Nieuwe commentaar bij het oude Hooglied

.
Ze hadden daar toen nog geen goede termen voor, maar Louis XV –bekend van zijn meubelen– moet in november van het jaar 1757 een moreel dipje gehad hebben. Zijn Oostenrijks-Franse leger was nabij Roßbach lelijk verslagen door de Pruisen van Frederik II, terwijl die nochtans drie keer minder in getal waren.
In deze moeilijke periode had Louis gelukkig Madame de Pompadour aan zijn zijde, zijn maîtresse, om hem weer op te beuren. Trek het u zo niet aan, zei ze, ge gaat uw gezondheid daar toch niet voor laten, après nous le déluge! .La Marquise sloeg de lichte toets aan, en onder omstandigheden is dat soms nog de beste.

Dr. Marc Hooghe, huisarts van Le Standaard, troostte donderdag Verhofstadt met dezelfde woorden. Guy heeft dan wel geen Zevenjarige Oorlog verloren, eerder zijn Achtjarig Immobilisme.
Hooghe begint met een paar zekerheden:

[…] Guy Verhofstadt [vertrekt] op 23 maart. Hij kan dan een paar maanden rondtrekken in het multiculturele Europa van de toekomst om zich daarna voluit toe te leggen op de Europese verkiezingen van 2009. Er is geen enkele reden waarom Verhofstadt het langer zou rekken: tenslotte heeft hij nu al meer gedaan dat [dan] je redelijkerwijs kunt verwachten van de verliezer van de verkiezingen van juni 2007. Als er iemand ooit heeft kunnen zeggen après nous le déluge, dan is het wel Verhofstadt.

Een beetje merkwaardig staat daar al direct een tussenwerpsel over “het multiculturele Europa van de toekomst”. Misschien door cut&paste per ongeluk in het verkeerde artikel terechtgekomen? Niet erg, passons Pompadour –
Wat mij treft is dat Hooghe met zijn “redelijkerwijs” schijnt te bedoelen dat Verhofstadt alles gedaan heeft wat menselijk mogelijk was, bijvoorbeeld mooie begrotingen afleveren, onvermijdelijke institutionele hervormingen in gang zetten enzovoort, kortom, dat Guy goed heeft bestuurd en door de kiezer slecht is beloond.

Verder vertelt de goede dokter:

In 2007 kon de publieke opinie nog met een zekere meewarigheid kijken naar het circus dat werd opgevoerd in Hertoginnedal, maar die speeltijd is nu definitief voorbij.

Het beeld van die speeltijd hebben geloof ik alle commentatoren, politici, journalisten, politicologen &cet al eens vóór Hooghe aangewend, ik heb de teller stilgelegd, en het mag dan een typische non-analyse zijn van wat er sinds juni heeft plaatsgevonden, een weigering om ernstig te praten over politieke onderwerpen: stilistisch gesproken blijft het goed gevonden. Originaliteit kan ook een ondeugd worden, een storende gezochtheid, terwijl afschrijven en napraten juist op sociale aangepastheid wijzen, ongeveer zoals de aanstekelijkheid van geeuwen dat ook doet.
Met politicologische analyses is het als met het regeerwerk zelf, en ons voorlopig bewind illustreert dat uitstekend: net doen alsof volstaat ruimschoots.

Lezer, wees gerust, ik zal niet het volledige artikel van Hooghe onder handen nemen.
Hier en daar een zinsnede toch nog, zoals: “[het] doemscenario en dat leidt onvermijdelijk tot vervroegde verkiezingen in 2008.” .Hooghe gaat er duidelijk niet van uit dat verkiezingen de Hoogmis van de democratie zijn.

Nog iets:

Ironisch genoeg maakt de huidige economische crisis een dergelijk compromis waarschijnlijker: alle partijen moeten nu wel beseffen dat er weinig ruimte is om cadeaus uit te delen aan de eigen achterban.

Ik heb wel eens de omgekeerde politicologische stelling horen verdedigen, namelijk dat het een stuk makkelijker is om compromissen te sluiten als iedereen iets krijgt om zijn achterban mee te sussen. De term achterban is overigens huichelachtig, en wijst er in soortgelijke non-analyses op dat politici noodzakelijk met twee tongen spreken. Maar dat nog daargelaten, blijft mijn vraag: gaat het politicologisch gesproken nu makkelijker als men op bergen geld zit, of juist in tijden van krapte? De wetenschap is hier misschien nog niet uit.

Laten we maar meteen naar Hooghe zijn conclusie springen:

De modale Belg wordt intussen geconfronteerd met stijgende prijzen voor benzine, aardgas, elektriciteit, voedingsmiddelen en stookolie. Als we daarmee rekening houden, wordt het gemakkelijk te voorspellen naar welk scenario de voorkeur van de kiezers uitgaat. Als ze een beetje gezond verstand hebben, dan houden de politici ook rekening met die voorkeur van de modale Belgische kiezer.

Bij de vorige verkiezingen was het zoals wij weten de politicologen en journalisten niet gelukt om te voorspellen wat voor thema’s de kiezer naar voren zou schuiven. Debatten mét inhoud was toen het devies. Geen communautaire flauwekul. Hooghe geeft de moed niet op en voorspelt, net als vorige keer, dat de kiezer zich deze keer wél met echte dingen zal inlaten. We zijn benieuwd. Aandoenlijk overigens om te zien hoe Marc zijn steentje wil bijdragen, en aan agenda-setting probeert te doen. Bijvoorbeeld met zijn ietwat redundante opsommingetje van “benzine, aardgas, elektriciteit, voedingsmiddelen en stookolie” wil hij ons doen geloven dat een federale regering daar iets aan kan veranderen. Iedereen weet nochtans dat die beslissingen elders liggen.


Luc Huyse dan maar geraadpleegd, een topintellectueel zoals Knack heeft laten vaststellen door een college van topintellectuelen.
Op dezelfde Standaardpagina van donderdag, waar het Hooglied afgedrukt stond, zingt Huyse de lof van de diversiteit in de Vlaamse pers, en de verrijking die daarvan uitgaat:

‘De evolutie in de schrijvende pers is bijzonder verrijkend. Alleen al het feit dat kranten als De Morgen en De Standaard elke dag verschillende opiniepagina’s hebben, biedt veel mogelijkheden die er vroeger niet waren. (...) De diepgang van het debat in de schrijvende pers is zeer groot. Men kan klagen over Vlaanderen zoveel men wil, maar dan vergeet men toch hoe het vroeger was: de armoede van het debat toen, de hokjesgeest, de angst om klop te krijgen.’

De politicologie blijft mij met haar diepe inzichten verbazen.
Vroeger had je socialistische kranten zoals Vooruit en Volksgazet, en liberale zoals het Laatste Nieuws of nog de Matin, de Métropole of de Flandre Libérale, zelfs anti-socialistische zoals Het Volk, uitgesproken katholieke zoals De Standaard of de Gazet van Antwerpen, verder internationalistische bladen zoals De Rode Vaan, of nationalistische zoals 't Pallieterke of La Wallonie Libre, j'en passe et des meilleurs! (die laatste Libre staat er trouwens maar bij omdat ik ze graag las).
Nu heb je aan Vlaamse kant inderdaad, zoals dr. Huyse – Van der Kelen vergetend – opmerkt, De Morgen en De Standaard, maar die hun hoofdredacteurs verklaarden zelf dat zij net zo goed van plaats konden wisselen! Verre van diversiteit, is er onder deze geestesarbeiders sprake van een soort unie zou ik bijna zeggen.
Alhoewel, marketeer Vandermeersch zou ook conservenblikjes of autobanden kunnen verkopen, en in naam van de door Huyse geprezen diversiteit zou ik dat nog toejuichen ook.
.

Is Yves Desmet een intellectueel? (caput III.)

.
De gezaghebbende stem van Yves Desmet heb ik hier al vaker laten klinken. Daar is vandaag weer de gelukkige gelegenheid toe. Desmet begon zijn laatste redactioneel artikeltje zo:

Forelleke
Een leuke lezersbrief van Dirk Van Melkebeke, kabinetschef van minister Frank Vandenbroucke: “Zoals ik al zei toen mevrouw Morel in minirok en laarzen het halfrond van het Vlaams Parlement betrad: 'Mens cruella in corpore pulchro.' Voor de niet-latinisten onder ons: "Een wrede geest in een mooi lichaam."
Bij het Vlaams Belang reageren ze als door een wesp gestoken. "Een bijzonder grove en vernederende belediging, nooit eerder gezien." Onaanvaardbaar was het en publieke verontschuldigingen zijn wel het allerminste antwoord. Vreemd.

Leuke brief dus, en over leukheid mag inderdaad iedereen zijn mening hebben. Minder leuk vond ik dat Desmet aanhalingstekens gebruikt, terwijl hij vals citeert. Uit het korte briefje van deze Van Melkebeke laat hij namelijk iets weg, zonder dat met de gebruikelijke vierkante haakjes en drie puntjes ook aan te geven. Nochtans een goede gewoonte onder eerlijke mensen.

Genoemde Dirk moet overigens een gevoelige man zijn, want hij besefte dat zijn lezersbriefje door weldenkende burgers misschien als indecent zou bestempeld worden (indecent .komt van decus ; .voor de niet-latinisten onder ons: indecent .is een ander woord voor onbetamelijk).
Maar het was sterker dan hijzelf, en Dirk Van Melkebeke was zo onder de indruk van zijn eigen spitsvondigheid dat hij ze aan de hele wereld kwijt moest. En dus – eervol zullen we het niet noemen, wel begrijpelijk – onze man zocht eerst een partner in crime. Hij betrok daarom, gevraagd of ongevraagd, een collega bij zijn verhaaltje.
Het volledige citaat van de journalist Desmet had moeten luiden:

‘Zoals ik tegen mijn collega-kabinetschef Koen Geens al zei toen mevrouw Morel in minirok en laarzen het halfrond van het Vlaams Parlement betrad: ‘Mens cruella in corpore pulchro’.

Ik zou nu graag de stem van deze collega Geens eens te horen krijgen.
Doe misschien even nog één klein, kort interviewtje, Yves? Om het vak niet te verleren.

En om nog iets te zeggen: dat die Van Melkebeke geen latinist is ruik je zo. Ik ben dat evenmin, maar er begon toch iets te jeuken. Crudelis en atrox had ik laten gaan, maar met het adjectief cruellus, of in dit geval cruella had ik moeite.
De term cruella is nochtans bekend genoeg vertelde mij een vriendin die nog kleine kinderen heeft. Hij komt voor in de film van de 101 Dalmatiërs. Een wat suspectere kennis fluisterde mij toe dat de term ook in SM-kringen niet vreemd is. Zelfs sommige stripliefhebbers kennen hem, verzekerde datzelfde sujet mij.

Maar mijn Oxford Latin Dictionary, die 12 duim hoog, 9 duim breed en 3 duim dik is, en 2126 kleingedrukte pagina’s van drie kolommen telt, laat verstek gaan. Ze springen daar van cruditas en crudus, direct over naar cruente en cruenter.
Nu ben ik benieuwd of vriend Desmet misschien een nog dikker woordenboek bezit? De Oxford geeft helaas enkel klassiek tot postklassiek Latijn, maar Desmet kan een abonnement hebben op de jaarlijkse aanvullende woordenlijsten die het Vaticaan bezorgt, en waar je Latijnse æquivalenten vindt voor bijvoorbeeld automobiel, telegraaf, wasmachine en dergelijke?
Want ik moet bekennen: de vlotheid waarmee Desmet zijn vertaling klaar had, heeft mijn jaloersheid gewekt.

Terwijl dat Latijn altijd zo verraderlijk is. Ik herinner mij een stokoude pater in het college, die tijdens onze speeltijd op de koer af en toe te zien was als hij zijn brevierwandelingetje niet op tijd had afgelegd, en die ons dan soms een vraag stelde: Wat is het meervoud van tigra?
Nu wisten de meesten wel dat ze bij die oude tovenaar op hun hoede moesten zijn, want die man had nog Griekse en Latijnse Spraakkunsten geschreven. Maar soms was er toch een jongen van de zesde of vijfde Latijnse die rap riep tigrae!, en dan kwam telkens weer het gedonder: Tigra is een merk van sigaretten mijnheer!

Laat mij, beste Yves, deze bede van Juvenalis aan u opdragen als, op de valreep, mijn Nieuwjaarswens.
.

ORANDUM EST UT SIT MENS SANA IN [ET] CORPORE SANO

Een vertaling is voor u overbodig, ik weet het, maar misschien voor de niet-latinisten onder ons:

Laat de bede zijn, een gezonde geest in [en] een gezond lichaam.
.

Een wis- en natuurkundige spreekt over Amnestie

.
Oude abonnees van de New York Review of Books weten het: alles wat in dat blad wordt afgedrukt is interessant, en wat er niet in komt, hoef je niet te weten.
Mijn probleem is echter, dat vaak ik hetzelfde ook denk over de liedjes van Brassens, en zelfs over die van Tom Lehrer, de grote Amerikaanse satiricus van de sixties. En wat dan, als deze drie goede boodschappers onderling van mening verschillen?
Dan treedt het gevreesde verschijnsel van de cognitieve dissonantie op.

Brassens blijft hier even buiten, maar Tom Lehrer zong in 1963 een liedje over Werner von Braun, vader van het Amerikaanse ruimteprogramma …en in een eerste huwelijk ook vader van de gevreesde Duitse V-2’s.
Lehrer, die van beroep professor wiskunde was aan Harvard University, en zelfs ooit nog medewerker aan het atoomprogramma in Los Alamos, zij het enkel als dienstplichtige, zong toen:

"Once the rockets are up, who cares where they come down?
That's not my department," says Wernher von Braun.
Some have harsh words for this man of renown,
But some think our attitude
Should be one of gratitude,
Like the widows and cripples in old London town,
Who owe their large pensions to Wernher von Braun.

“Een raket eenmaal de lucht in, wat maakt het uit waar zij inslaat? Dat is niet mijn departement”, zegt Werner von Braun [Lehrer zingt nadrukkelijk met een aangeblazen “h”: WernHerr]. Sommigen vallen deze beroemde man wel eens hard, anderen weer vinden dat we dankbaar mogen zijn, neem nu de weduwen en kreupelen van de goede stad Londen, die hun gulle pensioenen aan hem mogen danken.

Goed, die von Braun is een Nazi dacht ik, en de Amerikanen lijfden hem in want het zijn opportunisten, en daarmee is de kous af.
Maar nu schrijft in de NYreview een andere wiskundige, Freeman Dyson, die nog voor Bomber Command in Engeland heeft gewerkt, dat er toch wel iets te zeggen valt ten gunste van von Braun. En hij klinkt overtuigend. Het liedje van Lehrer blijft grappig, maar er moeten aanhalingstekens bij.
Freeman Dyson bespreekt het boek "Von Braun: Dreamer of Space, Engineer of War", van Michael J. Neufeld, en zijn besluit is:

De auteur van dit boek veroordeelt von Braun omdat die met de SS samenwerkte, en hij veroordeelt de regering van de Verenigde Staten omdat zij bewijsmateriaal voor deze samenwerking toedekte. Hier ben ik zo vrij met de auteur van mening te verschillen. Oorlog is een inherent immorele activiteit. Zelfs de beste oorlog brengt misdaden en wreedheden mee, en elke burger die deelneemt aan een oorlog collaboreert in bepaalde mate met criminelen. Ik ben hier een verklaring schuldig over mijn eigen betrokkenheid in dit debat. Bij mijn werk voor de Royal Air Force Bomber Command, werkte ik samen met mensen die de vernietiging van Dresden in 1945 voorbereidden, een beruchte rampspoed waarbij duizenden onschuldige burgers de dood vonden in het vuur. Hadden wij de oorlog verloren, dan zouden de verantwoordelijken zijn veroordeeld als oorlogsmisdadigers, en ik zou wellicht schuldig zijn bevonden aan collaboratie met hen.
Laat mij, na deze verklaring over mijn persoonlijke betrokkenheid, volgende conclusie maken. Zoals ik het zie, is verzoening de morele plicht aan het eind van elke oorlog. Zonder verzoening kan er geen sprake zijn van echte vrede. Verzoening betekent amnestie. Men kan nog door de vingers zien dat, met of zonder proces in regel, de zwaarste oorlogsmisdadigers terechtgesteld worden, tenminste als men daar snel komaf mee maakt, terwijl de passies van de oorlog nog volop woeden. Na deze executies, moet de jacht op criminelen en collaborateurs een eind nemen. Als wij een duurzame vrede op het oog hebben, dan moeten wij leren om met onze vijanden te leven, en hun misdaden te vergeven. Amnestie betekent dat wij allen gelijk zijn voor de wet. Amnestie is niet pijnloos en niet rechtvaardig, maar het is een morele noodzaak, want het alternatief is een eindeloze kringloop van haat en wraak. Zuid-Afrika heeft ons het goede voorbeeld gegeven, en liet zien hoe dat kan werken.
Alles welbeschouwd, bewonder ik von Braun omdat hij de talenten die hij van God gekregen had, wist hij aan te wenden om zijn droombeelden te verwezenlijken, ook al moest hij daartoe een pact met de duivel aangaan. Hij maakte dat Hitler en Himmler naar zijn doelstellingen toeneigden, meer dan hij tot de hunne. En ik bewonder de Verenigde Staten omdat zij hem een tweede kans boden om zijn dromen na te jagen. En om zijn ziel te redden, en zijn lotsbestemming te vervullen tenslotte, deed de amnestie die de Verenigde Staten hem verleenden veel meer dan een nauwgezette afrekening van zijn misdaden had gekund.

The author of this book condemns von Braun for his collaboration with the SS, and condemns the United States government for covering up the evidence of his collaboration. Here I beg to differ with the author. War is an inherently immoral activity. Even the best of wars involves crimes and atrocities, and every citizen who takes part in war is to some extent collaborating with criminals. I should here declare my own interest in this debate. In my work for the RAF Bomber Command, I was collaborating with people who planned the destruction of Dresden in February 1945, a notorious calamity in which many thousands of innocent civilians were burned to death. If we had lost the war, those responsible might have been condemned as war criminals, and I might have been found guilty of collaborating with them.
After this declaration of personal involvement, let me state my conclusion. In my opinion, the moral imperative at the end of every war is reconciliation. Without reconciliation there can be no real peace. Reconciliation means amnesty. It is allowable to execute the worst war criminals, with or without a legal trial, provided that this is done quickly, while the passions of war are still raging. After the executions are done, there should be no more hunting for criminals and collaborators. In order to make a lasting peace, we must learn to live with our enemies and forgive their crimes. Amnesty means that we are all equal before the law. Amnesty is not easy and not fair, but it is a moral necessity, because the alternative is an unending cycle of hatred and revenge. South Africa has set us a good example, showing how it can be done.
In the end, I admire von Braun for using his God-given talents to achieve his visions, even when this required him to make a pact with the devil. He bent Hitler and Himmler to his purposes more than they bent him to theirs. And I admire the United States Army for giving him a second chance to pursue his dreams. In the end, the amnesty given to him by the United States did far more than a strict accounting of his misdeeds could have done to redeem his soul and to fulfill his destiny.
.

Te veel voor één weekend: Naegels en Albers

.
Voor één euro twintig per dag, en ‘s zaterdags twee euro, moeten er bij De Standaard cursussen afkunnen voor hun journalisten, misschien al in de komkommertijd na Pasen. Niet weer cursussen marketing bedoel ik, maar gewoon lessen Nederlands.
Ik heb het altijd moeilijk als er boven een stuk een foute titel staat. Tom Naegels had zaterdag: ELKE VRIJHEID HEEFT ZIJN PRIJS. Veel opmerkelijks had Tom in zijn stukje niet te melden, maar ik onthoud dat Naegels nog niet het genus van de term vrijheid kent.
Of Isabel Albers, met haar OP HET EINDE DRAAIT ALLES OM CENTEN.
Een Vlaming zal dat begrijpen, een Nederlander ook nog, maar die zal even met de ogen knipperen. Haar titeltje klinkt namelijk zo sullig vertaald. .In the end, it all comes down to. Maak om te beginnen van jouw “op” eens “aan” Isabel, en van “einde” “eind”, en je zult al een stuk beter klinken.
Verder kun je natuurlijk geen goede punten verwachten voor uitdrukkingen als “hard tegen onzacht” of .“Het is een coherente visie van iemand die door de grote poort adieu wil zeggen”.
Op de inhoud van Albers ga ik niet in, want iedereen begrijpt over welke grote staatsman zij het heeft. Ik geloof dat de voltallige redactie van De Standaard onderhand bereid is om de zoete geur te beschrijven van het minste windje dat die man laat. Al eens gehoord van contaminatie, Isabel?
En wat ik ook niet mooi vond, was jouw “Daar schuilt de lacune in het werkstuk:”. .Dit is meer een kwestie van aanvoelen, en het is ook van geringere orde dan dat adieu door die poort, maar voor iemand die af en toe een goede auteur leest zullen lacunes toch nooit schuilen. Verscholen liggen kunnen ze nog net, of gewoon liggen of zitten. Een lacune is zoiets als een leegte, een put of een kloof, Isabel, en schuilen doen die niet, dat laten ze aan de addertjes onder het gras.
Erger vond ik weer: “Ten tweede is de nota-Verhofstadt geen geschenk voor de onderhandelaars.”
Och nee, het zijn inderdaad geen grote kemels, en omwille van de prijs zullen wij het ook niet laten, maar toch, voor mensen die net als Heer Bommel over een teer gestel beschikken: lectuur van De Standaard, ce n'est pas un cadeau!
.

Terreur komt uit het hart van de islam

.
De Turks-Duitse journalist Zafer Senocak schrijft geregeld artikelen die het vertalen waard zijn. Vaak neemt hij standpunten in die ik niet kan delen, bijvoorbeeld over de toetreding van Turkije tot de EU. Zoals velen ziet ook hij een brugfunctie voor dat land weggelegd. Hij idealiseert het land ook wel eens, begrijpelijk vanuit zijn standpunt, want hij heeft geen goed oog in de rest van de islamwereld en in de islam zelf, en hij hoopt dat de EU een tegengewicht kan vormen tegen deze brutale godsdienst. Tragisch voor hem, maar in onderstaand artikel geeft Senocak zelf aan dat de islam niet echt te civiliseren valt. Dat hij aan het eind toch nog spreekt over een radicale islam lijkt mij dan ook een puur pleonasme, dat uit nood en wanhoop geboren werd.

29 december 2007

De terreur komt uit het hart van de islam
Zafer Senocak

Het ware gelaat van de islam zul je niet ontmoeten op de Duitse islamconferentie. Je ontmoet het in landen zoals Pakistan. Deze islam richt zich tegen allen die niet volgens de regels van de Koran leven – tegen democraten, tegen atheïsten en in de eerste plaats tegen vrouwen. En als verlamd kijkt de wereld kijkt toe.

Ook al zullen de meeste moslims het niet willen toegeven, de terreur komt uit het hart van de islam, en vloeit rechtstreeks voort uit de koran. Zij richt zich tegen allen die niet naar de regels van de koran leven en handelen, dus tegen democraten, tegen denkers en wetenschappers die zich laten inspireren door het Avondland, tegen agnostici en atheïsten. En zij richt zich vooral tegen vrouwen. De terreur is het ambacht van het mannengild dat de islam is, en dat uit alle macht poogt te verhinderen dat vrouwen gelijkberechtigd zouden worden, en dat er een eind zou komen aan hun eeuwenlange juk.
Het ware gelaat van de islam zul je niet ontmoeten op de Duitse islamconferentie. Je ontmoet het in landen zoals Pakistan. Deze islam is aan een Wereldoorlog begonnen. Maar de wereld doet net alsof hij daar nog niets van had gemerkt. Voor vele tijdgenoten is het alsof de volkeren ergens ver voorbij Turkije op elkaar inhakken. Maar in het web van onze wereld bestaat het begrip „ver voorbij“ niet langer. Er is enkel nog een “buiten aan de deur”. Het totalitarisme van de Taliban en de moslimterreurcellen is wellicht nog erger dan het fascisme, want het is niet de vrucht van een beschavingsproces. De terreur ontstaat in een omgeving die in niets nog herinnert aan civilisatie of vooruitgang.
Hier ligt een taak voor alle moslims die in hun godsdienst meer zien dan een blauwdruk voor barbarij. Zij moeten vastberaden en met beslissende hardheid optreden tegen de barbaren uit eigen rang. Maar dat doen zij, als zij het al doen, hoogstens halfhartig. De islam heeft met terreur geen uitstaans meent de Turkse ministerpresident Recep Tayyip Erdoğan. Weer andere politieke machthebbers proberen na elke terreurdaad elkaar te overtreffen in het verzinnen van rouwtelegrammen. Helemaal grotesk is de situatie in Saoedi-Arabië. Dat koninkrijk siddert voor de terroristen die het zelf op de wereld heeft gezet.
In heel de wereld staan vandaag de moslims op de proefbank. Zij betalen voor het verzuim van de generaties die hen zijn voorgegaan. Geestelijke decadentie, en impotentie om met de moderne wereld in gesprek te gaan, hebben geleid tot hun erbarmelijke huidige situatie.
Voor alle met rede begiftigde krachten heeft het uur geslagen om de handen in elkaar te slaan en tot handelen te komen. Terreur vormt een globaal netwerk. En wat daar tegenover staat, is traag, of steekt elkaar stokken in de wielen.
Het gezonde mensenverstand in de islamitische wereld zou in opstand moeten komen tegen de verblinde haat van de fanatici. Maar die haat grijpt almaar meer om zich heen bij de massa’s. Erger: meer dan één illegitieme heerser heeft die haat tot de zijne gemaakt, om zich van zijn troon verzekerd te weten. En ondertussen beoefenen de meeste moslims verder hun loutere retoriek. De beslissende vraag, of uit hun religie ook een beschaving zou kunnen groeien, gaan zij uit de weg.

De Vrije Wereld is verlamd

Met zekerheid liggen psychologische oorzaken hieraan ten gronde. Tegenover het Westen voelen zij zich minderwaardig, vernederd en verraden. De politieke consequenties van deze psychose zijn echter verwoestend. Zij spelen die krachten in de hand, die de terreur aanwakkeren om zo de chaos in de islamitische wereld te vergroten. De geweldspiraal speelt juist die krachten in de hand, die de terreur aanblazen, en zij verhindert vooral één ding: dat er democratische staatrechtelijke systemen tot stand komen. Armoe en corruptie daarentegen, kunnen in optimale omstandigheden gedijen. Het is een duivelskring. En die duivelskring moet gebroken worden door inmenging van de vrije Westerse wereld, en door militair engagement, want anders lukt het niet. Wie in Afghanistan de Taliban bekampt, die kan niet doen alsof Pakistan hem niet aangaat. De moord op Benazir Bhutto was niet onaangekondigd. Dat de Gazastrook in de handen van de Hamas-terroristen zou vallen was evengoed te voorzien.
Maar de Vrije Wereld kijkt bewegingloos toe. In verband met de Amerikaanse Irak-politiek waren en zijn er in Europa veel hatelijke opmerkingen. Als het om kritiek gaat, dan zijn de Europeanen door niemand te kloppen. Maar aan eigen ideeën en politieke concepten ontbreekt het hen. De Europese politiek put zich uit om elk effectief optreden tegenover de moslimterreur te laten verzanden. Er zijn er die willen onderhandelen met Hamas, met de Taliban. Atoomreactoren voor Khadaffi, en voor de Saoedische koning wordt de rode loper uitgerold. Per slot gaat het om petrodollars. Het Westen heeft niet in de gaten hoezeer het zichzelf uitholt. De islamterroristen behalen de ene zege na de andere. Benazir Bhutto was niet de laatste offerande van de heilloze appeasement-politiek aan de radicale islam.

__________________

.

Goede raad is niet altijd duur

.

Aan alle lezers mijn beste Nieuwjaarswensen!

Mag ik jullie bij deze gelegenheid iets aanbieden, goede burgers?
(Iets dat mij niets kost welteverstaan, al komt het iedereen van pas)
Wel, Nieuwjaar is de tijd van de Lijstjes,
en het mijne is kort: het beste blog dat ik ken is

De Taalprof

.