Een seculier ritueel

Je vous parle d’un temps,

 que les moins de vingt ans ne peuvent pas connaître.

Vroeger, als er gegeten werd bij vrienden, lieten wij op de pick-up op de achtergrond vaak een LP met een speech van Fidel draaien, bij het aperitief. Een van die vrienden was namelijk bij het Cuba-comité, en had al die platen – uit de VS! Dat was smokkelwaar, en de etiketten vermeldden dat het om muziek ging: Hollywood Bowl Orchestra. Erg slimme truc.

Bij “la historia me absolverá” of “¡hasta la victoria siempre!”, wat nogal eens terugkwam in Fidel zijn speeches, lieten we de gastheer de naald dan even terugzetten, soms een paar keer, want dat waren zinnen die we verstonden.

Aan tafel zaten toen: een bioloog (‘uiterst rechts’ vonden wij hem, maar er was nog geen cordon uitgevonden), een andere bioloog zonder grote politieke overtuiging, een geoloog, ook apolitiek maar laten we zeggen centrum, ikzelf halfweg trotskist, halfweg anarchist en de gastheer (jurist) was een BSP-er. De vrouwen waren merkwaardig genoeg allemaal germanisten, op twee moralisten na.

Spaans kenden we dus niet, enkel de geoloog verstond het. Maar als iemand opperde dat Fidel stilaan eens mocht zwijgen, en dat het tijd werd voor Mozart, ontstond er vaak onenigheid en zelfs hoogoplopende twist, want er zaten een paar puristen bij die dan weer die of die uitvoering of zangeres streng afkeurden.

De speeches van Fidel, vaak onderbroken door minutenlang gejuich van de massa’s ook, waren een ritueel dat voor geen enkel ongenoegen zorgde, en zij verzachtten onze zeden.