Eric Zemmour veroordeeld voor een opiniedelict

Het Franse blad Causeur heeft een interessant artikel van Anne-Sophie Chazaud, over een onderwerp dat aan de aandacht van onze goede pers zou kunnen ontsnappen, en daarom vertaal ik daaruit enkele alinea’s. Je weet nooit of het zo hun aandacht niet tóch zou kunnen trekken.

Eric Zemmour werd op 3 mei veroordeeld door het Parijse hof van beroep [Cour d’appel] wegens oproepen tot religieuze haat. In 2016 had de journalist in het televisieprogramma «C à vous» [nu is het aan u] namelijk gezegd dat Frankrijk “al dertig jaar een invasie beleefde”, en dat er zich “in talloze Franse banlieues* waar vele meisjes gesluierd gaan, een strijd afspeelde om het grondgebied te islamiseren.”

Als vaste klant van processen rond politieke en morele hekserij, werd de essayist en polemist Eric Zemmour in beroep veroordeeld nadat hij over de islam uitspraken had gedaan die blijkbaar ondraaglijk waren voor de heersende geestgesteltenis van censuur, met haar gewapende gerechtelijke arm.

Het doet er weinig toe of men het eens is of niet met de politiek incorrecte en openlijk godslasterlijke zienswijze die de auteur van Le Suicide français voorstaat.

De echte vraag die dit zoveelste opinieproces stelt, is waar de vrijheid van meningsuiting aan toe is in een land dat daar weliswaar hoog van opgeeft, terwijl het wat dat betreft nochtans een rampgebied is, in die mate dat men zich zorgen moet maken over de democratie en de fundamentele vrijheden.

Anne-Sophie Chazaud heeft het ook over een ‘juridische jihad’ en ze klaagt daarbij aan dat de nonsens-term ‘islamofobie’ door de goede pers klakkeloos is overgenomen na de uitspraak van het hof:

Deze term werd door de belangrijkste media, gaande van de Figaro over Le Monde tot L’Express overvloedig herhaald zonder ook maar het minste onderscheidingsvermogen of enige kritische afstand, terwijl men intussen toch weet hoezeer dit ‘concept’ een democratisch en intellectueel misbaksel is, en het valt niet te zeggen of de mainstream pers dit vanwege een gebrek aan cultuur deed, of vanwege bêtise,* of door een laffe ideologische ratificering van wat onaanvaardbaar is.

Die nonsens-term heeft mogelijk het arrest gestuurd, maar wat naar mijn mening in het achterhoofd van de rechters speelde was een andere uitspraak van Zemmour, in hetzelfde programma. Rechters houden zich vanzelfsprekend aan de wet, maar moeten die onvermijdelijk ook interpreteren, en Zemmour zei daarover dit : In naam van de rechtsstaat respecteren de rechters vandaag de wil van het volk niet meer. 
Dat kon, onbewust natuurlijk, ook wel eens flink meegespeeld hebben:

––––––––

heeft dit woord, en verklaart: (verzamelnaam) de gezamenlijke voorsteden, vaak met de bijgedachte aan verpaupering, etnische en sociale problemen. Ook bêtise is door het woordenboek geconsacreerd.