Vooringenomen nog voor het spektakel begint

Moeilijk is de vraag of een bepaald boek of een bepaalde auteur het lezen waard zouden zijn. “Meestal niet” is een redelijk antwoord, maar lost het probleem niet op.
De onrechtvaardige opmerking destijds van Karel van het Reve, dat je ook een hekel kunt hebben aan auteurs waar je nog nooit één letter van gelezen hebt, is volkomen correct maar helpt ons ook niet verder. Het is zelfs nog erger dan wat hij zegt.
Zo voel ik me ontzettend schuldig als succesauteurs, mensen die in journalistieke lijstjes voorkomen en dan prijzen winnen, mij altijd weer ongemerkt voorbijgaan. Van een hekel is hier geen sprake: de titels van hun geschriften, evenmin als hun namen zelf worden in mijn geheugen opgenomen. Voorkeuren en grillen vallen niet te meten.
Soms kan een goede beginzin waar iemands oog op valt, een twijfelende ziel nog over de streep trekken. “Call me Ishmael” is bijvoorbeeld geen slechte beginzin. Maar over eerste zinnen is al veel geschreven, en daar zullen we het niet over hebben.

Sterker nog dan een goede beginzin, voor mij althans, is een waarschuwing vooraf van de auteur, een soort bijsluiter die hij geeft: «À n’imprimer que dix ans au moins après mon départ, par délicatesse pour les personnes nommées. Cependant les 2/3 sont mortes dès aujourd’hui.» 
[Mag maar gedrukt worden als er minstens tien jaren over mijn verscheiden zijn heengegaan, dit uit fijngevoeligheid jegens de personen wier naam valt. Weliswaar zijn twee derden ervan vandaag al dood.]
Stendhal schreef dit boven zijn manuscript van “Souvenirs d’Égotisme”, souvenirs die beginnen in juni 1832, in Rome.
Dat tweede zinnetje deed het voor mij.
Ik begin nog maar, maar dit is een schitterend boek!