Hoe een journalist inpakken?

Vaak hoor je over de een of andere brabbelende politicus zeggen: die kan wat mediatraining gebruiken. Maar net zo min als cursussen creatief schrijven (creative writing!) ooit een leesbare schrijver hebben opgeleverd, geloof ik dat mediacursussen een stuntel kunnen leren praten.
Ghèt et of ghèt et nie, om eens die voormalige kardinaal met zijn dikke kop te citeren – die alvast hier een waar woord sprak – en hijzelf “had het” overigens, vond hijzelf. 
Nu wil ik niet betwisten dat in sommige gevallen iemand er marginaal baat bij zou kunnen vinden om een schrijfcursus te volgen – toch als we de commentaar van Arjen Fortuin (NRC) bij Stefan Hertmans lezen* – maar praattraining leverde bij mijn weten nooit meer op dan enkele benepen, schablonenhafte antwoordjes.

Sommige politici hebben dan weer geen mediatraining nodig, en hebben die duidelijk ook nooit gekregen. Bij Pascal Vrebos op RTL kreeg Laurette Onkelinx een vraag over de besparingen van de regering, en Vrebos wees erop dat zijzelf destijds drieduizend mensen had laten afvloeien toen ze op Onderwijs zat.

Vooreerst prees Laurette de journalist voor zijn uitstekende geheugen, en zei hem dat ze geen keuze had toen. Daarna vroeg ze hem om haar in de ogen te kijken, en herhaalde dat ze geen keuze had gehad – en wel door de schuld van de Vlamingen.
Zo moet je de zaken aanpakken, jongens en meisjes!

________

* [ik cursiveer] “Neem de zin ‘De befaamde Rocher du Cire – de steile, monumentale rots waar hoog en onbereikbaar de bijen zwermen en de steen in de zomerzon glimt van de honing die letterlijk van de rotswand druipt – staat er ongenaakbaar en desolaat bij, massief verzonken in de ochtendnevel.’ Behalve dat overbodige ‘letterlijk’ heeft de auteur hier zoveel adjectieven in zijn observatie gestopt dat het hem kennelijk niet is opgevallen dat hij die Rocher du Cire tegelijkertijd laat glimmen in een zomerzon én laat verzinken in een ochtendnevel. Zulk weer hebben wij thuis niet.
De zin staat op de eerste pagina van De bekeerlinge, de nieuwe roman van Stefan Hertmans, die ook in de volgende bladzijden opvalt door de hoeveelheid zintuiglijkheden die op de lezer neerdaalt.”