Over nachtelijke kreten en panda's

Voor ons allen, maar toch in de eerste plaats voor Elio di Rupo was het vandaag een grote dag. Achter een escorte rijden met mooi uitgedoste gendarmen op zware motoren is op zich al opwindend, maar dan nog twee beesten mogen begeleiden die tot ieders verbeelding spreken en uit Tsjina komen: wie had niet in zijn plaats willen zijn? Enkel misantropen zullen Elio dit onschuldige pleziertje misgund hebben. 

Helaas, zulke mensen bestaan er ook. En nu wil het toeval dat Lieven Verstraete, van Terzake, mij gisteren op Twitter precies dat verwijt van misantropie maakte. Lieven moet wat geraakt zijn geweest door een voetnoot die ik, ook op Twitter, had gemaakt bij een fragment uit zijn uitzending, want hij noemde mij in één adem ook “pensioenprofiteur”.

Op mijn inhoudelijke opmerking ging Lieven niet in, maar laat mij meteen zeggen: zijn tweets waren heel laat in de nacht verstuurd en, in het verkeer misschien niet maar hier mag dit toch als een verzachtende omstandigheid gelden. Dat van die “profiteur” bijvoorbeeld had hij naar goede journalistieke gewoonte niet gecheckt, of niet meer kunnen checken, en de ochtend daarop moest ik hem dus meedelen dat ik pas zes dagen na mijn 65ste verjaardag met pensioen was gegaan: jarig op 25 juli en bijgevolg met pensioen op 1 augustus, geheel volgens de statuten.
Wat Lieven verder mag denken over VRT-mensen die wél voor hun 65ste met pensioen zijn gegaan, dat moeten zij hem zelf maar vragen. Of niet, want misschien gooit hij dit uit eigen beweging ook wel op Twitter? 

Maar nu over panda’s.
Lieven maakte mij nog een ander merkwaardig verwijt, namelijk dat ik boéken las. Op het werk! Dat had hij inderdaad gezien en ik wil het niet ontkennen, maar op welke momenten ik vrij had, dat kon hij vanzelfsprekend niet weten of zien. Wat zijn ergernis zal gewekt hebben, vermoed ik, is dat ik altijd al wandelend las, stappend door die lange gangen, wat natuurlijk meer opvalt dan stil in een hoekje zitten lezen. Niet erg, niemand weet alles, en tenminste is zijn waarneming hier onbetwistbaar.

Soms las ik achter elkaar zelfs een reeksje boeken, Lieven! Hierboven zie je een voorbeeld, met allemaal boeken van wijlen de bioloog Stephen Jay Gould. Eén hiervan besprak ik in een programma van Rondas, op Radio3 toen, en ik werd daar zelfs voor betaald... vanzelfsprekend niet de volle 5/5 van het honorarium, maar 3/5 omdat het een toegestane cumul betrof. Het boek kostte me toen iets van 1200 frank, en ik kreeg voor twintig minuten radio 3600 frank.
Daar sta je van te kijken, nee? En mocht je, voor je weer Twitterkreten lost, onverhoopt iets willen checken: dat kan, Lieven!

Bon, nu dan over panda’s.
Een van die boeken heette “The Panda’s Thumb”, van 1989 meen ik, tenminste ik las het dat jaar. Je zult zeggen: een oud boek. Akkoord, maar toch staan er dingen in die plots weer, zij het op een infantiele manier actueel zijn.
Het was trouwens een ander boek van Gould dat ik voor Rondas besprak, “Wonderful Life” namelijk, nog ouder, en het bevatte een jammerklacht die ik je niet wil onthouden.
Gould was een evolutiebioloog, maar primair een slakkendeskundige, en zijn klacht was dat het sentimentele grote publiek, waaronder journalisten en ook onze Elio, zich enkel interesseerde voor “charismatic megafauna”.
En nu moet je weer wat opzoekingswerk, fact checking verrichten, Lieven: hij gaf als voorbeeld... panda's.