Thilo Sarrazin komt op dreef

.

Aangezien ikzelf in het boek “Deutschland schafft sich ab” van de ex-bankier Thilo Sarrazin pas aan pagina 102 toe ben –een kwart van zijn boek– voel ik mij slecht geplaatst om er een recensie bij te schrijven. Het zijn taaie bladzijden, vol beschouwingen en tabellen over geboortecijfers, Pisa-normen, immigratie en nog meer vervelende dingen. Toen ik goed twee weken terug het boek bij amazon.de bestelde, was het pas uit maar de mensen van amazon stuurden mij nu een exemplaar van de vierde druk, en dat kreeg ik gisteren.
Het Duitse publiek reageert namelijk verkeerd: ze kopen dat boek massaal.

Vanavond in het station Brussel-Zuid zat ik er ijverig in te lezen, in het zonnetje, en toen ik even opkeek omdat de trein binnenreed, zag ik twee meter verder op de bank een meisje dat al lachend haar eigen exemplaar naar mij opstak. Het is niet allemaal treurnis bij het openbaar vervoer.
En laat mijn honderd en twee bladzijden er dan amper honderd meer zijn dan wat het gros van de kwaliteitsjournalisten ooit zal lezen, ik voel mij niet geneigd om in hun scanderende koortjes mee te zingen, en dat meisje, dat nog minder ver gevorderd was, al evenmin.

Ik vertaal nu even wat de Tagesspiegel gisteren te melden had over een debat met deze Sarrazin, in de zaal Urania in Berlijn. Het gaat mij om de laatste twee zinnen van het artikel, niet om de aanval van Sarrazin op Angela Merkel, die pas nog een moedige redevoering uitsprak bij de overhandiging van de Duitse Prijs voor de Persvrijheid (een soort Arkprijs, maar dan voor echt) aan de Deense cartoonist Kurt Westergaard.

IN DE URANIA

Sarrazin komt op dreef – en attaqueert Merkel

Caroline Fetscher

De politie zorgde voor beveiliging van het gebouw, maar bij het optreden van Thilo Sarrazin in de zaal Urania werd er vreedzaam, zij het emotioneel gedebatteerd. De auteur en ex-bankier maakte van de avond ook gebruik om een aanval op kanselier Angela Merkel te plaatsen.


Hij is nu op tournee. Thilo Sarrazin, verlost van de last van zijn ambt bij de Bundesbank, kan nu geheel en al auteur zijn. Vrijdagavond genoot hij van die nieuwe rol in de Berlijnse Urania, een evenementenhal met trekjes van een volkshogeschool. De Peter-Weiss-stichting voor Kunst en Politiek had hem in de Urania uitgenodigd. Het gebouw was omsingeld door politiewagens en werd zwaar bewaakt, maar een escalatie bleef uit. Razend was alleen het applaus in de volle zaal, toen de auteur het podium betrad. Ongeveer de helft van het publiek rees op uit zijn stoel. Minstens even sterk was de bijval bij de eerste pointe. Op de vraag van moderator Christhard Läpple, waarom hij zijn post had opgegeven, pakte Sarrazin terloops de Bondskanselier aan.
Het was toch opmerkelijk, dat een Bondskanselier een boek als “weinig nuttig” ervoer. “De tekeningen van Kurt Westergaard waren met zekerheid evenmin nuttig”, maar de huldiging van de karikaturist was voor haar geen probleem. Er kwam een nauwelijks bedwingbaar applaus. “Zichtbaar wederrechtelijk” was de terugroeping van hem geweest, en Sarrazin verduidelijkte: “Ik geloof niet dat de Bondspresident mij ooit zou hebben ontslagen.”
Diegenen die de begeerde entreekaartjes hadden kunnen bemachtigen waren gekomen om hun bijval te laten horen. “Ik wil mezelf eens een indruk van hem vormen” verklaarde een 51-jarige reclamevrouw in het foyer. “Mij stoort dat eenheidsfront dat zich tegen hem heeft gevormd”, zegt een 34-jarige telecomtechnicus.
Van dit front was vanavond weinig te merken bij het publiek. Enkel op het podium kwam er protest op. Daar moesten Matthias Matussek, de bedrijvige cultuurjournalist, en Jürgen Neffe, auteur en Darwinexpert, en de uit Iran afkomstige regisseur Ali Samadi Ahadi met Sarrazin discussiëren “over alternatieven in de migratiepolitiek, en over de discussiecultuur in Duitsland”.
Oorspronkelijk was ook de deelname voorzien van televisieproducer Walid Nakschbandi. Hem ging echter het gejammer om Sarrazins “openbare terechtstelling” in talkshows te ver, zoals een van de inrichters het had uitgedrukt. Hij zei op het laatste moment af.
Hier moet vrijmoedig gesproken kunnen worden, maande het hoofd van de Urania aan. “Argumenten in plaats van Spandoeken” was het motto van het huis. Nog voor de argumenten, kwamen de sentimenten aan bod.
Al sinds drie weken herkende hij zijn Duitsland niet meer, klaagde Ali Samadi Ahadi, op straat werd hij anders bekeken: “Ik vrees voor de veiligheid van mijn familie!” Verontwaardigd gefluister uit de zaal.
Matussek herinnert de regisseur en vluchteling eraan dat men in Duitsland, anders dan in Iran, tenminste nog ongestraft mag debatteren. Opnieuw laaiende bijval. Nog meer applaus als Sarrazin aan de man, geboren in 1975, tegenwerpt dat Duitse kinderen die op veel schoolpleinen een minderheid vormen, moeten leven met de verbale agressie van Turkse en Arabische schoolgenoten.
Dat ging kennelijk naar de kern van de stemming bij het publiek. Weinig interesse was er bij de toehoorders voor Jürgen Neffe, die de ex-senator erop wees dat hij van de erfelijkheidsleer minder weet had dan een humanioraleerling.
Totaal wég was de zaal bij vraag van de moderator, of er misschien iets schortte aan de media in dit land. Bijna een jubelzang brak er toen los.
.