Een oude kwestie opgelost

.

Bij De Standaard hebben ze altijd mooie ingezonden stukjes. Vandaag hebben ze er eentje van een voormalige restauranthouder, die tussen de soep en de patatten ook socioloog moet geworden zijn. Dat eerste, van dat restaurant, weten we omdat de schrijver het ons zelf vertelt, en het tweede maak ik op uit het redactionele onderschrift bij zijn briefje: Hugo Van Assche is socioloog.
We hebben geloof ik een wet die zegt dat je geen café of restaurant mag houden, als je niet over het juiste brevet beschikt. Of sociologen ook iets dergelijks moeten bezitten weet ik niet. Wellicht niet, of anders gaat het om een loutere formaliteit. Een vak als logica bijvoorbeeld zal niet tot de propedeuse van de sociologie behoren, hoogstens er summier aan bod komen, want wat lezen wij bij de socioloog Hugo Van Assche?

Maar het dragen van de hoofddoek maakt ook deel uit van de godsdienstvrijheid en de identiteit van die meisjes. Dat verbieden getuigt van een gebrek aan respect voor hun identiteit en hun individuele keuze, zelfs al wordt die keuze hen opgedrongen. Onze wetten garanderen die meisjes dat ze later sowieso hun eigen keuzes kunnen maken. Laat het hun verdienste zijn, als zij later kiezen om niet meer toe te geven aan die groepsdruk.

Nu kun je over de vrije wil verschillend denken, en zo schreef bijvoorbeeld Erasmus van Rotterdam in 1524 zijn De Libero Arbitrio, waarin hij beweerde dat er wel degelijk zoiets als vrije wil bestaat. Luther dacht daar anders over en diende hem twee jaar later van antwoord in De Servo Arbitrio. Die twee zijn daar nooit goed uitgeraakt.
Maar de wetenschap staat niet stil, en nu zien wij, in dit korte lezersbriefje in De Standaard, dat je een vrije keuze ook aan iemand kunt opdringen! Moslimmeisjes kunnen dus eenvoudig gedwongen worden om vrij voor de hoofddoek te kiezen.
Hoe heeft het gezamenlijke, en toch niet geringe verstand van Luther, Erasmus en al diegenen die na hen kwamen, deze schitterende oplossing kunnen overzien?

___________

Noot van 30 juni: Luc Huyse, die vandaag in de krant de harde taak op zijn schouders nam om te bewijzen dat de kiezers in Vlaanderen niét nationalistisch hebben gestemd, en die alweer naar datzelfde "wetenschappelijke" (but it is only sociology, zoals de Harvard wiskundeprof Tom Lehrer lang geleden al zong) onderzoekje verwees, waar eerder Sinardet en Reynebeau al mee zwaaiden, lijkt hieronder ook een logische fout te maken, al kan in dit geval wel een lofwaardige onwetendheid omtrent het voetbalspel hebben gespeeld:

"De dag na 7 juni was te lezen en te horen dat de opiniepeilers weer eens de grootste verliezers waren. Maar is dat wel zo zeker? Natuurlijk heeft TNS-Media/Dimarso, de Madame Soleil van De Standaard en de VRT, serieuze missers gescoord."

Logofobie is een bekend probleem

.

Dit is een transcriptie van een 5 minuten durend fragment uit “Répliques”, de onvolprezen zaterdagochtendrubriek van Alain Finkielkraut op France Culture. De zesde juni had zijn rubriek als titel: Qui a peur de la banlieue?, en Finkielkrauts gasten waren de professoren Judith Revel en Pierre Jourde.

Eén vraag van het gesprek was, zoals vaker, hoe het mag komen dat onze islamitische gasten, ook van de n^de generatie, het op school toch zo slecht doen?
(Blijkbaar is dat niet enkel in Vlaanderen het geval, zoals onze journalisten graag concluderen uit internationaal wetenschappelijk onderzoek.)
Ligt het aan schandelijke discriminatie, of zou het denkbaar zijn dat er toch aan de islam zelf, of aan die cultuur, of anders aan de huwelijkspatronen die daarmee samenhangen, iets schort? Hoe komt het bijvoorbeeld dat jongeren zich nog wel eens tegen de school zelf en haar gebouwen keren?

We vallen in het gesprek binnen, bij een repliek van Jourde aan zijn welmenende gespreksgenote die een paar spijtige insinuaties had gemaakt, die ik niet hoef te citeren aangezien zijn antwoord duidelijk genoeg is, en procedés als deze van Revel aan iedereen genoegzaam bekend zijn.

Pierre Jourde: …non mais je suis d’accord. L’explication socio-économique est nécessaire, mais à mon sens elle n’est pas suffisante. Je veux dire par là, que dans des conditions –il y a parfois des conditions qui sont assez bonnes, aussi dans les collèges de banlieue– il y a des dégradations qui sont en effet, comme vous l’avez dit, dues à un manque d’investissements, mais il y en a qui sont dues directement, à l’action malheureusement des ...des élèves, il y a aussi je crois –qui est un trait d’époque d’ailleurs, qui n’est pas seulement un trait de banlieue– la difficulté, ça n'a pas été mon cas, mais la difficulté pour certains collègues, je le voyais bien, à simplement faire un cours, faire un cours même dans de bonnes conditions, c'est-à-dire faire accepter une parole qui soit une parole apportant du ...du sens, apportant des connaissances. De plus en plus, au fond, le cours se passe à négocier, d’un certain côté. À négocier toutes sortes de choses d’ailleurs, l’entrée, la sortie, la bagarre avec le voisin, à négocier le contenu du cours d’ailleurs, cela arrive aussi, donc, je veux dire, l’école est fondamentale en effet pour, comment dirais-je, pour le progrès social qu’on peut, qu’on doit souhaiter pour ces populations reléguées des banlieues. Simplement, elle ne fonctionne pas, et à mon sens, si elle ne fonctionne pas ça n’est pas seulement pour des conditions socio-économiques, c’est de manière toute aussi importante dû à la fois à une impossibilité de faire passer un discours, une attention qui est la seule manière au fond de faire passer des connaissances, et aussi à une philosophie de l’école qui s’est développée pendant vingt ans, qui a consisté à dire que c’étaient les apprenants, comme on dit, qui avaient à apprendre quelque chose aux professeurs, et non pas l’inverse.
Tout à l’heure vous m’avez relevé, à propos d’identité culturelle – je voudrais m’y attarder un instant parce que vous avez laissé entendre …qu’au fond, mon discours consistait à donner comme causalité à ces problèmes, la couleur de peau, ou l’origine nationale ou ethnique.
C’est un peu un coup bas. Alors je voudrais vous dire un certain nombre de choses.
Je viens de gagner un procès, contre des paysans du Cantal, qui ont lapidé mes enfants noirs. Un procès pour racisme. J’ai donné des cours d’alphabétisation, gratuitement, sur mon temps libre, dans ma jeunesse, à des immigrés, d’origine maghrébine. Je me suis battu dans le métro contre des gens qui tenaient des propos racistes, anti-arabes. Je tiens à dire tout ça.
Je veux dire que le discours essentialiste, le discours essentialiste populaire et xénophobe, qui consiste à dire que… telle population a tel comportement parce que c’est comme ça, c’est inné: c’est l’Ennemi! de même que le discours iréniste, qui consiste à dire que …ne-voyons-pas-le-problème, est aussi l’Ennemi.
Je veux vous raconter une anecdote, elle n’est pas tout à fait hors sujet. Dans une émission, récemment, j’étais face à l’ancien conseiller de Lionel Jospin, à la télévision, et je lui ai dit la chose suivante: lorsque j’étais professeur dans un Lycée technique de Nogent-sur-Oise j’avais une classe de chaudronniers, à cent pour cent blancs –Nogent-sur-Oise– qui me disaient: monsieur, les arabes, nous on les aime pas, parce qu’ils nous agressent, et ils nous volent.
Je leur ai dit, là les gars –alors, essentialisme populaire– je leur ai dit là les gars, il y a un problème qu’il va falloir qu’on règle.
Il se trouve que dans une autre classe il y avait un jeune homme, d’origine maghrébine –mais puisque tel est le problème il faut bien le nommer! puisque c’est leur problème, c’est ainsi qu’ils le nomment– et je leur ai dit: un, j’ai été contacter le jeune homme qui était assez brillant, assez intelligent, qui réfléchissait, je lui ai dit: est-ce que tu acceptes de venir dans ma classe de chaudronniers, ça va être difficile, leur parler de ta condition? Il est venu, il leur a parlé en effet de ses problèmes, et ils ont été non pas convaincus, ils ont été ébranlés. En tout cas, ils se sont posé un certain nombre de questions sur ce qu'il pensait. J’avais l’impression, ce faisant, de faire un acte militant antiraciste, comme je l’ai fait toute ma vie.
Qu’a dit l’ancien conseiller de Jospin qui était en face de moi? “Monsieur j’estime indigne de la part d’un professeur d’avoir prononcé plusieurs fois le mot Arabe!”
C'est-à-dire que nous voulons bien une société métissée, mais nous ne voulons pas savoir ce qu’on métisse. Nous voulons bien, enfin nous acceptons qu’il y ait des problèmes, mais nous ne voulons pas nommer les problèmes, or, pour moi, je m’excuse Alain Finkielkraut [non, mais allez-y], je fais partie de cette génération pour qui le progrès, la liberté, l’égalité, la lutte pour les droits des femmes, la lutte contre le racisme, étaient des choses qui allaient de pair. Parce que c’est là la génération qui a soutenu la “Marche des Beurs”, qui a soutenu “Touche pas à mon pote”.
Et puis, dans cette génération il y a un certain nombre de gens qui ont commencé à se poser des questions. Quand on voit des jeunes gens qui manifestent contre le travail précaire, qui se font casser la figure, aux cris de “sales blancs”, et dépouiller aux cris de “sales blancs”, par des groupes, au fond, qui se définissent eux-mêmes –pas moi qui définis– par leur ethnicité ...j’ai commencé à me poser des problèmes.
Quand j’ai eu une, deux, trois, quatre amies travaillant en banlieue dans des collèges, me disant: je ne peux pas enseigner la Shoah! ou des jeunes femmes me disant: je me fais draguer dans la rue, je ne veux pas être draguée, et on me dit: “t’as qu’à mettre ton voile!” ...parce que là, ces femmes en question sont colorées, donc identifiées à la communauté maghrébine, et si elles sont maghrébines elles doivent porter le voile ...ou elles sont draguables.
Et là, tout à-coup, j’ai senti une rupture, parce qu’il m’a semblé que la lutte que j’ai toujours menée pour ce progrès-là, et bien ...il y avait un problème. Et la question que je me suis posée, c’est pourquoi certains d’entre nous, certains intellectuels ont refusé cette rupture. Pourquoi certains ont-ils refusé d'envisager cette réalité?

…zeker, daar ga ik mee akkoord. De socio-economische verklaring mag niet ontbreken, maar naar mijn smaak volstaat ze niet. Ik bedoel, dat onder omstandigheden –en soms zijn die omstandigheden nog redelijk gunstig, ook in voorstadsscholen– er inderdaad verval voorkomt, dat zoals u opmerkte duidelijk te wijten is aan onderinvestering, maar je ziet ook verval dat helaas direct aan het gedrag van de leerlingen te wijten is. Ook komt het voor, meen ik –en dat is een fenomeen van onze Tijd, niet enkel van de voorsteden– dat het moeilijk wordt om les te geven, dat was niet mijn geval, maar sommige collega’s ondervonden problemen, zag ik, om simpelweg les te geven, zelfs in goede omstandigheden. Dat wil zeggen om een boodschap te laten aanvaarden die inhoud wilde aanreiken, kennis wilde aanreiken. Van langs om meer wordt de lestijd besteed aan onderhandelingen mag je zeggen. Onderhandelingen over alles en nog wat: beginuur, einduur, ruzie met de buur, onderhandelingen verder over de inhoud van de les, dat heb je ook.

Maar wat ik wil zeggen: voor de sociale promotie, die je aan die, hoe zal ik het zeggen, aan die achtergestelde voorstadsbevolking kunt en moet toewensen ...is de school toch essentieel? Maar ze functioneert simpelweg niet, en als je het mij vraagt dan zijn het niet enkel socio-economische factoren die maken dat ze niet functioneert.

In even belangrijke mate ligt dat eerstens aan de onmogelijkheid om nog een boodschap over te brengen, om aandacht te wekken, wat tenslotte de enige manier is om kennis door te geven, en ook aan een bepaalde onderwijsfilosofie van de laatste twintig jaar, die beweert dat het de leerlingen zijn die aan de leraar iets moeten bijbrengen, en niet omgekeerd.

Daarstraks, in verband met culturele identiteit, hebt u mij voorgeworpen –en ik wil daar toch even bij stilstaan– u liet namelijk verstaan dat, ten gronde genomen, mijn redenering er in bestond om de oorzaak van deze problemen in de huidskleur, of de nationale of etnische afkomst te zoeken.

Die slag komt wat laag aan. Laat ik u even een paar zaken vertellen.

Nog maar net heb ik een proces gewonnen, tegen boeren van de Cantal, die aan mijn kinderen, zwarte kinderen, verwijten hadden gemaakt. Een proces wegens racisme.

Ik heb alfabetiseringsles gegeven, voor niets, in mijn vrije tijd, toen ik nog jong was, aan immigranten, van Maghrebijnse afkomst.

In de metro heb ik gevochten tegen lui die racistische, anti-Arabische praat verkochten.

Dat wil ik graag even kwijt.

Wat ik bedoel is, dat de essentialistische gedachtegang, de populaire en xenofobe essentialistische gedachtegang, die er in bestaat te zeggen dat …deze of gene populatie, dit of dat gedrag vertoont omdat het nu eenmaal zo is, aangeboren namelijk – dát is de Vijand! en net zo goed is de irenische gedachtegang, die erin bestaat te zeggen …ach wat, ik zie geen probleem – ook de Vijand!

Laat ik u een anekdote vertellen, ze is niet geheel naast de kwestie.

In een recent televisieprogramma zat ik tegenover de oud-adviseur van Lionel Jospin, en ik zei hem het volgende: toen ik leraar was in een technische humaniora in Nogent-sur-Oise, had ik een klas van koperslagers, voor honderd procent blank –Nogent-sur-Oise– die mij zegden: mijnheer, Arabieren, daar moeten wij niet van hebben want zij vallen ons aan, en bestelen ons.

Ik zei hen: kijk jongens –duidelijk populair essentialisme– ik zei hen: kijk jongens, hier is iets aan de hand, en dat moeten wij uit zien te klaren.

Nu zat er in een andere klas een jongeman, van Maghrebijnse komaf –ja, tenslotte is dát het probleem, en moet je het benoemen! want het is hun probleem, zij geven het die naam– en ik heb hen gezegd... (vooraf, ik heb die jongeman aangesproken, die vrij briljant was, vrij intelligent, die nadacht over dingen, en ik heb hem gevraagd: zou je bereid zijn om aan mijn klas van koperslagers, niet zo makkelijk, iets te vertellen over jouw situatie?).

Hij is gekomen, hij heeft hen inderdaad verteld over zijn problemen, en ze waren …niet overtuigd, zij waren uit hun lood geslagen. In elk geval, ze hebben zich een aantal vragen gesteld, over hoe hij dacht over de zaken.

Mijn indruk daarbij was, dat ik een daad van militant anti-racisme stelde, zoals ik mijn hele leven al had gedaan. Wat had nu die oud-adviseur van Jospin te vertellen, die recht over mij zat? “Mijnheer, ik beschouw het als onwaardig, dat een leraar bij herhaling het woord Arabier in de mond neemt!”

Het komt er dus op neer, dat wij graag een gekleurde maatschappij willen, maar wélke kleurtjes wij mengen willen we niet weten. Wij geven toe, of liever wij accepteren dat er problemen zijn, maar een naam aan die problemen geven doen we liever niet. Terwijl voor mij, en ik verontschuldig mij Alain Finkielkraut [onnodig, gaat u door], ik behoor tot die generatie voor dewelke vooruitgang, vrijheid, gelijkheid, strijd voor de vrouwenrechten, strijd tegen het racisme, zaken waren die een geheel vormden. Tenslotte stond die generatie achter de “Mars van de [tweede generatie- mv] Noord-Afrikanen”, stond achter “Touche pas à mon pote”.

En dan, zijn er in dié generatie een aantal mensen zich vragen beginnen te stellen.

Als je jonge mensen hebt zien betogen tegen de hachelijke arbeidstoestanden, en je die vervolgens in elkaar zag slaan onder kreten van “smerige blanken”, terwijl zij beroofd werden onder kreten van “smerige blanken”, door groepen die als het er op aankomt zichzelf –ik hoef dat niet te doen– etnisch definiëren …ik ben mij daar vragen beginnen bij stellen.

Als ik één, twee, drie, vier vriendinnen heb, die werken in voorstadsscholen, en die mij zeggen: Over de Shoa kan ik geen les geven! of jonge vrouwen die mij zeggen: ik word lastiggevallen op straat, ik wil niet lastiggevallen worden, en dan antwoorden ze mij: “Je moet je sluier maar omdoen!” …want ja, het betreft hier donkere vrouwen, en dus worden zij tot de Maghrebijnse gemeenschap gerekend, en als Maghrebijnsen zijn zij verplicht om de sluier te dragen, zo niet kunnen zij …rustig worden lastiggevallen.

Kijk, daar, plots, heb ik, een breuk gevoeld. Want het leek alsof de strijd die altijd de mijne al was geweest, voor die vooruitgang ...wel …er was een probleem.

En de vraag die ik mij toen stelde was, waarom sommigen van ons, sommige intellectuelen, die breuk weigeren te zien. Waarom hebben sommigen geweigerd om die werkelijkheid onder ogen te zien?

Misschien een idee voor de zoon van die andere 68-er, Goossens? een debat met deze Pierre Jourde, in zijn KVS ? Maar dan niet met zijn vader als tegenspeler, want die moet nog wat boterhammen eten.

.

.

Cees weet wel raad !

.

De reizende schrijver Cees Nooteboom krijgt eerstdaags de Prijs der Nederlandse Letteren uitgereikt. Nu zal die prijs hem mogelijk niet zoveel waard zijn als destijds zijn vermelding in Das Literarische Quartett op de ZDF, waar de grote Marcel Reich-Ranicki hem de hemel in prees, maar toch: anders dan Gerard Reve zal Nooteboom zijn prijs ontvangen uit de doorluchtige handen van Albert Coburg. Die prijs zal hem dus niet gewoon per postkoets bezorgd worden.

Maar genoeg over literatuur!. niemand kan ernaast kijken dat we net Verkiezingen hebben gehad, en daarom stelde Kurt Van Eeghem, presentator van het culturele middagmagazine Ramblas op Klara, aan Nooteboom de vraag wat hij vond van de uitslag in Nederland.

Onze vijfenzeventigjarige auteur was maar pas terug van een verblijf in Australië. Een tocht naar zo'n ver continent is best vermoeiend, en daarom maakte hij op de heenreis enkele tussenstops. Zo bracht Cees eerst een bezoekje aan enkele oude vrienden in Noord-Thailand, daarna ook aan enkele oude vrienden in Bali, en dan pas ging het naar het tropische Noord-Australië, alwaar hij een 4 Wheel Drive huurde om mee naar Sidney te rijden.

Door zijn verre reizen krijgt zo'n man natuurlijk een helder zicht op een klein lapje grond als Nederland. Of op probleempjes als immigratie, integratie, islam en dergelijke. Dingen waar wij ons wel eens op willen verkijken.

Zo ging (een stukje uit) het gesprek gisterenmiddag:

U bent net teruggekeerd uit de verre andere kant van de wereld, toen Nederland net zoals de andere Europeanen net naar de stembus was geweest. Wat vindt u van het resultaat? …Geert Wilders?

Ach, weet u, hmm…

Als wereldburger moet u daar toch uw kijk op hebben?

Jaa... nou, ik moet u eerlijk zeggen, ik denk: die dingen die komen en gaan. In alle oprechtheid, kijk als je net uit het werelddeel komt, Azië waar met enorme Schwung, enorme vooruitgang gemaakt wordt –misschien is er even een adempauze nu door de recessie– maar Europa moet zorgen dat het, heu, één groot land wordt, om aan die uitdaging een antwoord te geven want het is onvoorstelbaar wat er daar allemaal gebeurt.

En dan kom je hier terug, en het gekissebis, en het gedoe, enne, ik bedoel het idee dat je tegen de islam, de islam dat is iets in de wereld wat zo groot is, hoe je daar als klein partijtje in Nederland op deze manier …en dan krijg je ook de ironie dat iemand als Obama een grandioze rede houdt en het heeft over de Holy Quran, terwijl hier in Nederland iemand is die vindt dat het boek verboden moet worden ...ja, zo weet ik er nog wel een paar. (hihihi) Ik kan mij dus, eerlijk gezegd, het zou misschien moeten, en het moet ook van sommige mensen, maar ik kan me daar niet zo vreselijk over opwinden, en ik word ook uit Duitsland gevraagd “Wat is er met Nederland aan de hand?” en dan zeg ik: “Er is in Nederland aan de hand wat er bij jullie ook aan de hand is, alleen, jullie hebben niet een mijnheer die daar, ja, zo populistisch succes mee heeft, met dat thema.”

Maar de karavaan trekt voorbij.

Ach, ik denk dat integratie zoals die d’er is, en die natuurlijk voor veel mensen problematisch is, die ook echt voor mensen die niet, ja ...niet uit hun omgeving wég kunnen, inderdaad een probleem kan zijn. Dat is altijd, dat wrijft en dat wringt, en dat doet ook pijn en, ja de Geschiedenis leert dat in de loop van de tijd dingen opgelost worden, en dat gaat vaak met van alles en nog wat gepaard. Het euh…

Maar het moet wel gebeuren?

Ja… ik, ik zie nu al tekenen dat er toch een vorm van integratie is, op niveau, die wel degelijk succes heeft.

De oplossing die Nooteboom hier voorstelt is de eenvoud zelf: als alle autochtonen eens op reis vertrokken, dan konden de inwijkelingen op hun gemak integreren. En verder zal de Geschiedenis wel oplossingen brengen, indien nodig.
Dat zijn collega-reisjournalist V.S.Naipaul, met zijn wat somberdere kijk op de islam, dáár nooit is opgekomen!

.

Mia Doornaert verslaat een Frans TV-incident

.

Bij François Bayrou slaan de stoppen door
in aanval op Daniel Cohn-Bendit

Een tv-debat tussen Franse lijsttrekkers ontspoorde door een hevige ruzie.

De centristische leider François Bayrou viel helemaal uit de rol van wijze, gematigde politicus die hij zich jaren wist aan te meten. In het programma 'A vous de juger' op de openbare tv-zender Antenne2 [sic] ging hij hevig tekeer tegen de groene lijsttrekker, de Frans-Duitse Daniel Cohn-Bendit. […]
De centrist viel Cohn-Bendit hevig aan omdat hij 'driemaal geluncht heeft' bij president Nicolas Sarkozy. Voor Bayrou, die een viscerale afkeer van Sarkozy heeft, wees dat op 'medeplichtigheid' met het beleid van de president.
Meestal weet 'rode Danny' zijn kalmte en humor te bewaren. Maar de hardnekkige aanvallen van Bayrou kregen Cohn-Bendit toch kwaad. 'Je zal nooit president worden', beet hij Bayrou toe. 'Tu es trop minable' ('Je bent een stumperd').
Bij dat misprijzen voor zijn presidentiële ambities sloegen bij Bayrou de stoppen helemaal door. Cohn-Bendit zou de term 'minable' beter op zichzelf toepassen, zei hij, gezien zijn standpunten over seksuele contacten met kinderen.
Bayrou verwees daarmee naar een boek dat Cohn-Bendit 34 jaar geleden schreef, en dat onder meer gaat over zijn ervaringen als kleuterleider in Frankfurt. In de libertaire sfeer van die tijd lijkt 'rode Danny' milde seksuele spelletjes met kinderen enigszins goed te praten. Cohn-Bendit heeft al jaren geleden gezegd dat hij die 'slechte tekst' zelf ook afwijst.[…]
Bayrou weigerde gisteren excuses uit te spreken. 'Ik bedrijf geen politiek van excuses', zei hij.

Voor Vlaamse journalisten is het normaal, zoals ik hier al vaker zei, om feiten onnauwkeurig te rapporteren, om ze bij voorkeur zelfs scheef voor te stellen*, en vooral om ze goed te duiden, want er zijn tenslotte figuren die ontzien moeten worden. In bijvoorbeeld Frankrijk en Duitsland komen zulke zaken ook wel eens voor, maar hier zijn ze de regel.
Nu, Mia Doornaert ként waarschijnlijk niet de juiste toedracht van wat Bayrou heeft gezegd, en wellicht had zij ook niet de tijd om met de teksten vóór zich na te trekken wat er precies aan de hand is geweest ...34 jaar geleden tenslotte.

Bijgevolg, helaas, is wat zij schrijft zonder meer een valse voorstelling van zaken.
Cohn-Bendit noemde op France2 (!) zijn tegenstander "minable", sprak hem ook nog aan met "tu", en kreeg meteen lik op stuk. Volgens Doornaert kun je dit aldus samenvatten: "bij Bayrou slaan de stoppen door". Bovendien, vindt zij, had Bayrou (!) zich moeten verontschuldigen.
Cohn-Bendit daarentegen viel weinig te verwijten: In de libertaire sfeer van die tijd lijkt 'rode Danny' milde seksuele spelletjes met kinderen enigszins goed te praten. Cohn-Bendit heeft al jaren geleden gezegd dat hij die 'slechte tekst' zelf ook afwijst.

Wat Cohn-Bendit in zijn boek echter deed, was niet milde seksuele spelletjes enigszins lijken goed te praten, maar kort en goed erkennen dat hijzelf pedofiele handelingen had gesteld. Dat hij die tekst nu slecht vindt, hem zelfs afwijst, zal iedereen wellicht begrijpen. Voor Mia Doornaert volstaat het afkeuren van die tekst al lang.
Over de handelingen zelf is onze baronesse mild, immers er was toen die libertaire sfeer. Een beetje zoals de graaicultuur in het bankwezen ook de georganiseerde diefstallen van bankiers kan vergoelijken. Genoemde pedofiele handelingen, schrijft zij in haar verslag overigens niet aan Dany zelf toe: als je haar leest, lijkt het wel of de man heeft enkel een bekritiseerbaar theoretisch opstel gepleegd.
Ik weet niet of de toevallige Standaardlezer wel een goede voorstelling van zaken krijgt, als hij enkel de tekst van Mia, baronesse Doornaert te zien krijgt... laten wij daarom kleuterleider Daniel zelf zijn verhaal doen:

«Il m’était arrivé plusieurs fois que certains gosses ouvrent ma braguette et commencent à me chatouiller. Je réagissais de manière différente selon les circonstances, mais leur désir me posait un problème. Je leur demandais: "Pourquoi ne jouez-vous pas ensemble, pourquoi m’avez-vous choisi, moi et pas les autres gosses?" Mais s’ils insistaient, je les caressais quand même.»
“Het is me vaker overkomen dat bepaalde jochies mijn gulp openmaakten, en mij begonnen te strelen. Ik reageerde verschillend al naargelang de omstandigheden, maar hun begeerte stelde mij voor een probleem. Ik vroeg hen: ‘Waarom spelen jullie niet met elkaar, waarom hebben jullie mij uitgekozen, mij en niet de andere kinderen?’ Maar als ze aandrongen, streelde ik hen toch maar.”

En Cohn-Bendit heeft nog lang niet gedaan. Tenslotte waren die pedofiele lotgevallen slechts anekdotisch, futiliteiten eigenlijk, en een politiek analist van zijn kaliber hoort zulke zaken in een breder kader te plaatsen, voor enige duiding te zorgen.
Wat waren de sociale implicaties bijvoorbeeld? Volgens pedofiele Dany was het voornaamste gevolg dat Daniel ...op een bepaald moment zijn job als kleuterleider dreigde te verliezen!

Alors on m’accusait de «perversion». Il y a eu une demande au Parlement pour savoir si j’étais payé par la municipalité, toujours au nom de la loi qui interdit aux extrémistes d’être fonctionnaires. J’avais heureusement un contrat direct avec l’association des parents, sans quoi j’aurais été licencié. En tant qu’extrémiste je n’avais pas le droit d’être avec des enfants. C’était trop dangereux. L’interdiction d’exercer des fonctions dans l’enseignement frappe les gauchistes, les communistes et même parfois les sociaux-démocrates de gauche.
Men beschuldigde mij nu van “perversie”. Er kwam een vraag in het Parlement om te weten of ik door de gemeente betaald werd, natuurlijk in naam van de wet die aan extremisten het recht ontzegt om ambtenaar te zijn. Gelukkig had ik een rechtstreeks contract met de oudervereniging, zoniet had men mij ontslagen. In mijn hoedanigheid van extremist had ik niet het recht om met kinderen om te gaan. Dat was te gevaarlijk. Het verbod om een functie op te nemen in het onderwijs treft de gauchisten, de communisten et soms zelfs de linkse sociaal-democraten.
.

Daniel Cohn-Bendit
Le Grand Bazar
Mai et Après
Entretiens avec Michel Lévy,
Jean-Marc Salmon, Maren Sell
Bibliothèque Méditations
Denoël/Gonthier, Paris, 1975

.
____________

P.S bij Luc Van Braekel staat een link naar France2, en daar kun je ook nog even horen dat de journaliste, Arlette Chabot, het heeft over "une vieille histoire", als ik goed begrepen heb. Ze valt D C-B bij, was mijn indruk, als dienstmaagd van de weldenkende macht, niet als journaliste, maar ik heb de uitzending zelf niet gezien. In het uittreksel dat LVB geeft is echter te horen dat Dany zelfs zo ver gaat om, behalve dat tutoyeren, zijn politieke tegenstander ook nog "mon pote" te noemen, "maatje"! een onbeschaamdheid die ik nooit eerder hoorde, nog van geen Berlusconi. Een langer fragment is hier te zien.
_____________

* Mia Doornaert verslaat duidelijk een debat dat ze ofwel niet heeft gezien, ofwel slecht begrepen. Bayrou had het (zoals in het fragment te zien) bij zijn repliek helemaal niet over dat onbeschofte “minable” van DC-B.
DC-B : Je trouve ça ignoble de ta part […] et ce genre de jeu, devant les citoyens, et bien mon pote, je te dis, jamais tu ne seras président parce que tu es trop minable, trop minable.
FB : Je ne suis pas sûr que vous puissiez vous, employer le mot “ignominie” […]
Nu, van Dale geeft voor “ignoble”: laag, laaghartig, (in)gemeen, onwaardig, weerzinwekkend, walgelijk, afgrijselijk, smerig, vuil.
Dit is geen onbeleefdheid meer zoals tutoyeren of “minable” roepen, zaken die tenslotte enkel diegene besmeuren die dat doet.
Misschien is voor Doornaert de draagwijdte van de term “ignominie” niet geheel duidelijk ...al zou een baronesse, weze het een nieuwbakken baronesse daar wel gevoel voor mogen hebben. Óf Mia rapporteerde slecht ...ofwel bewust vals, omdat Bayrou dan als lichtgeraakt kon worden voorgesteld, of als een man die makkelijk uit zijn evenwicht te brengen is.

Consolatio Philosophiæ

Sloterdijk: [...] von siegen im Sinne einer großen Gestaltungsvision, wie der Kommunismus des 19. Jahrhunderts sie formuliert hat, kann heute ja nicht mehr die Rede sein. Also es geht nicht mehr, es geht gar nicht mehr um Gestalten, sondern es geht darum, wie man das Datum der Selbstzerstörung ein wenig aufschiebt, um Spielräume für irgendetwas Gestaltungsartiges in der Zukunft noch zu eröffnen.
Man muss das ganz ernst nehmen, weil jetzt zum ersten Mal so etwas wie eine apokalyptische Endspielsituation eingetreten ist. Wir haben immer geglaubt, die Apokalypse ist nur eine symbolische Struktur oder eine Schreibweise für Texte, mit denen Fanatiker sich selber aufputschen wollen, ja?
Wir bekommen aber inzwischen von unseren Freunden, den Meteorologen, von unseren Freunden, den Ozeanografen, von den Wirtschaftsstatistikern, von den Demografen aus allen möglichen Bereichen, in denen äußerst nüchterne Personen Forschung betreiben, wir bekommen von allen Fronten relativ gleichzeitig gleichlautende Hinweise darauf, daß im Augenblick die Krisenspannung an 20 Fronten gleichzeitig steigt.
Müller-Schmid: Haben Sie persönlich Zukunftsangst?
Sloterdijk: Dazu bin ich ein wenig zu alt. Die Alten lehnen sich zurück und sagen: Nach uns die Sintflut! Die Jungen haben zu einer Sintflut ein ganz anderes Verhältnis, weil es sie in ihren besten Jahren treffen würde.

Sloterdijk: [...] van zegepralen in de zin van een groot toekomstproject, zoals in de XIX^de E. .het Communisme er nog een heeft geformuleerd, kan vandaag geen sprake meer zijn. Met andere woorden, het gaat niet meer –helemaal niet meer– om projecten, maar om de vraag hoe men het moment van de zelfvernietiging nog een poosje voor zich uit kan schuiven, zodat er in de toekomst wat speelruimte open blijft voor iets dat met een project toch enige gelijkenis vertoont.

Je moet dat heel ernstig nemen, omdat er nu voor de eerste keer zoiets als een apocalyptische eindspelfaze is aangebroken. Wij gingen er altijd van uit dat de Apocalyps louter een symbolische structuur was, of een literaire vorm waar fanatiekelingen zichzelf mee willen opzwepen, toch?
Maar inmiddels krijgen wij van onze vrienden de meteorologen, van onze vrienden de oceanografen, van de ecomomen-statistici, van de demografen, uit alle mogelijke toepassingsgebieden waar bloednuchtere lui vorsingswerk verrichten, wij krijgen van alle fronten min of meer gelijktijdig gelijklopende aanwijzingen, dat op dit moment de crisisspanning op 20 fronten tegelijk oploopt.
Müller-Schmid: Hebt u persoonlijk angst voor de toekomst?
Sloterdijk: Daar ben ik een tikje te oud voor. De oudjes leunen achterover en zeggen: Na ons de Zondvloed! De jongeren staan heel verschillend tegenover een zondvloed, omdat die hen in hun beste jaren zou treffen.
.