Haat zit in één kamp, en nog wel het verkeerde

Zekere Ayfer Erkul schrijft voor De Morgen, en op p.18 had zij een artikeltje dat de stilistische pijn van politiek correcte journalisten goed laat zien. Journalistieke meningen, of in het beste geval mededelingen inhoudelijk aanvechten is nooit goed mogelijk – dat blijft een spelletje van morele aard – maar stilistische kenmerken hebben iets dat losstaat van deugden en ondeugden.

Zij schrijft over Frankrijk: “De peilingen laten ook de polarisatie zien die heerst in het land sinds de aanslagen op Charlie Hebdo in Parijs. Is er enerzijds een beweging die pleit voor vrije meningsuiting maar tegen haat, dan verkiezen de aanhangers van Le Pen de autoritaire en antimigratiehouding van het FN.”

Let wel: die aanslagen op zich waren geen uiting van een bepaalde polarisatie, want die is er pas achteraf gekomen. Voor Ayfer, die in haar volgende zin een bewonderenswaardige en tegelijk verwonderlijke grammaticale maîtrise vertoont, zijn de zaken klaar: je bent ofwel een hatelijk individu ofwel niet, en voor vrije meningsuiting zijn is goed, en haat is slecht.
Heel redelijk standpunt, dat helaas slechts in één kamp voorkomt. Uit haar grammaticale constructie (misschien bijgeschaafd door een Hercules van de eindredactie) meen ik echter te moeten afleiden dat voor de volgelingen van Marine Le Pen haat juist heel acceptabel is, en dus ook voor heel veel Fransen. En wat er nog bijkomt: diezelfde Fransen stemmen vaak voor het Front National.
Verwonderlijk is dit laatste niet als je weet dat ze daarbovenop nog “autoritair” zijn (een moeilijk woord), en “antimigratie”. Hier bedoelt Ayfer allicht “anti-immigratie”, maar dat kan ook een ingreep van de Hercule van de eindredactie zijn geweest.