Eerst was het Libië, nu Oekraïne

In zijn augustusnummer heeft Le Monde Diplomatique weer een paar interessante artikels. Artikels zijn namelijk interessant als zij bevestigen wat ikzelf al lang wist en schreef, en wat de gemiddelde journalist, bijvoorbeeld in het jaar 2011 wist noch schreef.

Ook hebben ze bij Le Monde Diplomatique altijd mooie koppen, zodat je als lezer niet voor verrassingen staat.
Zo vraagt men op p.8 : Fallait-il tuer Kadhafi?  In het licht van de recente ontwikkelingen in Libië is het antwoord vanzelfsprekend neen, en sommige politici en journalisten zullen dat nu ook inzien, maar in 2011 was hun antwoord nog anders.

Onze Kamerleden vonden het unaniem toen een mooi humanitair idee om Libische burgers een beetje te bombarderen. Ze wilden op die manier voorkomen dat Kadhafi dat zelf zou doen (een ondertitel in het artikel van LMD luidt: Derrière le prétexte humanitaire). Mensen die op een slinkse manier hun zitje krijgen, want ongrondwettelijk wás hun verkiezing, zijn eenmaal doller en gevaarlijker dan regelmatig verkozenen.

In Knack schreef ik in 2011 tegen die barbaarsheid, maar de 150 genieën in de Kamer vonden helaas dat het niet anders kon, en ook onze journalisten waren opgeruimd en blij. Er gebeurde nog eens wat! Sommigen van hen hadden wellicht de ridicule Franse filosoof Bernard-Henri Lévy gehoord of gelezen, en hem zo goed en kwaad als mogelijk vertaald.

Maar kom, dat is alweer jaren geleden, en laten we even kijken wat de titel is op p.9.

«Médias français en campagne ukrainienne», lezen we, en we krijgen een overzicht van wat de Franse pers te bieden had de laatste weken.
Dat is niet zo fraai. Leugens, dwaasheden en vooringenomenheden. Net zoals hier dus. Een zender als France Culture meldde op 6 mei dat: «les paramilitaires séparatistes venaient d’arracher les globes oculaires [de trois officiers ukrainiens] avec un couteau». Hen de ogen uitgestoken dus, zoals men in andere culturen koppen afsnijdt en harten opeet.

Ja, achteraf was dat een vals bericht, maar in momenten van opwinding kunnen analogieën journalisten parten spelen.

De schertsfilosoof BHL komt op p.9 trouwens nog eens ter sprake, met zijn Maidanspeech: «Les vrais Européens, c’est ici, sur Maïdan, qu’ils se trouvent réunis», hurlait-il aux manifestants de Kiev le 9 février. ["Hier op het Maidanplein is het dat de echte Europeanen bij elkaar staan", schreeuwde hij de negende februari de manifestanten in Kiev toe.]

En nog een ander Frans licht komt op p.9 aan bod: André Glucksmann l’imita dans un texte lu devant la foule à Kiev et reproduit sur le Huffington Post français (5 mars) : « Nous sommes unis contre les relents de totalitarisme rouge ou noir. Tenez bon, le sort de l’Ukraine dépend de vous, le monde entier retient son souffle devant votre courage. Vous, les gars  et les filles de Maïdan, vous êtes les étoiles du drapeau de l’Europe. »

À l’instar de nombreux journalistes occidentaux, Glucksmann semblait ignorer que le drapeau horizontal rouge et noir souvent brandi à Maïdan par des militants était celui de l’Armée insurrectionnelle ukrainienne (UPA), la branche militaire de l’Organisation des nationalistes Ukrainiens (OUN), qui collabora avec le IIIe Reich.

[André Glucksmann deed hem dat na met een tekst die hij aflas voor de massa in Kiev, en die te vinden is op de Franse Huffington Post van 5 maart: “Wij zijn eendrachtig in de strijd tegen de walm van het rode of zwarte totalitarisme. Houd vol, het lot van Oekraïne ligt in uw handen, uw moed laat heel de wereld zijn adem inhouden. Jullie, de jongens en meisjes van Maidan, jullie zijn de sterren van de Europese vlag.”

Net zoals meer westerse journalisten scheen ook Glucksmann niet te weten dat de horizontaal zwart-roodgestreepte vlag waar op het Maidanplein vele militanten mee zwaaiden, die was van het Oekraïens Opstandelingenleger, de militaire tak van de Organisatie van Oekraïense Nationalisten, die met het Derde Rijk collaboreerden.]

Dat tussendoor ook Guy Verhofstadt zijn duit in het zakje was komen doen, vermeldt Le Monde Diplomatique helaas niet. Dat was op 21 februari, en moest vooral zijn eigen kiescampagne dienen, zal de auteur geoordeeld hebben. Het moet erg zijn om nog minder ernstig te worden genomen dan een BHL.

Maar de auteur, Mathias Reymond, maître de conférences aan de universiteit van Montpellier, besluit met een optimistische noot:

Au demeurant, les violences impliquant l’extrême droite alliée au nouveau pouvoir issu de l’insurrection, l’organisation du référendum en Crimée, l’éclatement de la guerre civile dans l’est du pays rendaient moins tenable l’unilatéralisme éditorial.

[Overigens, het geweld waar extreemrechts bij betrokken is en dat met de nieuwe machthebbers is gelieerd die na de opstand aan de macht kwamen, en verder het houden van het referendum in de Krim en de uitbarsting van de burgeroorlog in het oosten van het land, maakten voor de hoofdartikelschrijvers hun eenzijdigheid minder houdbaar.]

Bij ons moet dat laatste vooralsnog blijken.

Raison d'État

 Il y a quelques jours, en fin de semaine dernière, le Front National disait: soyons prudents, attention, ne pointons pas tout de suite du doigt! Les séparatistes pro-russes aujourd’hui, tous les éléments semblent pointer la responsabilité vers ces séparatistes. Est-ce que vous n’avez pas fait une erreur au Front National de les soutenir, ces séparatistes pro-russes?

 
 Non, on ne les soutient pas. On ne soutient pas les séparatistes pro-russes. Nous avons une position, encore une fois, qui défend les intérêts de la France. Mais nous disons: attention, ce n’est pas parce que les États-Unis en trois heures vous trouvent des preuves et des coupables, que c’est vrai. Parce que…

 Pour vous c’est pas vrai?

 Mais je ne sais pas si c’est vrai... mais parce que la parole des États-Unis est très décrédibilisée, notamment depuis la guerre d’Iraq. On sait bien qu’ils ont l’habitude aux Am… les Américains de trouver des preuves et des coupables en trois heures quand ça les arrange. Alors, la France doit fonder sa position sur la vérité, la réalité, parce que les conséquences sont potentiellement explosives, et non sur l’intérêt d’autres puissances.


 Vóór een paar dagen, eind vorige week zei het Front National: laten we voorzichtig blijven, opgelet en niet meteen met het vingertje wijzen! Vandaag lijken alle elementen in de richting van die pro-Russische separatisten, en van hun verantwoordelijkheid te wijzen. Hebben jullie bij het Front National niet een fout gemaakt door hen te steunen, die pro-Russische separatisten?
 Nee, wij steunen die niet. Wij steunen de pro-Russische separatisten niet. Onze insteek, nogmaals, is de verdediging van de Franse belangen. Maar wij zeggen wel: opgepast, het is niet omdat op de tijd van drie uur de Verenigde Staten u bewijsmateriaal en verdachten leveren, dat dit ook waarheid is, want…
 Voor u is het niet waar?
 Kijk, ik weet niet of het waar is, maar het woord van de Verenigde Staten is bijzonder ongeloofwaardig geworden, zeker sinds de oorlog in Irak. We weten allemaal dat het de gewoonte is in Am… dat de Amerikanen in drie uur tijd bewijsmateriaal en schuldigen zullen vinden als hen dat goed uitkomt. Maar Frankrijk moet zijn positie bepalen op grond van de waarheid, de realiteit, en niet laten afhangen van de belangen van andere mogendheden, want de gevolgen kunnen explosief zijn.

Florian Philippot, ondervoorzitter van het Front National (en die ooit een thesis schreef over de gevolgen voor de EU, van de splitsing van België), heeft natuurlijk overschot van gelijk. De Amerikanen logen over Pearl Harbor, over Tonkin, over de Varkensbaai, over het neerhalen van het Iranees lijnvliegtuig, over zo veel. Anderzijds, alle staten liegen, ook Frankrijk, en ook over het neerhalen van een passagierstoestel, zoals we toevallig lazen in Le Monde Diplomatique van deze maand.
Maar dat de leugen onder Bush-Bliar nieuwe hoogtepunten heeft bereikt is zeker waar, en die smerige schuld is nog lang niet afbetaald.

Waarom haten onze journalisten Poetin?

(en al van lang vóór de crash in Oekraïne)

Tussen kranten bestaan er grote verschillen, en bij een gebeurtenis van mondiale betekenis komen die goed tot uiting. Neem Le Temps, een degelijke Geneefse krant. Die schreef direct na de ramp met de Boeing heel genuanceerd dat de verantwoordelijken te vinden konden zijn «à Donetsk, à Moscou, à Kiev ou ailleurs. Le pire serait maintenant de salir, par des mensonges d’Etat, la mémoire des 295 disparus.» Bij een ding als de Daily Mirror deed men dat anders, en zij waren niet de enigen.

Maar ook een ernstige krant als Le Temps lijdt soms een dag later al aan geheugenverlies:

«Si les rebelles séparatistes disposent désormais d’un équipement sophistiqué et d’armes lourdes, c’est que la Russie les leur a fournis. Ou qu’elle a fermé les yeux de manière bienveillante sur les convois d’armements que les ultranationalistes russes, venus en renfort des insurgés, ont acheminés en Ukraine. Comment douter en effet de l’expertise russe en matière de contrôle des frontières? Impossible de passer de Russie en Ukraine sans que les services secrets russes en soient informés.»

[Als de separatistische rebellen inmiddels over gesofisticeerd en zwaar wapentuig beschikken, dan heeft Rusland hen dat geleverd. Of het moet welwillend de ogen hebben dichtgeknepen voor de konvooien, in Ukraine aangevoerd door de ultranationalistische Russen die de opstandelingen kwamen versterken. Wie zou er immers kunnen twijfelen aan de expertise van de Russen als het op grensbewaking aankomt? Onmogelijk om van Rusland naar Oekraïne te gaan, zonder dat de Russische geheime dienst daarvan op de hoogte zou zijn.]

Dat de negentienjarige Duitse student Mathias Rust op 28 mei 1987, in volle Koude Oorlog met zijn Cessna-sportvliegtuigje in hartje Moskou landde, is men bij Le Temps blijkbaar al vergeten.

Een paar dagen voor de crash in Oekraïne kreeg ik een boekje in mijn bus, een aflevering van een maandblad met als titel “Wladimir Putin, Reden an die Deutschen”, uitgegeven door Jürgen Elsässer en Yasmine Pazio, met daarin teksten van redevoeringen die Poetin hield in Duitsland, of gericht tot de Duitsers. Soms zijn ze vertaald, soms sprak Poetin zelf Duits. Hoofdredacteur Jürgen Elsässer verklaart waarom hij die teksten graag wilde publiceren:

Putin wird von unseren Medien und Politikern dämonisiert. Andererseits, die Bevölkerung ist relativ Rußland-freundlich, wahrscheinlich das Rußland-freundlichste Land in Europa, außerhalb Serbiens vielleicht, und wir wollten dieser spontanen Stimmung pro-Putin Argumente verschaffen und deswegen haben wir die wichtigsten Reden von Wladimir Putin auf Deutsch übersetzt oder zusammengetragen, damit jeder sich ein objektives Bild machen kann. […]  Ohne deutsche Unterstützung können die USA den Krieg den sie führen wollen nicht entfesseln, deswegen ist hier ein neuralgischer Punkt. Ich glaube die Entscheidungen über Krieg und Frieden fallen in Berlin, und das war auch ein Motiv für uns dieses Buch zu machen, um eben hier im Hotspot Deutschland die Meinung Richtung Frieden zu beeinflussen.

[Poetin wordt door onze media en politici gedemoniseerd. De bevolking anderzijds is Rusland relatief welgezind. Wij zijn waarschijnlijk het meest Russischgezinde land in Europa, op Servië na wellicht. Wij wilden die spontane pro-Poetin-stemming van argumenten voorzien en daarom hebben wij de belangrijkste redevoeringen van Vladimir Poetin naar het Duits vertaald of ze verzameld, zodat elkeen zich een objectief beeld kan vormen. […] De oorlog die zij willen voeren kunnen de VS niet zonder Duitse steun ontketenen, en dit is bijgevolg een zeer gevoelig punt. Ik meen dat de beslissingen omtrent oorlog en vrede in Berlijn vallen, en dit was voor ons ook een beweegreden om dit boek te , maken, om juist hier in de hotspot Duitsland de mening te beïnvloeden in de richting van vrede.]

De ondertitel van het boekje luidt: “Vom Selbstbestimmungsrecht gegen die Neue Weltordnung. Was der russische Präsident wirklich sagte – Originaltexte von 2001 bis 2014”, en hij verklaart al meteen waarom Poetin bij onze krantenmakers zo slecht ligt.

Poetin is namelijk geen aanhanger van de politieke correctheid en hij gebruikt vaak begrippen die slecht aankomen.

Een klein stukje uit zo’n redevoering “Die Identitäten der Völker erhalten”, kan hier als voorbeeld dienen. Voor onze hoofdartikelschrijvers is zo’n titel op zich al een provocatie. Poetin sprak die rede uit op 19 september 2013 in Novgorod, “het spirituele centrum van Rusland” noemt hij die stad, op het Valdai-forum, een jaarlijks congres van historici, filosofen en velerlei experten die zich met de Russische binnen- en buitenlandse politiek bezighouden.

Onder meer dit vertelde Poetin daar:

[…] Eine weitere Herausforderung für die russische Identität hängt mit den Prozessen zusammen, die wir in der Welt beobachten. Dazu zählen außenpolitische und moralische Aspekte. Wir sehen, dass viele euro-atlantische Staate den Weg eingeschlagen haben, ihre eigenen Wurzeln zu verneinen beziehungsweise abzulehnen, einschließlich der christlichen Wurzeln, die die Grundlage der westlichen Zivilisation bilden. In diesen Staaten werden moralische Grundlagen und jede traditionelle Identität negiert. Nationale, religiöse, kulturelle oder sogar geschlechtliche Identitäten werden verneint. Dort wird eine Politik durchgesetzt, die eine kinderreiche Familie mit einer homosexuellen Partnerschaft gleichsetzt.

[Nog een andere uitdaging voor de Russische identiteit hangt samen met ontwikkelingen die wij in de wereld bemerken. Ze raken aan de buitenlandse politiek en vertonen ook morele facetten. Wij zien dat vele Euro-Atlantische staten een weg zijn ingeslagen die de ontkenning van hun eigen wortels inhoudt, of deze zelfs verwerpt, inbegrepen de christelijke wortels die de grondslag van de Westerse beschaving vormen. In deze staten worden morele beginselen en elke traditionele identiteit afgewezen. Nationale, religieuze, culturele of zelfs seksuele identiteiten worden ontkend. Daar wordt een politiek gevoerd die een kinderrijk gezin op gelijke voet plaatst met een homoseksueel partnerschap.]

Dit is duidelijk een verwijzing naar de weigering van de EU om het woord “christelijk” op te nemen in haar handvest dat geen grondwet mag heten, en naar enkele merkwaardige besluiten van het Hof voor de Rechten van de Mens.

Die Exzesse der politischen Korrektheit in diesen Ländern führen dazu, das sogar ganz ernsthaft die Zulassung von Parteien diskutiert wird, die sich für die Pädophilie einsetzen.

Die Menschen in vielen europäischen Staaten schämen sich und haben regelrecht Angst, offen über ihre religiöse Zugehörigkeit zu sprechen. Christliche Feiertage und Feste werden abgeschafft oder sogar umbenannt. Damit versteckt oder verheimlicht man den tieferen moralischen Wert dieser Feste. Und dieses Modell versuchen diese Leute aggressiv weltweit zu exportieren. Ich bin überzeugt, dass das der direkte Weg zur Degradierung und Primitivisierung der Kultur ist. Das führt zu tiefen demografischen und moralischen Krisen.

[De uitwassen van de politieke correctheid in die landen leiden ertoe dat daar zelfs in alle ernst gediscussieerd wordt over de toelating van partijen die zich voor pedofilie inzetten. De mensen in veel Europese staten schamen zich en hebben waarlijk angst om openlijk te spreken over hun religiositeit. Christelijke feestdagen worden afgeschaft of krijgen een andere naam. Zo verbergt of verdoezelt men de diepere morele waarde van die feesten. En deze lui proberen dit model op een agressieve manier wereldwijd te exporteren. Ik ben ervan overtuigd dat dit de directe weg is naar verval en primitiviteit van de cultuur. Dit voert naar diepe crisissen, moreel en demografisch.]

Es gibt noch einen wesentlichen Aspekt, auf den ich ihre Aufmerksamkeit lenken möchte. In Europa und in einigen andern Ländern wird der sogenannte Multikulturalismus transplantiert, ein in vielerlei Hinsicht künstliches Modell, das nun aus verständlichen Gründen in Frage gestellt wird. […] Die Bildung spielt in der Erziehung zum individuellen Patriotismus eine erhebliche Rolle und deswegen müssen wir die Lehren der großen russische Kultur und Literatur wieder aufleben lassen. Sie müssen als Grundlage für die persönliche Identität der Menschen, die Quelle ihrer Einzigartigkeit und ihrer Basis für das Verständnis der nationalen Idee dienen.

Hier hängt viel von der Lehrerschaft ab, die schon immer ein sehr wichtiger Behüter der gesamtnationalen Werte, Ideen und Philosophien war und sein wird.

[Er is nog een wezenlijk aspect waarop ik uw aandacht zou willen vestigen. In Europa en in enkele andere landen wordt het zogenaamde multiculturalisme getransplanteerd. In vele opzichten is dit een kunstmatig model, dat vandaag om begrijpelijke redenen ter discussie staat. […] Vorming speelt in de opvoeding tot individueel patriottisme een belangrijke rol en daarom moeten wij de lessen van de grote Russische literatuur weer laten opleven. Zij moeten het fundament vormen van de persoonlijkheid van de mensen, de bron van hun eigenheid en de basis voor hun begrip van nationale identiteit. Hier hangt veel af van het lerarenkorps, dat van de gezamenlijke waarden, ideeën en filosofische inzichten der natie altijd al een zeer belangrijke hoeder is geweest en zal blijven.]

Zoals u ziet, is het begrippenarsenaal dat Poetin hanteert een vloek voor onze weldenkende journalisten én de echte reden voor hun afkeer van de man, al betwijfel ik of veel journalisten ook weten wat hij woordelijk zegt.
Maar het is goed dit in gedachten te houden, want over Poetin zult u de komende dagen in onze pers niet veel meer dan insinuaties, na-aperijen en scheldwoorden lezen.

Jupilerjournalistiek

Negen malen daags wordt de rechtvaardige beproefd, zei een kerkvader. Ik geloof hem graag, en in zijn tijd zal dat cijfer correct zijn geweest, maar vandaag gaat alles sneller. Wie des ochtends de moeite neemt om een paar kranten in te kijken, mag zich nog voor het uur van de middag onder de rechtvaardigen rekenen.
Wie de geschriften van Yves Desmet leest, mag dit al bij zijn eerste kop koffie.

Zijn jongste artikel helemaal analyseren doe ik niet, lezer. Wie onder de rechtvaardigen gerekend wil worden, moet daar namelijk zelf ook iets voor doen.

Ik meen echter dat we al een derde van de weg kunnen afleggen als we volgende twee zinnen van Yves doorproeven en ons gezamenlijk ergeren aan zijn inhoudelijke leegte (“simpelweg wat gelukkiger”), zijn stilistische zwakte (“vertrouwensbarometers”), zijn ronduit onwaardige en slaafse wensgedachten (“de populariteit van zetelende regeringen verhogen”).

Vanzelfsprekend, we zouden nog een eind weegs kunnen gaan en beproevingen als “Ce n'est pas le moment om de Cassandra van dienst uit te hangen” in stilte over ons heen laten komen, wetend dat wij onze klep moeten houden.

“…in zowat alle landen die nog aan de kwartfinales van het WK deelnemen, lopen mensen simpelweg wat gelukkiger rond dan anders. Voor zover u de gekte nog niet zelf in uw eigen straatbeeld heeft opgemerkt, zie je ook de vertrouwensbarometers stijgen en de populariteit van zetelende regeringen verhogen.”

Aan u om de abdicerende, collaborerende knecht-journalist Desmet helemaal te lezen, rechtvaardige lezer. Bij hem lijkt meer dan één werveltje gebroken, of misschien te ontbreken.