Never the twain shall meet

.
Wat de moord in het Centraal Station betreft, denk ik dat de recuperatiepoging van Verhofstadt ongepast, ongemanierd en zelfs obsceen is. Verhofstadt, een man die wellicht in geen jaren nog een trein, bus of metro van de binnenkant heeft gezien, moet geen woorden in de mond nemen als: ”De talrijke pendelaars die even stil blijven staan in het Centraal Station, de mensen die met hun kinderen een bloem komen neerleggen op de plek waar Joe werd vermoord, sterken mij in de overtuiging dat de solidariteit van alle mensen, jong en oud, Belg of allochtoon, sterker is dan de onverschilligheid die er heerste op het moment van de gruwelijke feiten.”
Lege woorden zijn dat, losse beledigingen. Wat wéét deze meneer over de “onverschilligheid” die er heerste op het moment van de feiten? Wat weet hij tout court over stations tijdens piekuren? Wat hij evident probeert te doen (en Danneels evengoed, maar dat is onbelangrijk), is de aandacht afleiden. Hij probeert om een nevenprobleem voor te stellen als de hoofdzaak.
Het zogenaamde morele falen van de omstanders, hun gebrek aan alertheid of aan fysieke moed dus, is een laf verzinsel van een laffe regering die feiten liever ontkent dan ze onder ogen te zien, laat staan adequate maatregelen te nemen. Wat zou hij trouwens maatregelen hoeven nemen, als al zijn zelfbestelde studies uitwijzen dat de veiligheidssituatie gedurig verbetert?
Nee, maatregelen zijn er niet nodig, die zouden integendeel nog olie op het vuur gieten, en Verhofstadt wacht geen dag te lang om alweer een positieve overtuiging van hem te ventileren. Overtuigingen heeft hij namelijk in overvloed – al willen die wel wisselen.
Feiten en Guy Verhofstadt: dat zijn twee werelden, and never the twain shall meet.

P.S. dat er twee overvallers waren lijkt voor alle journalisten wel vast te staan, maar ik geloof dat niet. Er waren er wellicht vier... zoals elke Brusselse politieman weet.