Nomen est omen

.
Is het acceptabel –moreel, intellectueel of anderszins– om iemand te verachten enkel op basis van zijn voornaam? iemand die je verder van haar noch pluimen kent?
Wellicht niet, en toch word ik mijn verachting voor Tommy Thijs van De Kwaliteitstabloid slechts met grote moeite de baas. Die jongen werd door zijn ouders genoemd naar een pistoolmitrailleur, en niemand zal Tommy dit kruis benijden dat hem voor zijn verdere levensweg op de schouders werd gedrukt door die ongetwijfeld brave mensen.

Maar, deze Tommy ondertekende wél een bijzonder laf stukje, vrijdag in de rubriek “Kreten en Gefluister”, met als titel “Geschonden”. Hij deed dat natuurlijk niet op eigen houtje (Vlaamse journalisten hebben geen eigen houtje) maar in zijn opdracht als sluipschutter, hired gun als u wilt, of hit man.
Guy Tegenbos ondertekende overigens mee, en die mag als verstandige volwassene –bij momenten toch– meer nog dan Tommy zich schamen, want hij had wellicht het commando bij de opdracht. Laten wij echter aannemen dat Guy geregeld stukken ondertekent die hij niet gelezen heeft, en waar hij dus geen verantwoordelijkheid voor kan dragen – of toch niet in de moderne opvatting, zoals die verdedigd wordt door bijvoorbeeld Zijne Excellentie Patrick Dewael.

Het onderwerp in “Kreten en Gefluister” was een futiliteit, zoals dat in die rubriek de regel is, daar dient ze voor, en elders in de krant werd de kwestie geen woord waardig geacht. De Standaard was hier natuurlijk geheel in lijn met alle andere Vlaamse media, en banaliseerde het zaakje zoveel als mogelijk. Dat was mooi, maar toch nogal opvallend afgesproken tussen al die onderling inwisselbare hoofdredacties.
En ja, wat betekent tenslotte de opheffing van de parlementaire onschendbaarheid van een Vertegenwoordiger des Volks? Niets toch?

Geschonden

Wie misschien straks een facelift kan gebruiken, is Frank Vanhecke. Hij schond zijn aangezicht. Het Europees Parlementslid van Vlaams Belang verliest wellicht zijn parlementaire onschendbaarheid. De juridische commissie van dat parlement beveelt dat aan omdat een rechtbank hem wil vervolgen: een lokaal partijblad waarvan hij verantwoordelijke uitgever was, schoof vandalenstreken onterecht in de schoenen van allochtonen.

De manier waarop broodschrijver Tommy hier speels en achteloos voorbijgaat aan de Grondwet (getrapte verantwoordelijkheid), aan zijn eigen plicht tot feitelijke en volledige voorlichting ("een rechtbank", sukkel!), aan alles wat een journalist zou moeten zijn en doen ...klasseert hem.
Mag ik die eerloze maar even brave Tommy, die wellicht zelfs zich van geen kwaad bewust is en gewoon doet wat hem wordt opgedragen, hier herinneren aan wat de grote Karel van het Reve vond van een Eénheidspers?

Zolang er geen dissidente geschriften bestaan kan de censuur er in slagen in kranten en tijdschriften een beeld van het eigen land te handhaven dat slechts weinig overeenkomst vertoont met de werkelijkheid, en zijn veel publicisten zich er nauwelijks van bewust hoe schaamteloos zij liegen. Zodra naast de officiële, gecensureerde pers een vrij veel gelezen vrije pers bestaat wordt het liegen en verzwijgen moeilijker.

Karel van het Reve
Geschiedenis van de Russische Literatuur
Van Vladimir de Heilige tot Anton Tsjechov
G.A. van Oorschot, 1985 (2002), p. 246
(Vetjes van mij)

Hier op Vlaamse journalisten rekenen zou belachelijk zijn. Die hebben zelfs geen censuur nodig. Wat zijzelf doen, doen ze beter.
Ik maak mij sterk dat bloggers de énigen zijn die voor die verlossende dissidente geschriften kunnen zorgen – tenminste op voorwaarde, zoals KvhR opmerkt, dat zij voldoende gelezen worden, wat zeker nog niet het geval is, ook al gaan de slavenmedia gelukkig sterk achteruit, zoals nu weer blijkt uit het feit dat bijvoorbeeld De Morgen zich nog slechts de Tweede Krant van Kobbegem mag noemen.

.