Is hier sprake van logorroe, of van logoclonie? *

.
Sans être tout à fait un imbécil’ fini,
je n'ai rien du penseur, du phénix, du génie...

– zo zong vijfentwintig jaar geleden de grote bard Brassens, op een postume LP.
Het bleef een van zijn minder bekende liedjes en de titel, Quand les cons sont braves, zal weinigen nog iets zeggen. Op straat heb ik het nooit iemand horen nazingen, en ik vermoed dat zelfs mensen die van hun beroep niets anders doen dan liedjes nazingen, zoals journalisten en politicologen, deze tekst niet in hun hoofd zullen hebben.
Niet dat zij geen liedjes meer zingen: Dave Sinardet bijvoorbeeld vandaag nog in De Standaard zong het lied der Lasagne-nationaliteit – een wat afgezaagde anti-identitaire protestsong. Niemand is exclusief Vlaming, zegt de tekst, of enkel Belg, of Gentenaar, of voetbalsupporter, of huisvader of sportvisser. Iedereen is vele dingen tegelijk en achtereenvolgens. Nu eens valt de klemtoon op het sportvisserschap, een moment later alweer op het Belg-zijn.

De Oude Belgen al mogen bij zulke wijsheden hun schouders hebben opgehaald: deze waarheid wordt niettemin door de politicologie voortdurend opgediend als betrof het een belangwekkend nieuw inzicht.
Dat overigens in zijn ijver Sinardet de tekst van het Lasagnelied aan zijn Standaardcollega Reynebeau toeschrijft, lijkt mij niet zo erg. Aan een Franstalige zal veel vergeven worden. Velen van mijn Gentse klasgenootjes lang geleden geloofden, louter omdat zij van het bestaan van Elvis en consorten nog niet op de hoogte waren, dat Johnny Hallyday, Eddy Mitchell en Richard Anthony originele zangers waren. Dat is trouwens geen voorrecht van Franstaligen: er zullen ook Vlamingen zijn die Que Sera Sera aan Jo Leemans toeschrijven. Eigenlijk is het voor hemzelf wel goed dat Sinardet niet weet waar Reynebeau zijn mosterd heeft gehaald, want kennis levert niet altijd geluk op.
Ach, zo'n Sinardet heeft eenvoudig geen benul van identiteit, ook al komt het woord “ik” vijftien keer voor in zijn kolommetje. Hij wenst dat onderwerp enkel te ridiculiseren, ziet het belang er niet van in. Zo beweert Dave sinjoor te zijn, omdat hij in Antwerpen geboren is. Goed, maar sinds kort mag Dave zijn wetenschappelijke wijsheden ook in Brussel verkondigen, aan de Facultés Universitaires Saint-Louis. Dus, meent hij, is hij soms ook een ketje. Zo gaat het wel snel.
Ernstige denkers – niet noodzakelijk politicologen – lopen aan dingen als identiteit niet zo vlug voorbij.
Marcel Reich-Ranicki bijvoorbeeld haalt instemmend de auteur Walser aan:

Von Martin Walser stammt die Formulierung die den Sachverhalt haarscharf trifft: “Heine brachte es in seinem Leben zu zwei Identitäten: zu der eines deutschen Dichters und zu der eines Juden. Aber zwei Identitäten, das ist weniger als eine.”

[Van Martin Walser stamt de formulering die haarscherp zegt waar het op staat: “Heine verwierf in de loop van zijn leven twee identiteiten: die van Duitse dichter, en die van jood. Maar twee identiteiten, dat is minder dan één."]

in: Die Anwälte der Literatur (DTV, 1996, S.104)

______________

* Nu wij gelezen hebben dat de Oude Talen weer wat aantrekken bij het publiek, mogen er al eens moeilijkere woorden vallen. Ik verklaar ze, ten behoeve van Sinardet, toch even: LOGORRHÉE: Bavardage intarissable et oiseux; besoin irrésistible de parler, observé particulièrement dans les états d'excitation de certaines affections mentales. (onstuitbaar leeg gelul; spreekdwang, inzonderheid in toestanden van opwinding bij zekere mentale aandoeningen; van λόγος woord, en ῥέϖ, vloeien). LOGOCLONIE: Répétition spasmodique de la même syllabe. (spasmodisch repeteren van één lettergreep; van κλόνος, verwarde beweging, gedrang, tumult).
.