Vertellingen in de mist

. Mensen horen graag vertelsels en verhalen. Dat is altijd zo geweest. Smaken verschillen natuurlijk, en het ene genre valt al beter dan het andere, maar bijvoorbeeld verhalen over oude veldslagen hebben altijd op grote instemming kunnen rekenen. Meestal gaat het dan over gewonnen veldslagen, maar het succes zit hem daar niet. Ook het verhaal van een verloren strijd kan ontroeren, en evenmin hoeven het altijd oude veldslagen te zijn. Soms kan een teruggekeerde soldaat – Julius Caesar is hier een goed voorbeeld – zijn eigen verhaal brengen, zoals hij dat zelf heeft meegemaakt. Of een eenvoudige vaandeldrager beschrijft zijn eigen dood, terwijl hij het vaandel probeert nog door te geven: Die Wunden klaffen - es verströmt mein Blut. Ein Posten ist vakant! 

De stijl van de verteller is belangrijk, zijn persoon, zijn voorkomen. Én het feit dat hij zichtbaar zijn eigen verhaal gelooft. Het publiek gaat dan zeker mee, maar de literaire wet blijft: ook de schitterendste veldslag kan verknoeid worden door een slechte stilist of een zichtbare leugenaar.

Gisteren nodigden Polspoel&Desmet Geert Lambert uit, de malse generaal van magere legioenen. Hij, de Groengebrilde, vertelde ons over twee van zijn veldtochten. Hoe hij eerst nog tijdens de opleiding van zijn troepen hen had bezworen om immer pal achter zijn onwrikbare lijf te blijven. Hoe hij vervolgens om strategische redenen aan zijn troepen niet één, maar twee keer had gevraagd om rechtsomkeert te maken, en het geweer van schouder te veranderen, terwijl hij de rug zou afdekken.

Waar hij ten opzichte van zijn troepen zich nu bevindt, is voor ons eenvoudigen niet altijd duidelijk, maar wij begrijpen dat hij in de loop van deze maneuvers onvermijdelijk even vóór en dan weer achter hen kwam te staan. Onze onvervaarde soldaat kwam gelukkig geen moment uit zijn evenwicht.

Eerst de slag bij Brussel-Halle-Vilvoorde, daar begon hij mee. Die was verloren. (Rik Coppens wist in de tijd tegen de Brazilianen nog één goal te maken, maar nu was het tien-nul verloren.) Niettemin, na wat voor een strijd! Contre la force il n’y a pas de résistance! had de Malse kunnen uitroepen, maar het siert hem dat hij die lafheid afwees. Het was tenslotte bijna gewonnen …waren er niet die tactische blunders gemaakt, niet speciaal door hem maar door de Vlamingen.

Velen onder ons kijkers hebben toen berouwvol naar de vloer gestaard en een traantje weggepinkt: om dat te weten hoef je geen kijkonderzoeken. En dan die slag met de aartsmoeilijke naam, de Ontwerp-van- Europese-Grondwet-slag. Het scheelde geen haar of er werd ons in die dagen een referendum ontstolen! De Groengebrilde zag toen nog net op tijd, maar toch ook iets te laat, dat je ...aan de bevolking niet alles wijs kon maken, en dat een bepaalde partij – laten wij, zijn voorbeeld volgend en om redenen van tact haar naam niet noemen – deze Referendum-slag wilde gebruiken om aan de Eurocratie een halt toe te roepen, al moest die partij daar eigenlijk geen vinger voor verleggen en geen enkele folder voor drukken, want de democratische gezindheid zat nu eenmaal zo.

De Generaal der Slanke Legioenen verwoordde dat bij Polspoel&Desmet anders: die partij was van plan om het referendum om te buigen naar de vraag of er nog Turken in België binnen mochten. Het was de eerste keer dat ik het zo hoorde expliceren, want ik was altijd in de veronderstelling geweest dat het gevaar bij dat referendum er in bestond dat de bevolking, terwijl het haar expliciet niet werd gevraagd, toch zou stemmen tegen de toetreding van Turkije tot de EU. Dat is even iets anders dan wat Geert daar uit zijn zware soldatenbotten sloeg.

Het is misschien geen slagveld, maar op de televisie komen is toch ook spannend, en wellicht bevond Generaal Geert zich even in een schemerzone (een generaal zal zijn beslissingen altijd in een dichte mist moeten treffen, zei Clausewitz), zoniet heeft hij een intellectuele onwaardigheid begaan. Niet dat de twee wakkere journalisten dat merkten. Die waren natuurlijk volop met hun eigen statements bezig. ... en niet dat het in stemmen nog veel kan schelen Geert, maar een goede verteller onderschat nooit zijn toehoorders ;-)

Fanatics have their dreams, wherewith they weave - a paradise for a sect *

.
Mooie woorden van John Keats. Paradijs voor een sekte, maar de hel voor alle andere mensen. Misschien is er ergens wel iemand te vinden die Keats' woorden kan inprenten in het achtenvijftigjarige hoofd van Louise Arbour, United Nations High Commissioner for Human Rights. Deze mevrouw Arbour heeft het asjeblief nodig gevonden om in een brief aan 56 moslimlanden verontschuldigingen aan te bieden – in ons aller naam.
Waarvoor dan wel? In een Deense krant zijn er enkele maanden geleden 12 karikaturen verschenen van de Profeet.
Nu zijn afbeeldingen van de Profeet verboden! ...verboden volgens de sharia geloof ik, maar dat ligt altijd weer moeilijk. Soms wordt iets verboden door de sharia, een andere keer door de koran of weer door een hadith, vaak ook zijn er zaken die door géén van deze drie verboden worden, en dus misschien toegelaten zouden zijn, ware het niet dat zij niettemin verboden blijven ...wegens diepgewortelde culturele tradities. Laat zoveel duidelijk zijn: primitiviteit is geen synoniem van eenvoud; ik meen dat antropologen hier eerder al op wezen.

Noot: dat woord "diepgeworteld", dat je vaak ontmoet in de teksten van goedmenenden, is op zich een teken van latent en onbewust racisme. Minstens lijkt de term een goedbedoeld paternalisme te verbergen. Analoog daarmee, hoewel verschillend, was de manier waarop Benno Barnard zijn "treinincident" verwoordde: de man die naar de zwarte vrouw had gespuwd in Barnards coupé was dan geen Blokker, maar wel zèlf .– of zelfs ? dat kon ik niet goed verstaan – een Arabier! Racisme met een menselijk gezicht.

Tja, het zekere voor het onzekere vinden ze bij de VN, en dus moeten in Denemarken en ook in de rest van de wereld zulke tekeningen maar verboden worden. En dus volgen er verontschuldigingen voor het gebrek aan respect voor andermans religie.
Die cartoons trouwens hoef je niet meer te zoeken op de site van de Deense krant Jyllands-Posten. Ze zijn er weggehaald en je leest: an error occurred on the server when processing the URL. Please contact the system administrator. Ze zijn nog wel hier te zien. De cartoonisten zelf zijn al maanden ondergedoken. En die cartoons waren naar beschaafde normen niet eens aanstootgevend: op één ervan zag je twee wezens uitgedost in burka (of iets dergelijks) en tussen hen in zag je de Profeet, met een slachtmes in zijn hand. Nu zijn wij onderhand aan een en ander gewend, en hebben wij allemaal al eens in de koran gegrasduind, en dan mogen zulke tekeningen misschien niet direct geruststellend zijn, me verrot schrikken heb ik niet gedaan.

Wat moeten wij hieruit besluiten?

De VN staan niet voor mensenrechten en niet voor vrije meningsuiting. Het is voldoende dat enkele primitieven dreigen met moord, en deze Instelling haalt bakzeil op haar meest principiële punten, op haar bestaansreden zelf. Schaamteloos distantiëren de VN zich van hun lidstaat Denemarken, en van de eerste minister van dat land in het bijzonder, Anders Fogh Rasmussen, want die heeft gezegd dat hij eerstens de macht niet had om tussen te komen in kwesties van persvrijheid, en tweedens dat hij die macht niet wenste.
De VN gaan in tegen hun eigen principes, en meer speciaal staat Mw. Arbour aan het hoofd van een dienst die o.m. tot taak heeft: to examine incidents and governmental actions in all parts of the world which were inconsistent with the provisions of the Declaration on the Elimination of All Forms of Intolerance and of Discrimination Based on Religion or Belief, and to recommend remedial measures for such situations. Zij kent die tekst misschien niet?
Liever biedt zij verontschuldigingen aan, aan eminente kenners van de mensenrechten en de persvrijheid als daar zijn – de Saoedische prinsen en Recep Tayyip Erdoğan! Deze laatste vindt de sharia een “waardevolle verrijking” voor het begrip mensenrechten, en hij steunde dus een resolutie waarin de EU veroordeeld wordt omdat zij de steniging verwerpt. Die resolutie ging uit van dezelfde landen die nu verontschuldigingen kregen van de VN voor die 12 plaatjes!
Maar onze Canadese Louise Arbour moet ook nog iets anders overdenken als zij enige suite dans les idées beoogt: kunnen wij bijvoorbeeld niet ook de oude Bodleian Library in Oxford maar afbranden, in naam van de mensenrechten of een soortgelijk begrip?

Vergilius toont aan de dichter Dante

hoe het Mohammed in de Hel vergaat

Bodleian Library

(klik in de tekening om te vergroten)

Hoe mooi en correct dergelijke brandstichting ook zou zijn, ik meen dat zij in de ogen van wijlen Karel van het Reve geen genade zou hebben gevonden:

In Dantes Inferno (XXVIII, 22sqq.) wordt Mohammed telkens opnieuw van kop tot kont door een zwaard gespleten, zodat zijn darmen (‘l triste sacco/che merda fa di quel che se trangugia’: de treurige zak die poep maakt van wat hij opslokt) uit zijn lijf hangen. Smalende laster zou ik zeggen. Moeten wij er nu begrip voor hebben als Dantes graf in Ravenna door gekwetste volgelingen van de profeet verwoest wordt? […] Dat mensen goden en profeten willen aanbidden, al dan niet met gebruik van afgodsbeelden, is hun zaak. Maar anderen moeten de volle vrijheid hebben om daar smalende en lasterlijke opmerkingen over te maken. Natuurlijk is het onaardig om voortdurend gelovigen te pesten, en het is redelijk om iemands lichtgeraaktheid te ontzien, of het nu zijn gedichten, zijn moeder, zijn god, zijn inkomen of zijn oorlogsverleden betreft - maar je mening moet je kunnen zeggen, ook op smalende toon, lichtgeraaktheid of niet.

De Ondergang van het Morgenland
G.A. van Oorschot, Amsterdam 1990, pp.197-8

________________________
* The Fall of Hyperion - A Dream
. . . Canto I.
Fanatics have their dreams, wherewith they weave
A paradise for a sect; the savage too
From forth the loftiest fashion of his sleep
Guesses at Heaven; [...]

De verantwoordelijken voor het onheil

.

De verantwoordelijken voor het onheil
Ivan Rioufol (18 november)

Wie heeft Frankrijk in deze “noodtoestand” gebracht?

Zij die alleenzaligmakend wilden doen geloven aan de weldaden van de multi-etniciteit, aan de mengeling van culturen, aan het “wereldburgerschap”. Zij die in één tijd het patriottisme voor oubollig verklaarden, de geldigheid van de wetten relativeerden en de minderheden tot slachtoffer verklaarden. Zij die feiten wegmoffelden, cijfers trukeerden, bewijzen loochenden. Zij die hun opponenten lynchten.
Moeten wij zulke ongeluksbrengers blijven volgen?
Deze professionelen van de kromspraak maken geen aanstalten tot zelfkritiek. Zij proberen zelfs nieuwe acrobatieën: het geweld in de steden vertolkt een vraag tot integratie, de brandstichtingen in scholen een nood aan opleiding. De uitingen van haat zijn “protestboodschappen”. Nog even en de scherpe kogels die op de ordediensten zijn afgevuurd moeten wij zien als gebaren van liefde.
Zien goochelen werkt aanstekelijk. Voor enkele dagen uitte de President van de Republiek zijn verontwaardiging over het gooien van twee brandtuigen tegen de moskee van Carpentras, maar vergat vergelijkbare feiten die tegen kerken waren gericht. Dinsdag heeft de brand van de StJan-van-Arskerk in Romans (wel door Chirac veroordeeld) onze weldenkenden niet kunnen wakkerschudden. Dat is het resultaat na enkele decennia vol van stuurloze praatjes.
Deze verblinding maskeert de zwaarte van de rellen, die niet enkel een sociaal probleem aan de orde stellen zoals het eenheidsdenken rondbazuint. Het zijn ook wijken met een muzelmaanse meerderheid die in rebellie zijn gegaan tegen de Staat, soms tegen Frankrijk zelf. En dit voorzienbare identitaire réveil stelt de vraag naar de houdbaarheid van het Jacobijnse integratiemodel, dat zich geplaatst ziet tegenover een andere levens- en denkwijze, die aan haar eigenheid gehecht wil blijven.
Vandaag neigt de getergde bevolking ertoe om haar vertegenwoordigers en woordvoerders collectief verantwoordelijk te stellen voor het risico dat dit land een soort Libanon wordt. Nu al stort in de peilingen de navelstarende PS in elkaar. En de engelachtige beeltenis van Chirac vertoont vlekken. Hij, promotor van de maatschappelijke kruisbestuiving, heeft maandag toegegeven dat de malaise zeer diep zit, en dat zij voortkomt uit een “gebrek aan zingeving, aan herkenningspunten, aan identiteit”.
Het is nu aan de Meerderheid om duidelijk afstand te nemen van de ideologie van de tabula rasa, waar vele immigrationnisten hun mosterd uit halen. Zoniet valt te vrezen dat in 2007 Jean-Marie Le Pen, met grove excessen als gevolg, de vruchten zal plukken van deze weigering van de elite om in alle kalmte de Franse identiteit en de eenheid van de natie in bescherming te nemen.

Le style, c'est l'homme même... Jean-Marie Le Pen kwam eens spreken in Gent(brugge).

..
Zo'n evenement moet vanzelfsprekend door iémand verslagen worden, en dus ging ik luisteren, zij het zonder veel illusies: hoogstens zou ik een soort rustre te zien krijgen. Goed, ik wilde het spektakel op en rond het podium eens van nabij bekijken.
(ik kende Le Pen natuurlijk al jaren... van korte citaten, van schaarse optredens op de Franse TV, enfin, ik wist er niéts van... et ça en dit long sur les média)

Welnu die kerel is 77, en eerst sprak hij anderhalf uur mét papieren. Hij had twee versprekingen toen, één keer omdat hij ergens een cijfer verkeerd gezegd had, en daarna nog iets met statistieken. (Ze hadden een glas water naast hem gezet, maar daar heeft hij niet van gedronken dat ik het zag.)

Na dat anderhalf uur zei hij : Je vois que l'heure avance et que les aiguilles tournent, et je voudrais maintenant vous donner vous la parole; il se peut que vous voudriez me poser des questions ...enfin ce n'est pas moi qui vous donne la parole... vous êtes chez vous!

Ja, die kerel spreekt grammaticaal en sierlijk! En hij heeft enkele Latijnse citaten achter de hand die hij schaamteloos gebruikt, sans façons, zonder branie en zonder vertaling. Ridendo castigans: de man is grappig... en charmant.

En hij gaf trouwens niemand op dat moment zelfs de kans om een vraag te stellen: zijn gedachten waren weer op een thema gekomen, en dat kwam erop neer dat hij nog eens een klein uur doorging, zonder papier nu en al rondlopend op het podium …en zijn publiek (300man?) werd niet ongedurig.

Daarna kwamen er toch enkele vragen, want hij herinnerde zich plots dat hij daar zelf over begonnen was; hij beantwoordde die snel en sterk, en tenslotte kreeg hij van een bedeesde schone een grote mand met Vlaamse specialiteiten, die hij graag in ontvangst nam: "tant pis pour mon régime ...mais je peux embrasser?"

Jongens! een ander beeld dan wat ik uit de media "wist".

P.S.
Le Pen kreeg op het laatst nog een vraag van een ongeruste dame: immigratiestop allemaal goed en wel, maar wat was hij van plan te doen met de massa vreemdelingen die er in Frankrijk nù al waren?
Na zestig jaar carrière moest hij niet lang nadenken om – wel-en-niet te antwoorden:
[ik moet nu uit mijn hoofd citeren en had beter enkele nota's genomen, maar het is toch wel redelijk betrouwbaar]

Chère madame, vous me demandez comment on va évacuer l'eau de la coque d'un bateau qui risque de chavirer? Les uns proposeront des pompes, d'autres des seaux, des gobelets, des tasses, d'aucuns iront peut-être chercher des petites cuillères, voire préféreront des pailles; puis enfin il y aura ceux qui envisagent ... user d'un buvard? [zijn mimiek en gebaren moet je je erbij denken, maar om je op weg te helpen: het was onvergelijkbaar veel grappiger dan pakweg Geert Hoste, denk liever aan die talentvolle kerel met al zijn typetjes, Van den Durpel] Mais dans un bateau qui prend de l'eau, il ne convient pas de discuter: il faut illico boucher le trou.

[noot van april 2006: Heel anders, lees ik, beoordeelde de pas overleden Philippe Muray de figuur van Le Pen]
… Le Pen, avec son bric-à-brac infernal de vieille droite réactionnaire d’un autre temps, ses citations en latin, ses antiquités d’Indochine et d’Algérie, son blazer de baderne, les ombres de la Waffen SS ou de l’OAS, ses casseroles négationnistes ou antisémites.

Philippe Muray
Festivus festivus
conversations avec Élisabeth Lévy
Librairie Arthème Fayard, 2005, p. 110