Die bekrompen Vlamingen altijd

Wat ik telkens weer graag lees in de welmenende kranten, Vlaamse zowel als Franstalige, zijn de berichten over de Vlamingen die zich meer en meer opsluiten in hun eigen bekrompen wereldje, en over de Francofonen die integendeel openstaan voor de wereld, en dankzij hun fameuze immersieklassen ook altijd maar beter en beter Nederlands kennen. Vlamingen zijn, zoals we op de foto kunnen zien, “de plus en plus repliés sur eux-mêmes”.

Wat een verschil met honderd jaar geleden, toen Destrée in zijn brief aan Albert I nog moest schrijven: «Le premier fait qu'on peut déplorer, mais qu'on doit constater, c'est la répugnance marquée que le Wallon a pour l'étude de la langue flamande.»
[Het eerste feit, dat men kan betreuren maar toch moet vaststellen, is de uitgesproken weerzin die een Waal voelt tegen de studie van de Vlaamse taal.]

Maar in een eeuw kan veel veranderen, en blijkbaar is de vaderlandse goede wil nu in het andere kamp te vinden.
Wat een koude douche was het dan niet, toen ik in een pas verschenen boekje van de historicus Hervé Hasquin, oud-rector van de ULB, op bladzijde 117 moest lezen over:

«La méconnaissance quasi généralisée du néerlandais en Wallonie, le recul considérable du français en Flandre, alors que l’anglais gagne de plus en plus de terrain à Bruxelles…»
[Het zo goed als algeheel ontbreken van kennis van het Nederlands in Wallonië, de aanzienlijke achteruitgang van het Frans in Vlaanderen, terwijl in Brussel het Engels meer en meer terrein wint…]

In tegenstelling met de goede journalisten, is de mentaliteitsverandering bij de Francofonen aan professor Hasquin blijkbaar ontgaan.

(in: Déconstruire la Belgique? Pour lui assurer un avenir?)