Joëlle en de Fehlleistung

.
Het Frans heeft zijn eigenaardigheden. De dubbele negatie is er een van.
De Romeinen zegden eenvoudigweg “NON”, als zij wilden zeggen dat iets niet waar was, of niet plaats had gehad en zo meer. Ze stonden bekend om hun brevitas. Ook vandaag ontmoeten wij nog geregeld de uitdrukking “quod non”, in geschriften van kwaliteitsjournalisten. Zij bedoelen dan eveneens te zeggen dat iets niet het geval is, of nooit is geweest. Quod non komt tegenwoordig zelfs meer voor dan de kreet “pacta sunt servanda”, die je tot voor kort vaak nog zag staan. Die pacten hebben aan populariteit ingeboet is mijn indruk.

In het Frans, als Latijnse taal, volstaat het eenvoudige “non” ook dikwijls, bijvoorbeeld als antwoord op een vraag. Beetje brutaal klinkt dat, maar grammaticaal is er niets aan de hand. Toch zul je in een gewone zin altijd “ne …pas”, “non …pas”, “ne …rien”, “non …point” , “non …plus” en varianten hiervan ontmoeten.
Point n’est besoin d’espérer pour entreprendre, ni de réussir pour persévérer, zei zoals iedereen weet de Zwijger, waarbij we ook “ni” ontmoeten, als herbevestiging van zijn eerste “ne …point”.
Het woordje “ne” is te klein als negatie, en zou makkelijk verloren kunnen gaan, zodat er voor een goed begrip nog een tweede kleinigheid aan toegevoegd wordt, een stipje, een stapje of iets dergelijks.
Als je bijvoorbeeld niet graag broccoli eet, en je bent Fransman, dan zeg je: “Je n’aime pas le brocoli!”, terwijl bijvoorbeeld Bush jr.  –in een helder moment van hem–  kon volstaan met: “…and I don’t like broccoli!”.

Een minder helder moment had vanmorgen Joëlle Milquet, invitée de Matin Première bij de RTBf-radio, want daar riep zij de Franstaligen op tot capitulatie. Zij moesten het hoofd niet laten zakken, maar het zelfs verliezen! Dat moet een Freudiaanse verspreking geweest zijn, maar op zulke momenten ben ik geneigd om toch weer iets te zien in die oude Weense theorie.
Haar laatste dubbele negatie was wel correct, ne ...pas, maar misschien beheerst Joëlle toch beter de enkele negatie?



…ce qui se passe est grave. Ça c'est ...ça je pourrais pas faire autre chose que le reconnaître. Mais c’est pas pour autant que nous ne devons pas, nous, perdre notre sang-froid, notre calme, notre ténacité et surtout notre volonté de sortir les Belges de la crise.

.