Vluchtig een woke-pamfletje gelezen

Van Adelaïde Bon, Sandrine Roudaut en Sandrine Rousseau verscheen half augustus een boekje: Par-delà l’androcène. (Seuil-Libelle 69 pagina’s)

Sandrine Rousseau is parlementslid voor Europe-Écologie-Les Verts dat samengaat met NUPES, en ze staat bekend om haar provocerende uitspraken: “S'il y a des Afghans potentiellement terroristes, il vaut mieux les avoir en France pour les surveiller.” Er steeg toen een hoongelach op en ze gaf toe: “C’était assurément une phrase maladroite.”

Onlangs in Grenoble zei ze: “Il faut changer de mentalité pour que manger une entrecôte cuite sur un barbecue ne soit plus un symbole de virilité”, en ze herhaalde die uitspraak met plezier in een TV-programma. In vergelijking met de vorige uitlating is deze inderdaad grappig.

Er is ook een Twitteraccount 'Sardine Ruisseau' dat haar uitspraken parodieert, en iets meer volgers heeft dan haar eigen account...

De drie schrijfsters van het pamflet zien in de man, en zeker in de ondernemer een roofdier dat vrouwen tot slaaf maakt en de natuur verwoest. Ze ontkennen evenwel niet dat ook veel mannen slachtoffers zijn van deze gang van zaken, en vandaar de écriture inclusive. Je moet dus even wennen aan woordbeelden als éradiqué·e·s, déplacé·e·s, concerné·e·s, parqué·e·s, exploité·e·s.

Ook erkennen ze dat de natuur zelf niet bijzonder zachtmoedig is, maar: Les prédateurs naturels ne le sont pas par cupidité. (p.23)

We mogen inderdaad aannemen dat hebzucht of winstbejag niet de beweegredenen zijn van een kat die muizen vangt.

Aan de menselijke, mannelijke roofdieren zeggen ze: La vie nous enseigne l’humilité, ce mot dérivé de l’humus, la terre. (p. 44)

Kunnen we inkomen. Het klinkt in elk geval minder naïef dan die aandoenlijke verontschuldiging.

Helaas is dit weer heel naïef: Réaffirmons l’égalité des religions et la liberté de croire.(p.49) Het zal de dames zwaar vallen om dit aan haar grotendeels muzelmaanse achterban uit te leggen.

De multiculturele samenleving wordt onverdeeld goedgekeurd: Une société monoculturelle est dangereuse. (p.52)

Laten we hierover Aristoteles aan het woord (Πολιτικά, Politica 1303a, 25-28): Immigratie is, bij gebrek aan etnische overeenstemming, een factor van burgeroorlog zolang de burgers er niet toe zijn gekomen om met één adem te ademen. Zoals evenmin een stad door een toevallige verzameling mensen tot stand komt, of op een willekeurig moment: daarom ook dat bij hen die tot nog toe vreemdelingen hebben aanvaard om samen met hen een stad op te richten, of om ze in de bestaande stad te integreren, de meeste burgeroorlogen hebben plaatsgehad.

Uit het boekje ademt een woke-geest en dus ook een zucht naar censuur: Certains mots, certaines attitudes ne doivent plus être admis. Dénonçons sans réserve les violences policières et institutionnelles, soutenons pleinement les lanceur·euse·s d’alerte. Se taire, faire avec, c’est contribuer. (p.51)

Dat in Frankrijk ook politiemensen sterven, soms gekeeld worden, is een onderwerp dat ze niet behandelen.

Tegen technische vooruitgang richten ze zich niet. Zo wordt de uitvinding van de gloeilamp toegejuicht: …il va nous falloir de l’audace. L’ampoule n’a pas été inventée à partir de la bougie. Les fabricants de bougies avaient bien trop a perdre dans cette aventure. On ne peut inventer qu’en s’affranchissant de la bougie, pour se focaliser sur la lumière. (p.61)

Een mooie zin die laatste, maar onvermeld blijft dat Thomas Edison een mannelijke ondernemer was.

Soms zijn de schrijfsters ook niet helemaal consequent in hun woordkeuze, want al is het boekje zoals gezegd een pamflet, toch komen er soms moeilijke woorden in voor. Twee ervan moest ik opzoeken: solastalgie en anfractuosité.