Delwit, politicoloog van zijn vak

Pascal Delwit, u kent hem niet maar in zijn vrije tijd is die man campagnewatcher voor De Tijd. Voltijds echter is hij professor politicologie aan de ULB. 
Over dat laatste alvast geen kwaad woord, want de meeste universiteiten hebben die richting tegenwoordig. Soms hoor je in de plaats van “politicologie” wel eens de benaming “politologie”, maar dat is hetzelfde. Bij een nieuwe wetenschap zijn er aanvankelijk verschillende namen in omloop. Zelfs bij oude, echte wetenschappen komen soms verschillende namen voor, denken we aan de natuurkunde die vaak ook fysica wordt genoemd. Of aan de scheikunde, waar het onderscheid tussen alchemie en chemie eeuwenlang onduidelijk is gebleven.
Die wetenschap nog daargelaten, maar om onze man zelf even te plaatsen: eind 2010 was professor Delwit kandidaat-rector van de ULB, maar hij werd jammerlijk verslagen door een wetenschapper, de historicus Didier Viviers, en wel met 633 stemmen tegen 173.
De opkomst bij die verkiezing was tegen de tachtig procent, de hoogste in 40 jaar. Le Soir schreef toen: «Il s’agit d’un véritable camouflet pour Pascal Delwit qui semble plus brillant pour analyser la politique que pour en faire».

Dat van die camouflet kunnen wij niet beoordelen. Het is een oud woord, een vijftiende-eeuwse term: «chault moufflet: fumée épaisse que l'on souffle malicieusement au nez de quelqu'un avec un cornet de papier enflammé»; later, rond 1545 kwam ook de betekenis van «pet», “scheet” in voege, en er zijn ook modernere betekenissen, militaire en andere, maar laten we daar geen tijd mee verliezen.

Erger is, afgaand op zijn stukje vandaag in De Tijd, dat ook het analytische vermogen van Delwit niet indrukwekkend lijkt.
Hij begint zo: “De voorzitter van de N-VA, Bart De Wever, had lang een lengte voorsprong in deze campagne en in de politiek-mediatieke agendasetting, maar nu is hij die lead kwijt. Hij wordt meer reactief dan proactief.”

Lezer, ik wil zijn magere gedachten niet helemaal uitbenen, u kunt de goede man zelf lezen hieronder. Woorden als “proactief” en “lead” hebben een verlammende werking op mijn schrijflust.
Het is duidelijk een Frans tekstje, dat zie je aan vele wendingen. Onze auteur mag zich nochtans niet beklagen over zijn vertaler (gesteld dat Pascal een vertaling zou kúnnen beoordelen) want die man heeft zijn uiterste best gedaan, en schrijft bv. heel correct “mensen wier programma”. Hilde Crevits hoorde ik recent nog ergens “mensen wiens” zeggen.

Een politicologisch raadsel voor mij was zijn kwalificatie van De Wever zijn Franse toespraak: “…een koninklijke, bijna presidentiele, ja zelfs keizerlijke houding.”
Misschien moet Pascal eens bij een historicus te rade gaan, Viviers bijvoorbeeld, en dan zal hij in het vervolg, als hij goed oplet in de les, met minder absurde crescendo’s voor de dag komen.

(klik om te vergroten)