Niet alles geloven wat in de gazet staat, Van de Looverbosch!

.
Zoals u wellicht, lezer, heb ook ik erg te doen met onze Vlaamse journalisten. Het moet geen pretje zijn als er werkelijk niéts wil verlopen zoals je het van lang voor de verkiezingen jezelf had verbeeld. Onze voltallige corporatie van journalisten –of losse groep, want er horen ook politicologen en dergelijken bij– had simpelweg geen idee over de inzet van de laatste verkiezingen. Debatten mét inhoud opzetten, over dingen die er echt toe doen, was hun devies en fierheid. Niks geen schijnproblemen.
Nu kronkelen onze experten van de pijn. In hun commentaren hebben ze zich intussen al wat aangepast, met de nodige scheuten en krampen.
En al blijft het lelijk, wie zou er geen begrip voor hebben als deze jongens nu hun eigen kronkelingen willen projecteren op de Vlaamse onderhandelaars? Want die onderhandelaars zijn weliswaar bereid om heel veel, maar blijkbaar niet om álles weg te gooien wat ze aan de kiezer hadden beloofd. Ook niet op herhaald commando van Vandermeersch, Van der Kelen, Desmet of Van de Looverbosch.

Laatstgenoemde was vanavond weer bijzonder meelijwekkend. Zoals wij allemaal weten, Van de Looverbosch besluit zijn dagelijkse praatjes graag met een temerige spitsvondigheid. Daarmee stelt hij te hoge eisen, niet enkel aan ons maar ook aan zichzelf. Zodanig hoog dat zijn bijna aangeboren zin voor journalistieke kritiek er soms onder lijdt.

Voici une histoire qui doit intéresser tout lecteur de bonne humeur.
De grap draaide om een commentaartje in de Soir, waarin “de laatste stelling van Fermat”, de beroemde Franse advocaat en wiskundige ter sprake kwam. Marc Van de Looverbosch moet dat gelezen hebben.

Niks marcheert nog in de vaderlandse politiek, meent Van de Looverbosch, en diegenen die beweren dat zij een oplossing hebben, zijn al even gek als Fermat die ook beweerde dat hij een oplossing had voor de vergelijking X tot de derde, plus Y tot de derde, is gelijk aan Z tot de derde, terwijl niemand anders die oplossing ooit heeft gezien.

Helaas voor onze journalist: Fermat heeft nooit iets dergelijks beweerd, zoals hier al eerder te lezen stond.
Fermat had, als wel meer geniale wiskundigen, de gewoonte om zijn bewijzen niet helemaal uit te schrijven en enkel de hoofdlijnen aan te geven. Al zijn stellingen werden naderhand wél bewezen, op zijn aanwijzingen. Behalve één. Die bleef een raadsel.
Van de Looverbosch babbelt de Soir na en meent dat die stelling over derde machten handelt, maar ze ging over n-de machten. Een algemene oplossing voor derdegraadsvergelijkingen was trouwens al geleverd door Cardano. Maar Fermat beweerde daarbij nog eens het omgekeerde van wat Van de Looverbosch had menen te mogen verstaan. Fermat zei dat er in gehele getallen géén oplossing voor de vergelijking bestond, zodra de macht "n" groter is dan twee. Nu vermoedden alle wiskundigen van zijn tijd dat ook al, maar Fermat zei een bewijs te hebben. Alleen was de marge op zijn blad te klein om het uit te schrijven.

En ter inlichting, beste Van de Looverbosch: met oneindig ingewikkelde computerberekeningen* werd de "laatste stelling van Fermat" recent wel degelijk bewezen, na meer dan driehonderd jaar.
Zo lang zal de laatste stelling van België ons niet laten wachten.
____________

P.S. In De Standaard van 3 december
– dezelfde dus waarin Tony Mary (de beroemde manager op rust) aankondigde dat hij (volgend jaar) een Belgische Beweging zou oprichten, en daarbij in één adem zichzelf belachelijk maakte met zijn zinnetje: "Ik heb al tientallen mensen opgebeld, die me de raad geven dat ik het moet doen." ...zélf mensen bellen, die je dan de raad geven dat je iets moét doen? Allei ket, bel mij dan, en ik zeg je natuurlijk evengoed dat je het moét doen –
in die Standaard dus maakte de journalist Tom Ysebaert een opmerking over de CD&V: "Ze voelen zich sterk omdat de Vlaamse publieke opinie radicaliseert." Tom Lanoye, uitmuntend commentator (hij lijkt wel een politieke GPS te bezitten), antwoordde hierop:
"Dat is wishful thinking en propaganda. De verkiezingsdebatten van juni draaiden niet om de staatshervorming."
Nee, inderdaad TomTom, die debatten gingen daar niet over, maar die gingen dan ook enkel over thema's die de journalisten, spin-doctoren en politicologen tevergeefs op de agenda wilden krijgen...
_____________
* zie de commentaar hieronder.
.

Een verheven standpunt

.
Vroeger was er in Gent jaarlijks een bloemencorso, ik meen de eerste zondag van september. Een beetje zoals in San Remo, maar dat wisten toen enkel diegenen die een televisiepost in huis hadden. Dat het woord corso zelf Italiaans was, wist niemand. Ik dacht dat het gewoon Gents was en vond die stoet iets enigs en ging altijd kijken. Dat deden tot mijn droefenis ook alle andere Gentenaars, Ledebergenaars, St.Amandsbergenaars, Zwijnaardenaars enzovoort, en zo kwam het dat ik nooit veel te zien kreeg. Altijd stond er wel een grote mens in de weg, en mijn standpunt was te laag.
Maar die praalwagens bleven nog een paar dagen opgesteld staan langs het Zuidpark en op het Zuid zelf, en zo konden wij schooljongens onze schade inhalen – meisjes kwamen daar nog niet aan te pas, want die gingen altijd recht naar school en daarna recht naar huis. Wij konden er dus op ons gemak naar kijken en zelfs opkruipen, al hadden wij het gevoel dat dat laatste wellicht verboden was.
Het dient wel gezegd: bij rustige beschouwing vielen die praalwagens enigszins tegen. De helft kleiner dan gedacht, en de meeste van die duizenden azalea's hadden een rossige schijn en verspreidden een weeë geur.

De Belgische betoging van zondag was natuurlijk heel iets anders dan de corso’s waar wij het hier over hebben, maar de cameramensen die er de televisiebeelden van schoten, moeten toch ook klein van stuk zijn geweest. Zij kregen nooit eens een goed uitzicht op die indrukwekkende stoet. Een mensenzee van wel vijftigduizend volgens de politie van Schaarbeek. Cijfer dat door de journalisten van dienst onmiddellijk werd verspreid, want in hun kringen is de slogan de politie, uw vriend buitengewoon levendig.

Spijtig dan dat bij haar eerste bieding de politie zich manifest had miskakt. Ook voor journalisten heeft de belachelijkheid haar grenzen, en twee keer nadenken volstond voor hen om hun eergevoel terug te vinden. De situatie schreeuwde om een Belgisch compromis, want ook de flikken zijn mannen van hun woord.
Na enig overleg kwam men tot het cijfer van vijfendertigduizend. Tout le monde content. Weinig betogingen of optochten waarbij het aantal deelnemers zo eendrachtig is vastgesteld.

Door mijn jeugdige ervaringen echter met die enorme bloemenwagens, ben ik geneigd om dat cijfer vijfendertig te zien als een compromis tussen die vijftig, en het getal X dat enkele schuchtere journalisten misschien meenden te hebben gezien.
Zo kom ik op (2x35)-50 = twintigduizend deelnemers. Een cijfer dat trouwens eerder was genoemd, ook op de RTBf. Al spraken in hun onschuld sommigen eerst zelfs van achttien- à twintigduizend. En nog bij wijze van geste was mijn indruk.

Duffe luchtjes kun je op televisie niet laten zien, niemand die dat zou wensen trouwens, en ook de blik van de arend is te veel gevraagd besef ik, maar bij volgende gelegenheden moet het mogelijk zijn om toch één camera een ietsje hoger op te stellen, op een volwassen standpunt?

.

Bij een prijsuitreiking

.
.
.
Wat een journalist moet kunnen
En op school nooit heeft geleerd
Is de waarheid zo verdunnen
Dat zij niemand nog geneert

Hartelijk aan Peter opgedragen
bij zijn heuglijke verkiezing als Marketeer van het Jaar

AD MULTOS ANNOS
.
.
.

Mooie liedjes duren niet lang

.

Normaal gesproken is Minister van Buitenlandse Zaken zijn van een land als België een pretje. Je moet een beetje van reizen houden natuurlijk, en dat kan soms vermoeiend zijn maar echt lastig is het niet. Tenslotte weten al je collega’s dat jouw mening er toch niet toe doet. Maar zoals met vele dingen: of je iets plezierig vindt of niet, hangt voor een groot stuk van de omstandigheden af.
Op de radio hoor ik dat Karel De Gucht de laatste tijd gedurig grapjes van collega’s moet aanhoren over ons koninkrijk, .zoals vandaag weer in Engeland. En zijn collega’s mogen dan misschien vinden dat ze origineel uit de hoek komen, voor Karel zijn het altijd dezelfde grapjes.
Toch is hij nog te benijden als je hem vergelijkt met bijvoorbeeld zijn Duitse collega Frank-Walter Steinmeier, of zelfs met Bernard Kouchner van Frankrijk.

Die twee wilden zich deze week na een moeilijke Frans-Duitse ministerraad even laten gaan, en doken een opnamestudio in om samen met een Duits-Turkse rapper, zekere Muhabbet, een plaatje in te zingen. Het Lied had als thema de Integratie.

Deze Muhabbet is geen onbekende en zo kreeg hij voor kort in Berlijn nog de Prix Europa. De toenadering tussen Turkije en Duitsland gaat hem namelijk zeer ter harte, en dat maakt hem tot een toonbeeld van integratie zegt Steinmeier. Sociologen spreken van een rolmodel. Muhabbet mag bijgevolg al eens met de minister mee op reis, naar Turkije bijvoorbeeld, want dat bevordert de toenadering.

Alles goed en wel, maar nu kwam de journaliste Esther Schapira – cineaste ook, met een geruchtmakende film over de dood van Theo Van Gogh – met een vervelend verhaal. In een uitzending van de ARD verklaarde Schapira dat Muhabbet aan haar had gezegd dat wat hem betrof die Van Gogh nog van geluk mocht spreken dat hij zo snel was doodgegaan, want hij, Muhabbet zou hem in een kelder hebben opgesloten en gemarteld. Ook Ayaan Hirsi Ali wachtte een onaangenaam einde.

Steinmeier dreigt nu in nauwe schoentjes te komen, en instinctief volgt hij dezelfde tactiek als De Gucht destijds, met zijn Potter-interview: stark denial.
Muhabbet heeft dat niet gezegd, probeert Steinmeier, en de ARD mocht wat terughoudender en zorgvuldiger zijn voor ze iets op antenne brengen. „Er hat sich immer gegen Gewalt ausgesprochen und für Integration, für deutsch-türkische Zusammenarbeit“, sagte der Außenminister, zo schrijft de Frankfurter Allgemeine.
Muhabbet kan dat dus onmogelijk gezegd hebben (en anders dan bij De Gucht is er geen bandopname).

Maar vervelender nog is dat Schapira een collega-getuige heeft, zekere Kamil Taylan, én dat zij desgewenst haar verklaring ook onder ede wil bevestigen. Steinmeiers intimidatiepogingen bestempelt zij als een onbeschaamdheid, “eine Unverschämtheit”.

Eens kijken wanneer onze met marketeers bevolkte pers deze spannende ontwikkelingen bij de oosterburen zal ontdekken.

.

Mee zijne vlieger, hij ging omhuuge!

.

En het was vooral het ziene weerd hoe hij is neergedaald vannacht.
Want commandant Jacques Wilmart is weer onder ons, terug van Tchad. Met zijn ziek hart zal hij geen kleine negertjes meer kunnen rondvliegen, alvast een positief punt.
Dat hij werd teruggevlogen met Air-Flahaut, op kosten van de Vlaamse belastingbetaler dus, lijkt mij misschien minder positief.

Voor onze simpele Vlaamse journalisten is die oude Wilmart enkel een brave ex-Sabenapiloot die zich inzet voor de Derde Wereld, maar op Franstalige sites lees je wel iets over banden met huurlingen, en zelfs met de ons onlangs ontvallen “colonel” Bob Denard, de Franse huurling (Gilbert Bourgeaud was zijn echte naam) die in dienst van De Gaulle en Mitterrand smerige zaakjes oploste in Noord-Afrika en vervolgens, in dienst van Boudewijn, Tsjombé en de CIA, onder meer in Katanga.

Mij lijkt Wilmart nog wat jong voor de genoemde klussen, maar het is vanzelfsprekend moeilijk te beoordelen of hij niet inderdaad in soortgelijke latere circuits zijn neus heeft laten zien.
Verdacht vond ik het in elk geval dat hij op slag, bij de eerste noot die wij van die Arche de Zoé hoorden, door de Franstalige en Belgicistische milieus werd bewierookt als hadden wij hier een nieuwe apostel der armen voor ons. Dat leek sterk op een ordewoord. Misschien vond men in die kringen dat het gerecht van een andere staat best niet te diep ging graven?

Ook aan de verklaring van Jacques Wilmart, onmiddellijk na zijn landing in Melsbroek zat een luchtje.
We beseffen niet in wat voor gelukkig landje wij leven, aldus onze hartpatiënt, en het zou dom zijn om daar iets aan te veranderen.

Wilmart zal over dat soort problemen, hoop ik, niet zitten piekeren hebben terwijl hij met zijn kostbare vracht het Afrikaanse luchtruim doorkliefde.
Maar misschien kreeg hij dat mooie BHV-toespraakje, dat op de RTBf de gepaste aandacht kreeg, wel in de hand geduwd door Anne-Marie Lizin, onze ex-Senaatsvoorzitster die begrijpelijkerwijs ook in Vlaanderen graag enige stemmen ronselt, en die in Melsbroek op het appèl was?

Donnant donnant quoi!
.
.

Het moet niet altijd ernst zijn

.

Carl Devos, onze politieke weerman met zijn zonnige kijk op de vaderlandse hemel, vindt “dat bochtenwerk van Yves Leterme” onbegrijpelijk. Hij had het gheel zekers niet voorzien, dat kunnen alle luisteraars getuigen. Nu, voor de media zal Devos wel een expert blijven denk ik. Wat dat betreft hebben zijn loze praatjes van de voorbije weken weinig bedorven – maar die innemende jonge kerel dacht meteen ook aan ons, gewone burgers: “Ik word daar nog voor betaald, maar voor hen moet dat vreselijk moeilijk zijn om het allemaal te volgen” (Radio1, iets voor zevenen).
Dat, terwijl Leterme juist enige rechtlijnigheid laat zien, wat – grif toegegeven – voor diens partij een novum is. Reyndérs parafraserend zou ik zelfs zeggen: een rechtlijnige CVP, dat op zich is al een staatshervorming.
En nuchter bekeken is er in de voorbije paarse acht jaren inderdaad maar één ding gebeurd: het Belgische establishment heeft zijn invloed op de CVP veronachtzaamd, en verloren.
Dat domme francofone Belgische establishment moet op een ogenblik Verhofstadt echt geloofd hebben ...dat die een Volkspartij ging bijeenkrijgen, en dat de rest voortaan niet meer meetelde. Wat zij niet zagen is dat onder de democratische druk van het Belang, die CD&V van koers wel moést veranderen. Het Belang ondervindt daar, in de peilingen toch, nu al de eerste weerslag van. Zo werkt de democratie Devos, dat leren ze niet op school hé?
Want Devos betreurt de recente ontwikkelingen, die een federale regering inderdaad zo goed als onmogelijk maken. Ja, tenslotte supportert Carl voor die ploeg, al mogen de rennertjes wat hem betreft hun paarse truitjes nu wel uittrekken, en zich in een orangebleu tenuetje steken. Zo onafhankelijk is onze wetenschapper wel.

Politicologen staan enigszins boven de politiek kun je zeggen, en daarom ging ik gisteren bij deBuren, naast de Munt in Brussel, luisteren naar Chantal Mouffe.

Mouffe (Charleroi, 1943) is onder politicologen een grosse légume. Na haar studies in Leuven, Parijs en Essex ging zij wetenschappelijke arbeid verrichten in Harvard, Cornell, University of California, Princeton en het Centre National de la Recherche Scientifique in Parijs. Ze doceert nu aan de University of Westminster.
Was me dat een afknapper, die spreekbeurt! We hoorden een lange Engelse tekst aflezen, goed en foutloos geschreven, dat wel, maar volslagen inhoudloos. Mouffe had het over democratie en multiculturalisme, maar scheen er nog niet uit te zijn wat onder die begrippen verstaan moet worden. Antagonisme, agonisme, er vielen nog meer woorden met Griekse stammen, maar wijzer ben ik niet geworden.
Dat kan nog aan mij liggen, maar het publiek ondervond ook andere problemen: Mouffe, hoe lang zij ook in de Angelsaksische wereld vertoefd mag hebben, had kennelijk een Franse tekst opgesteld, en zij zag hem nu voor het eerst in allemaal Engelse woorden!
Door deze omstandigheid kon ik, op bescheiden schaal, mij als Vlaming dienstbaar maken in dit internationale gezelschap.
Er deed zich een eigenaardig fenomeen voor: naast mij zat een volbloed Engelse, die voor de EU werkte vertelde ze mij, en af en toe begreep zij iets niet.
Nu zijn er een hoop woorden zoals aintérnasjonál, ainstitusjónne, convansjón, neesjónne, multíe-culturalíesme &cet, die helemaal in de twee genoemde talen te begrijpen zijn, en daar lag mijn buurvrouw haar probleem niet – want al was het licht vermoeiend, af en toe was het ook heel grappig om naar Mouffe te luisteren op die manier.
Voor andere termen echter raadde ik mijn buurvrouw aan om vooral aan mogelijke Engelse schrijfwijzen van Mouffes woorden te denken, en dat gereconstrueerde letterbeeld dan (inwendig natuurlijk!) op zijn Frans uit te spreken. Woorden als alien bv, die geen direct equivalent in het Frans hebben, vielen heel goed te begrijpen met deze methode.
Ik kan mij inbeelden dat Chantal Mouffe een cultfiguur moet zijn bij haar Engelse studenten.
Maar inhoudelijk, zoals gezegd, was haar boodschap helaas volslagen zinledig (zou Wittgenstein denkelijk oordelen, één van haar auteurs): theoretisch getoeter en gezwaai met termen, geen inzicht in problemen die zich werkelijk stellen, ontkenning ook, gebrek aan historisch besef, en zelfs gebrek aan kennis van basisteksten (wel citeerde zij af en toe een autoriteit die niemand in de zaal leek te kennen, al zat die vol met ijverig notitie nemende studenten).
In andere culturen is er ook respect voor personen, vat ik samen wat ik begreep, maar dat valt niet noodzakelijk samen met wat wij Human Rights noemen. Soms slaat het meer op de groep dan op het individu. Er moet dan een soort gemeenschappelijke grond gevonden worden om het gesprek tussen culturen mogelijk te maken. Wie, of welke instantie er kan beslissen of die gemeenschappelijke grond er ook is, moest Mouffe in het midden laten.
De vragen uit het publiek waren te moeilijk voor haar om in het Engels te beantwoorden. Als een drenkelinge greep ze soms naar haar papieren en herhaalde letterlijk wat ze net had afgelezen.
Over onze Belgische toestand kon Mouffe, op zo'n publieksvraag, niet veel zeggen, behalve dat het nogal schandalig was dat een minderheid gemaltraiteerd werd door een brutale meerderheid. Een democratie vraagt respect. Zij had "ze Belzjan pepérs" gelezen zei ze (al zat ze natuurlijk in gedachten meer in Londen, maar dat gaf haar juist enige afstand: politicologie is wetenschap niet te vergeten), maar die kranten van haar bleken per slot enkel Le Soir te zijn. Dat flapte zij er in haar naïviteit uit. Voor wie zou Le Soir niet volstaan tenslotte?
Enfin, ik zou haar graag eens horen interviewen, in het Frans natuurlijk, over concrete dingen die volgen uit haar theoretische multíe-culturalíesm. Vooral toegespitst op Belgische toestanden, omdat wij die zo goed kennen.
Alors! qui veut une fois interviewer cette meuf ? après tout: le proef of ze keekke is ín die ietíng!
__________________

P.S. Zoals dat bij deBuren altijd is, kregen wij na afloop een goed glas wijn aangeboden. Mijn buurvrouw vertelde mij dat ze was gekomen omdat Mouffe haar in een mail was aangekondigd als "the foremost philosopher of Belgium". Ik heb haar gezegd dat ik tegen deze kwalificatie niets in te brengen had, gezien die laatste toevoeging.
.

‘t Ès de modeernen tijd, ‘t en ès gien tegenhèwen an

In menig Gents café heb ik na een geanimeerd gesprek deze nuchtere en berustende conclusie horen vallen. Gewoonlijk tegen sluitingsuur. En goed dat de zaak daarna dichtgaat, want eenmaal het stadium van de platitudes voorbij wil een avond nog wel slecht eindigen. Maar verlaten wij snel deze ongelukkige scène, lezer. In selecter gezelschap willen wij vertoeven! Helaas, de gedachte der fataliteit, der historische noodwendigheid komt ook in de beste gezelschappen voor. Zij wordt daar wel beter verwoord:

Ik heb begrip voor mensen die vinden dat hun wereld te snel verandert. Maar veranderingen willen tegenhouden, is gevaarlijk en bij voorbaat hopeloos.

Nooit heb ik défaitisme en immobilisme in gebaldere termen horen uitspreken, al blijven die "veranderingen" wat in het vage. Wat precies is er zo gevaarlijk en hopeloos? Aan het woord is Tom Lanoye, auteur van zovele meesterwerken die u allemaal kent. Is overigens het bevorderen van veranderingen misschien al even hopeloos als proberen ze tegen te houden?

Ja, het gesproken woord van deze man, zijn tongval mag dan klinken als rotte eieren, zoals een dichter het oneerbiedig zei over het Keulse dialect, maar hier hebben wij enkel met Lanoyes proper afgedrukte gedachten te maken.

Wat Lanoye vertelt is filosofisch onhoudbaar zult u met mij opmerken. De geschiedenis alleen bewijst inderdaad dat soms zelfs één individu, neem nu Hitler, de doorslag kan geven. Mannen maken plannen! En geschoren schapen in de grote wei van de geschiedenis zijn wij toch niet? Een normale tooghanger, als het goed met hem gaat, beseft al bij zijn eerste pijnscheut 's ochtends dat hij gisteren heeft staan raaskallen, en anders herinnert zijn vrouw hem dat, want zij is al een tijd wakker. In dit geval zou je verwachten dat de Standaardjournalist(e) deze vrouwelijke rol had overgenomen – goedmenenden worden daar gewoonlijk in bescherming genomen, en de anderen waar nodig een beetje scheef weergegeven – maar niets daarvan. Integendeel, Tom mag onbeschermd doorgaan:

De islamreeks van Jan Leyers is schitterend, maar in een interview zegt Leyers dat een moslimpartij nooit moderniserend kan zijn. Wil dat dan zeggen dat priester Daens, op een moment dat de katholieke kerk de samenleving in haar greep had, niet bevrijdend kon zijn voor de arbeiders, én voor Vlamingen? Dat mensen als Martin Luther King, Desmond Tutu of Gandhi geen bevrijdingsbeweging konden starten vanuit de godsdienst?

Als die reeks zo schitterend is, Tom Lanoye, kan de maker dan plots onzin verkopen? .Neen: .Leyers zijn ogen zijn opengegaan onderweg, zoals de ogen van iedereen zullen opengaan, want de weg is aangevat, nolens volens. En je vertelt ook nog dat je Theo van Gogh wel tien keer hebt ontmoet?.Hem ergens gezien bedoel je wellicht. Heeft hij jou bij die tien gelegenheden ook opgemerkt?.Waar in jouw geschriften verwees jij toen naar die tien ontmoetingen, Lanoye? Ik heb van Gogh nooit ontmoet maar was, heel lang voor de rituele moord, geabonneerd op de nieuwsbrief "De Gezonde Roker" die hij schreef. Jij ook? Verder: er is toch voor geen denkend mens énige vergelijking tussen Daens, King, Tutu, Gandhi – en de islam. Lees eerst iets over die "godsdienst", voor je je volkomen belachelijk maakt man. Of geef tenminste het eerste voorbeeld dat je voor de geest komt, van de moderniserende invloed van dat stelsel. In welke tijd was dat, Tom Lanoye, of in welk land verwacht jij zulke gunstige ontwikkelingen? Een intellectueel antwoordt op vragen die precies gesteld worden. Dat de islam inhoudelijk, en bijgevolg ook historisch, misschien onvergelijkbaar is met het verfoeide christendom is wellicht onvoorstelbaar voor mensen zonder verbeelding. Ik zie jouw woorden gedrukt staan:

Het verschil met de islamofoben is dat ik vanuit mijn kritiek op het Vaticaan niet zal besluiten dat er geen democratische christenen zijn. Of dat een christen nooit kan functioneren binnen de democratie.

Kritiek op het Vaticaan! Vandaag nog? .jazeker, ook een achterhoedegevecht kan de uiterste moed van iemand vergen. Wel goed ondertussen dat er ook strijders in de voorhoede hebben gevochten, lange twee en drie eeuwen terug. En, beste auteur van het Waasland, nog afgezien van jouw gebrekkige begrip van een term als "fobie": .wáár, buiten de invloedssfeer van het christendom, heb jij een democratie kunnen ontwaren? De Standaard heeft jou voorwaar geen dienst bewezen met dat interview, maar misschien werd je verkeerd geciteerd ? .