Rede, geloof, en een aandoenlijk onnozele koopman

De uitzending van Reyers Laat gisteren, met Vermeersch en Torfs, en de mooie sopraan Noémi Schellens, en de even mooie Kathleen Cools, was prachtig. Ik zag ze juist op mijn pc, en straks zal ik nog eens kijken.
Torfs was een paar keer schitterend, en de hele ambiance daar was zodanig goed, en iedereen voelde zich zo op zijn gemak, dat de gevierde Etienne Vermeersch het zich zelfs permitteerde om de geschiedschrijver Thucydides te citeren. In het Grieks! wat vandaag als een politiek statement mag gelden.

Na de vocalise te zijner ere, en terugdenkend aan zijn tijd als koorknaap zei Vermeersch namelijk: κτῆμα ἐς ἀεί (ktêma es aeí), een bezit, een rijkdom voor altijd, voor de eeuwigheid.
Een parafrase van Keats kennen wij beter: 

A thing of beauty is a joy for ever:

Its loveliness increases; it will never

Pass into nothingness; but still will keep

A bower quiet for us, and a sleep

Full of sweet dreams, and health, and quiet breathing.

En eerder in de uitzending hoorden we mooie dingen over rationaliteit, over de rede en het geloof daarin, want een geloof blijft deze in laatste instantie altijd, zoals Torfs terecht zei. Ook het hedendaagse sentimentalisme bracht Torfs ter sprake, en hij vreesde dat een man op den duur nog ajuinen zou moeten pellen om ernstig genomen te worden, want ook een man moet en zal gevoelens en tranen tonen.
Ik weet niet of hij toen aan Brassens dacht, die hoopte dat zijn weduwe het zonder uien zou kunnen stellen bij zijn begrafenis:

Dieu veuill’ que ma veuve s'alarme

En enterrant son compagnon,

Et qu’ pour lui fair’ verser des larmes

Il n'y ait pas besoin d'oignon... 

Kortom: de uitzending contrasteerde met wat de buis ons vaak voorschotelt.

Maar dat de rede nooit-of-jamais het zal halen van het sentimentalisme, het bijgeloof en de gewone dwaasheid, las ik vandaag in De Tijd.
Hopelijk vindt Jef Colruyt ergens in zijn drukke koopmansbestaan de tijd om deze Reyerslaat eens te bekijken.