Een klein momentum alstublieft
Sla maar een krant open: wat je de laatste tijd vaak leest zijn termen als
“momentum”, “decorum”, “locatie” en dergelijke. Vroeger las je over een moment,
een decor, een plek of een plaats. Die laatste woorden klinken weliswaar nogal gewoontjes, maar tenminste schiet je daarbij niet in de lach en kun je rustig verder lezen.
Ik vind het niet uit, ik las het eens in een verslag: een autocoureur was te snel een bocht
ingegaan en verdween daarop in het decorum. Het natuurkundige
begrip “momentum” was meer op zijn plaats geweest, maar ik begreep wat de reporter wilde zeggen.
Vorige
week donderdag overkwam het mij dat ik op één dag, in dezelfde krant twee artikels vond waarin “momentum” werd gebruikt. Eén ging over economie, het was in De Tijd namelijk, en het andere
ging over het kalifaat.
Gevoelig als ik ben, word ik dan zenuwachtig en voel ik de neiging om mijn krant in een hoek te gooien. Maar dat doe je niet als je op een zonnig terras zit met een lekkere koffie voor je neus.
Ik zou dus aan de journalisten willen vragen om bij hun analyses altijd enkel woorden te gebruiken die zijzelf begrijpen, en die ze aan de keukentafel 's ochtends ook zonder uitgelachen te worden tegen hun vrouw kunnen zeggen.
http://victacausa.blogspot.com/victacausa.blogspot.com5edf7b715d0afaa3d68201fa2d94715a304487db.html
10 opmerkingen:
Heel galant van je, Marc, om alleen de heren der schepping op de korrel te nemen.
Maar hier heb ik al geconstateerd dat die aanstellerij niet tot die ene sekse beperkt blijft ;-)
Ik heb het op FB gezet, Marjorie!
zou καιρός trouwens geen goed vervangwoordje zijn voor dat eeuwige "momentum"?
Ik heb vanmorgen aan de ontbijttafel het begrip "first mover" uitgeprobeerd. Uitgelachen.
eigen schuld: je had "primum movens" moeten proberen, Koen!
Hoe zeer het mij ook verdriet om de pret hier te bederven, en hoe onaangenaam ik het ook vind om de verdediging van een Noordbelgische journalist (het weze er dan een van De Tijd) te moeten opnemen, toch gebiedt de eerlijkheid me vast te stellen dat het woord ""momentum" in het tweede dagbladfragment correct is gebruikt. Wat daar volgens de eerste alinea wordt gecreëerd, is namelijk niet een “ogenblik” maar een impuls, een élan. En dat spoort heel goed met de betekenis van het natuurkundige begrip momentum.
Overigens erger ik me net als u blauw aan het modieuze misbruik van “momentum” (en het even potsierlijke “decorum” – dat laatste was nieuw voor mij!). Een van de eersten die met dit ge-um systematisch de media teisterde, was (als mijn geheugen me niet bedriegt) een zekere Willy Claes. Inderdaad een prime mover, althans in de dikdoenerij.
"momentum" is in het tweede geval inderdaad iets gepaster dan in het eerste, maar blijft dat het modieuze dikdoenerij is, zoals u zegt.
Laat die mensen toch eens spelen met de taal en onze oplettendheid tarten, toch? Ik vind dat dikdoenerij ook wel eens mag, al was het maar als orakeltaal. Maar goed, een eeuwigheid geleden ergerden we ons aan de gezwollen taal van stadhuizen en konden we af en toe ons laven aan het onvolmaakte gevoel voor evenwicht bij Willy Claes. Maar we moeten ons er ook voor hoeden de taal niet al te kaal te plukken.
Mooi gezegd, Verwondering.
Zo speelde Paul Van Ostayen al.
Maar politici in functie, en journalisten in functie, gebruiken taal niet om te spelen, want zij willen au serieux genomen worden. Dan kromme taal gebruiken is een gebrek aan respect voor de lezer/toehoorder.
Herman De Croo (daar verbleekt uw Willy Claesvoorbeeld bij) was ooit minister van onderwijs en had in die functie beter permanent zijn mond gehouden in plaats van een beschamende kaalslag te plegen op ons Nederlands.
Hermaantje was een beetje evident, vond ik, maar voor het overige zullen we taalspelletjes blijven spelen, toch?
Een reactie posten