Kathleen van Brempt en de kunst van het citeren

EU-parlementslid Kathleen van Brempt schreef een antwoord op de kritiek die Bart De Wever had op de EU – die zij per abuis ‘Europa’ noemt, zoals in die kringen gebruikelijk is te doen.

Lezen we eerst haar tekst:

‘Tot slot vergeet de burgemeester van Antwerpen dat zijn grote voorbeeld Burke een van de eerste denkers was die wel degelijk belang hechtte aan Europese eenheid. Burke sprak in zijn tijd al over Europa als een ‘internationale gemeenschap’ die hij niet de Europese Unie noemde, maar de Europese Commonwealth. Hij erkende niet enkel het bestaan van een Europese samenleving, maar ontwaarde er een onderliggend gevoel van gemeenschap in en ging zelfs zo ver om Europa te portretteren als ‘virtueel een grote staat’, met ‘wat diversiteit aan provinciale gebruiken en lokale bijzonderheden.’ Met de Europese Unie zijn we dat beeld dat Burke van Europa had eindelijk vorm aan het geven.’

Bekijken we nu de tekst van Burke, niet uit zijn bekende Reflections on the Revolution in France, maar uit Letters on a Regicide Peace, verschenen in 1796, een jaar voor zijn dood:

There have been periods of time in which communities, apparently in peace with each other, have been more perfectly separated than, in later times, many nations in Europe have been in the course of long and bloody wars. The cause must be sought in the similitude in Europe of religion, laws, and manners. At bottom, these are all the same. The writers on public law have often called this aggregate of nations a Commonwealth. They had reason. It is virtually one great state having the same basis of general law; with some diversity of provincial customs and local establishments. The nations of Europe have had the very same Christian religion, agreeing in the fundamental parts, varying a little in the ceremonies and in the subordinate doctrines.

Ik vertaal hem even:

Er zijn perioden geweest dat volksgemeenschappen, ogenschijnlijk vreedzaam samenlevend, vollediger van elkaar gescheiden waren dan veel Europese naties naderhand in de loop van lange en bloedige oorlogen. De reden daarvoor moet gezocht worden in de gelijkenis die Europa vertoont wat betreft religie, wetten en gebruiken. In wezen zijn die allemaal dezelfde. Auteurs over publiekrecht hebben dit aggregaat van landen vaak een Commonwealth genoemd.  Ze hadden redenen daartoe. In de grond is het één grote staat op basis van gedeelde wetsbeginselen, met enige diversiteit in de streekgebruiken en plaatselijke instellingen. De naties van Europa hebben altijd dezelfde christelijke religie gekend, en over de wezenlijke bestanddelen ervan waren zij het eens, met kleine variaties in de erediensten en in de ondergeschikte leerstellingen.

Je zou kunnen zeggen dat bij Kathleen van Brempt “provincial” nogal machinaal vertaald werd als “provinciaal”, maar dat is een detail. “Establishments” vertalen met “bijzonderheden” is dat al minder. En "virtually" is niét "virtueel" ... de Oxford geeft: as far as essential qualities or facts are concerned; in effect, practically, to all intents, as good as. De OED kent nog geen EU-Engels... Google translate wellicht wel.
Ach, wat geeft het? de bedoeling was goed... "virtueel" klinkt als "in wording", of, zoals van Dale zegt: "vrijwel zeker, maar nog niet helemaal gerealiseerd". Mooi toch?

Maar ter zake nu: Burke noemt een constituerend element van Europa, dat de brave en gehoorzame van Brempt om begrijpelijke redenen niét noemt. 

Burke schrijft 'religion, laws, and manners' in die volgorde, en geeft dus eerst de religie aan als gemeenschappelijk element. Weinigen zullen dat betwisten, maar de EU wilde onder geen beding een verwijzing naar het christendom. Dat ze daarmee de Europese geschiedenis loochenden raakte Giscard en Dehaene niet. Wel bewezen zij in hun onschuld dat de EU en Europa twee to-taal verschillende dingen zijn, hoe vaak en hoe huichelachtig men die begrippen ook wil laten samenvallen.

Kathleen van Brempt: het is geen intellectueel eerbare houding om dingen achter te houden en enkel te citeren wat in het EU-kraampje lijkt te passen, en het is een Europese atheïst die u dat vertelt. En dat die EU zou werken aan een beeld van Europa dat Burke voor ogen stond, is helemaal een lachertje. Ik daag u uit om bij Burke één passage te vinden waar hij een supranationaal gezag voorstaat.