Door het lint gaan

.
De Standaardjournalisten Mark Eeckhaut en Cedric Lagast hebben een heel eigen kijk op wat je onder geweld dient te verstaan.
.
Eerst schrijven zij (vandaag, p. 2): “Nordine Amrani heeft nooit bekendgestaan als een zware geweldenaar. Hij was wel een draaideurcrimineel, zoals er meer zijn.”
Tot voor kort viel het allemaal nog best mee met die Nordine, begrijpen we.
Maar verderop in het artikel vernemen we: “Nordine Amrani kwam als tiener in Brussel al verschillende keren in aanraking met de jeugdrechter. Zijn eerste veroordeling als meerderjarige was er één met uitstel, voor een verkrachting.”
Futiliteiten dus. Hoe zijn jongeren ook? Boys will be boys, en verkrachting is misschien wel geweld, maar geen zwaar geweld.
Als Eeckhaut en Lagast er zo over denken, dan moet een reclasseringsambtenaar deze heren een tijdlang flink in de gaten houden.
.
Maar zo denken zij natuurlijk niet. Het is allemaal onhandigheid en gestuntel. Dat zij bv. de moordaanslag in Luik ook nog omschrijven als “door het lint gaan”, zien we dus graag door de vingers. Geen gevoel voor stijl hebben, niet weten welk taalregister bij een bepaald onderwerp passend is, de betekenis van een uitdrukking niet kennen, dat zijn wellicht geen troeven voor een journalist, maar “zo zijn er meer”.
.

Consequenties doorgedacht, President ?

.

Herman Van Rompuy zei lang geleden eens dat een Belgische regering zonder meerderheid in Vlaanderen staatsgevaarlijk was. Goed, dat was een verstandig woord. Maar nu heeft de Europese Herman de komst van juist zo'n Belgische regering recent verwelkomd, en de premier ervan ontvangen, ook al had die man nog niet het vertrouwen gekregen van de –toegegeven ongrondwettige– Kamer.
En in het Radionieuws vanmiddag zegt Van Rompuy alweer iets verstandigs, maar hier zal hij voor de Belgische consequenties van zijn woorden een exceptie moeten inroepen. Herman blijft een voorbeeldige katholiek.



Herman Van Rompuy: Ik ben daar zelf, persoonlijk voor gewonnen. Maar alleen op het einde van de rit. Ik geef u een voorbeeld: de jeugdwerkloosheid in Oostenrijk is 8%, de jeugdwerkloosheid in Spanje is er 48. Gaat men die twee economieën laten vertegenwoordigen door één euro-obligatie vandaag? Neen.
VRT: Dat is dan solidariteit, zeggen anderen.
Herman Van Rompuy: Neen, dat is, daar zijn grenzen aan dat soort van solidariteit. Eerst moet men de zaken op orde stellen.
.

De Broeders en het Licht

Nu Egypte, net zoals buurland Libië trouwens, eindelijk een moderne democratie is geworden (na meer dan duizend jaar dictatuur), zien we dat de Moslimbroederschap daar ongeveer 40 procent van de stemmen haalt. Dat is dubbel zoveel als Al Noor, een Salafi-partij vernoemd naar de sura Het Licht.
Samen dus een stevige meerderheid, en het is vaak een waarborg voor een stabiele regering als niet al te veel partijen de koek moeten delen.
“A result reflecting a growing embrace of religious-oriented sentiment across turbulent North Africa”, zegt CNN mooi. Wanneer die groei en die omarming en dat sentiment precies zijn begonnen, vertelt de zender ons niet.

Nu, met die Moslimbroeders loopt het inderdaad niet zo’n vaart. Het is zelfs zo dat je in hun grote Geneefse boekhandel (die ik tien-twaalf jaar geleden wel eens bezocht: de broer van Tariq Ramadan dreef die zaak toen) prentenboeken kon aantreffen, kinderboekjes dus met afbeeldingen van mensen en dieren. Dat zou van de salafisten van Al Noor meen ik niet gemogen hebben, want die laten enkel arabesken toe, zij het met hier of daar een gestileerd bladermotief. Wel bleven die tekeningen van de Broeders altijd pedagogisch en stichtend: hoogstens zag je eens een terechtstelling, wellicht van een misdadiger of een ongelovige. Tenminste, dat neem ik aan, want de krullen en streepjes en stipjes in de tekstballonnen kon ik niet lezen.

Maar goed, het blijft vervelend dat die twitterende Egyptische studenten die we zo veel hebben gehoord ­­–in uitstekend Engels vaak– wel grote indruk hebben gemaakt op onze journalisten, maar minder in het Egyptische stemhokje. ‘s Lands wijs, ’s lands eer, zullen we zeggen. Laten we inderdaad maar eens kijken en afwachten hoe het daar verder afloopt met die “grootste democratiseringsgolf sinds de val van de Berlijnse Muur”, zoals Tom Naegels nog hoopvol schreef, de eerste februari dit jaar in De Standaard.

Naegels werd toen, in het begrijpelijke enthousiasme van zijn jeugd, zelfs een beetje uitdagend:

“Waar zijn ze nu? Al die intellectuelen die ons normaal iedere dag minstens één keer donderend voorhouden dat ‘de islam' nooit democratie zal aanvaarden. Omdat de ‘psychoculturele software van de islamiet' dat nu eenmaal afwijst. En dat het daarom normaal is dat al die Arabische landen dictaturen zijn. De Profeet zélf was immers een dictator!”

Genoeg over die verre landen: op de BBC hadden ze net een mooi interview over bepaalde toestanden in het Verenigd Koninkrijk, en dat ligt toch al wat dichter bij huis. Het ging over het verminken en vermoorden van vrouwen. Misschien vindt Tom hier nog iets over “psychoculturele software” dat hij herkent:

BBC: Hoe komt het, denkt u, dat wij, in zekere zin als gemeenschap moeite hebben om dit probleem onder ogen te zien?
Diana Nammi: Wel, het is zo dat wij dit moeten onderkennen, en geloven dat dit gebeurt, dat het echt is en niet zomaar een verzinsel. Dit cijfer toont aan dat minstens 3000 vrouwen officieel erkend zijn als slachtoffers van verschillende vormen van eer-gerelateerd geweld, en ik geloof dat het enkel een tipje van de ijsberg laat zien, en dat de realiteit een flink stuk donkerder is. Dus, wat kunnen we ondernemen om deze mensen te helpen, deze vrouwen te helpen, de slachtoffers, en aan de situatie iets te veranderen, hen kracht te geven om de denkwereld in de gemeenschap te veranderen? Het is inderdaad zo dat we veranderingen kunnen bewerkstelligen, maar om vooruitgang te maken hebben we steun nodig en een belangrijke inspanning van de regering, zodat we meer kunnen doen dan wat we de laatste tien jaar hebben gedaan. We hebben enkele zulke veranderingen teweeggebracht, maar onvoldoende. We staan aan het begin van deze ommezwaai.
BBC: De slachtoffers zijn onveranderlijk moslimvrouwen [later in het gesprek zal Nammi deze absolute bewering enigszins nuanceren, en erop wijzen dat er ook bij Hindoes, Sikhs enz. geweld voorkomt]. Denkt u dat er bij de politie, bij de autoriteiten een soort omzichtigheid speelde, een onwil om tegen deze bevolkingsgroepen in te gaan?
Diana Nammi: Wat ik kan zeggen is dat we in het VK een aanpak hebben die “politieke correctheid” heet, en dat die politiek soms slecht is. En dat kwam voor en bepaalde hoe men omging met zaken die zich in de moslimgemeenschap voordoen. Kwaad is kwaad, misdaad is misdaad, binnen om het even welke godsdienst of gemeenschap, en dus moeten wij handelen, een gelijke behandeling geven aan deze bevolkings-groep zoals aan een Britse bevolkingsgroep. Ik bedoel, er mag geen enkel verschil zijn wat betreft de aanpak van misdaden. Dat element speelt inderdaad. Plus de onwetendheid meen ik, want ik moet zeggen dat de meerderheid van de slachtoffers inderdaad uit de moslim-gemeenschap komt, een realiteit die wij nodig moeten erkennen, willen wij proberen om een strategie te vinden, een werkplan om hen te helpen.

BBC: Why do you think it is, that in a sense as a society we have struggled to confront this problem?
Diana Nammi: Ah, the thing is that we need to identify and believe that this is happening, is true, is not just an imagination. This figure shows that at least 3000 women have been recorded as a victim of different forms of honour based violence, and I believe it just shows a tip of the iceberg, and the reality is far more dark. So, what we can do to help those people, to help those women, the victims, and to change the situation, to empower them, change the mind-set of the community? It is something that we can make changes, but we need to have support and a great effort by the government to step forward and do something more than what we have done during the last ten years. We have done some such changes, but it’s not enough. We are at the beginning of this change.
BBC: The victims are invariably Muslim women. Do you think that there was an element of wariness from the police, from the authorities about wanting to confront these communities?
Diana Nammi: I can say that we have got a policy in the UK, it says, political correctness, which sometimes is politically wrong. And it’s happened within how to confirm, how to deal with issues that happen within the Muslim community. Wrong is wrong, crime is crime, within any religion or any communities, then we have to act, act equally, for the same community equal to a British community. I mean, it must be no any difference in terms of dealing with crime. So it has been an element. And ignorance I believe, but I am afraid the majority of the victims are from Muslim community, and we need to believe that reality, and try to have a strategy and work plan how to help them.
.
.