De consequente moord op van Gogh

.
Het proces van de moordenaar Mohammed Bouyeri was vandaag aan de slotzitting toe, het hof bepaalt nog enkel de strafmaat. In het nieuwsmagazine NOVA van de Nederlandse televisie hoorden we de advocaat van de verdediging, meester Plasman. Dat was ontroerende televisie. De waardigheid en precisie waarmee vragen werden gesteld en beantwoord, daar kunnen wij ons in België, of in Vlaanderen geen voorstelling van maken.
De uitzending was een triomf en Nederland is op weg naar de democratie. Het heeft hoogstaande advocaten, vrije journalisten, mondige burgers. In Nederland wordt een koe soms nog een koe genoemd.
De moordenaar had zijn raadsman verbod opgelegd om te pleiten. Een ongemakkelijke situatie voor Plasman, en juist hier bewees hij in het interview zijn grootheid als advocaat. Hij bleef fair en loyaal tegenover zijn cliënt, vanzelfsprekend, en beantwoordde de vragen niettemin volledig en correct.
Dat pleitverbod was overigens wel een consequente keuze van Mohammed B. die immers geen burgerlijke rechtbank erkent. Aan de moeder van Theo van Gogh zei hij dat haar verdriet hem niet kon raken want zij was een ongelovige. In een primitief wereldbeeld is zoiets normaal. Ook zou hij, als dat mogelijk was, dadelijk herbeginnen.
Sommigen zullen dit aan de persoonlijkheid van Mohammed B. willen toeschrijven, en er geen verdere gevolgtrekkingen aan verbinden. Het is comfortabel om over zulke schandelijkheden niet diep na te denken.
Dat was niet de houding die Theo van Gogh aannam. Al heb ik de man nooit persoonlijk gekend, noch zelfs hem bezig gezien als TV-presentator, ik ben wel een ijverige lezer geweest van zijn nieuwsbrief "De Gezonde Roker", die hij min of meer regelmatig verstuurde aan zijn abonnees. Die brief werd nauwelijks ergens au sérieux genomen, niet door journalisten of mediamensen, nog minder door politici.
Als je van Gogh geregeld las, dan werd één ding duidelijk: hijzelf nam woorden wél au sérieux. Als hij uit de koran citeerde, dan was dat niet om te doen alsof wat daarin stond met een korreltje zout diende te worden genomen. Hij geloofde dat die woorden wét waren voor islamieten. Hij schreef dat, en blijkbaar werd hij ook ernstig genomen door de andere kant, want hij heeft het met zijn leven betaald. Na de moord waren er heel wat deftige journalisten en intellectuelen onmiddellijk bereid om de schuld minstens gedeeltelijk aan hemzelf toe te schrijven. Zij hadden nooit “De Gezonde Roker” gelezen natuurlijk, maar deden wel alsof ze wisten waar ze het over hadden. Tom Lanoye bijvoorbeeld vond dat van Gogh misbruik maakte van het vrije woord, en hij zei dat ...uitgerekend in een uitzending genaamd “Het Vrije Woord”: ."Tolleraance hee zaan limiete vur den aandere kaant". Bahh.
Ik geef die naam Lanoye enkel als voorbeeld, want ongeveer iedereen in de media zong hetzelfde liedje. Nergens, behalve op weblogs kon je toen lezen wat er echt aan de hand was…
Ik zal nu een smakeloosheid begaan, en mijzelf citeren en verwijzen naar wat hier te lezen stond op de dag van de moord. U oordeelt maar of de analyses van de gewone media toen dichter bij de waarheid stonden.

.
.