereen weet dat het straatarme Roemeense volk hele dagen zijn tijd op TikTok zit te verdoen. Zulke hersenloze lieden kun je in het stemhokje niet vertrouwen, en dat is een groot nadeel van de democratie.

Die rechterlijke annulatie bevalt de postdemocratische EU vanzelfsprekend zeer. Zij wil niets liever dan dit juridische experiment naar wel meer recalcitrante EU-landen exporteren. De idee dat we in Europa nog in echte democratieën leven mag daardoor misschien brozer worden, maar zo blijft het Hogere Goed tenminste beschermd.

Democratische volwassenheid vindt men in Brussel populistisch, nationalistisch, racistisch, extreemrechts, fascistisch. En geef Ursula eens ongelijk: verkiezingen of referenda kun je zo nodig nog laten annuleren door bevriende rechters, idealiter kunnen ze beter achterwege blijven.

______________

* Trump werd door Macron deze week in het Élysée en in de Notre-Dame wel gefêteerd, maar hoeveel journalisten zongen niet voor een paar weken nog de lof van Notre-Kamala?

Kiezeltje in de laars

De EU vertoont geen democratisch deficit, zoals haar akolieten tot voor kort nog vergoelijkend zegden. Vandaag krijgen 'journalisten' noch 'wetenschappers' die term nog over hun lippen: voor hen is dat deficit verzwonden, in rook opgegaan. Je bent supporter of je bent het niet, nietwaar Hendrik en Rob? Zij hebben hier overigens geen ongelijk: er is geen democratisch deficit, de EU is gewoon een antidemocratische club. Dat werd zopas in Roemenië nog eens helder aangetoond door het gindse gouvernement des juges.

Roemenië (Hergé noemt dat land Syldavië, waar de inboorlingen Brussels spreken) maar Roemenië of Syldavië liggen allebei wat buiten ons gezichtsveld …en dat van onze specialisten en commentatoren. Wie bij de schokkende ontwikkelingen aldaar wél commentaar gaf bij CNews was MathieuBock-Côté.

Mathieu Bock-Côté: Als de wereldgeschiedenis zich in de Karpaten afspeelt! In twee woorden gezegd: een aantal dagen terug waren er in Roemenië verkiezingen, en in de eerste ronde won een verrassende kandidaat.
Christine Kelly: Bij de presidentsverkiezing.

M B-C: Inderdaad, en men beschuldigt hem ervan pro-Russisch te zijn, een complotdenker, een orthodoxe mysticus… en ik zal het niet tegenspreken: die kerel heeft wat louche trekjes. Feit blijft dat hij het bij de eerste ronde haalt. Verrassende kiesuitslag dus, en zowat overal vond men dat een schandaal, in Brussel, in Europa.
Maar twee dagen voor de tweede ronde van de presidentsverkiezing beslist het Roemeens Grondwettelijk Hof het resultaat van de eerste ronde te annuleren.

Onder welk voorwendsel doet men dat? Omdat, zegt men, die verkiezing door de Russen zou zijn gemanipuleerd, en vooral omdat door de controle van TikTok zich een verrassende, onwaarschijnlijke, spookachtige kandidaat had opgeworpen, Călin Georgescu. Surprise! en dus de schuld van TikTok. En aangezien TikTok het kiesresultaat in de war heeft gestuurd, is het legitiem om die verkiezing ongeldig te verklaren. Niet zomaar te neutraliseren of te omkaderen, nee, te vernietigen.
Waarom vertel ik dat? Omdat wat er in de Karpaten is gebeurd een echo is van wat er sinds 2016 gebeurt. Herinner u de Brexit. Men vertelde ons dat het resultaat heel anders was uitgevallen als het niet door Cambridge Analytica was gemanipuleerd. Herinner u Trump in 2016: eigenlijk heeft niet echt Trump gewonnen, het zijn de Russen die het voor hem hebben gedaan. En dan 2024, herinner u: eigenlijk heeft niet Trump zelf gewonnen, het is de schuld van Elon Musk die met Twitter, met X, de kiesresultaten heeft verstoord.

Maar om het resultaat van een verkiezing in de Verenigde Staten te annuleren ...dat valt niet mee, dat is toch iets ingewikkelder. Het is tenslotte de wereldmacht van onze tijd.
Wat zien we echter wél? een democratische verkiezing in Roemenië wordt geannuleerd omdat het resultaat ons mishaagt – met als voorwendsel dat de verkiezing verloren werd door desinformatie, wat de kern was van de speech van mevrouw von der Leyen, laten we dat niet vergeten.

Ik zie in het Roemenië van vandaag een laboratorium waar men expliciet de democratie wil opheffen als het volk verkeerd stemt. Ik vind het fascinerend wat daar is gebeurd, en de bewuste kandidaat mag dan nog wat louche zijn, laten we niet vergeten dat de Roemenen niet allemaal diep debiel zijn. Zij hebben voor hem gekozen in een regulier verlopen verkiezing, en dan beslist men die verkiezing te annuleren omdat het resultaat niet bevalt.

Wie zou hierin niet de geest van de Europese Unie herkennen?

De mensen doen nadenken in feite

 Eigenlijk in feite kunnen Vlamingen mij maar zelden boeien, terwijl ik naar Nederlanders, Fransen, Engelsen of Duitsers vaak met gretigheid luister.

Nu had de Zevende Dag –  laat op de avond en met een volle maag zag ik een fragmentje – het nodig gevonden om een soort kunstenaar aan het woord te laten, ik wil niet meteen zeggen een halvegare, in feite meer een simpele eigenlijk, zekere Vanoudenhove, die het tot zijn taak rekende mensen te doen nadenken in feite.

Hieronder hoort u hem kort, in feite maar een klein minuutje, en de brave jongen heeft daarin dertien (13) keer het woord ‘eigenlijk’ nodig om zijn nochtans eenvoudige gedachtewereld aan ons uit te leggen. ‘In feite’ kwam ook vaak voor, maar dat zal de lezer zelf moeten natellen, liefst niet direct na een smakelijke maaltijd.

Arm Vlaanderen.