Een klein momentum alstublieft

Sla maar een krant open: wat je de laatste tijd vaak leest zijn termen als “momentum”, “decorum”, “locatie” en dergelijke. Vroeger las je over een moment, een decor, een plek of een plaats. Die laatste woorden klinken weliswaar nogal gewoontjes, maar tenminste schiet je daarbij niet in de lach en kun je rustig verder lezen.

Ik vind het niet uit, ik las het eens in een verslag: een autocoureur was te snel een bocht ingegaan en verdween daarop in het decorum. Het natuurkundige begrip “momentum” was meer op zijn plaats geweest, maar ik begreep wat de reporter wilde zeggen.

Vorige week donderdag overkwam het mij dat ik op één dag, in dezelfde krant twee artikels vond waarin “momentum” werd gebruikt. Eén ging over economie, het was in De Tijd namelijk, en het andere ging over het kalifaat.


Gevoelig als ik ben, word ik dan zenuwachtig en voel ik de neiging om mijn krant in een hoek te gooien. Maar dat doe je niet als je op een zonnig terras zit met een lekkere koffie voor je neus.

Ik zou dus aan de journalisten willen vragen om bij hun analyses altijd enkel woorden te gebruiken die zijzelf begrijpen, en die ze aan de keukentafel 's ochtends ook zonder uitgelachen te worden tegen hun vrouw kunnen zeggen.

Stefan heeft zich iets op de mouw laten spelden

Niet goed weten wat hoort en wat niet is een gebrek, maar een gebrek dat heel vaak niet van morele aard is. Zo kan het om een simpele onwetendheid gaan. Of om een code die iemand onbekend is, of die hij maar half begrepen heeft. Soms gaat het echt om futiliteiten.

Hier op de foto bijvoorbeeld zien we een auteur die om zijn verfijnde stijl en zijn gevoelige persoonlijkheid alom geroemd wordt, maar die op een bepaald moment, of in een bepaald opzicht toch niet goed wist hoe het eigenlijk hoorde.

Je kunt zeggen: Stefan had moeten weten dat confectiepakjes die naast elkaar in vele winkels aan kapstokken hangen, netjes naar maat en kleur gerangschikt, dat, ter herkenning die pakjes vaak een labeltje met de naam van het atelier op de mouw geregen krijgen. Gedriegd zeggen wij, niet geregen, maar ik schrijf nu rijgen omdat onze Belgische auteur ook over de landsgrens enige bekendheid geniet. Dat driegen gebeurt zoals u weet met losse steken en met goedkope driegdraad. Het is immers maar voorlopig.

Natuurlijk, bij echt dure spullen driegt men helemaal niets op de mouw, omdat die nooit samen met andere merken in een rek zullen hangen en zelfs in helemaal aparte zaken verkocht worden.

Bij je volgende pakje die driegdraad meteen als je thuiskomt lospeuteren, Stefan!

En dan het weerbericht

Sinds augustus weten we het allemaal, maar uit historische romans konden we al weten dat het vroeger ook heel hard kon regenen, en lang aan een stuk door. Bij Simenon lezen we:

À ce degré d’obstination, de violence, la pluie n’était plus seulement de la pluie, le vent du vent glacé, cela devenait une méchanceté des éléments, et tout à l’heure, sur le quai mal abrité de la gare de Niort, harassé par cet hiver dont les dernières convulsions n’en finissaient pas, Maigret avait pensé à une bête qui ne veut pas mourir et qui s’acharne à mordre, jusqu’au bout.

Cela ne valait plus la peine de se protéger. Il n’y avait pas seulement l’eau du ciel, mais celle qui tombait des gouttières en grosses gouttes froides, et il en dégoulinait sur les portes des maisons, le long des trottoirs où des ruisseaux faisaient un bruit de torrent, on avait de l’eau partout, sur le visage, dans le cou, dans les chaussures et jusque dans les poches des vêtements qui ne parvenaient plus à sécher entre deux sorties.

Ils marchaient contre le vent, sans parler, penchés en avant, […].

Het komt inderdaad maar zelden voor dat Maigret zijn onderzoekingen onder een heerlijk zonnetje kan verrichten. 
Voor ons provincialen mag Parijs dan het voorgeborchte van de hemel zijn, maar lekker weer is het daar ook niet altijd.

Een groen rokske, een dodelijke zucht, een vliegtuigananas en een mooie bariton

Een echte blog kan ik er niet meer aan wijden, maar wat vinden andere lezers van deze zaterdagcolumn in De Tijd, vraag ik mij af.
Inhoudelijk interessant? Enigszins relevant op maatschappelijk, politiek &c. gebied? Of liggen de kwaliteiten eerder op het literaire domein?
Wat de stijl betreft onderscheidt het stuk zich immers gunstig van een gemiddeld opstel in het vijfde studiejaar.