De verantwoordelijken voor het onheil

.

De verantwoordelijken voor het onheil
Ivan Rioufol (18 november)

Wie heeft Frankrijk in deze “noodtoestand” gebracht?

Zij die alleenzaligmakend wilden doen geloven aan de weldaden van de multi-etniciteit, aan de mengeling van culturen, aan het “wereldburgerschap”. Zij die in één tijd het patriottisme voor oubollig verklaarden, de geldigheid van de wetten relativeerden en de minderheden tot slachtoffer verklaarden. Zij die feiten wegmoffelden, cijfers trukeerden, bewijzen loochenden. Zij die hun opponenten lynchten.
Moeten wij zulke ongeluksbrengers blijven volgen?
Deze professionelen van de kromspraak maken geen aanstalten tot zelfkritiek. Zij proberen zelfs nieuwe acrobatieën: het geweld in de steden vertolkt een vraag tot integratie, de brandstichtingen in scholen een nood aan opleiding. De uitingen van haat zijn “protestboodschappen”. Nog even en de scherpe kogels die op de ordediensten zijn afgevuurd moeten wij zien als gebaren van liefde.
Zien goochelen werkt aanstekelijk. Voor enkele dagen uitte de President van de Republiek zijn verontwaardiging over het gooien van twee brandtuigen tegen de moskee van Carpentras, maar vergat vergelijkbare feiten die tegen kerken waren gericht. Dinsdag heeft de brand van de StJan-van-Arskerk in Romans (wel door Chirac veroordeeld) onze weldenkenden niet kunnen wakkerschudden. Dat is het resultaat na enkele decennia vol van stuurloze praatjes.
Deze verblinding maskeert de zwaarte van de rellen, die niet enkel een sociaal probleem aan de orde stellen zoals het eenheidsdenken rondbazuint. Het zijn ook wijken met een muzelmaanse meerderheid die in rebellie zijn gegaan tegen de Staat, soms tegen Frankrijk zelf. En dit voorzienbare identitaire réveil stelt de vraag naar de houdbaarheid van het Jacobijnse integratiemodel, dat zich geplaatst ziet tegenover een andere levens- en denkwijze, die aan haar eigenheid gehecht wil blijven.
Vandaag neigt de getergde bevolking ertoe om haar vertegenwoordigers en woordvoerders collectief verantwoordelijk te stellen voor het risico dat dit land een soort Libanon wordt. Nu al stort in de peilingen de navelstarende PS in elkaar. En de engelachtige beeltenis van Chirac vertoont vlekken. Hij, promotor van de maatschappelijke kruisbestuiving, heeft maandag toegegeven dat de malaise zeer diep zit, en dat zij voortkomt uit een “gebrek aan zingeving, aan herkenningspunten, aan identiteit”.
Het is nu aan de Meerderheid om duidelijk afstand te nemen van de ideologie van de tabula rasa, waar vele immigrationnisten hun mosterd uit halen. Zoniet valt te vrezen dat in 2007 Jean-Marie Le Pen, met grove excessen als gevolg, de vruchten zal plukken van deze weigering van de elite om in alle kalmte de Franse identiteit en de eenheid van de natie in bescherming te nemen.