Een zondagse homilie op maandag

Ik vraag me soms af wat goede journalistiek is. Slechte is namelijk makkelijker te definiëren dan goede.

Om een eenvoudig voorbeeld te geven: op de radio vertellen dat onder alle varianten, de Saoedische variant van de islam misschien wel de meest achterlijke is: dat valt onder slechte journalistiek. Wat voor zin heeft het inderdaad om iets te verkondigen dat iedereen uit zichzelf al weet?
Bovendien is Astrid Coburg nu in dat land, en zij mag heur geblondeerde haartjes daar onbedekt vertonen zonder dat haar lelijke dingen worden nageroepen. Dat wijst alvast op een kentering, “een nieuwe wind” hoorde ik zelfs in het goede Nieuws. Reken maar, het wordt ginds een heel rustige Arabische lente.
Om licht te variëren op wat de Franse minister van Buitenlandse Zaken Horace Sébastiani in 1831 zo mooi zei over Warschau: «L’ordre règne à Riyad». En Sébastiani was natuurlijk een politicus, maar zijn zin zou een voorbeeld moeten zijn voor alle goede journalistieke mededelingen.

Nee, dan lees ik liever wat Bart Sturtewagen vandaag in De Standaard allemaal vertelde.
Die had het over het “zogenaamde referendum op de Krim”, en over de voorspelbare uitslag ervan. Dat is goede journalistiek. Weliswaar was de uitslag van dat zogenaamde referendum overdonderend, en de opkomst massaal, wat Sturtewagen bij mijn weten helemaal nergens had voorspeld, maar dat doet niets af van mijn waardering.

En Bart had nog meer dingen in zijn pen, waar je als eenvoudige mens niet zo snel opkomt:

“Het is onthutsend hoe snel een wig kan worden gedreven tussen volkeren, regio’s, families, buren, mensen. Terwijl het overwinnen van tegenstellingen en het overstijgen van oude grieven een werk van geduld, beheersing en oeverloos begrip is, kan het wekken van vetes door een handvol hooligans moeiteloos worden verricht. We hebben het minder dan een kwarteeuw geleden gezien in ex-Joegoslavië en het speelt zich opnieuw voor onze ogen af.”

Oeverloze Bart blijft in zijn journalistieke homilie misschien min of meer op de vlakte, en je weet ook niet goed wie hij bedoelt met die hooligans, en de parallel met Joegoslavië moet hij misschien nog wat verder uitwerken, zodat hij zichzelf en wij hém beter begrijpen, maar ik wil de eerste hoofdredacteur nog ontmoeten die bezwaar zal maken tegen zijn mooie dégradé, eindigend met “families, buren, mensen”.