Bobo* Yann Moix gaat naar Calais

Op France Inter kreeg Yann Moix de gelegenheid om bij Léa Salamé een stuk van hem in Libération toe te lichten. Hij had daarin Macron aangevallen en met scheldwoorden overladen in verband met het politie-optreden in Calais. Hier het fragment waarin hij het grappigst is:

Léa Salamé: De migranten houden chauffeurs staande, springen op de vrachtwagens, scheuren de afdekzeilen, doen aanvallen op de ringweg, en zetten hun leven en dat van de bewoners van Calais op het spel. Loopt u, en vergeef me dit, met uw stuk niet het risico om door te gaan voor een Parijse bobo* die eens lessen moraal komt geven bij mensen die echt alle dagen afzien?
Yann Moix: Wel, ziet u, die beschuldiging van boboïsering is een manier om mensen als persoon te delegitimeren, ziet u. Als men hen werkelijks niets kan verwijten, komt men met dat woord bobo, dat een toverwoord is. Neem van mij aan: ik ben een provinciaaltje, ik heb mijn legerdienst gedaan, ik heb in mijn eentje mijn studies gedaan, ik heb jaren geleefd in kleine studio’s, en als u alles wil weten, toen ik in Parijs arriveerde heb ik gewoond in, ik meen een kraakpand. Ik voel me niet aangesproken door die boboïsering, en zelfs, zelfs al was ik nog de grootste bobo aller tijden: een bobo is een burger, en als een bobo in Calais gaat kijken wat daar omgaat, wel, het woord van een bobo is het woord van een burger, en simpelweg alle burgers hebben het recht getuigenis te geven.
Léa Salamé: Welk effect verwacht u van dat ingezonden stuk? Wat vraagt u van Emmanuel Macron, want hij is het die u met name viseert.
Yann Moix: Ik vraag de president van de Republiek…
Léa Salamé: Incompetent, onwaardig, zegt u.
Yann Moix: …en afschuwelijk en hypocriet, en zo nu en dan imbeciel, want de waarheid springt in het oog. Ik verdraag het niet langer dat kinderen fysiek mishandeld worden op het grondgebied van de Republiek. Als een kind van zestien u aankijkt, met rode ogen van het traangas, en zegt: “Ik begrijp niet wat er gebeurt. In Libië heeft men mij gefolterd, maar dat men hetzelfde doet in Frankrijk! Ik ben uitgeput en perplex.” Onder de Afghanen zijn er mensen die Victor Hugo kennen, die Victor Hugo in het Farsi gelezen hebben en hem op hun duimpje kennen, en die daarom naar Frankrijk zijn gekomen. En dan komen ze hier, en men klopt erop.

─ Er vallen een paar dingen op in het getuigenis van onze burger. Dat de meeste migranten hoogopgeleid zijn wisten we al, maar dat er zelfs bij zijn die Victor Hugo op hun duimpje kennen is nieuw. En dat ze als Afghanen hem blijkbaar in het Perzisch (Farsi) hebben gelezen, terwijl de meest verbreide taal in hun land het Pasjtoe is, verhoogt nog onze verbazing.
Anderzijds is het wel begrijpelijk dat iemand die Hugo op zijn duimpje kent, en zelfs om die reden naar Frankrijk is gekomen, graag ook eens kennis wil maken met Engelse auteurs, en dus liever geen asiel aanvraagt in Frankrijk. Uit te sluiten valt overigens niet dat ze enkel naar Guernsey willen, waar hun idool Hugo immers ook een tijd verbleef, in zelfgekozen ballingschap.
__________

* bobo (bourgeois bohème): eerder welgestelde, eerder jonge mens die economisch eerder rechts te situeren valt, geschoold is, cultureel geïnteresseerd, stedelijk, ecologisch denkt en links stemt.



Léa Salamé: Les migrants interpellent les transporteurs, ils sautent sur les camions, ils arrachent les bâches, ils attaquent la rocade, ils mettent en dangers leur vie et la vie des Calaisiens. Est-ce que vous ne prenez pas le risque avec cette tribune de passer, pardonnez-moi, mais pour le bobo parisien qui vas nous faire des leçons morales chez des gens qui souffrent vraiment au quotidien ?
Yann Moix: Alors, si vous voulez, le procès en boboïsation, c’est une manière, si vous voulez, de délégitimer la personne des gens. Quand on ne peut absolument rien leur reprocher, on sort le mot de bobo, qui est un mot magique. Croyez-moi, je suis un provincial, j’ai fait mon service militaire, j’ai fait mes études tout seul, j’ai vécu pendant des années dans des petits studios, et je crois quand je suis arrivé à Paris j’ai vécu dans un squat, si vous voulez tout savoir. Je ne me sens pas concerné par la boboïsation, et quand même, quand bien même je serais le plus grand bobo de tous les temps : un bobo est un citoyen, et si un bobo va voir à Calais ce qui s’y passe, et bien la parole d’un bobo est une parole de citoyen, et simplement, tous les citoyens ont droit de témoigner.
Léa Salamé: Qu’est-ce que vous attendez de l’effet de cette tribune ? Qu’est-ce que vous demandez à Emmanuel Macron puisque c’est lui que vous visez nommément.
Yann Moix: Je demande au président de la République…
Léa Salamé: Incompétent, indigne, dites-vous.
Yann Moix: …et horrible et hypocrite, et parfois imbécile, parce que la vérité se voit. Je ne supporte plus que des enfants soient physiquement maltraités sur les territoires de la République. Quand un enfant de seize ans vous regarde, les yeux rougis par le gaz lacrymogène, en disant : « Je ne comprends pas ce qui se passe. En Lybie on m’a torturé, mais qu’on fasse la même chose en France, je suis exténué et éberlué. » Il y a parmi les Afghans des gens qui connaissent Victor Hugo, qui ont lu Victor Hugo en farsi sur le bout des doigts, et qui sont venus en France pour ça. Et ils arrivent, et on les frappe.

Moix: ou l'X surnuméraire du narcissisme sans emploi.

(Pierre-Emmanuel Prouvost d'Agostino)

“De annulering van mijn veroordeling lost het probleem van de invasieve immigratie niet op"

Valeurs actuelles van 23 januari 2018 sprak met de omstreden journalist Eric Zemmour.
Zoals u ziet, lezer, weet ook ik het woord 'omstreden' eens te gebruiken. Journalisten gebruiken dat adjectief graag als zijzelf het met iemand niet eens zijn, en graag zouden willen dat hij in een kwaad daglicht kwam. Meer betekent het eigenlijk niet. Maar dit is een artikel dat geen adjectief nodig heeft: 

Het Hof van Cassatie heeft vandaag dinsdag de veroordeling van de Figaro-journalist wegens aanzetting tot haat tegen moslims verbroken. Die veroordeling kwam er na een interview dat hij in 2014 had toegestaan aan een Italiaanse krant. Eric Zemmour geeft aan Valeurs actuelles zijn reactie op deze definitieve uitspraak.

Het Hof van Cassatie heeft vandaag dinsdag de vernietiging uitgesproken van de veroordeling van Eric Zemmour wegens aanzetting tot discriminatie, haat of geweld. Die veroordeling was uitgesproken door het Hof van Beroep van Parijs, als gevolg van betwiste uitspraken die hij deed in de Italiaanse krant Corriere della Sera.
In oktober 2014, bij de promotieronde van zijn boek Le Suicide français, had de Figarojournalist verklaard dat de moslims “hun eigen Code Civil hadden, zijnde de koran”, dat ze “onder elkaar leven in hun banlieues. De Fransen zijn daar weg moeten trekken.” Hij voegde daaraan toe: “Ik geloof dat we op chaos afstevenen. Die toestand met een volk binnen het volk, met moslims tussen het Franse volk, zal ons naar chaos en burgeroorlog leiden.”

“Een PS-volksvertegenwoordigster eiste dat ik Frankrijk zou verlaten.”
Een jaar later werd hij veroordeeld tot een boete van 3000 euro voor aanzetting tot haat tegen moslims, en hij moest, al naargelang het geval, één of duizend euro schadevergoeding betalen aan burgerlijke partijen zoals SOS-Racisme of de Liga tegen Racisme en Antisemitisme (LICRA). Die veroordeling werd in 2016 in beroep bevestigd.
“Ik wil er graag aan herinneren dat het omwille van dat interview was dat i-Télé (nu CNews) me in 2014 heeft ontslagen,” benadrukte Eric Zemmour, toen Valeurs actuelles hem contacteerde. “In die periode spoorde de minister van Binnenlandse Zaken Bernard Cazeneuve de mensen aan om voor mijn huis te manifesteren, en een PS-volksvertegenwoordigster eiste dat ik Frankrijk zou verlaten.”

Eric Zemmour betreurt de “juridisering van het debat”.
“Drie jaar later erkent het Hof van Cassatie dat heel die zaak een niemendalletje was. Probleem is wel dat het politieke en mediatieke oordeel al veel eerder viel. Dat is de doodzonde van de Franse democratie: het juridiseren van het debat,” betreurt de polemist.
“De vernietiging van mijn veroordeling door het Hof van Cassatie lost niets op. Noch het probleem van de invasieve immigratie waar ik het ten gronde over had, noch dat van de juridisering,” herinnert hij nog.
“Als de werkelijkheid onmogelijk nog te verstoppen valt, dan laat de gerechtelijke machine toe dat men diegenen die haar beschrijven een halt toeroept. Mag ik eraan herinneren dat de burgemeester van Grigny mij nu gerechtelijk aanklaagt omdat ik gezegd heb dat de grenspaal van Grigny niet meer in Frankrijk staat.”
_______________

Noot van 24 januari: Le Point besteedt vandaag aandacht aan dit arrest:

De hoogste juridische instantie heeft geoordeeld dat het Hof van Beroep zijn beslissing onvoldoende had gemotiveerd, heeft dat vonnis geannuleerd en een nieuw proces bevolen voor het Hof van Beroep van Parijs. In een communiqué hebben de advocaten van Eric Zemmour, Olivier Pardo en Laurence Dauxin-Nedelec, gezegd dat deze beslissing “van aard is om de vrijheid van meningsuiting te versterken, waar Eric Zemmour een onaantastbaar recht op bezit.”

Al meerdere malen veroordeeld

“Céline Pigalle, in naam van iTélé, nu Cnews, heeft ten onrechte toegegeven aan de druk die door de polemiek was ontstaan, door de samenwerking van meer dan tien jaar te beëindigen,” voegden de raadsmannen van Eric Zemmour daar nog aan toe. “Deze breuk werd overigens al bestraft,” preciseerden ze, – de zender werd in 2016 veroordeeld voor “onrechtmatige opzegging” van het contract met zijn chroniqueur. Éric Zemmour werd in juni jongstleden veroordeeld voor het oproepen tot haat, ter gelegenheid van andere uitspraken die als islamofoob werden beoordeeld. In 2011 werd hij ook veroordeeld voor uitlokking van rassendiscriminatie, nadat hij op de televisie had verklaard dat “de meeste drugstrafikanten zwarten en Arabieren zijn, zo is dat, het is een feit.”

Bij het overlijden van Luc Beyer

Met het overlijden van Luc Charles Henri Beyer de Ryke (Gent, 9 september 1933 – Parijs, 18 januari 2018), telg van een liberale Gentse juristenfamilie en negentien jaar lang presentator van het RTB-televisienieuws, is er een stukje Gentse geschiedenis afgesloten. Beyer was bijvoorbeeld het laatste lid van de Gentse gemeenteraad dat zijn stemmen voornamelijk bij Franstalige Gentenaars haalde. Een mooie kiesslogan van hem was: Vous connaissez ma voix, donnez-moi la vôtre – zijn humaniora had hij gedaan in het Institut de Gand, waar vrijzinnige Franstaligen hun kinderen naartoe stuurden (katholieke Franstaligen stuurden hun zonen naar Sint Barbara).
De Gentse francofonie zou zo'n stemmenaantal vandaag niet meer kunnen leveren. In zijn boek Les Lys de Flandre : Vie et Mort des francophones de Flandre (1302-2002)* schreef Beyer: ‘Nous sommes devenus des fantômes.’ Men kan dat betreuren of niet betreuren, maar misschien is het niet overdreven om het zo te zeggen want in 1976 beschreef Suzanne Lilar in haar mooie Une enfance gantoise** hetzelfde fenomeen al.

De RTBf liet naar aanleiding van Luc Beyers overlijden een documentaire van 1977 zien, met hem in een hoofdrol. Men toonde daarin 'hoe het nieuws gemaakt wordt'. Opvallend was dat bij die redactie toen de overtuiging nog leefde dat zij de Belgische publieke opinie vertolkten, ja zelfs de Belgische consensus. François-Michel Van der Mersch, redactiesecretaris van het RTB-nieuws ten tijde van Beyer zei het zo:

Il se fait qu’au sein d’une rédaction nous sommes de formations philosophiques différentes, représentant plus ou moins le consensus belge du moment. Et il y a non pas ce qu’on pourrait peut-être appeler une autocensure – moi je n’aime pas beaucoup ce terme par expérience, plus de dix ans que je suis dans cette maison – mais je parlerais plutôt d’auto-maîtrise. Alors, je crois que nous avons tous l’intention d’une objectivité, et nos collègues qui pensent parfois un peu différemment sur le même problème, mais avec lesquels nous travaillons de très près chaque jour, sont là pour peut-être nous faire remarquer, nous faire prendre conscience que notre façon de voir n’est peut-être pas tout à fait celle de tout le monde. Ils permettent de rectifier le tir l’un vis-à-vis de l’autre. Nous nous tenons tous, pour finir, non pas pour nous museler l’un l’autre mais pour nous permettre de définir ensemble, ce que nous croyons, ce qui pourrait peut-être approcher de plus près la réalité.
Het is zo dat in de schoot van de redactie wij uit verschillende filosofische strekkingen komen, en min of meer de Belgische consensus van het moment weerspiegelen. En er is helemaal geen, wat je zou kunnen noemen autocensuur. Vanuit mijn ervaring – ik ben nu meer dan tien jaar in dit huis – ben ik op die term niet zo gesteld. Ik zou eerder spreken van zelfbeheersing. Ik denk dan ook dat wij allemaal een objectiviteit voor ogen hebben, en onze collega’s die soms wat verschillend denken over eenzelfde probleem, maar met wie wij elke dag samenwerken, zijn er juist om ons soms op te merken of ons ervan bewust te maken dat onze zienswijze misschien niet is wat iedereen erover denkt. Ze maken het mogelijk dat wij onderling elkaars vizier bijstellen. Om kort te gaan, wij ondersteunen elkaar, niet om elkaar te muilkorven maar om ons toe te laten samen datgene te omschrijven waarin wij geloven, zodat we misschien iets dichter bij de realiteit komen.

De wereld heeft niet stilgestaan en die verklaring klinkt nu erg naïef, maar blijkbaar werd ook ten tijde van Beyer de vraag al gesteld of journalisten van gevestigde media aan zelfcensuur deden. Nu weten we al een tijd dat ze dat inderdaad doen, soms dingen verdraaien, verzwijgen of vaker nog verdoezelen door bijvoorbeeld de betekenis van woorden bewust te verwringen, en wel zo vaak dat die woorden op den duur onbruikbaar worden in hun gewone betekenis. Wie kent nog de oorspronkelijke betekenis van 'jongeren', van 'relletjes', 'incidenten' enzovoort?
Wie de woordenschat beheerst, bepaalt de maatschappelijke thema’s en alle spreken is grijpen naar de macht, zoals Michel Foucault zei.

______________
* Parijs, 2002, bij François-Xavier de Guibert.
** Grasset & Fasquelle.

Emmanuel Macron spreekt de bevriende pers toe

Op 3 januari gaf Emmanuel Macron aan de verzamelde Franse officiële pers toelichting bij zijn plannen in verband met wat iedereen nu fake news noemt, of alternatieve feiten. Merkwaardig is alleszins dat de president dat fake news helemaal niet bij de officiële pers legt: het komt uitsluitend uit het buitenland én van bloggers. Timisoara, de WMD's (weapons of mass destruction) van Saddam Hoessein, de afwezigheid van terroristen onder de 'vluchtelingen' enzovoort: dat waren dus allemaal ware berichten volgens Macron?
Of zou hij dat niet weten? Dat is onmogelijk. Ik wil wel aannemen dat hij niet op de hoogte is van de valse berichtgeving in de Belgische media in verband met de stortvloed van racistische uitroepen aan het adres van Miss België, maar die eerstgenoemde officiële leugens kent hij zeker. 
De wrevel bij politici en hun journalisten is zichtbaar groot, nu zij het monopolie op de waarheid kwijt zijn. 
Wie zijn volledige speech wil horen kan dat hier, maar mijn vertaling begint op 16'38".

Vandaag wordt het model zelf van het beroep van journalist op losse schroeven gezet, of om nauwkeuriger te zijn, van het rechte pad afgebracht want wat wij meemaken is de intrede in het medialandschap van valse nieuwsberichten – ‘fake news’ zoals men in de Angelsaksische wereld zegt – en van media die deze verspreiden. En op het moment dat de figuur van de journalist meer dan ooit onontbeerlijk is, en het werk van de pers een fundamentele democratische functie heeft, juist nu is het nooit makkelijker geweest zich als journalist voor te doen. Techniek en geld vangen het tekort aan competentie op, en het gebrek aan onderscheid tussen mededelingen en meningen leidt ertoe dat alles door elkaar loopt.
Overigens hebben wij met zijn allen toegelaten dat die verwarring zich geleidelijk en heimelijk kon installeren. Met onze fascinatie voor horizontale gelijkschakeling geloofden wij dat alle uitlatingen elkaar waard waren, en verdachten wij regelgeving per se van willekeur. Maar zo is het niet, alle woorden zijn niet elkaar waard en platformen, Twitterdraden, hele sites verzinnen geruchten en valse nieuwtjes die hun plaats krijgen naast de echte berichten.
Dat zou er niet toe doen als die valse berichten bedoeld waren als fopperij op wereldschaal, maar de realiteit is dat er een strategie achter zit, een strategie die gefinancierd wordt met als bedoeling twijfel te zaaien, alternatieve waarheden te fabriceren, en te laten denken dat wat politici en media zeggen altijd min of meer gelogen is. Door een handige omdraaiing tooit de leugen zich met het gewaad van de waarheid die door de elites, welke ook, voor het volk bewust verborgen wordt gehouden. En de bewijslast wordt omgekeerd: waar journalisten gedurig moeten bewijzen wat ze vertellen – dat is ook de ethica van hun beroep, zij moeten aantonen dat ze de waarheid zeggen of schrijven – daar schreeuwen de verspreiders van valse nieuwtjes de wereld toe: 'Aan u te bewijzen dat wij ongelijk hebben!'
We hebben immers toegelaten dat de volumetrie zich als een soort maatstaf van de waarheid kon installeren, de gedeelde berichten, de mogelijkheid om ze zo breed mogelijk te verspreiden, en om de twijfel ongeveer overal te doen binnensijpelen. Complotdenken en populisme voeren inderdaad een gemeenschappelijke strijd die erin bestaat elk vertrouwen in het democratische spel te ondergraven, er een oplichterij in te doen zien, een stoet van valse schijn, en u bent het, wij zijn het die het mikpunt vormen van deze strategie ten dienste van een doortastende propaganda.
Deze toename van valse berichten gaat hand in hand met die onliberale fascinatie waar ik het al over had, vaak immers wordt ze door dezelfden gefinancierd, en heel vaak wordt ze gebruikt door machten die een spelletje spelen met de zwakheden van de democratie, met haar radicale openheid, haar onbekwaamheid om te schiften, te rangschikken, kortom enige vorm van autoriteit te erkennen.
Maar wat is autoriteit in etymologische zin? Het feit zelf dat men erkent dat er een auteur is,* de auteur van iets dat verzonnen is, of de auteur van een waarheid die op onderzoekswerk berust. U allen bent auteurs, en in deze wereld waar nieuws gemondialiseerd, ononderbroken en ogenblikkelijk is, bezit u een stuk autoriteit. Dit ontkennen, of ervan uitgaan dat de minste blogger, de minste propagandist er evenveel bezit, komt neer op de ontkenning van de specificiteit zelf van wat u bent, en op een collectieve aanvaarding om in ons democratisch systeem het wantrouwen zich meer en meer te laten nestelen.
Het complete relativisme waarin wij ons verloren hebben, wordt vandaag uitgebuit door mannen en vrouwen die vinden dat alles gezegd kan worden, en die steeds meer onze democratieën zoeken te manipuleren. De sites die te goeder naam en faam bekendstaan zijn de legale uitstalramen van deze propaganda, en worden doorgegeven op duizenden accounts van de sociale media die in een oogwenk, over de hele wereld en in alle talen een leugenpraatje verspreiden om een politiek verantwoordelijke te besmeuren, een publiek figuur, een personaliteit, een journalist.
Denken we maar niet dat zoiets niets werkt. We weten dat het werkt, we hebben de aanwending ervan gezien in het buitenland, maar ook in Frankrijk. Het democratische proces wordt er grondig door veranderd, want de verontwaardiging die deze valse geruchten opwekken is een vloedgolf die de overhand neemt op de reflectie. Dat is de in zekere zin antropologische weddenschap die diegenen aangaan die deze kanalen manipuleren.
Tussen deze machines ter verspreiding van valse geruchten en de professionele media dreigt er poreusheid te ontstaan. Men heeft barrières opgeworpen maar de presidentiële campagnes van ongeveer alle democratieën vandaag hebben de zwakte ervan aangetoond, en ons collectief onvermogen om vandaag antwoorden te bieden die tegen de dreigingen opgewassen zijn.
U, journalisten bent het die als eersten bedreigd worden door deze propaganda. Zij neemt uw toon aan, soms ook uw opmaak. Ze gebruikt uw vocabularium en soms zelfs rekruteert ze onder jullie. Soms zelfs wordt ze gefinancierd door bepaalde onliberale democratieën die wij dagelijks aan de kaak stellen, ze verspreidt zich, ze wordt alledaags en ten slotte speelt ze in op de verwarring die wij geleidelijk aan hebben geaccepteerd.
De kwestie rond de vertrouwde derden die u bent en wat zo belangrijk is in een democratie, wordt dan sterk vertroebeld en via u wordt de liberale democratie in het vizier genomen. Daar kunnen wij minstens twee antwoorden op geven, en ik zou wensen dat wij die het komende jaar samen ook geven.
Het eerste antwoord dient de Staat te geven. Daarom heb ik besloten dat wij ons juridisch arsenaal zullen laten evolueren, om zo het democratische leven af te schermen van die valse berichten. Binnenkort wordt er hieromtrent een wettekst neergelegd. Tijdens een kiescampagne zullen de boodschappen op de internetplatformen niet langer nog aan exact dezelfde regels moeten beantwoorden. Zoals u weet is er voor het verspreiden van een vals bericht op de sociale media vandaag niet meer nodig dan een paar tienduizend euro, en dat kan in volslagen anonimiteit. De platformen zullen zich dan voor alle gesponsorde inhoud grotere transparantieverplichtingen opgelegd zien, zodat de identiteit van de aankondiger en van diegenen die hem controleren publiek wordt, en ook de bedragen ingeperkt worden die aan deze inhouden gespendeerd worden. Dat is een onontbeerlijk correlaat van de regels die wij voor ons democratisch leven en ons publiek debat hebben vastgelegd.

Bij het verspreiden van een vals bericht zal het mogelijk zijn een rechter te vatten voor een nieuwsoortig kortgeding dat zal toelaten de betwiste inhoud te wissen, de site buiten werking te stellen, de account van de betrokken gebruiker te sluiten, eventueel zijn toegang tot het web te blokkeren.
De bevoegdheden van de regulator, die in 2018 overigens grondig herbekeken zullen worden, zullen uitgebreid worden om te kunnen vechten tegen elke destabilisatiepoging afkomstig van televisiezenders die door vreemde landen gecontroleerd of beïnvloed worden.
Dat zal de hervormde CSA [Conseil supérieur de l'Audiovisuel: instelling analoog aan de Vlaamse Regulator voor de Media (VRM)] meer bepaald toelaten om te weigeren conventies af te sluiten met dergelijke diensten, rekening houdend met alle inhoud die zij verspreiden, inbegrepen op het Internet. Bij manipulaties die van aard zijn om een verkiezingsresultaat te beïnvloeden, en of dat nu in een pre-electorale of electorale periode is, zal hen dat ook toelaten overeenkomsten op te schorten of te annuleren.
Als wij onze liberale democratieën wensen te beschermen, moeten wij krachtdadig weten te zijn en duidelijke regels stellen. Deze nieuwe beschikkingen zullen interventies van de technische tussenpersonen impliceren, met als doel elke onrechtmatige inhoud waarvan zij in kennis worden gesteld snel weg te halen. De inhoud van deze tekst zal in de komende weken in detail uitgewerkt worden. De voorbereiding zal belangrijk zijn, want geen van de vrijheden van de pers mag door deze tekst op het spel worden gezet, en uw inzichten zullen in dit verband zeer belangrijk zijn en daartoe zijn er consultaties voorzien.
Verder moeten wij vanzelfsprekend de platformen en de internetverdelers op hun verantwoordelijkheden wijzen, want zij mogen niet langer alle categorieën van informatie dooreen mengen, en moeten verantwoordelijk worden gesteld voor alle vormen van interventies die zij verspreiden, zoals wij al een begin hebben gemaakt om dat te doen voor de terroristische propaganda.
__________

* Klopt niet helemaal, al komt Macron zijn uitleg wel in de buurt. De eerste betekenissen van ‘auctoritas’ en het afgeleide ‘autorité’, zijn ‘gezag, gezaghebbende persoon, waardigheid’. Naar de betekenis van ‘auteur’ is het nog een flinke sprong.



P.S. ook de EU laat zich vanzelfsprekend niet onbetuigd.

Atheïsten zijn meestal brave mensen

Konden we met evenveel recht hetzelfde ook maar van gelovigen zeggen, na de lectuur van wat Jihad, de nieuwe VRT-redacteur, in haar subtaaltje allemaal heeft geschreven...

Theoretische Atheïsten zijn die ongelukkige Mensen die, al te verzot op Kennis of Redenatie, eerst tot Scepticisme verleid worden, zich vervolgens niet meer kunnen losmaken uit de Doolhoven van de Filosofie, tot ze ten slotte tot Ongeloof gebracht worden aan Alles wat ze niet begrijpen, en daarmee de meest sprekende Bewijzen worden van de Oppervlakkigheid van het Menselijke Inzicht. Hun Aantal is altijd zeer gering geweest; en aangezien zij gewoonlijk studieuze, vreedzame Mensen zijn, is de schade die zij aan de Samenleving toebrengen onbetekenend.

Speculative Atheists are those unhappy People, who, being too fond of Knowledge or Reasoning, are first deluded into Scepticism, till, unable to extricate themselves from the Mazes of Philosophy they are at last betrayed into a Disbelief of every Thing they cannot comprehend, and become the most convincing Evidences of the shallowness of Human Understanding. The Number of these has always been very small; and, as they are commonly studious, peaceable Men, the Hurt they do to the Publick is inconsiderable.

Bernard Mandeville, 1729.

Free Thoughts on Religion, The Church, and National Happiness.

The Second Edition. Revised, corrected,
and enlarged with many Additions by the Author.

Een koffertje dat al eeuwen vol zit met haat en achterlijkheid, 

dat laat je niet zomaar achter, Jihad!

Een cultureel Nationaal Stadion

Niet alle landen hebben een Nationaal Voetbalstadion, maar sommige landen wel. Dat ligt dan pal in de hoofdstad natuurlijk want een nationaal symbool wil je niet ergens in de periferie hebben. In Bulgarije bijvoorbeeld hebben ze er een midden in de stad Sofia, het Vasil Levski-stadion.

Alleen de nationale ploeg speelt daar, niet de stadsploeg ЦСКА (tsessika, Sofia) want die hebben hun eigen stadion Bulgarska Armiya, een beetje zoals Anderlecht in het Astridpark speelt* en niet in het Heizelstadion.

Maar in het nationale stadion is er niet enkel voetbal! Ook voor grote culturele manifestaties is er plaats. Zo was er voor enkele jaren bijvoorbeeld nog een optreden van Madonna, een heel bekende zangeres.

Het gebouw is from socialist time, zoals men dat aan buitenlanders uitlegt, en het is heel groot. Afhankelijk van waar je staat natuurlijk, maar je ziet de vier verlichtingspalen van ver. De hele constructie werd destijds met publieke middelen gespijsd, misschien omdat er toen nog geen andere middelen bestonden.

Tegenwoordig kunnen stadsbesturen ook bij ons met publiek geld zulke dingen doen, maar dan liefst langs een sluipwegje, en bijvoorbeeld in Gent ging dat met geld van de Watermaatschappij – die zoals veel bedrijven nu een nieuwe, moderne, zij het ridicule naam draagt: Farys. De idee was dat met elke kubieke meter water die een Gentenaar in zijn bad laat lopen of door zijn wc spoelt, hij met enige fierheid mag zeggen dat hij meebetaalt aan zijn eigen Ghelamco-arena.

Het eerste deel van die naam, een soort letterwoord denk ik, slaat op een privébedrijf dat op wellicht min of meer legale manier geld uit dit zaakje slaat, en ‘arena’ is Latijn en betekent ‘zand’. Gewoon zand welteverstaan, niet bijvoorbeeld slijk want dat is ‘arena nigra’. ‘Geld als slijk verdienen’ zal ook wel een Latijns equivalent hebben, maar dat moet een classicus me dan eens leren.

Om nu op dat stadion midden in de stad Sofia terug te komen: daar zijn geen business seats, geen restaurants of winkels enzovoort. Het ding dient zoals ik al zei een cultureel doel, en ten bewijze daarvan de foto hiernaast met de woorden van Schiller, iets naast de hoofdingang: Der Mensch is nur da ganz Mensch wo er spielt.

___________
* Tegenwoordig heet het geloof ik Contant Vandenstockstadion.