Over de perfide Amerikanen en hun hulpjes

De naam Julian Assange zegt u hopelijk nog iets zegt, lezer, want over hem gaat het hier. Maar mocht u die naam toch vergeten zijn – in onze kranten lees je al lang niets meer over deze ernstige journalist en over wikileaks – dan zal de Franse advocaat Régis de Castelnau u hieronder zeggen wie hij is, en hoe schandalig de man wordt behandeld:

Ik wilde u even onderhouden over een zaak waarover men in Frankrijk weinig spreekt, en wel die van de arme Julian Assange. Ik zeg ‘arme’ want hij zit in een vreselijk benarde situatie. Het gaat om iemand, een Australische journalist die opmerkelijk werk heeft afgeleverd, met de leaks zoals men zegt, wat toeliet een aantal schanddaden aan het licht te brengen. Om te beginnen die van de vorige Amerikaanse regering, en haar dubbelzinnige rol in alle verre oorlogen die ze voert, en over de enorme corruptie die daarbij heerste.
Euh, hij heeft ook een fout gemaakt, Julian Assange, en wel dat hij de schanddaden in de achterkamers van Democratische partij, in het bijzonder die van Hillary Clinton aan het licht bracht, en dat wat die achterkamers betreft – over de banden tussen het militair-industrieel complex en het kamp van de Democraten is immers niet de minste twijfel mogelijk – de graad van corruptie een werkelijk verbluffende hoogte bereikt.
Welnu, het feit dat hij die zaken aanklaagde, of beter gezegd niet 'aanklaagde' maar informatie over die graad van corruptie naar buiten bracht, dat komt hem vandaag heel duur te staan.

Vervolgd door de Verenigde Staten heeft hij de vlucht genomen, en goed beseffend dat Groot-Brittannië zonder dralen zou ingaan op de Amerikaanse eisen, zelfs al waren die illegaal – dat was voor de Britse autoriteiten geen enkel probleem – is hij dan de ambassade van Ecuador binnengevlucht waar hij jarenlang opgesloten bleef als in een gevangenis.
En toen kwam er een regeringswissel, een presidentswissel in Ecuador, en op dat moment heeft men hem, alle schaamte voorbij, uitgeleverd aan de autoriteiten van Groot-Brittannië.

En sindsdien doet dat land alsóf – terwijl het voordien de reputatie had de vrijheden te respecteren – en gedraagt het zich op de allerlaagste manier. Hij zit in eenzame opsluiting [‘op secreet’, is Belgische juridische term: te weten, zonder zelfs contact met een advocaat], is het slachtoffer van slechte behandeling, en hij zal vanzelfsprekend of toch heel waarschijnlijk, en zonder dat de rechten van de verdediging en de principes ervan met hun strubbelingen gerespecteerd worden, uitgeleverd worden aan de Verenigde Staten waar hij aan zijn eind zal komen in een vergeetput.

Dit is toch een verschrikkelijk geschiedenis? Je hebt daar iemand die als journalist alleen maar zijn werk heeft gedaan, die alleen maar gepoogd heeft de vrijheid van meningsuiting te doen eerbiedigen, en die men het spreken belet.
De zitting zal plaatshebben op 5 september. Een zitting… er zijn zó veel vorderingen, zo veel buitenissige en extravagante tenlasteleggingen tegen hem, dat hij door onze Britse vrienden – zonder enig schaamtegevoel – heel waarschijnlijk zal worden uitgeleverd.

En Frankrijk zult u me zeggen? Wel, Frankrijk zal dezelfde koers varen als die van François Hollande, die – dat spreekt vanzelf – politiek asiel heeft geweigerd aan iemand die precies om zijn politieke opvattingen werd vervolgd.

Het is inderdaad.. heu, ik wil zeggen, die beslissing is bevestigd door Emmanuel Macron die onwrikbaar blijft, die niets… hij heeft geweigerd ...het blijft heel eenvoudig bij een afwachtende houding. Hij zal dus geen vin verroeren. Emmanuel Macron zal voor Julian Assange niéts doen.

En dan zegt men mij, zegt men ons: ‘Goed, maar Éric Dupond-Moretti was advocaat van Assange.* Hij heeft zich toen in die tijd daarover uitgelaten, en hij zal zeker wel tussenkomen.’
Hij zal niets ondernemen! Laten we ernstig blijven, hij heeft niet de minste macht, men koos hem omwille van de spektakelmaatschappij, voor de vitrine, om de aandacht af te leiden, en hij zal niet bewegen. Hij heeft er de macht niet toe, en ik zie hem geen verklaring afleggen en zijn ontslag in de weegschaal leggen om in het geval van Julian Assange de mensenrechten te laten respecteren.

We moeten ernstig blijven, hé! Ik denk dus dat de vragen die men zich stelt, de hoop die men zou kunnen formuleren wat betreft de Europese landen die zich herpakken… het was Zweden dat zich als eerste met Julian Assange bemoeide door een compleet gefabriceerd strafdossier tegen hem in stelling te brengen, een zogenaamde verkrachtingszaak. Men heeft vanwege de leegte ervan die klachten laten vallen, maar het kwaad was geschied want hij was moeten vluchten naar de ambassade van Ecuador. Ondertussen hadden de Verenigde Staten het juridisch mechanisme op poten gezet om op hun beurt zijn uitlevering te vragen, en ik denk dat het Zweedse manœuvre alleen daartoe was opgezet.

Ach ja, publieke vrijheden zijn een mooi ding, maar zodra het de Amerikaanse staatsraison betreft... wel, dan zullen onze bewindvoerders – de bewindvoerders van Groot-Brittannië én hun justitie, de Franse bewindvoerders én hun fameuze Zegelbewaarder – niet in beweging komen. U weet toch dat wij onze Amerikaanse vriend niet willen krenken, hé, en spijtig voor die arme Julian Assange.

En voor diegenen die eventueel in de weer willen komen, iets willen doen, herinner ik eraan dat de uitspraak, uitzetting of niet, normaal voor 5 september eerstkomend is. En iedereen zal proberen iets te ondernemen om die ongelukkige Julian Assange – een vrijheidsstrijder – het lot te besparen dat hem wacht bij de Amerikanen, die vastbesloten zijn, ten eerste hem het zwijgen op te leggen, en ten tweede bij deze gelegenheid een voorbeeld te stellen.
______
* Hij werd in de nieuwe Franse regering 'Garde des Sceaux', Zegelbewaarder, minister van Justitie.

Je voulais vous entretenir d’un sujet dont on parle très peu en France, qui est celui de ce pauvre Julian Assange. Je dis pauvre parce qu’il est dans une situation assez épouvantable. Voilà quelqu’un, un journaliste australien qui a fait un remarquable travail avec les ‘leaks’, comme on dit, qui a permis de dévoiler un certain nombre de turpitudes. D’abord sur l’administration américaine précédente et sa duplicité dans toutes les guerres lointaines qu’elle mène, et la corruption extraordinaire qui y régnait. Euh, il a commis une erreur, Julian Assange, c’est que il a aussi dévoilé les turpitudes de l’état profond démocrate, et en particulier d’Hillary Clinton, et ça aujourd’hui, pour cet état profond hein, parce que il y a des liens tout à fait incontestables entre le complexe militaro-industriel et le camp démocrate, qui atteint un niveau de corruption tout à fait stupéfiant, et bien, le fait d’avoir dénoncé, heu pas dénoncé, d’avoir publié des informations relatives à ces niveaux de corruption, lui coûtent très cher.

Alors il s’était réfugié, étant poursuivi aux États-Unis, et sentant bien que la Grande-Bretagne allait immédiatement céder aux demandes américaines, fussent-elles illégales – ça c’était pas du tout un problème pour les autorités de Grande-Bretagne – il s’était réfugié en l’ambassade d'Équateur, où il est resté enfermé quasi en prison pendant des années. Il y a eu un changement de gouvernement, un changement de président en Équateur et à ce moment-là il a été remis, toute honte bue, il a été remis aux autorités de Grande Bretagne, et depuis… celle-ci de prétendre, alors qu’ils avaient dans le passé une réputation de respect des libertés, se comporte de la dernière des façons. Il est au secret, il est victime de mauvais traitements, il va bien évidemment, fort probablement sans que les droits de la défense et les principes et ses heurts aient été respectés, il va être extradé vers les États-Unis, où je pense que… il finira sa vie dans un puits de basse-cour.

Cette histoire est absolument terrible, hein, voilà quelqu’un qui n’a fait que son métier de journaliste, qui n’a fait que essayer de faire respecter la liberté d’expression, et qu’on empêche de parler.

L’audience aura lieu le 5 septembre. L’audience, il y a tellement de demandes, de chefs d’inculpation tout à fait extraordinaires et extravagantes contre lui, il sera fort probablement, par nos amis de Grande-Bretagne, toute honte été bue, il sera extradé.

La France me direz-vous ? Eh bien la France, elle, elle suit la même voie que celle de François Hollande qui avait bien sûr refusé d’accorder l’asile politique à quelqu’un qui est bien poursuivi pour ses opinions politiques. Il est effectivement... heu, je veux dire cette décision a été confirmée par Emmanuel Macron qui ne bouge pas, qui n’a rien… il a refusé à l’atlantisme le plus sommaire, hein, et donc il ne bougera pas. Emmanuel Macron ne fera rien pour Julian Assange.
Alors on me dit, on nous dit : ‘Ah oui, mais Éric Dupond-Moretti a été l’avocat d’Assange, il s’est exprimé en temps et à l’heure à l’époque, et bon, il va sûrement intervenir.’

Il ne fera rien ! Faut être sérieux, il n’a aucun pouvoir, c’est un choix de société du spectacle, pour la vitrine, pour une opération de diversion, hein, et il ne bougera pas. Il n’a pas le pouvoir, je ne le vois pas s’exprimer et mettre sa démission dans la balance, hein, pour faire respecter les droits de l’homme concernant Julian Assange.
Faut être sérieux, hein. Donc je pense que les questions qu’on se pose, les espoirs qu’on peut formuler concernant le fait que les pays européens se ressaisissent… c’est la Suède qui avait commencé à s’occuper de Julian Assange en montant un dossier de toute pièce de soi-disant viol, alors devant inanité on a fini par abandonner les charges, mais le mal était fait, il avait été obligé de se réfugier à l’ambassade de l’Équateur, entre-temps les États-Unis ont mis en place le dispositif judiciaire pour demander à leur tour l’extradition, et je pense que l’opération Suédoise n’a été faite que pour cela.
Alors, les libertés publiques, c’est bien joli, hein, mais dès lors qu’il s’agit de la raison d’état américaine, et bien, nos dirigeants, les dirigeants de Grande-Bretagne et leur justice, les dirigeants français et leur fameux garde des sceaux ne bougeront pas. Vous savez très bien, on ne va pas froisser l’ami américain, hein, tant pis pour ce pauvre Julian Assange.
Donc je rappelle pour ceux qui entendent éventuellement se mobiliser, faire quelque chose, donc je rappelle que l’audience pour le prononcé normalement de l’extradition ou pas, sera le 5 septembre prochain, et tout le monde va essayer quelque chose faire des efforts pour éviter à ce malheureux Julian Assange – qui est un combattant de la liberté – le sort qui l’attend chez les Américains qui ont fermement décidé – un, de le faire taire, deux, de faire un exemple à cette occasion.

Wat te lezen in Blankenberge?

Op de site van REACnROLL vroeg men aan Barbara Lefebvre welk boek zij zou aanbevelen als ideale strandlectuur. Zoals in haar politieke commentaren, draait ze er geen doekjes om:

Wel, het boek dat mij vergezelt, want het is een boek dat mij altijd vergezelt en dat speciaal deze zomer weer zal doen denk ik, want het leert ons zoveel dingen, vooral na die covidcrisis waar we zo veel geleerden hebben gehoord die allemaal zo veel dingen wisten… Euh, ik ga me nog eens onderdompelen in Bouvard et Pécuchet van Flaubert, want op Flaubert val ik altijd terug. Het is zo dat ik denk dat er geen literatuur meer te lezen valt na Gustave Flaubert, zoals er geen filosofie meer te bedrijven valt na Nietzsche. Goed, je bent al eens verplicht om een of ander dingetje te lezen dat later is verschenen, maar tenslotte keer je toch altijd naar Flaubert terug.

Alors, le livre qui m’accompagne, parce que c’est un livre qui m’accompagne tout le temps et qui va particulièrement m’accompagner je pense encore pour cet été parce qu'il nous apprend tant de choses, surtout après cette crise du covid où nous avons entendu tant de sachants qui savaient tous tellement de choses… Euh, je vais me replonger encore une fois dans Bouvard et Pécuchet de Flaubert, parce que je reviens toujours à Flaubert. De cette façon je pense que, inévitablement on ne peut pas lire de littérature après Gustave Flaubert, ni faire de la philosophie après Nietzsche. Mais bon, on est bien obligé quand même de lire quelque ...quelque petit truc qui est paru après, mais enfin, quand même on revient toujours à Flaubert.

Slechte en goede communicatie

Vandaag zie je her en der stukken verschijnen waarin onze mondkapjes er slecht afkomen. Het zijn broeihaarden van bacteriën, en virussen tegenhouden kunnen ze niet. Ze geven ook een vals gevoel van veiligheid waardoor, zeggen deskundigen, maatregelen zoals afstand houden, handjes wassen &c. verwaarloosd worden. Velen zijn nu geneigd die deskundigen te geloven. Het is inderdaad niet nodig eerst zeven jaar geneeskunde te studeren om de redelijkheid van hun beweringen in te zien.

Maggie de Block sprak, ik meen in maart al van dat vals gevoel van veiligheid. Alleen was zij toen ongeloofwaardig omdat er was uitgelekt dat een stock van duizenden, ik geloof zelfs een miljoen van die maskertjes nog maar net was vernietigd. Alle andere uitleggingen, achteraf gezien dus heel redelijke, stuitten bijgevolg op hoongelach.

Ze had toen onomwonden moeten zeggen waarom we beter geen maskertjes konden dragen: ten eerste omdat er geen waren, en ten tweede en ten derde en ten vierde om nog andere redenen.

Ik moest daaraan denken toen ik vanmiddag, in afwachting van het tegenvallend slappe onweer boven Gent, een brief las die Joseph de Maistre schreef aan zijn zus Mme de Saint-Réal:

Saint-Pétersbourg, 28 décembre 1806 (9 janvier 1807)

[…] mais tu sais l’histoire de ce subalterne qui disait à un Colonel : « On n’a pas tiré le canon pour trente-six raisons ; la première, c’est qu’il n y avait pas de poudre. » Tout de suite le Colonel le dispensa de dire les autres.

[…] maar je kent de historie van die ondergeschikte die aan een kolonel zei: “We hebben het kanon niet afgevuurd om zesendertig redenen; de eerste was dat er geen kruit was.” Onmiddellijk stelde de kolonel hem vrij van de opsomming der overige.

Schooltelevisie blijft nuttig!

Of iemand nog maar pas, of al generaties in Blankenberge woont of in Oostende: elke kustbewoner zal je het fenomeen van eb en vloed bevestigen. Woont iemand echter in Athene of Varna of Constantinopel, dan heeft die brave ziel bijna geen ervaring met getijden.

In de wateren van de Middellandse Zee of de Zwarte Zee zit minder beweging – eigenlijk zijn dat eendenvijvers – en vandaar dat je in je hotel in Athene geen wc-papier mag doorspoelen. Dat papier raakt niet meer weg van de kust, en door het spel van de wind spoelt het soms weer aan.

Nu woont niet elke Vlaming aan de kust, en dus was het niet zo gek dat een schooljuf op de televisie dat natuurverschijnsel uitlegde aan de domme inlanders. Want inderdaad, tweemaal daags wordt het Noordzeestrand korter en er is bijgevolg minder droog zand om op te liggen.

Doordat ik enkel een fragment zag van de webinar van juffrouw Taspinar over de getijden, mag ik niet oordelen over de wetenschappelijkheid ervan, maar ik hoop dat die even grondig was als de bespreking die Karel van het Reve in 1984 wijdde aan dit verrassende fenomeen.

Bij Maistre is elke brief een kunstwerk

À Mme de Saint-Réal *

Saint-Petersbourg, 1806

[…]   Zou je toevallig niet graag weten wat die verschrikkelijke straf met de knoet is? In essentie betekent in het Russisch dat woord gewoon zweep. In de handen van de beul is het een speciale zweep, met een nogal korte greep en daaraan eerst een lederen reep en een tweede die iets langer is, gemaakt van het enorm dikke vel van een bepaalde vis, in olie gekookt en geappreteerd. De schuldige, naakt tot het middel, wordt op een schuine plank vastgebonden. De beul die op enige afstand achter hem staat, heft de knoet op die hij met beide handen vasthoudt, maakt bij het benaderen van de patiënt een klein sprongetje en geeft hem een slag op de rug, bovenaan te beginnen; hij gaat wat achteruit en dient hem een tweede slag toe, vlak eronder, zonder ooit te missen. Elke slag doet bloed en vlees de lucht in spatten, en al snel is de ongelukkige nog slechts een bloedig skelet, een soort levende dissectie.

Triste objet où des dieux triomphe la colère. **

Men zegt dat zekere kozak 500 slagen kreeg, en pas acht dagen later stierf; maar dat verhaal lijkt me ongeloofwaardig. Zeker is wel dat als de beul dat wil, hij met luttele slagen kan doden. Daarover zijn er oneindig veel regels en nuances. Vaak doen roebels de armen van de beul verslappen, en laatst nog zagen we een moordenaar die honderd slagen had gekregen zichzelf weer aankleden en zonder hulp in zijn arrenslee stijgen. Om na de strafuitvoering gangreen te vermijden wrijft men hen in met een tampon gedrenkt in zeer sterke brandewijn. De gedachte aan die remedie doet de tanden knarsen. Ik vergat je nog te zeggen dat voorafgaand aan de strafuitvoering men hen op het voorhoofd merkt met een duizendpuntig ijzer, ingewreven met tot poeder gestampt buskruit, hetgeen een onuitwisbaar merkteken oplevert; vervolgens rukt men hen met behulp van een tang beide neusvleugels af, en al enkele dagen na deze zachtmoedige bewerkingen vertrekken ze naar Siberië. Niet zelden zie je er die twee of drie dagen later in staat zijn de reis aan te vatten, en zelfs de dag daarop al; anderen sterven in die tijd.

Aangezien keizerin Elisabeth de doodstraf heeft afgeschaft, stelt men zich tevreden met deze lieflijkheden.

Wat zeg je van mijn pen, die jou deze élégances schrijft? Maar wat zou je ook hebben aan een broer in Rusland, mijn lieve kleine zus, als je niet terdege weet wat de knoet is? Een andere keer vertel ik je wat een bruiloft is. Dat is een sterk verschillende ceremonie, en er komt veel minder bloed bij te pas. Laatst zag ik er nog een die ik heel mooi vond.  [...]

Joseph de Maistre

Correspondance

Les Classiques favoris

Collection dirigée par Maxence Carron
Paris, Les belles Lettres, 2017, 1536 pages

__________

* Zijn lievelingszus Anne (1758-1822), getrouwd met Jacques Alexis Vichard de Saint-Réal (1746-1832).

** 'Droeve rest, waarover de woede der goden triomfeert'
(ik schreef eerst: 'waarin de woede over de goden triomfeert', denkend aan bijvoorbeeld 'triompher des adversaires' maar Racine moet natuurlijk 'colère' als rijmwoord hebben, en dus die wat Latijns aandoende omkering van de woordvolgorde).

Racine, Phèdre, Acte V, Scène I.
[…] À ce mot, ce héros expiré
N'a laissé dans mes bras qu'un corps défiguré
Triste objet, où des dieux triomphe la colère,
Et que méconnaîtrait l'œil même de son père.