Het solitaire schrijfgebeuren

.

Ik stamp een open deur in, maar die Peter Vandermeersch van De Standaard is echt van alle markten thuis. Het was waarlijk niet voor niets toen ze hem laatst nog die prijs gaven van beste standwerker van het jaar. Dat terwijl, laten we het niet vergeten, hij van zijn hoofdberoep eigenlijk journalist is.

Politiek, economie, maatschappij, je vraagt hem iets en hij schrijft iets. En hij zal daarbij niet uitgesproken links of rechts zijn, eerder centrum. Belangrijker daarbij is nog dat Peter vaak goed de volkse toon weet te treffen. Als het woord bestond, zou ik durven zeggen dat hij een soort centrumpopulistische pen bezit.

Wat ik van de man weer niet wist, is dat hij ook een groot hart heeft voor de velokoers. Dat facet van zijn persoonlijkheid was mij te enen male ontgaan, maar in zijn redactioneel commentaartje vandaag somt hij verschillende namen van coureurs op, mannen van nu zowel als van gisteren. Ballan, Boonen, Museeuw, Leman, Magni, Buysse, nogmaals die Ballan, en tenslotte ook Cancellara, Pozzato en Hoste. Wie zal morgen winnen? vraagt Peter zich af.
Misschien vraagt u zich op uw beurt af, lezer, wat zulke dingen verloren mogen hebben in een dagblad voor staatkundige maatschappelijke en ekonomische belangen.?
Wel, die ontboezemingen en voorspellingen staan daar omdat De Ronde van Vlaanderen iets meer is dan een koers die toevallig door Het Nieuwsblad wordt georganiseerd. Aan die Ronde zitten heel wat interessante kantjes, raakvlakken, onverwachte aspecten. Het is kortom een heel gebeuren. Peter kan dit beter zelf uitleggen:

'Erbij zijn' - als vip in de karavaan of langs het parkoers met bier en worst in de hand - is voor veel mensen stukken belangrijker dan de wedstrijd zelf. De Ronde van Vlaanderen is daarom hét voorbeeld bij uitstek van een groots en warm community-gebeuren.

Het koersgebeuren zelf, in enge zin dus, was, zien wij nu, voor Peter enkel een aanleiding om ons een breed maatschappelijk tafereel te schetsen. Daar is een woord voor: journalistiek.
Zijn artikel is, om een beeld te gebruiken, niet alweer een soort autopromotie of zelfbevlekking, maar eerder de vrucht van een kruisbestuiving tussen alle facetten van Vandermeersch' eigen persoonlijkheid.

Hoe vermijd je dat er ongevallen gebeuren waarbij renners betrokken raken of, minstens even erg, toeschouwers? […] In geen enkele sport staan de supporters zo dicht op het gebeuren. Dat maakt mee de geweldige charme van het wielrennen. Maar leidt ook tot het gevaar.

Humanistische scherpslijpers zullen hier bezwaar hebben tegen het bijwoordje "minstens", omdat zij ervan uitgaan dat een mens een mens is, coureur of geen coureur.
Daar is iets voor te zeggen, maar dit uitschuivertje zou ik alvast niet populistisch noemen. Wél een klein stilistisch haastigheidje, maar zoiets kan de beste gebeuren.
.