Mark Grammens laat Lode Craeybeckx los

.

Hier een transcriptie van de interessante stellingen die Mark Grammens formuleerde in het programma Rondas, op Klara. De podcast van dat radioprogramma is maar kort beschikbaar, en Grammens' woorden verdienen een uitgeschreven tekst, immers scripta manent, en zijn ideeën over Brussel bevallen mij bovendien uitstekend.
Rondas noemt Grammens een maner, iemand die zijn volk aanmaant, een profeet dus. Maar hieronder is hij ook in zijn gedaante van evangelist te zien.
We vallen binnen als het programma al zeventien minuten ver is, en stappen ook uit als het nog niet gedaan is.

(17'05") Ik ben geen groot voorstander van het betalen van om het even welke prijs, zelfs niet de geringste, voor zowel het tot stand brengen van een staatshervorming, als voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde. Ik ben natuurlijk wel voorstander van die twee gebeurtenissen –dat spreekt vanzelf, waarom zou ik het niet zijn?– maar ik vind het totaal onverantwoord van daar ook maar de geringste prijs voor te betalen.
Wat staatshervorming betreft moeten we een beetje, in Vlaanderen een beetje meer lezen, Le Soir lezen, en andere Franstalige kranten lezen. Dan zouden we weten dat de Franstalige partijen, de Franstalige elite, op dit ogenblik volop bezig is, bijna geobsedeerd is door het thema van de splitsing van België.
Het enige dat hen op dit ogenblik interesseert, dat is de best mogelijke voorwaarden bekomen, waarop bij een eventuele splitsing Wallonië tot stand kan worden gebracht, hetzij bij Frankrijk, hetzij anders, om het even. Zij doen daar alles voor. Zij gaan zo ver van zelfs idiotieën zoals een corridor tussen Brussel en Wallonië te verdedigen, wat gewoon absurd is. Alsof de Vlamingen militair zouden de grens met Wallonië afsluiten. Je, je moet halfgek zijn om zo te redeneren. Maar bon, ze zijn nu eenmaal zo. Ze zijn geobsedeerd door een soort verlatingsangst, en van daaruit halen zij de gekste toeren uit.
Maar, je moet wél begrijpen: elke toegeving die nu gedaan wordt, die wordt definitief op het moment van een eventuele splitsing. Kijk, ik ben er voorstander van, ik zou wensen dat ook alle Vlamingen die geen voorstander zijn van de splitsing van België, voortdurend met dat feit rekening zouden houden, precies zoals álle Walen op dit ogenblik dat doen. Dat is wat in Vlaanderen nu moet, nodig is, dat is een Vlaamse elite die, zelfs indien zij geen splitsing van België wenst, er toch in al haar daden rekening mee houdt. Om die reden ben ik dus tegen élke vorm van toegeving, in ruil voor het verkrijgen van een verdere staatshervorming. Dat vind ik dus niet verantwoord.
Er zal op het moment van de splitsing, als die ooit plaatsvindt, ik zeg wel áls, zal er nog genoeg onderhandeld moeten worden. Dus, laten wij in godsnaam niets prijsgeven nu, dat is gewoon een lichte vorm van landverraad, van Vlaams standpunt uit gezien. Dat dus wat de staatshervorming betreft.
Nu, wat Brussel-Halle-Vilvoorde betreft, volg ik dezelfde redenering, dus ook daar geen enkele toegeving doen. Ik ben het met Johan Vande Lanotte eens dat dit ook niet hoeft, want dit is een norm, die splitsing, die vastligt en die door het Constitutioneel Hof wordt opgedragen aan de Wetgevende en de Uitvoerende Macht, hetgeen betekent dat, als er verkiezingen plaatsvinden in het jaar elf, of vroeger, voor Kamer en Senaat, en Brussel-Halle-Vilvoorde is niét gesplitst, dan wordt dat een resem van processen, van alle Vlaamsgezinden. Die gaan zich inspannen om zoveel mogelijk processen aan te spannen totdat die ongeldigverklaring van die verkiezingen volgt.
En dan komt er het volgende: dan worden wij in de wereld weer eens voor schut gezet. Allez kom, de hoofdstad van Europa kan geen geldige verkiezingen organiseren, beeld u dat in!
Als je er van uitgaat dat de Franstaligen meer belang hebben bij het behoud van België, en bij de reputatie van België, dan de Vlamingen die op zichzelf kunnen bestaan, dan volgt daaruit dat het in het voordeel van de Franstaligen is dat Brussel-Halle-Vilvoorde gesplitst wordt. Ziet ge? En ik ben er van overtuigd dat zij dat ook weten. Ze proberen alleen van de gelegenheid gebruik te maken om van de Vlamingen van alles binnen te halen, te verkrijgen. Geef daar niet aan toe, en die splitsing komt er sowieso.

[JPR] ...wie in de geschiedenis van de Belgische staat toch een paar krachtlijnen kan zien, weet ook wel dat er één lijn duidelijker gemarkeerd is dan alle andere, namelijk die naar meer soevereiniteit voor Vlaanderen, met andere woorden: de centrifugale lijn.
(22'47") Dat weten de Franstaligen ook, dat wij dat zo opvatten als een stap naar de geleidelijke totstandkoming van een Vlaamse natie. Dat hoeft daarom geen volledige zelfstandigheid te zijn. Als ik spreek over Vlaamse natie, ben ik realistisch genoeg om daar niet de Vlaamse Republiek mee te bedoelen, maar wel een zeer verregaande vorm van confederalisme. Dat volstaat voor mij hoor, omdat een volledige zelfstandigheid, is in de huidige internationale context zeer moeilijk realiseerbaar. Wij gaan met enorme, enorme oppositie te maken krijgen in Europa en in de wereld. We gaan er alleen maar problemen mee krijgen.
Bovendien vraag ik mij af –dat is nog het ergste eigenlijk– vraag ik mij af of dat Vlaanderen op dit ogenblik over het politieke personeel beschikt om zoiets door te voeren, op een manier die een beetje presentabel is.
De Walen zijn tegen confederalisme omdat zij niet wensen op eigen benen te staan. Zij weten zeer goed dat confederalisme onder andere inhoudt dat er een transparantie komt in de bedragen die overgedragen worden van de ene deelstaat naar de andere. Dat kan niet anders. In, in Duitsland bijvoorbeeld, is dat klaar en duidelijk. Elke deelstaat weet, elke kiezer weet hoeveel zijn staat bijdraagt aan de heropbouw van het voormalige Oost-Duitsland. Het is algemeen geweten, de transparantie is volledig. Dus dat is eigen aan, aan dat soort systemen. Alleen bij ons bestaat er geen transparantie in de overdracht van middelen van de ene deelstaat naar de andere. Bij confederalisme is dat gedaan. Dan komt de transparantie, en dan beslist Vlaanderen, min of meer autonoom, over de bedragen die toegekend worden en de besteding ervan.
De voornaamste reden waarom ik nu op dit moment zwaar voorstander ben van tenminste een zeer gedegen confederalisme, indien geen zelfstandigheid, dat is dat in een confederaal systeem er geen dispuut meer bestaat over de grenzen, over de begrenzing. Dat is de voornaamste verworvenheid van het confederalisme. Het is natuurlijk ook de reden waarom de Franstaligen, die altijd op gebiedsuitbreiding uit zijn, er tegen zijn. Maar dat is waarom we confederalisme dringend, dringend nodig hebben. Dat is om definitief vastliggende grenzen te hebben. En dan wordt het veel minder belangrijk of er immigratie in Vlaanderen is vanuit Brussel, of niet, omdat er toch geen grenzen meer zullen verlegd worden.
De opinievorming, over wat er in België gebeurt, is volledig in handen van de francofonie. Daar moeten we ook van uitgaan, en het helpt niet –het is spijtig dat ik het moet zeggen– maar het helpt niet door in Vlaanderen een ambtenaar aan te stellen die zich moet bezighouden met het verbeteren van het imago van Vlaanderen. Daar is veel meer voor nodig dan dat. Ook daarvoor zou om te beginnen Vlaanderen in een confederaal bestel een grotere zelfstandigheid moeten genieten, want de vorming van de wereldopinie is volledig, ik zeg wel volledig in handen van de francofonie. De enige krant die door de meetellende en meesprekende buitenlanders in Brussel –perscorrespondenten enzovoort– gelezen wordt, is Le Soir. Ik heb Le Soir nu al zoveel jaren gevolgd, en vooral sinds de verkiezingen van 2007. Ik zeg soms: .als je Vlaanderen wilt zo rap mogelijk onafhankelijk maken, geef dan de Vlaamse bevolking die Frans kent een abonnement op Le Soir cadeau, en je zult het halen.

(28'46") Het is de historische fout geweest van …een zeker gedeelte van de Vlaamse Beweging, en van de partijen die konden als Vlaamsgezind, heu, doorgingen, om van Brussel een derde gewest te maken. Dat was op het moment dat het gebeurd is zelfs hoegenaamd niet nodig. Men had al de hervormingen die toen plaatsgevonden hebben, gemakkelijk kunnen realiseren zonder, heu, van Brussel een derde gewest te maken. Dat is een Vlaamse toegeving geweest die men nooit had mogen doen.
Helaas het is gebeurd, en omdat het gebeurd is moeten we er rekening mee houden. We moeten van de realiteit uitgaan. En die realiteit betekent dus dat Brussel in ieder geval een partner wordt in welke vorm van beslissingen ook, over confederalisme enzovoort. Daar is niets aan te doen.
Waar ik het niet mee eens ben, dat is dat Vlaanderen zijn toekomst moet laten bepalen door de vrees Brussel te verliezen, want Brussel verliezen, die theorie steunt op de veronderstelling dat wij nu Brussel zouden hébben, en dat is gewoon de waarheid niet. De Vlaamse aanwezigheid in Brussel is sterk aan het verminderen, in alle opzichten. Om te beginnen getalsmatig. Ik zal een kleine voorspelling doen: .men zal de avond, of des anderendaags, na de verkiezingen van 7 juni van dit jaar, zal men in Vlaanderen schrikken van de achteruitgang van de stemmenaantal van de Vlaamse partijen in Brussel.
Ze zullen evenveel zetels houden, want dat zetelaantal ligt vast. Dat is een, trouwens een psychologisch zéér nadelig element weer. Doordat hun zetelaantal vastligt, doen ze er eigenlijk niets niet meer voor. Dat is, ze zijn toch verkozen! Wat zouden ze nog doen voor de Vlamingen in Brussel? Dat is ontzettend nadelig.
Als ze ons een vuile streek hadden willen lappen, de Franstaligen, dan hadden ze ons die zetels moeten geven. Ik vraag me trouwens af of het niet zo bedoeld is geweest, want het vast zetelaantal is om ...psychologisch totaal verkeerd. Daardoor wordt een illusie geschapen van deelname aan de macht, terwijl die daar in feite niet is. En bovenal komt daardoor de waarde, de democratische waarde laten we zeggen, van het aantal stemmen niet meer tot uiting. Of er nu meer, of minder Vlamingen in Brussel zijn: het blijft allemaal net hetzelfde, hé, voor de politiek. En dat is waar de politiek rekening mee houdt, en dus zeer nadelig.
Wij moeten geen rekening houden met Brussel voor de eventuele Vlaamse zelfstandigheid, zij het beperkte zelfstandigheid in confederalisme, of volledige zelfstandigheid. Vlaanderen heeft Brussel niet nodig. Dat is een grove leugen van te doen alsof het anders zou zijn. Ik en er zelfs van overtuigd geworden, want ik was vroeger een andere mening toegedaan, daar kom ik graag voor uit, ik ben er van overtuigd geworden dat Vlaanderen beter af is zonder Brussel.
De Vlaamse aanwezigheid in Brussel ...dat is architectuur hè, dat is prachtig natuurlijk, maar dat is alles, dat zijn stenen hè! Sinds men Brussel als derde gewest aanvaard heeft, moet men met de realiteit rekening houden, dat daar weinig aan te doen is. Ik geloof niet in een zogenaamde herovering van Brussel door Vlaanderen of iets ...dat, dat bestaat niet.
En Brussel laten aansluiten bij Wallonië, dat kan mij eigenlijk geen barst schelen. Laat ze doen, want kijk eens even: dat zijn twee failliete staten die samengaan. Wat is het resultaat van een failliete staat die, die een andere failliete staat overneemt? Dat is een dubbel failliete staat. Maakt geen enkel verschil uit.
Eventueel kan Vlaanderen verkrijgen dat in Brussel een gemeenschapsbeleid behouden blijft, maar afgezien van Brussel lijkt mij de evidentie dat, in een confederaal bestel, gemeenschappen ophouden te bestaan, omdat de grenzen veel vaster liggen dan in de huidige context. Zodra de grenzen vastliggen ...het kan bijna niet anders dat grensoverschrijdende gemeenschappen en zo, dat is bijna uitgesloten.

(34'24") Wat betekent Brussel nog als België verwasemt, dat betekent dus: .nog bestaat, maar nog maar over enkele ministeries beschikt? Wat betekent Brussel nog als Vlaanderen, het officiële Vlaanderen, uit Brussel wegtrekt? Wat betekent Brussel nog als, ten gevolge daarvan, Europa uit Brussel wegtrekt?
Want ik zou toch eens eventjes aan iets anders willen herinneren. Men zit altijd bezig over Brussel dat Europa herbergt hé, maar vorige week heeft The Economist voorspeld dat als de crisis nog lang duurt, Europa eraan gaat, de Europese Unie instort. De Financial Times heeft al dagenlang hetzelfde thema behandeld. Dus, pas op met dat Brussel is gelijk aan Europa. Dat staat absoluut niet vast. Houd daar goed rekening me alstublieft.
Europa, dat wordt beschouwd, de Europese Unie wordt beschouwd als iets dat niet meer kan veranderen. Dat dus nu, euh, nu voor eeuwig bestaat, laten we het zo zeggen. Maar dat is absoluut de waarheid niet. Europa is niét tegen een langdurige crisis bestand. Dat wordt door de financiële pers op dit ogenblik aanvaard. Als een gegeven, als een gegeven aanvaard.
Altijd toch niet zoveel rekening houden met Brussel als men altijd doet! Want beeld u eens in dat Brussel Europa verliest, wat blijft er nog over, zeg mij eens, hé? Waar, waar staat Brussel? Dan wordt het helemaal niks anders meer dan de islamitische hoofdstad van Europa hé, en niks anders meer. Houd er mee op met soms zó bezig te zijn met Brussel. Houd rekening met de objectieve factoren in de wereld, en stel dan vast: de Europese roeping zogezegd van Brussel, dat is een windei.
Vlaanderen kan zich gemakkelijk uit Brussel terugtrekken zonder het minste verlies te lijden. België kan verwasemen, wat blijft er over van Brussel? Denk daar eens aan.
Dus wat, wat, wat is die Brusselse autonomie? dat Brusselse derde gewest? Wat is dat in een verder verwijderde toekomst? In dat perspectief, wat is dat nog waard? Dus gun Brussel zijn derde gewest, we kunnen er toch niks meer aan doen.
Maar dat is geen toekomst hoor, voor Brussel. Brussel kan niet op zichzelf bestaan. Ja, dus zal Brussel willen uitbreiden, zal een poging doen, maar nu is het aan de Vlamingen om te zeggen njèt, hé, in geen geval.
Ik zou iets verder nog willen gaan. Ook de toekomst van de Brusselse Vlamingen, ook die, de toekomst van de Brusselse Vlamingen, zit niet in het handhaven van de huidige situatie, maar zit in een zo ver mogelijk doorgedreven Vlaamse autonomie, dus confederalisme, omdat dan de macht van Brussel automatisch vermindert, en Vlaanderen zijn voorwaarden kan opleggen. Laten we zeer optimistisch zijn, en aannemen dat in die omstandigheden Vlaanderen over een ietwat daadkrachtige regering beschikt, hé. Ik ben zeer optimistisch: in dat geval kan Vlaanderen werkelijk, ik zal niet zeggen volledig zijn wil opleggen aan Brussel, dat is ook niet nodig, maar zeker voldoende waarborgen krijgen voor de bescherming van de Brusselse Vlamingen. Veel beter dan nu. De Brusselse Vlamingen krijgen meer mogelijkheid om beschermd te worden, daadwerkelijk beschermd te worden door een Vlaamse regering en een Vlaamse natie die zelfstandig zijn, dan in de huidige situatie, met hun groteske vertegenwoordiging in het parlement, en die toch niks te zeggen hebben.
Laat de Brusselse Vlamingen al hun privileges opgeven, maar, daar gaat het om, laat Vlaanderen zelfstandig zijn, in grote mate van zelfstandigheid, en de Brusselse Vlamingen zijn gered.
De Franstaligen, lees hun kranten alstublieft, ik smeek, Vlamingen: lees Franstalige kranten. Ge zult dan goed merken waar ze naartoe gaan. Ze bereiden alles voor op de scheiding. Ze bereiden zich volledig voor. Weet ge dat er het laatste half jaar, in het Frans, vijf boeken en brochures verschenen zijn, vijf hé, die handelen over dat onderwerp. En die gaan uit hé, van, van mensen met een zekere allure, niet van extremisten, hoegenaamd niet, een Fralon enzovoort, die iets te zeggen hebben.
Dus, ze zijn daar volop mee bezig. Vlaanderen niet. En dat is juist wat nu zeer gevaarlijk aan het worden is. Dat is: de uitgangspunten zijn te verschillend. Vlaanderen is bezig met kleine probleempjes zoals splitsing van een arrondissement en zo, relatief klein probleem, maar de Franstaligen zijn bezig met het grote probleem, de toekomst. Daar zijn die mee bezig.
En dat verschil dreigt ons zuur op te breken. Dat verschil in benadering. Omdat daardoor de Vlamingen geneigd gaan zijn, zaken toe te geven die dan straks, als de serieuze discussie plaatsvindt, als verworven zullen beschouwd worden door de Franstaligen. En in ruil voor wat? Kijk, in het kader van verdergaand confederalisme met vaste grenzen, is Brussel-Halle-Vilvoorde sowieso gesplitst, hé. We moeten daar toch nu niks voor toegeven, begrijpt u? Want dat wordt in ieder geval gesplitst, dat kan niet anders. Ge kunt geen confederalisme hebben als de grenzen niet vastliggen. Dat gaat niet.
Dat kan binnen België, zo’n arrondissement, maar dat kan niet in confederalisme. Dus die splitsing komt er altijd. Dat is onvermijdelijk.

.

P.S. (ik typ zijn colofon over)

JOURNAAL
Veertiendaags opinieblad
Verantw. uitgever
(tevens korrespondentie-adres)
Mark Grammens
Stationsstraat 200
1770 Liedekerke
tel. 0477/62.92.01
fax. 053/68.08.27

Losse nummers zijn niet te verkrijgen.
JOURNAAL wordt uitsluitend bezorgd
op abonnementsbasis.

Abonnementsprijs : € 89 per jaar
(23 afleveringen)

te storten op een van de volgende
rekeningen:
000-1450583-45
430-0372691-08
779-5936298-29

Radio kan mooi zijn

.

Omdat er in onze kwaliteitstabloid nu al stukken verschijnen van alternatieve genezers –was het een gebedsgenezer, handoplegger, homeopaat of nog iets anders? ...daar had de Standaardlezer het gissen naar– lijkt het mij geen overbodige luxe om even te wijzen op het voortbestaan van ernstige media.
Niet dat het brave mens in De Standaard –Griet Hutsebaut Paranormaal Genezer heet ze met haar volledige naam– zo verschrikkelijk belachelijk was in wat zij schreef: integendeel, ze schreef wel redelijke dingen over onderwijs, want naast paranormaal (als bijberoep allicht) is zij ook nog eens lerares geweest. Maar toch, wie zou een stuk zo willen ondertekenen …ach!

Op France Culture heeft de filosoof Alain Finkielkraut een zaterdaguitzending waarin uitsluitend rationele mensen te horen zijn.
Hieronder volgt één vraagje van Finkielkraut, dat hij stelt aan een van zijn gasten, de filosoof Jean-Michel Salanskis. Zijn andere gast is trouwens ook filosoof, de meer bekende Jean-Luc Nancy, en ik raad u dus aan om de uitzending hier in haar geheel te beluisteren.
En attendant zal ik die vraag van Finkielkraut even uittikken, om u wat op smaak te brengen, lezer.
En die vraag zou in het beste geval misschien zelfs onze politici een idee kunnen geven, van de manier waarop Franse denkers over onderwijs denken? Want ja, France Culture: we moeten niet overdrijven, maar soms zijn die twee woorden synoniemen.

(21’12”) […] que si on dit “la gauche c’est l’égalité”, on pense, au fond, que la droite c’est autre chose, et d’ailleurs Norberto Bobbio a dit “la droite c’est plutôt la liberté” …mais, mais je pense aussi qu’on se réfère à la situation inaugurale, c’est-à-dire à ce grand passage de la Révolution Française, qui met l’égalité au principe du vivre ensemble, plutôt que la hiérarchie. La hiérarchie n’est pas naturelle, elle est conventionnelle, et l’égalité énonce que chaque être humain apporte en naissant un droit égal –voilà une définition possible– à la liberté, un même droit de conquérir son autonomie et son indépendance individuelle.
Mais, là je vais être un peu provoquant, peut-être, et je pense que l’égalité est devenue le patrimoine commun de la droite et de la gauche, et je pense également, que, aujourd’hui, un problème se pose aussi bien à la droite qu’à la gauche, qu’elle a beaucoup de mal à régler, qui est celui que Montesquieu appelait “l’esprit de l’égalité extrême”. Vouloir faire en sorte, que l’exigence d’égalité, on verra en quel sens, règne …partout.
Je pense par exemple à ce qu’écrivait Simon Leys très récemment, hein, sur l’université:
“Si l’exigence d’égalité est une noble aspiration dans sa sphère propre, qui est celle de la justice sociale, l’égalitarisme devient néfaste dans l’ordre de l’esprit, où il n’a aucune place.
La démocratie est le seul système politique respectable, mais précisément, elle n’a d’application qu’en politique. Hors de son domaine propre, elle est synonyme de mort.
La vérité n’est pas démocratique, ni l’intelligence, ni la beauté, ni l’amour.
Une éducation vraiment démocratique est une éducation qui forme des hommes capables de défendre et de maintenir la démocratie en politique; mais, dans son ordre à elle, qui est celui de la culture, elle est implacablement aristocratique et élitiste.”
Vous parlez de l’éducation, d’ailleurs longuement, et vous faites une certaine critique de la gauche, qui a vu le Maître d’Études comme euh, l’autorité …qui a confondu l’autorité de compétence avec l’autorité de commandement, pour parler comme Péguy.
Mais précisément: de quoi souffre l’École, sinon d’une certaine forme d’égalitarisme? On accueille les élèves les plus faibles dans les classes les plus avancées, pour dans un second temps réviser la baisse des exigences, en se réglant sur leurs capacités.
Et ça, c’est une politique menée conjointement, ou alternativement, par la droite et la gauche ...sur qui souffle l’esprit d’égalité extrême, me semble-t-il, Jean-Michel Salanskis ?

Oui, mais …

.

Moslims misbruiken het begrip racisme

.
15 maart 2009

Moslims misbruiken het begrip racisme

Het menselijk tekort

De moslimorganisaties bagatelliseren niet enkel het begrip racisme,
ze slaan ook munt uit die gruwelterm.
Het is een dooddoener tegen kritiek en versluiert de eigen ressentimenten.

Necla Kelek

De mens wordt als moslim geboren, en als dat niet het geval is dan doet de islam hem het aanbod om dit menselijk tekort door bekering weg te werken. Elk kind van een moslimvader is naar islamitische zeden bij zijn geboorte moslim, want moslim-zijn is in de ogen van de gelovigen de natuurlijke staat van de mens. Uittreden kun je uit deze religie niet, tenzij je de dood met aansluitend de hellevaart op de koop toe neemt.

Het individu is bij geboorte moslim, zoals een andere grote oren heeft of blond haar. Het komt hem niet toe een beslissing te nemen omtrent deze stand van zaken, want die is om zo te zeggen door God gegeven. Kritiek op hem uitbrengen vanwege deze bijzonderheid of dit stigma, is bijgevolg discriminerend, want moslim-zijn is het oorspronkelijke privilege van de mens, en een moslim kan het niet helpen dat hij moslim is.

Dat lijkt in ieder geval het simpele patroon van de argumenten die de Coördinerende Raad van Moslims (KRM) gebruikt, de koepelorganisatie van de islamverenigingen in Duitsland, en van de Interculturele Raad, een samengaan van vakbonden en andere “antiracisten”. Zij roepen vandaag op tot een “Internationale Week tegen het Racisme”: .“Islamvijandigheid is vandaag de sterkst verbreide vorm van racisme in Duitsland” laten zij weten.

Nu zou je je vrolijk kunnen maken over het simplisme van de argumentatie (wat evenwel eens te meer het verwijt van racisme zou afroepen), als niet deze kwestie politiek gesproken zo waanzinnig was. Waanzinnig omdat hier het hoogste orgaan van de islam in Duitsland de moslims als slachtoffers van racisme afschildert, zonder ook maar één bedenking te verdoen aan het gevaar dat er schuilt in het dusdanig bagatelliseren van begrippen.
“Onder islamvijandigheid verstaan wij”, zo zeggen de organisatoren in hun oproep, “ als moslims kleinerend beoordeeld worden, en discriminatie bepleit wordt”. Het hoofddoekenverbod voor leraressen bijvoorbeeld wordt in deze betekenis als discriminerend beoordeeld, en is bijgevolg racistisch.
De poging om over het wezen en de praktijk van de islam, over zijn zeden en uitwassen de discussie te beletten door kritiek of afwijzing als “racistisch” te bestempelen, toont aan hoezeer de argumentatie van de islamverenigingen en de zogenaamde antiracisten ideologisch van aard is. De gruwelterm “racisme” wordt een knuppel tegen kritiek.

In de Turkse kranten en op de staatszender TRT –intussen inhoudelijk volledig door de AKP gedomineerd– wordt elke dag uitvoerig bericht over de zogenaamde discriminaties tegen moslims, vooral in Europa. De toon tegenover Duitsland en Europa wordt alsmaar beschuldigender, het lijkt wel, of er is een gericht opzet om de moslims uit de Europese samenleving te weren. Elke dag houdt men de landgenoten voor: kijk maar, jullie zijn ongewenst.
Islamfunctionarissen die aan de ene kant in alle mogelijke staatsraden en conferenties zitten, en de integratiepolitiek mee bepalen, klagen er breedsprakig over dat zij in Europa uitgesloten worden.
Het Turkse dagblad Hürriyet schrijft er dagelijks over, hoe verschrikkelijk de Turken in Duitsland er aan toe zijn, maar het geeft tegelijk ook tips hoe men Duitsland kan binnenkomen zonder dat men hoeft aan te tonen een cursus Duits te hebben gehad. Namelijk: je wordt zwanger.
In het Turks is er een spreekwoord dat zegt: “De kat die niet bij het eten raakt, zegt dat het bedorven is”. Op die manier kan men zich ook aan een dialoog onttrekken, door kritiek als belediging te bestempelen, en aan de bevolking een vijandbeeld te suggereren omdat de eigen concepten falen.

Omdat dergelijke campagnes vanuit Turkije naar Duitsland worden getransporteerd door het regeringsgetrouwe Ditib [Diyanet İşleri Türk İslam Birliği], is het verklaarbaar dat de KRM, waar de Ditib een stevige vinger in de pap heeft, deelneemt aan dergelijke “racisme”-campagnes.
Waanzin is het ook, omdat de KRM en de Interculturele Raad uit die “racistische” discriminatie openlijk munt slaan. Racisme is, zoals nazisme en antisemitisme, het sleutelwoord om bijvoorbeeld belastinggeld te werven. Wie er in slaagt om racisme, antisemitisme én islamkritiek en -vijandigheid in één adem te noemen, die heeft al een flinke stap gezet om zijn koranscholen en moskeebesturen te financieren met middelen uit de Fondsen tegen Rechts-radicalisme.
Enkele projecten, opgestart met als bedoeling te zorgen voor opleidingswerk tegen racisme, kregen op deze wijze een “andere bestemming”. Organisatoren die bijscholing aanbieden inzake antifascisme, breiden hun werkingsveld uit tot de “islamofobie”.

Met graagte betonen moslims in dit verband (bij andere gelegenheden minder graag) hun verbondenheid met de joden. Waar zij graag toe willen oproepen, is om “Abrahamische teams van joden, moslims en christenen” naar universiteiten en scholen te sturen, met de boodschap: “islam betekent vrede, en vrijwillige overgave aan god”.
Met parolen als “Toenadering tussen de Volkeren en Tolerantie” wordt gepoogd om de “slachtoffers van racisme en discriminatie schouder aan schouder” te krijgen, ook al zijn er geen verbanden wat de oorzaken betreft, want de uitgangsposities verschillen dag en nacht. Onder het motto “Wij geloven allemaal in de ene God, en worden door de Duitsers gediscrimineerd”, postuleert men een pseudosolidariteit.

Natuurlijk moeten wij het over racisme in Duitsland hebben, en opkomen tegen discriminatie. Maar de islamorganisaties moeten dan allereerst de eigen stoep vegen, en eens kritisch navragen hoe zovele, zogenaamd tolerante en vredelievende moslims zoal over de Duitsers denken.
Wie ooit kan meepikken hoe een groep moslims, jongens, meisjes, mannen of vrouwen over Duitse meisjes praat, of over Duitsers zonder meer, of over de joden, die zal snel zijn tong kwijt zijn als hun verwerping en verachting hem in het gezicht slaan.
Niet enkel de uitbarstingen van de familie van de zustermoordenaar Obeidi na het vonnis in Hamburg zijn het, die een schel licht werpen op deze wereldbeschouwing.

Een campagne tegen racisme en nationalisme in de rangen van de islamverenigingen, een opknapbeurt van de verhouding met christenen, joden en “ongelovigen”, een opheldering van de verstandhouding met de Duitsers, of met de minderheden in hun eigen herkomstlanden, dat alles zal geen thema zijn voor enkele weken, maar voor generaties.
NECLA KELEK kommt zum taz-Kongress am 18./19. April in Berlin. Infos unter: www.taz.de/30jahre
[Kelek wordt gelukkig goed beschermd, zoals Rushdie, Hirsi Ali, of Wilders en nog zovele anderen, want islam betekent immers niet altijd vrede]
.

Jaap Kruithof en de Testaccio

.

Jean-Pierre Rondas maakt op Klara al jaren een programma dat in de Vlaamse journalistiek eigenlijk niet thuishoort. Vorige week bracht hij een in memoriam Jaap Kruithof, en ik hoorde de oude professor plots met een stem die ik nauwelijks of niet kende.
Kruithof sprak over nationalisme en identiteit, over religie, over de Belgische staatsordening, over de onnozelheid (onschuld) van het Humanistisch Verbond – allemaal zaken die in zijn lessen niet aan bod kwamen, toch niet in mijn tijd.
De opvattingen van de professor bevallen mij hier bijzonder, wat niet het geval was toen ik dingen als De Zingever las, of doornam.

Hier een transcriptie van "Rondas", tenminste,van de laatste 23 minuten van het programma. Kruithof vertelt, in uittreksels die uit meerdere interviews komen, dingen die hem voor het Belgische schervengerecht en bijgevolg voor dat van de journalistieke en artistieke beau monde hebben gebracht. De hoop scherven was op den duur zo hoog, dat Rondas sprak van een ware Testaccio.
U begrijpt: mijn beau monde is beeldspraak. Op elke begrafenis valt wel een misplaatste grap. Petit monde moet ik beter zeggen.
De volgende woorden zijn die van de professor zelf, met een enkele interventie van Rondas, in het zwart.

Ik heb bezwaar tegen de grenzen die er nu in Europa zijn. Ik vind dat die door geweld zijn afgedwongen en ik zie niet in waarom dat wij ons daar ten eeuwigen dage moeten bij neerleggen. Dus ik wil redelijke gemeenschappen, op een hoger niveau dan een stad, want ja, er zijn mensen die zeggen, ja maar laat ons maar per agglomeratie gaan indelen en dan heb je de pool Lille, de pool Parijs, de pool Brussel, de pool Berlijn enzovoort. En ik zeg ja, goed, dat is reëel hoor, die polen zijn aan het vormen, dus, moeten we rekening mee houden. Wat zijn de meest reële nieuwe vormen die kunnen doen? Als die ouwe staten niet-redelijke grenzen hebben, waaruit allerlei ruzies komen, laten ons dan het grenzenprobleem opnieuw herdenken, en welke grenzen gaan we nemen, daar heb ik absoluut geen indicaties gegeven, maar ik denk dat de Catalonen, dat dat een eenheid is, ik denk dat de Basken een eenheid is, ik denk dat Madrid een eenheid is, maar dat is een beetje groter, daar mag misschien Andalusië bij en zo, en zo kun je doorgaan. En dat kunnen we dus gaan hervormen. Dat is natuurlijk een zeer revolutionair idee want al die staten willen hun grenzen behouden. Maar België is een leuk voorbeeld: het valt, of dat men nu wil of niet, het valt langzamerhand uiteen want vergeet niet dat CD&V, doet niet veel, nee, heeft een nieuw programma dat niet veel …maar er staat wél “confederatie” in, dus dan valt België uit mekaar en dus de CVP of de CD&V is voor het uiteenvallen van België want een confederatie betekent twee zelfstandige staten, en dan heb je al een regionalisme en dan zijn er nog wat mensen die federaal willen blijven, goed ik heb twintig jaar geduld, we zullen wel zien hoe het evolueert, maar het gaat mijns inziens die richting uit en niemand kan dat tegenhouden. Dus waarom zouden we geen Europa maken van de regio’s, na een democratisch overleg en stemmingen en heel de boel. We zullen wel zien hoe de bevolking daarop reageert. Ik zie daar een verbetering, en dat is dus een regionalisme als u wilt, en ik vind dat belangrijk en heu, ja dan zit je in kleine ruzies natuurlijk, als ik zeg ja, Vlaanderen is een regio en daar kun je op bouwen daar kun je iets mee doen, dan zeggen zij: nee België. En dan zeg ik jullie zijn …en dan zeggen zij, jij bent een Vlaams-nationalist en dan zeg ik ja, dat is in deze optie waar, maar jullie zijn Belgische nationalisten, jullie doen precies of dat jullie geen nationalisten zijn maar het gaat over de herverdeling van de grenzen en de staatsmacht. Ja daar heb ik euh, ruzie, ik word zelfs voor bepaalde dingen niet uitgenodigd, en zo, en dan heb je van die ideeën dat als je regionalist bent, dan ben je natuurlijk niet meer links, dan ben je rechts hé. Dus dan word ik plots een aanhanger van het Vlaams Blok. En ik ben dan toevallig ook nog republikein en het Vlaams Blok is ook republikein, en zeggen ze, die jongen die loopt langzaam maar zeker over, hé. Enfin dat is allemaal [lacht], dat zijn problemen van de toekomst. Dus republikein dat blijf ik, daar is niks aan te doen ik vind de monarchie een feodale instelling, en niemand heeft mij bewezen dat dat niet waar is, dus ik wil geen feodale instelling ik ben tegen erfelijkheid als principe van gezagsoverdracht. Dat is kort en krachtig hé, ik ben voor het humanisme, in mijn boek de verkiezing, de burgers verkiezen hun gezagsdragers en niks te prinses Elisabeth-en, het spijt me als ze verkozen wordt ben ik weer een braaf onderdaan, maar ze is niet verkozen ze zal koningin worden eventueel zonder verkozen te zijn, dus dan blijft het, blijft het hangen.

Nationale overdenkingen, en dat is een tussenstap tussen mensheidssolidariteit en, en privé, particuliere solidariteit, dat is plots in een euh, slecht daglicht gesteld door bepaalde mensen en dat wordt onbespreekbaar. Dat gaat natuurlijk nog verder, en wordt het zelfs denk ik een beetje lachwekkend: ook het begrip identiteit wordt als zodanig euh, verdacht voorgesteld, dus moderne burgers hebben geen identiteit, die zijn alles en niks. Dat is natuurlijk veel te verregaand. Je hebt, kijk het is eigenaardig want zelfbeschikking, dat zit in mijn boek Humanisme, en in de Verlichting, en, en alles waar wij tot nu toe over gepraat hebben, dat was natuurlijk het recht van het individu om zelf te denken, zelf zijn geweten, enzovoort, dat is zelfbeschikking. Nou dat moet je ook voor groepen doen, groepen hebben dus ook recht op zelfbeschikking, en dan, dan kom je tot nationale kwesties, daar kun je niet tussenuit. En ze springen de hele tijd naar internationaal. En de ontologische onderbouw is natuurlijk, gaat te ver: er bestaan wél identiteiten. De identiteiten worden complexer, ja, akkoord. De identiteiten veranderen sneller, zijn dus dynamischer, ja, akkoord. Dit behoort tot de werkelijkheid als je ze verstandig bekijkt, maar er bestaat wel een identiteit en als ik in Antwerpen geboren ben, ben ik natuurlijk wel een Antwerpenaar, en dat is niet hetzelfde als een Gentenaar. Dus zelfs binnen het nationale zijn er differentiële dingen en waarom is identiteit dan plots niet meer bespreekbaar? Het is complex en het is mobiel, ok, ja. En dit soort dingen moet niet onmiddellijk in een links-rechts-tegenstelling gebracht worden en vooral niet moreel beladen met ouderwets, niet ter zake doende, reactionair, Vlaams Blok-achtig. Men verkoopt een nationalistisch probleem, dat overal in de wereld bestaat, soms is het opgelost, dan hoeft het niet meer, soms is het niet opgelost, dat betekent dat er geen zelfbeschikking is, en dan blijven die mensen zelfbeschikking eisen en ik geef hun gelijk. Dat is de toestand, dat kun je niet beginnen ontmaskeren en bestrijden door het altijd verdacht voor te stellen, mijn idee is: de linkerzijde in Vlaanderen heeft een eerste keer het nationalisme of het nationale zelfbeschikkingsrecht afgestaan aan Adolf Hitler, en alleen de nationalisten die moesten dan maar bij Adolf Hitler gaan, en dat is een overgave want nationalisme is veel breder dan Adolf Hitler, dat is een fascist die wij allemaal bestrijden. En dat hebben ze in de jaren dertig gedaan en nu gaan ze het verdomme nog eens een keer doen. Nu gaan ze Vlaamse eisen die rechtvaardig kunnen zijn, gaan ze allemaal in handen geven van het Vlaams Blok. Als Vlaams Blokker zou ik dat een bijzonder goeie samenwerking vinden, ik zou zeggen: mijnheer Corijn en consorten, proficiat, dat u ons het recht geeft om over nationale kwesties te debatteren, want links doet dat niet, want links vindt dat over nationale kwesties, dat dat een rechts thema is en daarmee uit. Dus dit is een vergiftigde sfeer.

Identiteit wordt geboren door gelijke omstandigheden, en die omstandigheden zijn zeer breed, dat is klimatologisch, dat is geografisch, kwestie landbouwgrond die vruchtbaar is of niet, dat is irrigatie, dat is heel het proces in de middeleeuwen bij ons. Dat zijn dus allerlei condities en die zijn in de wereld verschillend, en die identiteit, euh de mensen zitten daarop, die hebben dan een verleden, die komen uit het christendom of iets anders, en die, goed. Dat is de ene kant van de identiteit dat is het product van mensen met zelfbewustzijn in bepaalde condities en hun verleden daarbij in een grote rol. Dat is identiteit. Nu krijg je de geconstrueerde identiteit van de leiders. Dat is een tweede fenomeen dat bestaat. Wij loochenen die twee niet, maar iemand die een boek gaat schrijven alsof identiteit alleen het product is van een hogere groep die dat manipuleert, die vereenvoudigt het vraagstuk te veel. Er is ook een soort samenleven in bepaalde condities, en daar wordt dan weinig over gepraat. Maar dan hebben ze te weinig gereisd, dan euh, als individuele auteur. Dan hadden ze al lang gezien dat als ze in Praag rondliepen dat de condities daar anders zijn, en de historie is anders, en de identiteit is anders. En dat is niet alleen het gevolg van manipulatie van overheden. Je overschat die dan. Maar je moet niet zeggen dat is het enige. We zitten met een lege ballon of een leeg ei, en daar zijn wij aan het manipuleren hoe dat ei eruit zal zien. Nee, nee, we zitten met een vol ei, en dat volle ei biedt zelfs weerstand aan die manipulatoren want sommige dingen storten in mekaar. Het boekje van Marc Reynebeau toont aan dat een aantal van die constructies of manipulaties van de identiteit door de hogere instanties of door de Vlaamse Beweging, noem maar op, dat die ineenstorten. Ok, ja, dat is allemaal waar. Maar het zijn geen creaties van deze jongens. Zij bouwen voort op iets dat er is. Natuurlijk, in Vlaanderen is er een groep, vooral in Brussel natuurlijk, ik begrijp hen ook wel hé, want Brussel kan de sigaar worden hé, bij de verdere ontwikkelingen, en die willen die eenheid handhaven, die zijn dat zelf te boven gekomen, maar er zijn natuurlijk een aantal dingen die nog niet opgelost zijn hé, Vlaanderen heeft weinig eigen inkomsten, weinig eigen belastingen en dat soort dingen. Gaan we daar ook niet wat meer zelfbeschikking eisen? En dan denken zij dat dat op fascisme moet uitmonden. Dat hoeft helemaal niet, dat is …en dan de solidariteit met Wallonië, ik begrijp dat volkomen, ik ben ook solidair met Wallonië, maar het perspectief is verlegd hé, het is onzin dat de moderne progressieve Vlaming nu zegt: mijn leven moet gewijd zijn aan solidariteit met Walen. Dat is, dat is een goed idee, maar dat is te beperkt. Mijn solidariteit is zeker uitgebreid tot een solidariteit met de achtergebleven gebieden in Spanje, moeilijke gebieden in Frankrijk, en niet alleen Wallonië, het spijt me geweldig mijnheer, dit perspectief is te eng.


Ja kijk, het is moeilijk om te kiezen hé, want er zijn drie keuzes. De eerste is federaal blijven bestaan, en dat is de huidige regering. We gaan gewoon door in een federale constructie met een koning. De tweede is, nee we gaan verder, we maken een behoorlijk statuut voor Brussel, we zijn een samengaan, een land met een samengaan van twee autonome gebieden, Vlaanderen, Wallonië, en dat is een confederatie. Dan doet Vlaanderen met Vlaanderen wat Vlaanderen wil. En Wallonië ook. En we hebben nog een paar akkoorden tussen de twee. Dat is nóg een Belgisch verband. En dan heb je separatisme, en separatisme betekent: we gaan definitief uit mekaar. Maar je kunt wel separatistisch zijn, maar dan kom je in de Europese eenheid, en dan zit je dus als apart Vlaanderen met verplichtingen in een Europese eenheid. En dat geeft je natuurlijk allerlei regels van Europa en allerlei verplichtingen. Je hebt dus confederatie of separatisme en ik denk dat het historisch gewoon rustig evolueert van het een naar het andere. De federale staat breekt… ja Lambermont is ook al een beetje afbraak hé. Het is niet consequent gedacht. Het is een gevecht tussen iemand die alles eigenlijk wil houden, en iemand die meer wil hebben en zonder dat je zegt: ja maar laat ons nu eens een grondig akkoord doen, en dat sluit in de discussie over sociale zekerheid, de discussie over de belastingen, dat sluit dat in, en daar moet je, goed, ik zie het feitelijk, met al het gelul van de mensen, toch evolueren naar een confederatie. Ik vind dat de CD&V –maar daar wordt helemaal niet over geschreven in de pers– die heeft daar een hele zware stap gezet, want die heeft natuurlijk België doorbroken. Maar ik zie wel een bijna onafwendbare evolutie naar confederatie en misschien is confederatie even goed als separatisme. [even goed? jpr] Ja, ik bedoel, wat maakt het nu uit, tenzij dat je de regio’s gaat veranderen in Europa, wat maakt het nu uit dat Vlaanderen en Wallonië met apart statuut er zijn in Europa, of dat Vlaanderen zich volledig zelfstandig opstelt? en ik heb de neiging om te zeggen jongens wat dat jullie ook doen, gaan tóch naar confederatie. En volgens mij, de laatste twintig jaar geven aan dat wij die tendens volgen. En de andere is de morele kwestie, de ethische kwestie: wat vind ik nu het beste? Nu vind ik: confederatie is feitelijk de tendens, en ethisch voor mij is dat een betere formule dan de huidige. Dus de federale regering mag voor mij verdwijnen. Maar als separatisme betekent dat je je in een nieuwe regionale orde in Europa inschakelt, dat is ok hé.


Ik vind nu plots bondgenoten, en veel krachtiger en meer gemotiveerde bondgenoten, en dat is in Vlaanderen heel vervelend om dat te zeggen, maar dat zit bij die ouwe christelijke jeugdbewegingen en dat soort. Volkomen immuun is, is men daar nog ergens voor dat gemonetariseer en dat winstbejag en dat profitisme enzovoort. Dat is nog een solidarisme en een inzet, ja daar sluit ik bij aan, en ik vind dat in vrijzinnige milieus minder, maar ik moet wel toegeven dat daar een motivering zit van niet opgeven, niet zo onmiddellijk betrokken op eigenbelang en, en zelfs Jean-Luc Dehaene doet daar af en toe beroep op, zij het in een andere zin, dat je dat in de scoutsbeweging ook vindt, en maar hij doet ergens er ook een beetje beroep op dat die gemeenschapszin en dat samen optrekken, nou, ik ben ook bij de scouts geweest en dat vond ik daar een beetje te oppervlakkig, dat heeft geen indruk op mij gemaakt, maar laten we zeggen zoiets als de Derde Wereldbeweging, ja dat vind ik nog altijd dikwijls heel prettige mensen om mee op te trekken.
Terwijl je ouwe ideologische bondgenoten, zeg maar aan de universiteit, dat zijn de mannen die nu in jouw titel voorkomen hé, het Neoliberalisme.
Er is een andere evolutie die je daarbij moet voegen hé. Wat mij verheugd heeft dat is dat na de jaren zestig vanaf de jaren zestig een aantal progressieve bewegingen die verzuiling de rug heeft toegekeerd, en dat vond ik leuk bij Agalev. Agalev is niet katholiek of niet-katholiek, is allebei, en dat had je ook bij de feministische beweging, dat had je bij de pacifistische beweging, derde wereldbeweging. Ik, ik geef wel toe dat ik de leukste, grondige motivatie vind bij mensen die uit de katholieke zuil komen, over het algemeen, statistisch…[afkomstig zijn] ja, afkomstig zijn, die hebben daar ergens een virus opgedaan en dat vind ik een hele aangename virus. En dus dat soort denken van allemaal samen tegen de kerk en zo, dat, dat deel ik niet, omdat ik juist tamelijk veel vrienden heb bij die gelovigen. Ik heb geen zin om nog front te vormen. Daarom voelde ik mij in het Humanistisch Verbond ook niet helemaal op mijn gemak, omdat, de ondergrond was toch eigenlijk dat ze daarvoor bestonden. Mijn hoofdbezwaar blijft hetzelfde, als ik alle grote punten sinds zestig, maatschappelijke grote punten opsom, voor mezelf, en telkens zeg ik: “En waar was het HV?”, dan kom ik tot een vrij negatief resultaat, dan zeg ik, ja maar die deden alsof ze belangrijk waren, maar ze waren eigenlijk nergens bij, dus wat is hun historische betekenis behalve een soort pseudokerk? Maar ik vind ze minder belangrijk dan ze zelf waarschijnlijk denken.

.

De vader van De Gucht spreekt !

.
Dat politici niet in staat zouden zijn om een goed krantenstuk te schrijven is een misvatting. Job Cohen, burgemeester van Amsterdam –een politieke functie, ook in Nederland– schreef dit weekend in De Standaard een werkelijk prachtstuk over Willem Elsschot.
Helaas geeft Karel, de vader van Jean-Jacques De Gucht, vandaag in dezelfde krant alweer voedsel aan de bestaande misvatting.

–– Die familiehistorie met Karel en Jean-Jacques doet mij nu denken aan een verhaal van Karel van het Reve. Laatstgenoemde Karel vertelt ergens, dat een vriend van weer zijn vader, hoog opgaf van Johann Christian Bach. Natuurlijk, soms kon de man er niet onderuit en moest hij ook Johann Sebastian ter sprake brengen. Dan verduidelijkte hij: de vader van Bach.

De vader van De Gucht nu, schreef vandaag een stuk over de EU waarin niet één frisse gedachte, laat staan een mooie formulering te vinden was. Karel bleef bij het bekende praatje: wij politici moeten dat nog eens goed uitleggen, want de burgers begrijpen ons niet. Kortom, la langue de bois*, het vertrouwde handelsmerk.

Het is mij een raadsel waarom de meeste journalisten denken dat juist die man zegt wat op zijn tong ligt. Journalisten zullen er bijvoorbeeld nooit op wijzen dat Karel het onderscheid nog niet weet tussen de EU en Europa, een onderscheid waar de burgers niet het minste probleem mee hebben. Zeven op de tien ondervraagden in de enquête noemden zich Europeaan, maar over de EU waren de antwoorden meestal fifty-fifty, met als uitzondering het sociale beleid van de EU, dat onvoldoende wordt geacht.
Die burgers kennen er niks van, weet dan de vader van De Gucht.

En er zijn nog zaken die hij niet wil accepteren: .“Zelfs het Europees Parlement dat - zoals ik zelf mocht ervaren toen ik er tussen 1980 en 1994 lid van was - een van de meest boeiende en meest democratisch werkende instellingen uit ons politieke universum is, laat mensen koud en boezemt weinig vertrouwen in.”
Zijn gezwollen taal over het universum nog daargelaten: de burgers weten ook wel dat dat parlement er geen is, want het is hoogstens, en pas sinds kort een medewetgever, zoals Dehaene in zijn onschuld nog zei. Het is een wet van Meden en Perzen dat een echt Parlement nooit medewetgever kan zijn, en de burger weet dat. Vader niet.

Waar Karel ook stil over zweeg, was de reactie van de Europese burger op de stelling: “Turkije moet lid kunnen worden van de EU” (correcte vraag trouwens, want van Europa kan het natuurlijk nooit “lid worden”).
Een kwart van de ondervraagden antwoordde ja …en dat is een ondubbelzinnig NEE, .zou ik menen.

Zeg daar eens iets over vadertje, ontleed dat eens, in plaats van ons aan het lachen te brengen met gewichtige zinnen over ambiguïteit:
“De burger kijkt altijd met dubbele gevoelens naar de politiek, en hoe verder die van zijn eigen leefwereld afstaat, des te groter de ambiguïteit.”

.______________

* Actinomycose: Affection fréquente sur les bovidés, pouvant frapper d'autres espèces animales. Elle est due à la pénétration d'un champignon à la faveur d'érosions de la muqueuse buccale. Elle est caractérisée par la formation d'une tumeur dure sensible au niveau des maxillaires. Elle peut aussi se développer sur la langue, qui devient rigide, d'où le nom de langue de bois réservé à cette localisation.

.

Liever een fruitvlieg dan een orakel

.

Geert Noels, de alom geprezen economische expert .–je leest vaak dat die man geen blad voor de mond neemt–. roept om een oorlogsregering. Volgens hem moet zulke regering bestaan uit experten. Of zij ook vanuit Londen moet opereren hoorden wij hem niet zeggen, al zou dat logisch zijn want de Beurs van Londen weegt zwaarder dan die van Brussel.
Ook vertelde Noels niet of zijn nieuwe regering nog een democratische legitimatie behoeft – eventueel enkel aan Franstalige kant, want we weten allemaal dat je in moeilijke tijden en in een moeilijk land niet alle finesses van de democratie tot het uiterste in aanmerking kunt nemen. De rede, la Raison dient nu immers de bovenhand te krijgen.

En wie zal het ontkennen: na de democratie is een verlicht despotisme van experten toch een uitstekende tweede keus? Hoogstens blijft er nog één eenvoudige vraag: .wie of wat zijn experten?

Ik herinner mij niet alles natuurlijk, maar vóór oktober vorig jaar heb ik Geert Noels zelden bezig gehoord over vergiftigde kredieten, CDO’s (collateralized debt obligations), CBO’s (collateralized bond obligations), of over toezichtsorganen zoals de Commissie voor Bank- en Financiewezen, of over dingen als de MIG (Moody's Investment Grade), noch ook over andere ratings van hetzelfde kaliber, S&P .&c.
Die moeilijke woorden zou ik nochtans zeker onthouden hebben, maar zij kwamen geloof ik niet vaak uit zijn mond, of toch niet in principieel afkeurende zin. Zou hij die termen toen misschien zelf nog niet gekend hebben? Dat kan niet: bv. van Moody’s had Geert zeker al gehoord, en het begrip collateral damage kent zelfs de eenvoudigste soldaat.

Nee, tot voor kort nam Noels herverpakte kredieten, ratings &c. nog heel ernstig, was mijn indruk. Tenminste in het openbaar deed hij dat. Achter gesloten deuren klonk het misschien anders. Natuurlijk, comme tout un chacun spreekt Noels nu wél over die dingen, ook in het openbaar, en wel in zeer kritische zin. Expertise, misschien zelfs duivelskunst had je dat vorige zomer nog kunnen noemen, maar vandaag niet meer.
Noels heeft het nu niet meer over fluctuaties of rimpelingen of gewone schokken, maar over een zesvoudige economische schok, een echte econoshock zou je kunnen zeggen als je van spitse neologismen houdt.

Maar wij, het vulgus, het plebs hebben lange tijd moeten horen dat bv. de gestreepte Graafkikker een echte kei was ...die bovendien over een geweldig adressenboekje beschikte, met nog veel andere keien erin. Dat adressenboekje kende weliswaar niemand, maar op journalisten maakte het altijd een diepe indruk, en zij deden dan alsof ze daar meer van wisten, net zoals ze dat deden over datzelfde boekje van die andere goede Belg, Steve – ik bedoel niet Robert Stevaert maar Etienne Davignon.
Intussen zijn Maurice en Steve hun blackberry ergens kwijtgespeeld ...en hadden ze verzuimd om een back-up te maken. Ook de journalisten hoor je daar niet meer over, al zouden zij de twee heren nu kunnen bijspringen om hun bestanden te herstellen.
Hoezeer dit dataverlies ook te betreuren is, het neemt niet weg dat wij gewone burgers experten moeten vinden, want een éénmansregering van Noels zal hopelijk iedereen te ver gaan.

In de Scientific American een paar jaar terug, stond een artikel over ons probleem. Hoe kan een leek, een buitenstaander vaststellen of iemand expert is op een bepaald terrein?
Op sommige, zeer beperkte terreinen valt dat nog wel mee leert ons de wetenschap, schaken bijvoorbeeld, maar wijn proeven is al moeilijker, en Politiek is vermoed ik nog veel moeilijker.

Misschien zullen wij toch gewoon, indien constitutioneel mogelijk, democratische verkiezingen moeten houden?
_________________

Hier de abstract van het artikel The Expert Mind, dat trouwens mooi aansluit bij het vorige blog:

Chess is an ideal experimental field for studying extraordinary levels of cognitive skills, because unlike for instance professional stock pickers, who are no more successful than amateurs, connoisseurs who cannot distinguish wines better than yokels, or highly credentialed psychiatric therapists who help patients no more than colleagues with less advanced degrees, in chess the degree of expertise can be precisely measured. It can be broken into components, subjected to laboratory experiments and readily observed in its natural environment, the tournament hall.
For this reason chess, which the German poet Johann Wolfgang von Goethe called "the touchstone of the intellect," has served as the greatest single test bed for theories of thinking – is it the "Drosophila of cognitive science".

Philip E. Ross

Het schaakspel is een ideaal terrein om buitengewone cognitieve vaardigheden te bestuderen, want in tegenstelling tot bijvoorbeeld professionele beursspeculanten, die het er niet beter afbrengen dan amateurs, of wijnkenners die bij het onderscheiden van wijnen in niets verschillen van boerenkinkels, of hooggediplomeerde psychiatrische therapeuten, die patiënten niet beter helpen dan lager opgeleide collega's, kan in het schaakspel de graad van bekwaamheid nauwkeurig worden bepaald. Hij kan in componenten worden opgedeeld, experimenteel beproefd in het lab, en is eenvoudig te observeren in zijn natuurlijke habitat, de toernooizaal.
Om deze reden werd het schaakspel – door de Duitse dichter Johann Wolfgang von Goethe “de toetssteen van het intellect” genoemd – vaak aangewend als de bij uitstek beste proefbank voor theorieën over het denkproces; het is de “Drosophila van de cognitieve wetenschap”.

_____________________

P.S. .Ik kreeg onmiddellijk een reactie van een lezer die mij corrigeerde. Hieronder mijn schuldbewuste antwoordbriefje.

Beste XXX,
bedankt voor uw nuttige en ook buitengewoon snelle reactie. Ik moet toegeven dat ik Geert Noels vaker op de radio hoorde dan ik hem las, en dat hij in de oude stukjes die u mij doorstuurde inderdaad kritisch was voor de producten en instellingen die ik noemde.
Niet als verontschuldiging bedoel ik dit, maar mijn echte onderwerp was toch het gevaar van een expertenregering, en of het dan om echte of vermeende experten gaat is niet eens wezenlijk. Wellicht bedoelde Noels inderdaad niet onze “gewone” regering te vervangen, maar die indruk is toch hier en daar ontstaan hoor ik.
Ik zal mijn antwoord aan u, zonder naam, als een postscriptum toevoegen.
Mijn beste groet, en nogmaals bedankt,

.