Een liberaal verhaal

.
De filosoof Jean-Claude Michéa legde vanmorgen aan Alain Finkielkraut uit dat de grondleggers van het liberalisme, neem David Hume en Adam Smith, meer van Georges Brassens weg hadden dan hun moderne volgelingen, waar zij zich niet meer in zouden herkennen.
De link helemaal onderaan toont Brassens, die het liedje zingt waar Michéa aan dacht (1972 in theater Bobino).
.

.
Les intentions initiales des libéraux, vont déclencher un mouvement qui finit par produire quelque chose qui –s’ils revenaient de nos jours— ferait hurler les premiers libéraux, qu’il s’agisse des libéraux économiques ou des libéraux politiques. J’utilise souvent cette comparaison en disant qu’il y a dans l’esprit initial des libéraux, des David Hume, des Adam Smith un esprit à la Georges Brassens.
Et d’ailleurs, leur but n’est pas de produire l’homme nouveau, au contraire, c’est un thème classique dans le libéralisme de partir des hommes tels qu’ils sont, qu’on oppose aux théories utopiques, républicaines, platoniciennes, qui voudraient sur un plan religieux, métaphysique ou moral exhorter des hommes à une vertu impossible. Eh, David Hume, vous le mettez une guitare et ça donne Georges Brassens. Il est clair qu’on est dans une pensée de la limite, et de la modération.
.
De aanvankelijke bedoelingen van de liberalen brachten een beweging op gang die uiteindelijk iets opleverde dat –mochten zij vandaag terugkeren– de eerste liberalen luidruchtig zou doen protesteren, of het nu gaat om de economisch liberalen of politiek liberalen. Dat in de oorspronkelijke gedachte van de liberalen, van bv. David Hume of Adam Smith, iets zit van de geest van Georges Brassens, is een vergelijking die ik vaak maak. Overigens was het niet hun bedoeling een nieuwe mens te ontwerpen, integendeel, een klassiek thema in het liberalisme is dat men uitgaat van de mens zoals hij is, wat men dan tegenstelt aan utopische, republikeinse, platonische theorieën, die de mensen op religieus, metafysisch of moreel vlak willen aansporen tot een onmogelijke deugdzaamheid. Euh, geef David Hume een gitaar en je hebt Georges Brassens. Het is duidelijk dat hun gedachten zich binnen bepaalde limieten van gematigdheid bewegen.

.