Nergens vind je nog een telefooncel!

Als hij wilde telefoneren liep Maigret meestal een café binnen. Hij dronk bij die gelegenheid vlug un petit calva of ‘s zomers een pint bier. In de lente soms een wit wijntje. Op straat waren er ook wel cabines maar mijn indruk is dat hij daar minder gebruik van maakte.

Politiemensen moeten zich vandaag anders zien te behelpen want de cafés zijn dicht, en zoals zoveel dingen zijn de telefooncabines verdwenen. Telefoons heten trouwens niet meer telefoon: ze hebben nu andere namen en doen veel andere dingen.

Wat ook verdwijnt zijn de politieke partijen, of in ademnood veranderen die van naam in de hoop op nieuwe golven mee te kunnen surfen. Voor hen ziet Zemmour het in de komende tijd niet de goede kant opgaan:

Éric Zemmour: In 1990 bracht Jacques Chirac de Staten-Generaal van de oppositie samen, toen dus de RPR en de UDF. Weet u wat het programma rond immigratie was? Het was: afschaffing van de familiehereniging; sociale uitkeringen bij voorkeur voor mensen met de Franse nationaliteit; einde van het droit du sol; én, de islam is niet compatibel met de Franse cultuur.

Ruth Elkrief: Hmm?

Zemmour: Ik verzeker u, ik was erbij in 1990, ik weet het nog heel goed.

Elkrief: Hmm.

Zemmour: En u mag het opzoeken, want tegenwoordig verifieert men alles op het internet.

Elkrief: Want dat is belangrijk, het is belangrijk en ik zal…

Zemmour: Het spreekt dat ze niets van dit alles uitgevoerd hebben. In 2007 voert Nicolas Sarkozy campagne rond identiteit. Zijn fameuze Kärcher, u herinnert zich dat. Hij belooft de Kärcher en we krijgen Kouchner. Hij geloofde met andere woorden dat hij met een identitair discours de kiezers van het Front National zou weghalen. Alleen zijn de kiezers van het Front National één keer bedrogen geweest, en zullen ze dat geen tweede keer laten gebeuren. Ik denk dus… daarom is het dat ik u zeg dat ze dood zijn. Ze zijn dood omdat de mensen hen niet langer geloven, precies zoals de Parti Socialiste.

Elkrief: We komen daar nog op terug want inderdaad: hoe kan republikeins rechts nog overleven, of helemaal niet, of gaat het verdwijnen?

Zemmour: Ja, ja het zal verdwijnen.

Elkrief: De partij Les Républicains zal verdwijnen?

Zemmour: De LR zal verdwijnen, net zoals de PS zal verdwijnen …of nog even blijven zoals de telefooncabines.

Voetbal is geen schoonheidswedstrijd

April Benayoum, Miss Provence is niet Miss France geworden. Dat werd Amandine Petit, Miss Normandie.

Benayoums vader heeft de Israëlische nationaliteit, en toen dat bekend werd regende het antisemitische tweets en werd er opgeroepen om niet voor haar te stemmen, en als ik het goed begrepen heb gaf die campagne de doorslag want eerst was de uitslag onbeslist tussen die twee.

In eerste instantie probeerden de goede media de stemmingmakerij en de antisemitische tweets en FB-berichten aan ‘extreemrechts’ toe te schrijven, maar daar is de advocaat Gilles-William Goldnadel het niet mee eens:

‘Als we kijken naar de identiteit van wie zich hebben uitgelaten, dan zien we dat ze uit de vertrouwde banlieues komen. Er is een tijd geweest dat men bij antisemitische daden inderdaad in de richting van extreemrechts moest zoeken. Maar ik ben een echte Jood, geen ingebeelde Jood en de realiteit gebiedt me u de objectieve waarheid te zeggen: na 1945 heeft er in Frankrijk enkel nog joods bloed gevloeid als gevolg van het islamisme en de anti-Israël ingesteldheid. Het oude antisemitisme van extreemrechts is vandaag helemaal een restverschijnsel.’

Goldnadel had ook iets te zeggen over het voetbal. Na het incident bij PSG van vorige week kregen we immers een nieuw incident, deze keer in Duitsland.

De Franse zwarte speler Marcus Thuram spuwde een Oostenrijkse blanke speler in het gelaat en kreeg een rode kaart. Daar bleef het niet bij: hij wordt enkele weken geschorst en moet een maandloon afstaan aan een goed doel. Hopelijk mag hij dat goede doel zelf uitkiezen en kan hij van een belastingaftrek genieten.

Hierover Goldnadel: ‘Wat me vooral interesseerde was het ongelooflijke verschil in behandeling van de twee evenementen, zowel kwantitatief als kwalitatief. Bij de match tussen PSG en die Turkse club was het een planetair evenement. Zowel de voetbal-elite als de politici en onze minister van Sport deden hun duit in het zakje. Ze wilden er per se een teken van racisme in zien, al is iemand aanduiden met zijn huidskleur helemaal geen racisme. Als ik een groep zwarten zie en daartussen een mij onbekende blanke wiens naam ik niet weet, dan zeg ik: die blanke daar. Ik ben nochtans geen antiblanke racist meen ik. Dat men daar een planetair evenement van heeft gemaakt vind ik veelbetekenend.

In tegenstelling daarmee heeft niemand het aangedurfd om te suggereren dat als een zwarte een blanke in het gezicht spuwt, dit een nogal opmerkelijk teken van racisme zou kunnen zijn. Ik ben er niet zeker van en wil het niet eens zo stellen.

Ik wil eenvoudig maar zeggen dat bij een voorval waarbij elk racisme uitgesloten was, men meteen anti-zwart racisme zag, terwijl men in het andere geval helemaal niets onder ogen wil nemen. Die twee zaken krijgen een verschillende behandeling, om te beginnen kwalitatief, maar ook kwantitatief.

Sommigen merken hierbij op dat in het ene geval een blanke spreekt, terwijl er helemaal niets gemeld wordt als het gaat om het bespuwen van iemand. Persoonlijk geef ik er de voorkeur aan dat iemand zonder enige bijgaande belediging zegt dat ik blank ben. Liever mij blank noemen dan mij in het gezicht spuwen zonder iets te zeggen.’

TIME kiest voor Assa Traoré

Wat hieronder volgt is een vertaling uit het Franse blad Causeur.

Wat zit er achter de keuze van TIME om Assa Traoré te kiezen als ‘Guardian of the Year’?

De VS promoten raciale tegenstellingen en infiltreren in Franse miltante organisaties.

Erwan Seznec

De keuze voor de militante Assa Traoré past in een langetermijnpolitiek van de VS, die de Franse moslimbevolking wil verleiden. Paradoxaal genoeg gaat links, nochtans traditioneel anti-Amerikaans, hierin mee.

In 2019 werden er in Frankrijk 19 mensen gedood door de politie. Als we dit cijfer transponeren op de Amerikaanse bevolking die vijf keer talrijker is, dan zou men daar 95 doden moeten tellen. De Washington Post geeft echter 1010 doden die aan de politie toegeschreven worden, dus tien keer zoveel.

Dit hallucinante verschil belette TIME niet om in een lang artikel van 12 december Frankrijk de les te lezen wat betreft politiegeweld met een raciale achtergrond.

Hun editie voor Europa en het Nabije Oosten zette Assa Traoré op de cover, maakte haar ‘persoon van het jaar’, en presenteerde haar als een voorvechtster in de heilige strijd voor respect voor mensen met een kleurtje (les racisés).

Een Amerikaansgezind cliënteel aanspreken in de Franse banlieues

De criteria om een ‘Person of the year’ aan te wijzen maakt TIME niet publiek, maar blijkbaar kan het geen kwaad om de idee te verspreiden dat Frankrijk een visceraal racistisch land is. Al vijftien jaar financiert de Amerikaanse progressistische intelligentsia – en daar is de redactie van het New Yorkse weekblad het puik van – de woordvoerders van het slachtofferdiscours op maat van zwarte en Arabische jongeren, en geeft hen steun en vorming.

Wikileaks laat wat dit betreft diplomatieke telegrammen zien die voor zich spreken. Ze beschrijven hoe de Amerikaanse ambassade in Parijs twee vliegen in één klap meende te slaan na de rellen in onze banlieues in 2005. Ambassadeur Charles Rifkin wilde de Franse moslims zeem aan de baard strijken om zo een Amerikanofiel cliënteel te kweken, en hoopte tegelijk enig krediet terug te winnen in de Arabische wereld, na de invasie in Irak in 2003. De Amerikaanse ambassade hoopte hier munt uit te slaan en regelde bijvoorbeeld in 2010 een ontmoeting tussen de zwarte filmster Samuel Jackson en jongeren van Seine-Saint-Denis. Ze verleende in 2015 steun voor een lang artikel in de New York Times over de Bondy Blog. Ze gaf aan Victor Vitelli, cultureel attaché aan het consulaat in Lyon ruim gelegenheid om te werken rond de ‘promotie van minderheden’. Oude programma’s als Young Leaders van de French American Foundation werden in die richting bijgestuurd. Rokhaya Diallo heeft daar in 2010 de vruchten van geplukt.

De Amerikaanse NGO Ashoka en de steun aan Coexister

De rijke Amerikaanse NGO’s kwamen ter hulp gesneld. In 2016 kreeg de Alliance Citoyenne, die actie voerde rond de burkini in Grenoble, 80.000 dollar van de Open society Foundation van Georges Soros. Coexister werd evenmin vergeten. Geobsedeerd als ze is door de ‘islamofobie’ werd deze vereniging voor ‘inter-levensbeschouwelijk management’ uitgebroed binnen het netwerk van Ashoka. Deze NGO wordt gefinancierd door grote Amerikaanse bedrijven en heeft een nogal vage sociale doelstelling: ‘sociale ondernemers’ vormen.

Iets concreter gaat het om het coachen van opiniërenden en lobby’s die meestal werken op de grens van de publieke en de private sector. Samuel Grzybowski, stichter van Coexister, was een fellow van Ashoka in 2016. Om die reden gaf de voorzitster ervan, Radia Bakkouch toe dat de vereniging Coexister maandenlang flink begeleid werd.

Ashoka stelt geen geld ter beschikking, maar wel kostbare expertise. Deze organisatie werkt omzichtig. Hun selectie van fellows is bijlange niet zo grof als die van TIME. Hun parcours lopen sterk uiteen en over het algemeen zijn ze van een goed niveau. Assa Traoré past daar niet in. Stéphane de Freitas wel. Deze cineast stond aan de wieg van het project Eloquentia, een welsprekendheidsconcours voor jongeren, dat beoogt voorstadsjongeren naar voren te schuiven. Dat staat nergens klaar en duidelijk geschreven maar in dit verband maakt het verslag van de finale van 2019 door Bondy Blog commentaar overbodig.

Niets laat denken dat dit sterk professionele beïnvloedingswerk in de komende maanden zal stoppen. Hierdoor zal zich bij de presidents- en parlementsverkiezingen van 2022 een politiek ongeziene situatie aandienen.

Vertederd als La France insoumise is door de kleurgroepen (les indigénistes), en bereid om Assa Traoré op te nemen, zal ze bij de verkiezingen moeten leven met het imago van een partij die door Washington is geïnfiltreerd!

La cage aux phobes

Om nog even terug te komen op dat incident bij de wedstrijd van PSG tegen een Turkse ploeg, waarbij een Roemeense scheidsrechter onterecht werd beschuldigd:

(Onder dit klankfragment geef ik een parafraserende vertaling)

Christine Kelly: Moeten we de spelers van beide ploegen niet prijzen omdat zij tous ensemble gestreden hebben tegen het racisme?

Éric Zemmour: Ik zou zeggen dat ‘tous ensemble’ een slogan is die bij syndicale betogingen past. Nu weet ik wel dat het al de hele dag zo voorgesteld wordt: al die spelers zijn prachtig, het zijn grote militanten tegen het racisme, en ze hebben de wereld een lesje geleerd. Kijken we even achter de schermen.

Ik zeg hier al veertien dagen dat we een heel bijzonder toneeltje meemaken, een ideologisch strijdtoneeltje dat ik het spel van ‘Vergeet Samuel Paty’ genoemd heb.

Kelly: De emoties die daarmee gepaard gingen?

Zemmour: Inderdaad er moet een tegengestelde emotie komen. En daar zien we de media echt aan meewerken. De ideologische oorlog voeren zij door te kiezen wat hen uitkomt, en door naar hun hand te zetten wat ze kiezen.* Daar zitten we middenin: ze kiezen een gebeurtenis uit die racistisch lijkt, en dan zetten ze die naar hun hand. Als we dieper kijken ontdekken we twee dingen: ten eerste dat die arme scheidsrechter die speler helemaal niet heeft beledigd, hij heeft niet ‘neger’ gezegd, maar gewoon ‘negru’, wat ‘zwart’ is in zijn taal. Hij heeft dus gewoon gezegd ‘de zwarte speler’, zoals hij zou gezegd hebben de dikke, de grote, de blanke. Dit is geen belediging.

Kelly: Waarom verdedigt u hem?

Zemmour: Omdat ik denk dat hij geen racist is, maar het slachtoffer van een manoeuvre die hem overstijgt. Ten tweede is er die speler die zich beledigd voelde: de fameuze Demba Ba. Op zijn Twitter account ontdek je dat deze speler een islamistische militant is, dat hij Barakacity** heeft gesteund, het CCIF*** heeft gesteund, Erdoğan heeft gesteund, Tariq Ramadan heeft gesteund. Ziet u, die kerel is geen groentje. Hij koestert politieke en ideologische passies.

Kelly: Waar hebt u dat vandaan?

Zemmour: Van mensen die zijn Twitter account hebben uitgediept. Daar zijn specialisten voor, en dus stuurt men mij dat door.

Kelly: Rechtvaardigt dat dat men hem 'neger' noemt?

Zemmour: Maar nee, helemaal niet. Dat rechtvaardigt helemaal niets: hij heeft hem niet 'neger' genoemd, hij zei ‘die zwarte’. Kijk, vroeger had men het over negerkunst en dat was geen belediging, maar nu is ‘neger’ de opperste belediging geworden. Welaan dan. Maar ‘zwart’ is geen belediging, het is een omschrijving. Als Demba Ba dat als een belediging heeft opgevat, dan is dat zijn probleem.

Kelly: Dat hangt af van de intentie, de manier waarop…

Zemmour: Als men aan mij zegt, die ouwe, dan zal ik zeggen dat het een belediging is, ook als is dat een feit.

Kelly: Zoals alles wordt ook dit nagetrokken.

Zemmour: Gaat u uw gang, verifieer asjeblief. Maar vanzelfsprekend verbergen de media deze zaken. Heel deze zaak is opgezet spel. Tegelijk door de spelers, we kunnen het daar nog over hebben, en door de media. Maar laten we het nu dus over racisme hebben, racisme in het voetbal. Dat woord racisme betekent niets meer. Normaal is racisme een theorie die stelt dat een ras superieur is aan een ander. Er zijn maar weinig mensen die werkelijk racistisch zijn. Er zijn de ‘white supremacists’, de zwarte supremacisten, er zullen wellicht ook Aziatische supremacisten zijn, maar tenslotte zijn die minoritair. Het zijn mensen die men buiten spel zet, in alle kampen trouwens om eerlijk te zijn. Racisme is een banale term geworden, niet meer scherp afgebakend, die nog weinig betekent. Iemand die eenvoudig zijn eigen cultuur wil verdedigen, zijn beschaving, wordt als racist bestempeld. Lévi-Strauss zelf zei dat enig racisme ‘nodig’ was (tussen aanhalingstekens preciseer ik, want ik ben op mijn hoede), want dat betekent dat men zijn eigen cultuur verdedigt om niet door de anderen te worden opgeslokt. Dat staat zo bij Lévi-Strauss, sinds 1948 de theoreticus van het antiracisme met zijn beroemde tekst ‘Race et Histoire’. U ziet dat ik mij achter grote namen verschuil. Als ik dus beschuldigingen van racisme hoor, stemt me dat wantrouwig, want vandaag bestempelt iedereen iedereen als racist. Er is een hypergevoeligheid voor die dingen die te ver gaat.

Kelly: Kunnen we dan geen begrip opbrengen voor die hypergevoeligheid? Het feit dat Demba dit als kwetsend heeft aangevoeld? Dat men hem op die manier heeft aangewezen?

Zemmour: Zeker, alle begrip. Maar weet u, men is tegenwoordig om de haverklap gekwetst. Ik zeg u dat als men mij ‘die kale’, of ‘die oude’ of ‘die kleine’ noemt dan ben ik gekwetst. En nochtans is dat allemaal voor driekwart juist.

Marc Menant: Er zijn er die het niet getroffen hebben, hé!

Zemmour: Zo is dat! en als men mij zegt ‘die lelijkaard’ ben ik ook gekwetst.

Kelly: Dat staat niet op hetzelfde niveau. Racisme is wettelijk omschreven. Als men zegt ‘die kleine’ valt dat niet onder de wet.

Zemmour: Ik had een vriend die een actie wilde opzetten tegen de kaalhoofdigheidsfobie. Die gekkigheid was nogal symbolisch voor onze tijd vond ik. Alles is een fobie tegenwoordig, het is ‘La cage aux phobes’ zoals Philippe Muray zei. Het moet eens gedaan zijn met die persoonlijke hypersensibiliteit. Men moet daar niet meer op ingaan, dat is mijn zienswijze. Ik denk dat dat goed zou zijn: het zou mogelijk maken dat wij elkaar wat beter konden uitstaan.

_________

*‘Arranger’ heeft meerdere betekenissen, die meen ik niet onder één Nederlands werkwoord te vangen zijn.
** Een NGO… met terroristische sympathieën. Verboden na de moord op Paty.
*** Heeft zichzelf intussen wijselijk opgeheven.

Roemeens is een Romaanse taal

Paris Saint-Germain is een voetbalclub met veel geld. Dat geld komt van de eigenaar: Oryx Qatar Sports Investments. Parijzenaars die het met de club niet goed menen noemen PSG daarom wel eens ‘la catin de Qatar’, de hoer van Qatar, want de bazen kopen vaak dure spelers voor hun lieveling.

Nu staat Qatar niet bekend als een voorbeeldig landje. Het wilde bijvoorbeeld graag een wereldkampioenschap houden en dat lukte aardig omdat ze de juiste mensen met een zakcentje bedachten. Ook is het klimaat daar niet ideaal voor het voetbalspel, en dus worden er nieuwe air-conditioned stadions gebouwd. Dat doen de Qatarezen natuurlijk niet zelf, daar hebben ze goedkope importslaven voor.

Maar de spelers zelf van PSG zijn voorbeeldiger dan hun gulle betaalmeesters. Voor een match knielen ze al eens neer ter ere van George Floyd enzovoort. Een sterk signaal als ik even een journalistieke term mag lenen.

Nu kreeg bij een recente match een speler van een Turkse ploeg waartegen PSG het opnam een rode kaart. En die speler was zwart. In het tumult wees een Roemeense scheidsrechter iemand aan als ‘negru’, wat Roemeens is voor zwarte.

Er ontstond een misverstand, en het spel werd stilgelegd. De dag daarop speelde men de rest van de match uit met een andere scheidsrechter en PSG won.

Hier de commentaar van een Franse advocaat:

Gilles-William Goldnadel: Neemt u mij niet kwalijk als ik dat zo zeg hé, maar als ik ergens vier zwarten zie en een blanke en ik wil iets uitleggen, dan ben ik geneigd die kerel aan te duiden met: die blanke daar. Ik meen niet dat ik een anti-blanke racist ben, of het zou tegen wil en dank moeten zijn.

En verder, wat ik u vooral wil zeggen is: we leven in een wereld van gekken. Een wereld van gekken waar het racistisch zou zijn om iemands huidskleur te noemen, terwijl diezelfde lui hun tijd nu willen vullen met het benoemen van mensen op grond van hun huidskleur…

Ivan Rioufol: Dat is de grond van de zaak.

Gilles-William Goldnadel : …met straatnamen geven in functie van de huidskleur. Men legt ons uit hoe geweldig het is dat de vicepresidente van de Verenigde Staten zwart is, en in diezelfde wereld legt men ons uit dat Biden net een Afro-Amerikaan als minister van defensie heeft benoemd. Men is geobsedeerd door het ras. Ik zeg u dat wij in een land leven waar de obsessie met het ras het nieuwe racisme is.

Gilles-William Goldnadel : Moi je suis désolé si je vois – pardon de vous le dire, hein – si je vois dans un endroit quatre noirs et un blanc, j’ai tendance pour désigner le type et pour expliquer quelque chose, à dire : ce blanc-là. Je ne pense pas être raciste antiblanc, ou alors peut-être c’est à mon corps défendant. Et d’autre part, et surtout, ce que je veux vous dire surtout : on vit dans un monde de fous. De fous, où la désignation de la couleur de quelqu’un serait raciste, alors que les mêmes passent leur vie à vouloir maintenant désigner les gens par leur couleur de peau…

Ivan Rioufol : C’est ça le fond du problème…

Gilles-William Goldnadel : …attribuer les noms des rues en fonction de la couleur de peau. On explique que c’est formidable parce que la vice-présidente des États-Unis est noire et dans le monde d’aujourd’hui on explique que un Afro-américain vient d’être nommé comme ministre de la défense par Biden. On a l’obsession de la race. Je vous dis qu’on vit dans un pays où l’obsession de la race c’est le nouveau racisme.

Een Cassandra hoort men niet graag

Je hoeft helemaal geen kenner van de Griekse mythologie te zijn om te weten dat je het Paard van Troje beter niet je stadsmuren binnenhaalt, en nog minder om te weten dat men een boodschapper vaak liever niet hoort.

Het magische denken is niet iets uit het verleden, en velen geloven dat een boodschapper de rampspoed juist afroept. Dat denken is er evengoed nog als het niet om toekomstvoorspellingen gaat, maar gewoon om reporting zoals dat heet, verslag doen van de dingen die iedereen om zich heen ziet. Helaas vragen dingen soms moed. De moed, zoals Charles Péguy zei, om te zien wat men ziet.*

Jean-François Copé was onder meer minister van Binnenlandse Zaken onder Chirac, en hij verweet Zemmour dat hij het ongeluk over Frankrijk en het Westen afriep. Zemmour laat dat niet over zijn kant gaan:

Als u zegt dat ik de situatie beschrijf als een botsing, en op die manier aanzet tot die botsing, dan valt dat nog te bezien. Wat ik denk is dat er vandaag op Franse bodem een ware beschavingsoorlog aan de gang is, zoals overigens overal in het westen. Volgens mij was het een krankzinnigheid van ons, ik zeg duidelijk een krankzinnigheid, om uit het zuiden een immigratie naar hier te halen met een moslimcultuur, in enorme, kolossale aantallen en dat gaat maar door.

En mijnheer Copé, u hebt absoluut niets gedaan om deze migratie-subversie tegen te gaan. U hebt niets gedaan, u evenmin als de andere leiders van rechts. Integendeel, toen jullie aan de macht waren is de situatie verslechterd, dus ongeveer zo’n twintig jaar al. Bovendien, meen ik, wordt deze botsing van beschavingen gevoed door de aantallen en is ze onverzoenlijk.

En dus kunnen we kiezen voor twee oplossingen: ofwel legt men zich erbij neer en geeft men toe, en dat is uw methode, ofwel zegt men neen, hieraan moet een eind komen.

Nu zult u mij zeggen: u stuurt aan op een botsing en dus creëert u spanningen. Maar daar geeft u weer blijk van uw onderwerping aan links: het is exact hun argumentatie.

Niet ik ben het die spanningen creëert, niet ik ben het die Samuel Paty onthoofdt, niet ik ben het die in de kerken van Nice moordt, niet ik ben het die Mohammed Merah van wapens voorzien heeft. Die dingen bestaan in de werkelijkheid.

En al evenmin ben ik het alleen, mijnheer Copé, die weet dat in talloze buurten er een islamistisch ecosysteem bestaat – zelfs mijnheer Macron erkent dat vandaag – en die weet waaróm er een islamistisch ecosysteem bestaat: heel eenvoudig omdat dit het samengaan is van ten eerste een ideologie, en u houdt van ideologieën dus zou u in de islam een ideologie moeten zien, het is immers niet alleen een religie, maar een Wet met een hoofdletter W, en een politiek systeem, en daarbij de aantallen die ervoor zorgen dat in talloze vele wijken er inderdaad een islamistisch ecosysteem bestaat, dat van de halalslagerij tot de geïslamiseerde sportvereniging gaat, tot de school, tot de thuis waar men de Koran onderwijst. En dat mondt uit in geweld enzovoort.

Dat is de wereld, en niet ik heb die gemaakt, mijnheer Copé. Welbeschouwd is uw verantwoordelijkheid en schuld hierin veel groter. En nog een laatste opmerking. Als u zegt dat ik aanzet tot confrontatie, wel: nee! Ik analyseer de confrontatie die zal komen als we niets doen, en als men doorgaat met het kiezen van mensen zoals u. Dat is heel iets anders.

__________

* Il faut toujours dire ce que l’on voit. Surtout il faut toujours, ce qui est plus difficile, voir ce que l’on voit.

Notre jeunesse

in: Charles Péguy,  Mystique et Politique

Édition établie et annotée par Alexandre de Vitry

Bouquins, Robert Laffont, 2015, p. 563

Éric geeft raad aan Conner

Aansluitend bij de podcast van Jean-Pierre Rondas:

 

In Frankrijk heb je partijen als ‘Les Républicains’, ‘Les Centristes’, ‘La France insoumise’, ‘La République en marche’ enzovoort, en nu zou François Hollande, de bekende voorzanger bij de uitvaartdienst voor de socialisten, een nieuwe naam willen voor zijn partij. Hij kwam met het verrassende ‘Les socialistes’.

Het begrip ‘partij’ is inderdaad besmet… maar in elk geval heeft hij die naam niet koudweg ergens gestolen.

Zoals over alles heeft Zemmour hier zijn ideeën over, maar in dit geval zou ik die onbeschaamde vlegel Conner R. toch willen aanraden even naar hem te luisteren.

Dat is een oude geschiedenis bij de socialistische partij. In 1995 herinner ik mij, had Lionel Jospin al een naamsverandering voorgesteld. En François Mitterrand die toen nog in leven was – het waren zijn laatste maanden – had hem dat afgeraden en aan de socialisten gezegd:

‘Dat is al honderd jaar een bekende naam en die moet niet veranderen, dat dient nergens toe.’ Ziet u, het is een oude geschiedenis. Ik denk dat van naam veranderen weinig helpt om die logica van het verdwijnen van de socialistische partij in te dijken.

 

C’est une vieille histoire pour le parti socialiste. En 1995 je me souviens que Lionel Jospin déjà avait proposé un changement de nom. Et François Mitterrand qui était encore vivant, qui vivait ses derniers mois, le lui avait déconseillé, et avait dit aux socialistes : ‘C’est un nom connu depuis cent ans et il ne doit pas être changé, ça ne sert à rien.’ Donc, voyez, c’est une vieille histoire. Je pense que changer de nom ne sert pas à grand-chose pour endiguer cette logique de disparition du parti socialiste.

Kunst hoéft niet elitair te zijn

Wijlen Gershon Legman was de editor van onder meer de klassieke poëzieverzameling: The Limerick (1700 Examples, with Notes, Variants and Index), eerst in Parijs uitgegeven, en na de 'seksuele revolutie' ook in New York (Bell Publishing Company, 1969, met als ondertitel: the famous Paris edition, complete and unexpurgated) en in Londen (Ferndale Editions).*

Ik vermoed dat die Paris edition – als ze echt heeft bestaan – onbetaalbaar is.

Legman heeft daarna ook een tweede deel samengesteld, The New Limerick, dat ik in 1981 heb gekocht bij Boekhandel Dubrulle in de Mageleinstraat. Pas in ’87 vond ik in Amsterdam bij de Slegte de Amerikaanse uitgave van het eerste deel.

Ik heb ze allebei laten inbinden. Samen zijn het 4600 gedichten, met een uitgebreid notenapparaat want Legman neemt Pissijnpoëzie ernstig. Terecht want tenslotte hebben de grootste Engelse dichters het als een erezaak beschouwd om limericks af te leveren: sommige onschuldig, andere schunnig of gewoon vies …maar helaas zijn de meest schunnige ook de grappigste.

Die zal de lezer wel zelf moeten opzoeken, want hier beperk ik me tot bravere voorbeelden. Natuurlijk begint Legman in deel één bij wat misschien de allerberoemdste limerick is:

There was a young girl of Aberystwyth

Who took grain to the mill to get grist with

   The miller’s son, Jack

   Laid her flat on her back

And united the organs they pissed with.

"attributed to Swinburne by Douglas,** 1928, and to George Bernard Shaw, 1943"

Maar niet alleen dichters zijn tot dichten in staat:

I sat next to the Duchess at tea.

It was just as I feared it would be:

   Her rumblings abdominal

   Were simply phenomenal,

And everyone thought it was me!

"1924; usually attributed to Woodrow Wilson”, geeft Legman. Ik zal daar in het vervolg aan denken als ik nog eens op het Wilsonplein op de tram sta te wachten.

Gewetensvol signaleert hij ook vervolg-limericks hierop, want het betreft een levende kunst, volkskunst, al is ze misschien niet voor iedereen weggelegd.

I sat by the Duchess at tea,

And she asked, “Do you fart when you pee?”

   I said with some wit,

  “Do you belch when you shit?”

And felt it was one up for me! 

When I thought of this Duchess affair,
It suddenly struck me: ‘How rare
   Are abnormal vitals
   In ladies with titles!’
So I'm glad after all I was there.

Soms vind je in limericks ook wetenschappelijk correcte waarschuwingen. Hier iets voor de toekomstige ruimtevaarttoeristen van Musk of Branson:

If you honeymoon out in space
There’s this that you’ll have to face:
   In a state of free fall
   There is no weight at all,
And your pecker just won’t stay in place.

Literaire kritiek komt soms aan bod:

The Marquis de Sade and Genet
Are most highly thought of today.
   But torture and treachery
   Are not my sort of lechery,
So I’ve given my copies away.

Er bestaan ook filosofische limericks:

Handsome woman, – Lovely bust.–
Fine young fellow. – Stirred-up lust. –
   Babies’ diapers. –
   Bottom wipers, –
Years of struggle – Coffin. – Dust.

En vanzelfsprekend is de Bijbel een inspiratiebron:

It’s time to make love. Douse the glim.
The fireflies twinkle and dim.
   The stars lean together
   Like birds of a feather,
And the loin lies down with the limb.***

­­­­­––––––––––––
* Gershon Legman (1917-1999), auteur van Rationale of the Dirty Joke en No Laughing Matter: An Analysis of Sexual Humour. Nog andere boeken van hem zijn The Horn Book: Studies in Erotic Folklore en Oral-Genitalism: Oral Techniques in Genital Excitement en Love and Death: A Study in Censorship.
Gershon Legman beweerde dat hij in 1938, toen hij 21 was, de allereerste vibrerende dildo heeft uitgevonden. Zo goed als onbetwist is dat hij in een speech in 1963 de kreet "Make Love, Not War" heeft gelanceerd.
** Norman Douglas (1868-1952), editor van een op 120 exemplaren in Firenze gedrukte bundel: Some Limericks, collected for the use of students, & ensplendour’d with Introduction, Geographical Index, and with Notes explanatory and critical ; G.Orioli, Privately Printed, 1928, 97pp. lg.8vo. Bound in gold rough linen. Numbered and signed in ink. The type has been distributed.
*** Jesaja 65:25 De wolf en het lam zullen te zamen weiden, en de leeuw zal stro eten als een rund, en stof zal de spijze der slang zijn; zij zullen geen kwaad doen noch verderven op Mijn gansen heiligen berg, zegt de HEERE.