Bobo* Yann Moix gaat naar Calais

Op France Inter kreeg Yann Moix de gelegenheid om bij Léa Salamé een stuk van hem in Libération toe te lichten. Hij had daarin Macron aangevallen en met scheldwoorden overladen in verband met het politie-optreden in Calais. Hier het fragment waarin hij het grappigst is:

Léa Salamé: De migranten houden chauffeurs staande, springen op de vrachtwagens, scheuren de afdekzeilen, doen aanvallen op de ringweg, en zetten hun leven en dat van de bewoners van Calais op het spel. Loopt u, en vergeef me dit, met uw stuk niet het risico om door te gaan voor een Parijse bobo* die eens lessen moraal komt geven bij mensen die echt alle dagen afzien?
Yann Moix: Wel, ziet u, die beschuldiging van boboïsering is een manier om mensen als persoon te delegitimeren, ziet u. Als men hen werkelijks niets kan verwijten, komt men met dat woord bobo, dat een toverwoord is. Neem van mij aan: ik ben een provinciaaltje, ik heb mijn legerdienst gedaan, ik heb in mijn eentje mijn studies gedaan, ik heb jaren geleefd in kleine studio’s, en als u alles wil weten, toen ik in Parijs arriveerde heb ik gewoond in, ik meen een kraakpand. Ik voel me niet aangesproken door die boboïsering, en zelfs, zelfs al was ik nog de grootste bobo aller tijden: een bobo is een burger, en als een bobo in Calais gaat kijken wat daar omgaat, wel, het woord van een bobo is het woord van een burger, en simpelweg alle burgers hebben het recht getuigenis te geven.
Léa Salamé: Welk effect verwacht u van dat ingezonden stuk? Wat vraagt u van Emmanuel Macron, want hij is het die u met name viseert.
Yann Moix: Ik vraag de president van de Republiek…
Léa Salamé: Incompetent, onwaardig, zegt u.
Yann Moix: …en afschuwelijk en hypocriet, en zo nu en dan imbeciel, want de waarheid springt in het oog. Ik verdraag het niet langer dat kinderen fysiek mishandeld worden op het grondgebied van de Republiek. Als een kind van zestien u aankijkt, met rode ogen van het traangas, en zegt: “Ik begrijp niet wat er gebeurt. In Libië heeft men mij gefolterd, maar dat men hetzelfde doet in Frankrijk! Ik ben uitgeput en perplex.” Onder de Afghanen zijn er mensen die Victor Hugo kennen, die Victor Hugo in het Farsi gelezen hebben en hem op hun duimpje kennen, en die daarom naar Frankrijk zijn gekomen. En dan komen ze hier, en men klopt erop.

─ Er vallen een paar dingen op in het getuigenis van onze burger. Dat de meeste migranten hoogopgeleid zijn wisten we al, maar dat er zelfs bij zijn die Victor Hugo op hun duimpje kennen is nieuw. En dat ze als Afghanen hem blijkbaar in het Perzisch (Farsi) hebben gelezen, terwijl de meest verbreide taal in hun land het Pasjtoe is, verhoogt nog onze verbazing.
Anderzijds is het wel begrijpelijk dat iemand die Hugo op zijn duimpje kent, en zelfs om die reden naar Frankrijk is gekomen, graag ook eens kennis wil maken met Engelse auteurs, en dus liever geen asiel aanvraagt in Frankrijk. Uit te sluiten valt overigens niet dat ze enkel naar Guernsey willen, waar hun idool Hugo immers ook een tijd verbleef, in zelfgekozen ballingschap.
__________

* bobo (bourgeois bohème): eerder welgestelde, eerder jonge mens die economisch eerder rechts te situeren valt, geschoold is, cultureel geïnteresseerd, stedelijk, ecologisch denkt en links stemt.



Léa Salamé: Les migrants interpellent les transporteurs, ils sautent sur les camions, ils arrachent les bâches, ils attaquent la rocade, ils mettent en dangers leur vie et la vie des Calaisiens. Est-ce que vous ne prenez pas le risque avec cette tribune de passer, pardonnez-moi, mais pour le bobo parisien qui vas nous faire des leçons morales chez des gens qui souffrent vraiment au quotidien ?
Yann Moix: Alors, si vous voulez, le procès en boboïsation, c’est une manière, si vous voulez, de délégitimer la personne des gens. Quand on ne peut absolument rien leur reprocher, on sort le mot de bobo, qui est un mot magique. Croyez-moi, je suis un provincial, j’ai fait mon service militaire, j’ai fait mes études tout seul, j’ai vécu pendant des années dans des petits studios, et je crois quand je suis arrivé à Paris j’ai vécu dans un squat, si vous voulez tout savoir. Je ne me sens pas concerné par la boboïsation, et quand même, quand bien même je serais le plus grand bobo de tous les temps : un bobo est un citoyen, et si un bobo va voir à Calais ce qui s’y passe, et bien la parole d’un bobo est une parole de citoyen, et simplement, tous les citoyens ont droit de témoigner.
Léa Salamé: Qu’est-ce que vous attendez de l’effet de cette tribune ? Qu’est-ce que vous demandez à Emmanuel Macron puisque c’est lui que vous visez nommément.
Yann Moix: Je demande au président de la République…
Léa Salamé: Incompétent, indigne, dites-vous.
Yann Moix: …et horrible et hypocrite, et parfois imbécile, parce que la vérité se voit. Je ne supporte plus que des enfants soient physiquement maltraités sur les territoires de la République. Quand un enfant de seize ans vous regarde, les yeux rougis par le gaz lacrymogène, en disant : « Je ne comprends pas ce qui se passe. En Lybie on m’a torturé, mais qu’on fasse la même chose en France, je suis exténué et éberlué. » Il y a parmi les Afghans des gens qui connaissent Victor Hugo, qui ont lu Victor Hugo en farsi sur le bout des doigts, et qui sont venus en France pour ça. Et ils arrivent, et on les frappe.

Moix: ou l'X surnuméraire du narcissisme sans emploi.

(Pierre-Emmanuel Prouvost d'Agostino)