Met sociologie kun je veel bewijzen

Bij TV-libertés ('Canal de Réinformation') kunt u kennismaken met alweer een Franse kandidaat-president. Maar deze weet op voorhand dat hij niet de nodige 500 handtekeningen van parlementsleden of burgemeesters zal kunnen verzamelen om echt op de stembiljetten te komen. Daar is hij veel te consequent voor. Het is de auteur Renaud Camus, in Vlaanderen zo goed als onbekend:

Martial Bild: U bent zoals we weten de heraut in de strijd tegen ‘le grand remplacement’ [de vervanging van een volk door een ander], maar telkens weer slaagt u er niet in om de beweringen van uw critici te laten voor wat ze zijn. Zij krijgen met andere woorden vrij spel om u telkens weer voor te houden dat de Zuiderse immigranten, waar u zo bang voor bent, tenslotte maar vijf procent van de bevolking uitmaken. En dat brengt een demograaf als Hervé Le Bras* ertoe om, als hij het over uw theorie heeft, deze met cijfers in de hand te omschrijven als  ‘een sinistere grap’. Slaagt u er toch in om weerwerk te bieden aan dat cijfermateriaal? Ik meen van niet, ik vind van niet.
Renaud Camus: Maar op dergelijke twisten ga ik helemaal niet in! Ik meen dat cijfers – en hier gaat het om een essentiële strijd – dat precies de cijfers ons nu al veertig of vijftig jaar, en in elk opzicht een volslagen leugen hebben voorgehouden. Herinner u de cijfers over het onderwijs, waarbij de sociologie erin slaagde te bewijzen dat het niveau daar steeg. Met als resultaat dat we ons nu in een totaal ruïnelandschap bevinden. Men slaagde erin met cijfers te bewijzen dat in ons land de delinquentie afnam. Met cijfers slaagde men erin te bewijzen dat er van langsom minder immigratie was. Op die manier zitten we nu in een land waarvan de bevolking zichtbaar anders is geworden. Dat verhaaltje over cijfers is totaal belachelijk. Werkelijk, ik meen dat precies de cijfers het instrument van de leugen zijn.
Maar daar werk ik helemaal niet mee, daar voel ik mij in het geheel niet toe geroepen. Waar het mij om gaat, is de waarneming, de kijk en het echte aanvoelen van de mensen. Met andere woorden hun pijn, hun leed helaas.
Te zien dat we ons land kwijtspelen is geen voorwerp van becijfering. Het is alsof men aan Jean Moulin** zou zeggen: u spreekt wel over een Duitse bezetting, maar kunt u departement per departement preciseren hoeveel Duitsers er in Frankrijk zijn? In die termen kun je de vraag absoluut niet stellen. Die vraag gaat over geschiedenis – en niet enkel over politiek – en het vraagstuk is in geen geval geëigend tot de sociologie. Ik meen dat de sociologie voor ‘le grand remplacement’, en voor het remplacisme*** in het algemeen, is geweest wat de biologie van Lysenko was voor het Stalinisme: het wezenlijke werktuig van de leugen. Uw Hervé Le Bras mag me dus met alle mogelijke namen bedenken, ik zal ze als een decoratie op mijn revers spelden.



__________
* Hervé Le Bras, Anatomie sociale de la France, Laffont, 2016, « Le Grand remplacement de la Race blanche ».
** Franse verzetsheld.
*** remplacisme is de bredere term, waarmee bedoeld wordt dat voor het mondiale kapitalisme individuen (in de eerste plaats arbeiders en bedienden) onderling inwisselbaar zijn. Ik weet niet of deze term van Camus nog bij "uiterst rechts" onder te brengen valt, de categorie waarin de media hem unaniem plaatsen.